Ik las gister het laaste stuk van "een gelukkige klas"en het eerste stuk van dit boek,
Nogal een overgang moet ik zeggen
Ik moest er zelf erg om lachen...van de onschuld van schrijven op een lei naar de peepshows van nu.
Groetjes
Willeke
Christiaan Weijts: art. 258b (debuut)
En inmiddels het boek ook uit.
Hij kan wel schrijven, zeker voor een debuut. Maar het is niet mijn stijl.
Niet eens zozeer omdat het te expliciet was, al had ik dat na een tijdje ook wel weer gehad,
Maar het is niet mijn stijl boek. het doet te geforceerd aan, het taalgebruik is me te hip bij vlagen waardoor het een gedwongen indruk maakt, het is behoorlijk vrouwonvriendelijk inderdaad,
en het kreeg me niet in zijn greep.
de enige reden dat ik het uitgelezen heb is dat ik wilde weten hoe het afliep, maar ik had toen ik het uit had nog steeds een onvoldaan gevoel.
Kortom, niet mijn favoriet van de vijf.
Groeten
Wil
Hij kan wel schrijven, zeker voor een debuut. Maar het is niet mijn stijl.
Niet eens zozeer omdat het te expliciet was, al had ik dat na een tijdje ook wel weer gehad,
Maar het is niet mijn stijl boek. het doet te geforceerd aan, het taalgebruik is me te hip bij vlagen waardoor het een gedwongen indruk maakt, het is behoorlijk vrouwonvriendelijk inderdaad,
en het kreeg me niet in zijn greep.
de enige reden dat ik het uitgelezen heb is dat ik wilde weten hoe het afliep, maar ik had toen ik het uit had nog steeds een onvoldaan gevoel.
Kortom, niet mijn favoriet van de vijf.
Groeten
Wil
-
max
De eerste honderd pagina's vond ik goed, de volgende honderd pagina's eentonig en van de laatste honderd pagina's heb ik bepaalde alinea's overgeslagen, omdat ik het zo vervelend vond om te lezen. Kees 't Hart schreef in zijn recensie: Teveel ijdelheid en niet genoeg wanhoop. Kan ik me op zich wel in vinden. Aan de andere kant: die goser is nog hartstikke jong, en een goed boek zal hij denk ik nog wel schrijven. Maar de wanhoop die je bijvoorbeeld in Grunberg's vroegere werk wel aantreft, is hier ver te zoeken. Wat overblijft is kinderpsychologie en huis-tuin-en keuken eruditie.
-
max
Ja oke, maar hij heeft het boek geschreven toen hij jonger was; waarschijnlijk tussen zijn vijfentwintigste en dertigste of zo. Ik kan me best voorstellen dat je op die leeftijd een boek schrijft, waar je later met 'gemengde gevoelens' op terug kijkt. Natuurlijk hoeft dat niet zo te zijn, en dan is het in mijn ogen gewoon een beetje een irritante goser.
-
Bookiewurm
- Berichten: 66
- Lid geworden op: 10 Feb 2007, 15:06
waar je later met 'gemengde gevoelens' op terug kijkt. Natuurlijk hoeft dat niet zo te zijn, en dan is het in mijn ogen gewoon een beetje een irritante goser.
@ Max: Bedoel je daarmee de auteur?
Ik vraag het namelijk omdat ik me kan voorstellen dat hij zelf erg trots is op het boek. Er zijn natuurlijk ook mensen die het wel met plezier lezen anders zou het denk ik ook niet genomineerd zijn, correct me if i'm wrong.
Verder denk ik dat de hoofdpersoon soms inderdaad een irritante jonge vent is maar, zegt dit ook maar iets over de auteur?
Groet, Maaike
-
Bookiewurm
- Berichten: 66
- Lid geworden op: 10 Feb 2007, 15:06
Tsja, ik heb deze man nog nooit gezien, gehoord, gesproken, maar ik denk dat je uit moet kijken om niet de auteur 'te veroordelen' vanwege de hoofdpersoon in het boek. Hopelijk begrijp je wat ik bedoel.
Ik probeer bij het lezen echt helemaal uit gaan van het boek en niet te veel van mij associaties bij de auteur, lukt natuurlijk lang niet altijd!
en idd oordelen is altijd lastig vanaf deze prettige afstand
Ik probeer bij het lezen echt helemaal uit gaan van het boek en niet te veel van mij associaties bij de auteur, lukt natuurlijk lang niet altijd!
en idd oordelen is altijd lastig vanaf deze prettige afstand
-
max
-
max
Ik heb er trouwens nog eens over nagedacht, Maaike, en ben tot de conclusie gekomen dat een onsympathiek hoofdpersonage voor mij absoluut geen reden is om een boek vervelend te vinden. Raskalnikov uit 'Misdaad en Straf' van Dostojevski is verre van sympathiek, maar ik vind het een meesterwerk. Hetzelfde geldt voor de non-fictie roman 'A Beautiful Mind' van Silvia Nasar, waarin de hoogst onsympathieke wiskundige John Nash de hoofdrol vertolkt. Nee, ik heb eigenlijk wel een voorliefde voor onsympathieke mensen. Zolang ze maar oprecht onsypmpathiek zijn.
Het boek is uit. Ik ben eraan begonnen in de overtuiging dat ik het helemaal niks zou vinden. De meesten hier zijn behoorlijk negatief en van expliciete seks moet ik ook niet veel hebben. Daarbij had de auteur ook al niet zo'n prettige indruk op mij gemaakt. En wat gebeurt er? Ik wordt meteen gegrepen door het verhaal, vond het goed geschreven. Na 100 blz. zat ik te wachten op de omslag: het zou nu vervelend, saai, irritant moeten worden. Na 200 blz. wachtte ik nog steeds daarop. Ik bleef het maar boeiend vinden. De sekspassages waren wel expliciet, maar kort. Geen paginalange beschrijvingen. De hoofdpersoon was een sukkel en duidelijk oversekst. Het valt ook niet goed te praten dat hij een meisje van 15 verleidt, maar ik had toch af en toe met hem te doen, zoals hij zichzelf tussen twee vuren had gemanoeuvreerd. De irritante hoofdpersoon was voor mij Victoria. Zoals zij met Sebastiaan omging, zo gevoelloos en egoïstisch! Dat vond ik beneden alle peil. (Natuurlijk wordt alles maar van één kant belicht.) En hoe zo, vrouwonvriendelijk? Victoria is de baas, ze laat hem alle hoeken van de kamer zien en geeft er niets voor terug.
Ik vond de muziek prachtig door het verhaal verweven. Ik weet ook weinig meer van die muziek dan de namen van de componisten, maar dat vond ik niet storend. Het werd zó mooi beschreven! Ik moest heel vaak denken aan Richard Powers' "Het zingen van de tijd", waar nog veel meer muziek in voorkomt, op een dergelijke manier beschreven en dat ik ook prachtig vond. Net als Irene had ik bij dat laatste boek ook de neiging om de muziek te gaan beluisteren.
Kortom ik vond het een sterk, goed gecomponeerd verhaal, evenwichtig, goed geschreven en een terecht genomineerde.
Ik vond de muziek prachtig door het verhaal verweven. Ik weet ook weinig meer van die muziek dan de namen van de componisten, maar dat vond ik niet storend. Het werd zó mooi beschreven! Ik moest heel vaak denken aan Richard Powers' "Het zingen van de tijd", waar nog veel meer muziek in voorkomt, op een dergelijke manier beschreven en dat ik ook prachtig vond. Net als Irene had ik bij dat laatste boek ook de neiging om de muziek te gaan beluisteren.
Kortom ik vond het een sterk, goed gecomponeerd verhaal, evenwichtig, goed geschreven en een terecht genomineerde.
Tijdens de uitreiking van de Academia Debutantenprijs werd dit voorgelezen.
"De lezers hebben geoordeeld. Zij hebben een, veelal onderbouwde, kritische, goed geformuleerde waardering gegeven van de boeken die zij gelezen hebben.
Ik zal enkele quotes citeren uit de veelheid van lezersoordelen.
Art. 285b – Christiaan Weijts
· Het boek verhaalt vanuit “verdachte”, wat het geheel een bepaalde lading geeft, waardoor het wordt opgetild boven een doorsnee verhaal. Toch had ik moeite geboeid te blijven en had ik na blz. 125 niet meer de moed om nog meer te weten te komen over de vooral sek.sueel getinte gedachtenspinsels van de hoofdfiguur. Stilistisch wel mooi geconstrueerd.
· Naar aanleiding van de Debutantenprijs heb ik dit boek met extra aandacht herlezen en maakte een nog grotere indruk dan de eerste keer. Het is het enige èchte literaire boek uit het lijstje: een dwingend boek – prachtig opgebouwd- zonder dat de techniek van het boek het verhaal ook maar ergens in de weg zit. Het minst modieuze boek van het lijstje
· Veel se.ks, met moeite uitgelezen
· Taalkundig goed. Inhoudelijk:walgelijk! Se.x, se.x en nog eens se.x.
· Een voortreffelijk geschreven roman. Modern gebruik. Verhaal is verrassend. Se.x wel erg “uitgebreid” mocht minder.
· Twee polen in één bestaan. Ja, maar beide met heel veel se.x. Te veel se.x wordt ééntonig.
· Geestig, verrassend en redelijk meeslepend.
· Goede spanningsboog. Mist nog eigen toon.
· Sterk debuut, maar matige afwerking.
· Tegen het einde wordt het geheel wat warriger (flash-backs etc.), maar dit is een zeer leesbaar, modern, met vaart geschreven roman. Ik heb me geen moment verveeld.
· Hoewel ik graag en veel lees, vind ik het erg moeilijk om een boek te lezen waarvan ik de hoofdpersoon niet sympathiek vind. In Art. 285B is de hoofdpersoon zeer zeker niet sympathiek te noemen, maar is het verhaal zo meeslepend, cynisch en stijlvol opgeschreven dat ik zonder dat ik het doorhad in een middag het halve boek heb gelezen. Een prachtige stijl en een verhaal dat meer is dan een aaneenschakeling van clichés.
· Eerste 200 bladzijde zeer moeilijk leesbaar daarna spannender. Weijts kan wel schrijven, bijzonder verwevenheid met muziek. Doorwrocht boek eigentijds. Misschien de helft schrappen??
· Te strak geregisseerde roman. Origineel taalgebruik. Valt teveel in herhalingen. Het contrast muziek en se.ks blijft. Na verloop van tijd wist ik het wel. Had moeite om het boek uit te lezen.
· Vreselijk. Wat een hoop gestoorde gekken bij elkaar. Plat en smakeloos boek en verhaal.
· Een boek dat we prompt kochten na het lezen uit de bibliotheek. Een absolute aanrader. Hopelijk komt er nog wat van hem. Voor mij de winnaar.
· Weijts neemt de lezer mee. Professioneel geschreven. Ode aan de vrouw. Met vaart en geestkracht geschreven. Leuke compositie. Steeds overdacht.
· Knap geconstrueerd boek, je wordt verleid te oordelen door de vorm die het verhaal kreeg: een pleidooi. Zeer sterke personages, de 2 zo verschillende vrouwen/ meisjes en de mannelijke se.ksbeluste hoofdpersoon. Een roman van deze tijd: de alom tegenwoordige se.ks en erotiek, het voyeurisme en toch een gekoesterd verlangen naar romantische liefde. Maar lang, te lang blijf ik als lezeres een buitenstaander en identificeer ik me niet met een personage. Pas na zo’n 250 blz. gebeurt dat ineens wel met Vicky (borderline?) en met Sebastiaan. Hij wint bij mij zijn pleidooi ook door zijn stijl. Maar vanwege bovenstaande plaats ik dit debuut op 2.
· Aktuelles Thema, spannend erzählt, úberzeugende psychologische Darstellung der Hauptperson, gelungene Mischung aus Ironie und Ernsthaftigkeit im Umgang mit dem Thema, kritische und nicht ideologisierende Analyse.
· Het was moeilijk kiezen tussen 1, 2 en 3. Want dit boek verrast je. Toch werd het nummer 3.
Door de berekeningsformule van de waarderingscijfers van de lezers kunnen we eventueel een ranglijst opstellen van 1 t/m 5, maar dat hebben we nooit gedaan en zullen we ook nooit doen. Het gaat niet om een honderdste seconde, een centimeter meer of minder, een borsthaar verschil. Het gaat om een geheel van persoonlijke waarderingen van deze vijf boeken.
De lezers hebben besloten dat vandaag de Academica DebutantenPrijs en de Academica Award uitgereikt gaan worden aan Marieke van der Pol voor haar roman Bruidsvlucht."
Dettie
"De lezers hebben geoordeeld. Zij hebben een, veelal onderbouwde, kritische, goed geformuleerde waardering gegeven van de boeken die zij gelezen hebben.
Ik zal enkele quotes citeren uit de veelheid van lezersoordelen.
Art. 285b – Christiaan Weijts
· Het boek verhaalt vanuit “verdachte”, wat het geheel een bepaalde lading geeft, waardoor het wordt opgetild boven een doorsnee verhaal. Toch had ik moeite geboeid te blijven en had ik na blz. 125 niet meer de moed om nog meer te weten te komen over de vooral sek.sueel getinte gedachtenspinsels van de hoofdfiguur. Stilistisch wel mooi geconstrueerd.
· Naar aanleiding van de Debutantenprijs heb ik dit boek met extra aandacht herlezen en maakte een nog grotere indruk dan de eerste keer. Het is het enige èchte literaire boek uit het lijstje: een dwingend boek – prachtig opgebouwd- zonder dat de techniek van het boek het verhaal ook maar ergens in de weg zit. Het minst modieuze boek van het lijstje
· Veel se.ks, met moeite uitgelezen
· Taalkundig goed. Inhoudelijk:walgelijk! Se.x, se.x en nog eens se.x.
· Een voortreffelijk geschreven roman. Modern gebruik. Verhaal is verrassend. Se.x wel erg “uitgebreid” mocht minder.
· Twee polen in één bestaan. Ja, maar beide met heel veel se.x. Te veel se.x wordt ééntonig.
· Geestig, verrassend en redelijk meeslepend.
· Goede spanningsboog. Mist nog eigen toon.
· Sterk debuut, maar matige afwerking.
· Tegen het einde wordt het geheel wat warriger (flash-backs etc.), maar dit is een zeer leesbaar, modern, met vaart geschreven roman. Ik heb me geen moment verveeld.
· Hoewel ik graag en veel lees, vind ik het erg moeilijk om een boek te lezen waarvan ik de hoofdpersoon niet sympathiek vind. In Art. 285B is de hoofdpersoon zeer zeker niet sympathiek te noemen, maar is het verhaal zo meeslepend, cynisch en stijlvol opgeschreven dat ik zonder dat ik het doorhad in een middag het halve boek heb gelezen. Een prachtige stijl en een verhaal dat meer is dan een aaneenschakeling van clichés.
· Eerste 200 bladzijde zeer moeilijk leesbaar daarna spannender. Weijts kan wel schrijven, bijzonder verwevenheid met muziek. Doorwrocht boek eigentijds. Misschien de helft schrappen??
· Te strak geregisseerde roman. Origineel taalgebruik. Valt teveel in herhalingen. Het contrast muziek en se.ks blijft. Na verloop van tijd wist ik het wel. Had moeite om het boek uit te lezen.
· Vreselijk. Wat een hoop gestoorde gekken bij elkaar. Plat en smakeloos boek en verhaal.
· Een boek dat we prompt kochten na het lezen uit de bibliotheek. Een absolute aanrader. Hopelijk komt er nog wat van hem. Voor mij de winnaar.
· Weijts neemt de lezer mee. Professioneel geschreven. Ode aan de vrouw. Met vaart en geestkracht geschreven. Leuke compositie. Steeds overdacht.
· Knap geconstrueerd boek, je wordt verleid te oordelen door de vorm die het verhaal kreeg: een pleidooi. Zeer sterke personages, de 2 zo verschillende vrouwen/ meisjes en de mannelijke se.ksbeluste hoofdpersoon. Een roman van deze tijd: de alom tegenwoordige se.ks en erotiek, het voyeurisme en toch een gekoesterd verlangen naar romantische liefde. Maar lang, te lang blijf ik als lezeres een buitenstaander en identificeer ik me niet met een personage. Pas na zo’n 250 blz. gebeurt dat ineens wel met Vicky (borderline?) en met Sebastiaan. Hij wint bij mij zijn pleidooi ook door zijn stijl. Maar vanwege bovenstaande plaats ik dit debuut op 2.
· Aktuelles Thema, spannend erzählt, úberzeugende psychologische Darstellung der Hauptperson, gelungene Mischung aus Ironie und Ernsthaftigkeit im Umgang mit dem Thema, kritische und nicht ideologisierende Analyse.
· Het was moeilijk kiezen tussen 1, 2 en 3. Want dit boek verrast je. Toch werd het nummer 3.
Door de berekeningsformule van de waarderingscijfers van de lezers kunnen we eventueel een ranglijst opstellen van 1 t/m 5, maar dat hebben we nooit gedaan en zullen we ook nooit doen. Het gaat niet om een honderdste seconde, een centimeter meer of minder, een borsthaar verschil. Het gaat om een geheel van persoonlijke waarderingen van deze vijf boeken.
De lezers hebben besloten dat vandaag de Academica DebutantenPrijs en de Academica Award uitgereikt gaan worden aan Marieke van der Pol voor haar roman Bruidsvlucht."
Dettie
Christiaan Weijts heeft een column in de Groene. Daarin schreef hij deze week dat hij in Dordrecht steeds maar aangevallen werd door middelbare dames (die ze kennelijk klonen voor dat soort bijeenkomsten, schreef hij er schamper bij) omdat hij zoveel se.ks in zijn boek had. Als ik de column goed begreep, was die se.ks noodzakelijk, volgens het manneke. Literair noodzakelijk. En, dat zei hij dan weer niet met zoveel woorden, al die ouwe taarten hadden dat prachtige boek van hem helemaal niet begrepen (anders hadden ze dat uitgekozen als winnende debutant, toch?).
Ook dit gaat voorbij.
In de Trouw van afgelopen zaterdag stond een recensie van Weijts tweede boek (van Rob Schouten). Het verhaal schijnt erg te lijken op het eerste: weeeeeer een zeer intellectuele begaafde geweldige ontwikkelde welbespraakte man die een obsessie krijgt voor een soort neanderthaler vrouwtje.
Ook dit gaat voorbij.
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 17 gasten