Berichtdoor Axioma » 18 Jun 2005, 12:01
Eerst wil ik iets over het interview kwijt. Dat begon met het voorlezen van de eerste paar pagina’s door Foer zelf. Op dat moment realiseerde ik me dat het allemaal nog veel sneller en drukker bedoeld was dan wij het ons voorstellen, en dat het boek helemáál niet in een traag tempo moet gelezen worden. Foer raasde erdoor: zoals hij het las was het echt vuurwerk!
Daarna kwamen er op de vragen van de interviewer steeds weer heel onverwachte, originele en grappige antwoorden, waarbij Foer vaak ook plots van onderwerp veranderde en blijk gaf van wonderlijke associaties.
Voor mij stond van in het begin vast dat Oskar ADHD (Attention Deficit and Hyperactivity Disorder) heeft. De manier waarop hij denkt, voelt, de dingen aanpakt, maar vooral de ongecontroleerde, spontane, sociaal onaangepaste manier waarop hij met wildvreemden omgaat… dat deed allemaal een belletje rinkelen.
Dus vroeg ik de auteur waarom hij zijn hoofdpersonage ADHD had gegeven. “Ach, is dat zo?”, vroeg Foer, “daar was ik mij niet echt van bewust. Maar misschien is de verklaring te vinden in het feit dat ik het zélf heb”.
En precies dát is voor mij de sleutel (haha) van het hele boek!! Alles is erdoor te verklaren. Ik boek een paar van jullie opmerkingen op (losweg door mekaar, ik weet ook niet meer wie wat zei), en bekijk ze door een ADHD-bril. Waarschijnlijk vinden jullie die benadering wat eenzijdig, maar voor mij is ze erg plausibel.
Daar gaan we:
De snelheid vooral in het begin vond ik overrompelend, ik zat meteen midden in het verhaal..later zakt het tempo gelukkig iets terug want je zou er bijna ademloos van worden.
Daar had ik het dus al over: snelheid en impulsiviteit zijn typisch. Voor ADHD-ers kan niets snel genoeg gaan, en moet er razendsnel afwisseling zijn: anders gaan ze zich vervelen. Wij worden daar inderdaad ademloos van, maar zij net niet!
…maar ik zat meteen midden in de toch tamelijk bijzondere denkwijze van een wonderlijk jongetje van negen.
… Ik had wel moeite met Oscar, beetje té bijdehand vond ik hem, ik kon me haast niet voorstellen dat een jongetje van 9 zulke dingen zegt, maar nu ken ik ook geen 9-jarige jongetjes.
Ja, die bijzondere denkwijze is typisch voor kinderen met ADHD. Hebben jullie ook de wonderlijke associaties gemerkt? Daarbij komt dat ADHD vaak (maar lang niet altijd) gepaard gaat met een erg grote intelligentie, of zelfs met hoogbegaafdheid. In die zin kan dat joch van 9 best denken wat hij denkt, en doen wat hij doet. Het zou me overigens niets verbazen dat Foer zelf ook hoogbegaafd is. Maar dat heb ik hem niet gevraagd.
En het knappe van het hele boek vond ik (meer nog dan bij alles is verlicht, wat ik ook erg goed vond) dat het grappige en het snelle en de grote thema’s…
Drie keer raak:
- mensen met ADHD hebben vaak een bijzondere zin voor humor
- over het snelle hadden we het al
- ADHD-ers zijn vaak ongelofelijke optimisten, en kunnen hun grenzen niet inschatten. Het zijn vaak wereldverbeteraars, die geen enkel groot thema uit de weg gaan. Ze discussiëren met het grootste gemak over wereldvrede, en zullen die zéker realiseren eens ze president van Europa zijn geworden!
En af en toe raakte het boek met echt, ik GELOOFDE het jongetje, wat er in zijn hoofd gebeurde geloofde ik, … al schrijvend bedenk ik dat het daarom is waarom ik het mooi vond…
Ik weet niet of ik het goed uit kan leggen..bij de tijdreiziger was mijn probleem dat ik het NIET geloofde, dat ik alleen maar bleef kijken hoe het geschreven was, maar hier geloofde ik het wel, en zat ik er met huid en haar in.
Natuurlijk geloof je hem: Foer heeft geen personage bedacht en beschreven, maar gewoon zichzelf op papier gezet. Dat KAN toch niet anders dan geloofwaardig zijn? Oskar IS Foer!
en door in zijn hoofd mee te gaan op duizend kronkelwegen raakte zijn verdriet me af en toe, vooral op het eind.
Wat vind ik dat prachtig gezegd: die “duizend kronkelwegen” Moet ik onthouden! Dat is precies wat ADHD is! Mooier heb ik het nooit horen verwoorden. Bedankt!
Ik vond het verhaal van oma erg mooi maar had toch steeds moeite met het jongetje. Ik vond wel dat zijn moeder koel bleef alsof ze niet echt besefte waar het jongetje het moeilijk mee had. Misschien kwam dat later nog dat weet ik niet. Nu wordt het hele gebeurde met de vader eigenlijk verzwegen…
…ja ik vond de verhouding met die moeder ook erg koel, Oma was meer in beeld dan moeder,…
Ook dat is typisch hoor! Het opvoeden van kinderen met ADHD is een klus waar je in verdrinkt. Soms is het enige middel om als moeder te overleven, wat afstand nemen. Bovendien slagen kinderen met ADHD er vaak beter in zich te beheersen als ze met mensen omgaan die niet te dicht op hun huid zitten. Het is inderdaad zo dat ADHD-ertjes zich bij hun grootouders beter voelen dan bij hun ouders. Bij grootouders is de opvoederstaak niet zo opdringerig aanwezig, waardoor de kinderen meer ruimte krijgen. En precies die ruimte hebben ze nodig!
Hoe vond jij dat die plaatjes erbij zaten Wil? En die bladzijden met zinnen?
De plaatjes en al die andere frutsels hoefden voor mij niet. Was het boek nou echt minder mooi geweest zonder dat?
Ik had het nog nooit gezien zo..zo n boek met plaatjes,
ik vond het niet storen in ieder geval.
Wel indrukwekkend ook die vallende mensen op het eind.
Het zijn geen vallende mensen, maar net omhoogvliegende mensen, als je het in de goede richting doorwaaiert! Ook hier zit die zin voor humor, en de ongebreidelde fantasie: “stel dat we de tijd kunnen omdraaien, dan vliegen alle mensen die van het dak sprongen weer omhoog, en is er straks helemaal niks gebeurd”
En wat de plaatjes en de witte pagina’s betreft: die getuigen van de creativiteit die ADHD-ers eigen is. Bovendien zou een gewoon boek maar gewoontjes zijn: er moet leven in de brouwerij zijn, verrassing, afwisseling, verwondering, noem maar op! Is het jullie trouwens opgevallen dat de bladspiegel van de gewone pagina’s geen ademruimte laat? Ze staan gewoon bomvol!
[i]Dit jongetje vond ik veel geloofwaardiger dan dat joch van Mark Haddon![/[/i]color]
Daar hadden we het al over. Ik vond Mark Haddons boek ongelofelijk goed, maar als je het vergelijkt met dit, blijf je voelen dat hij het fenomeen Asperger, hoe goed hij het ook kent, van buitenaf beschrijft. Dat is het grote verschil met Foer: die beleeft het allemaal zelf van binnenuit, en dat is nog heel wat anders.
Naast de kwestie, maar toch: heeft iemand die toneelversie van Haddons boek gezien? Ik wel: SCHITTEREND! Nog veel overtuigender dan het boek zelf.
[color=red]Juist erg ontroerend hoe hij met zijn verdriet omgaat, hoe hij zijn moeder er buiten houdt omdat hij vindt dat zij harteloos is. De contacten met al die Blacks zijn zijn verwerking, en zo werkt het toch: door gewoon erover te praten verwerk je zo'n verdriet, en niet met die psych…
Kinderen met ADHD hebben geen remmen, en zijn ontzettend communicatief met vreemden, over de meest intieme dingen. Ook dat is “uit het leven gegrepen”, en erg realistisch voor een kind als Oskar. Daarbij komt nog dat hun gevoelens heel erg diep zijn, maar aan de andere kant snel wisselen. Het ene moment de diepste ellende, het andere ogenblik de grootste vreugde, bijna zonder overgang.
Niet alleen Dresden, ook Hiroshima haalt hij erbij. Allemaal rampverwerking. Ligt een beetje voor de hand, vind ik, zeker als je het associatievermogen van mensen met ADHD kent. Deze associatie is er overigens geen van het kind, maar op het niveau van de auteur: ze staat volledig buiten het verhaal van Oskar.
Wat ik me steeds afvroeg..Waar zou de titel precies betrekking op hebben...
ik begrijp het wel ongeveer,maar ik voel het meer dan ik het onder woorden kan brengen..heb jij een heldere verklaring?Jawel, zoals zo vaak verwijst de titel ook hier naar één enkele zin in het boek. Het staat er letterlijk, dat op een gegeven moment iets “extreem luid en ongelofelijk dichtbij” is. Jammer genoeg vind ik de bladzij niet meer terug. Maar het is op een even pagina, in het laatste derde van het boek, iets onder de helft. Zoek maar! ()
Ik hoop dat jullie hier iets aan hadden. Misschien gaan jullie helemaal niet akkoord. Maar een andere belichting geeft altijd een ander beeld: dus stof tot discussie zal er wel zijn. Graag bereid.
Gegroet,
Axioma.