Keedie

Juniper, een klein stadje nabij Edinburgh. Daar woont Keedie met haar ouders en twee zussen. Nina is haar bijna veertienjarige tweelingzus, Addie is pas zes jaar.
Ooit waren Keedie en Nina hecht zoals je dat van een tweeling verwacht, maar sinds ze op de middelbare school zitten, zijn ze uit elkaar gegroeid.


‘Toen we nog met poppen speelden, doste ik die van mij altijd uit in spetterende kleuren. Ik liet ze opdraven in een designwedstrijd en de winnende ontwerper mocht natuurlijk naar Parijs.
Nina trok haar poppen allemaal hetzelfde aan en liet ze trouwen met de jongenspoppen die we in de kringloop vonden.’

Nina wil er namelijk graag bij horen. Hetzelfde zijn als de anderen. Er bij horen betekent vaak dat je een meeloper wordt. Het lijkt Nina niet eens veel te doen dat ze op deze manier juist tegen haar zus ingaat.
Want Keedie is zichzelf, en omdat zij autistisch is, is dat absoluut niet zoals de anderen. Zij kan niet tegen oneerlijkheid. Niet tegen onrecht. Daar zou je het bij kunnen laten. Maar zo is Keedie niet: ze komt op voor degenen die gepest worden. Zij pakt de pesters aan.

‘Sommige mensen blijven onvoorspelbaar. Toen we klein waren werd ons verteld dat we moesten proberen ons in anderen te verplaatsen. In andermans schoenen moesten gaan staan. Tegenwoordig voelt het alsof ik op glitterende naaldhakken door Juniper paradeer, terwijl de rest op pantoffels loopt. Ik vraag me wel eens af of al die anderen mijn naaldhakken zouden overleven. Zelfs ik krijg er vaak zere voeten in.’

Door haar hulp – niet geheel onbaatzuchtig, maar voor een goed doel – aan medescholieren die gebukt gaan onder het pesten van anderen, schopt ze tegen vele schenen. Niet dat het haar kan schelen, zo is ze dan ook wel. Ze begrijpt de wereld niet.
Ze willen dat zij een speech houdt over de stichter van de stad? Dat zal ze dan eens gaan doen….en dat verloopt wel anders dan iedereen verwacht.
Want autisten zien de dingen anders. En de ene autist is de andere niet. Want zusje Addie is ook autist, maar van een ander kaliber.
(Over Addie gaat het boek Een soort vonk’, dat later speelt dan het verhaal van Keedie. Los te lezen.)

‘En dan gebeurt het. Dat onbenoembare in mijn hoofd.
Anderen hebben daar een soort automatische beveiliging zitten, een beetje zoals een spoorboom die naar beneden zakt als er een trein aankomt. Op die manier kunnen ze bepaald gedrag en bepaalde woorden tegenhouden. De boom gaat dicht en meer hebben ze niet nodig. Dan houden ze zich in. Zo’n beveiliging heb ik niet. Nooit gehad.’

‘Huize Darrow begint tekenen van verval te vertonen. Als onze straat een menselijk lichaam was, dan zou ons huis een harige grote teen zijn. Niet zo geweldig dus, maar we doen het er mee.’

Elle McNicoll (Edinburgh, 1992) woont in Londen. Ze studeerde creatief schrijven.  Ze schreef haar masterscriptie over het gebrek aan neurodiverse auteurs die over hun eigen ervaringen schrijven.
Haar eigen boeken gaan ook over deze onderwerpen en zijn behalve prachtige verhalen ook zeer mooi qua stijl en taal. En Margaretha van Andel weet dat uitstekend te vertalen.

ISBN 9789047716969 | Hardcover | 172 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | februari 2025
Vertaald uit het Engels door Margaretha van Andel | Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 2 april 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER