Westera - Jeugd - Leestafel

Pleistermeisje
illustraties: Barbara Wolf
tekst: Bette Westera

Ergens op een eiland in de Stille Oceaan
woonde Pepita, in haar zelfgebouwde
boomhut. Ze had een bed om in te slapen,
een stoel om op te zitten, een tafel om
aan te eten en een grote, houten kast met
twintig laatjes.

In al die twintig laatjes zaten pleisters.

Alle dieren kenden haar ook onder de naam Pleistermeisje want wat er ook gebeurde, iemand viel, struikelde of kreeg een ananas op zijn kop, Pepita had er altijd precies de goede pleister voor. De kwal kreeg zelfs een doorzichtige pleister op zijn rug.

Maar toen brak de dag aan dat ze iemand hoorde huilen, gauw pakte Pepita al haar pleisters bij elkaar en rende naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Het bleek van een dier te komen die ze nog nooit gezien had. Natuurlijk vroeg Pepita waar de pijn zat, want dan kon ze er een pleister op plakken. Maar wat haar nog nooit gebeurd was... het dier huilde alleen maar en welke pleister Pepita ook plakte, het hielp niet!

Alle dieren probeerden te helpen, ze boden het onbekende dier van alles aan... maar niets hielp. - Het is overigens ontzettend lief hoe alle dieren bezig zijn om het huilende dier te helpen. - En toen kwam Kwal, hij wist precies wat er met Neushoorn aan de hand was!

Een verhaal over vormen van pijn; Pepita kent alleen pijn die veroorzaakt wordt door bijvoorbeeld vallen of stoten of ergens in trappen. Maar ze ontdekt nu dat er ook andere pijn bestaat die diep van binnen zit en daar helpen al haar pleisters niet tegen. Gelukkig weet Pepita nu ook precies wat wél helpt!

De zacht gekleurde moderne afbeeldingen zijn heel speels, vooral het zien van de dieren met al die pleisters op hun lijven is heel apart.
Kortom, een fijn boek over je ontheemd of niet welkom voelen. Het vormt een mooie aanleiding om dit bijvoorbeeld op school of in een groep verder te bespreken en/of uit te werken.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

...Terug