Het verhaal gaat over het Colombiaanse dorpje Mariquita waar op een dag alle mannen door de guerrilla’s worden geronseld om deel te nemen aan de revolutie. Alle mannen behalve de pastoor, een jongen die als meisje wordt verkleed en een paar hele jonge jongetjes.
Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/james-canon
Rode Ruiter
James Cañón - Het dorp van de weduwen
James Cañón - Het dorp van de weduwen
Laatst gewijzigd door Dettie op 29 Apr 2009, 14:35, 2 keer totaal gewijzigd.
Ik heb "Het dorp van de weduwen" uitgelezen de afgelopen dagen ,en ik was onder de indruk.
Het is een echt Zuid Amerikaans boek, en de schrijver flirt, al was het alleen maar door de beginzin (De dag waarop de mannen verdwenen, begon als een gewone zondag in Mariquita, de hanen vergaten de dag aan te kondigen, de koster versliep zich, de kerkklokken riepen de gelovigen niet op voor de vroegmis, en net als alle zondagen van de afgelopen tien jaar, kwam er maar één persoon opdagen voor de mis van zes uur, dona Victoria viuda de Morales, de weduwe Morales) erg met Garcia Marquez.
Ook al doordat in het boek tot twee keer toe de journalist die interviewt “Honderd jaar eenzaamheid” met zich meedraagt.
Dat is een hoge inzet, waar je enorm op kunt afknappen, maar dat gebeurde mij in dit boek helemaal niet. Ik heb zelden een boek gelezen wat én vermakelijk is én heftig en schokkend, zonder dat het elkaar bijt, het versterkt elkaar eerder.
In een dorp worden alle mannen , althans bijna alle mannen, weggevoerd worden door guerrilla strijders waarna er alleen vrouwen overblijven. Die proberen te overleven met aan het hoofd van hun gemeenschap een vrouwelijke magistraat, maar dat lukt niet echt, tot ze met vallen en opstaan een vorm van samenleven vinden die wel werkt, met vrouwelijke tijd, bijvoorbeeld en heel veel collectief van samen wonen en werken. Dilemma’s zijn daarbij onder andere de dreigende uitsterving zonder nageslacht, waarbij zelfs de pastoor( een van de weinig over gebleven mannen) ingeschakeld wordt.
Ieder hoofdstuk sluit met een interview met een verzetsstrijder of een soldaat van het volksleger ,waardoor het boek een bepaalde zwaarte krijgt en een goed beeld geeft van de, vrij recente geschiedenis in een land als Colombia, war de vrijheidsstrijd allang ontaard is in een grote corrupte strijd van alles tegen iedereen en waar ze alle revoluties al hebben zien voorbij komen.
En los van de vermakelijkheid en de gruwel was er ook nog een hoofdstuk wat met zowaar ontroerde, en dat heb ik niet zo heel snel bij een boek, namelijk het hoofdstuk over de andere weduwe, een man deze keer, wiens geliefde terug komt om te sterven.
Kortom, een aanrader voor degene die van Zuid Amerikaanse literatuur houden.
Groetjes
Willeke
Het is een echt Zuid Amerikaans boek, en de schrijver flirt, al was het alleen maar door de beginzin (De dag waarop de mannen verdwenen, begon als een gewone zondag in Mariquita, de hanen vergaten de dag aan te kondigen, de koster versliep zich, de kerkklokken riepen de gelovigen niet op voor de vroegmis, en net als alle zondagen van de afgelopen tien jaar, kwam er maar één persoon opdagen voor de mis van zes uur, dona Victoria viuda de Morales, de weduwe Morales) erg met Garcia Marquez.
Ook al doordat in het boek tot twee keer toe de journalist die interviewt “Honderd jaar eenzaamheid” met zich meedraagt.
Dat is een hoge inzet, waar je enorm op kunt afknappen, maar dat gebeurde mij in dit boek helemaal niet. Ik heb zelden een boek gelezen wat én vermakelijk is én heftig en schokkend, zonder dat het elkaar bijt, het versterkt elkaar eerder.
In een dorp worden alle mannen , althans bijna alle mannen, weggevoerd worden door guerrilla strijders waarna er alleen vrouwen overblijven. Die proberen te overleven met aan het hoofd van hun gemeenschap een vrouwelijke magistraat, maar dat lukt niet echt, tot ze met vallen en opstaan een vorm van samenleven vinden die wel werkt, met vrouwelijke tijd, bijvoorbeeld en heel veel collectief van samen wonen en werken. Dilemma’s zijn daarbij onder andere de dreigende uitsterving zonder nageslacht, waarbij zelfs de pastoor( een van de weinig over gebleven mannen) ingeschakeld wordt.
Ieder hoofdstuk sluit met een interview met een verzetsstrijder of een soldaat van het volksleger ,waardoor het boek een bepaalde zwaarte krijgt en een goed beeld geeft van de, vrij recente geschiedenis in een land als Colombia, war de vrijheidsstrijd allang ontaard is in een grote corrupte strijd van alles tegen iedereen en waar ze alle revoluties al hebben zien voorbij komen.
En los van de vermakelijkheid en de gruwel was er ook nog een hoofdstuk wat met zowaar ontroerde, en dat heb ik niet zo heel snel bij een boek, namelijk het hoofdstuk over de andere weduwe, een man deze keer, wiens geliefde terug komt om te sterven.
Kortom, een aanrader voor degene die van Zuid Amerikaanse literatuur houden.
Groetjes
Willeke
Laatst gewijzigd door WilV op 13 Sep 2008, 13:05, 3 keer totaal gewijzigd.
Ik vond ook dat er zo knap beschreven werd wat zo lang strijd en wéér een revolutie doet met een land en een dorp..
In het begin is er een scene waarop met veel toeters en bellen er een guerillagroep het dorp binnen trekt, en een oudere vrouw die ze aan ziet komen neemt er nauwelijks notitie van en gaat door waar ze mee bezig is...ze heeft al zóveel van die groepen die vrijheid hoop en verandering beloven binnen zien trekken, ze heeft alles al zo vaak voorbij zien komen, ze verblikt of verbloost er niet van.
Enig kritiekpuntje vond ik dat het wel heel happy eindigd allemaal,
alles komt goed en een nieuwe maatschappij is gesticht.
Ik weet ook niet zo goed hoe het anders had moeten eindigen, maar het lijkt een beetje in tegenspraak met de rest van het boek waar juist het evenwicht tussen die idealogie , de lichte spot en vermakelijkheid waarop het wordt beschreven én de rauwe werkelijkheid zo knap is.
Groetjes
Wil
In het begin is er een scene waarop met veel toeters en bellen er een guerillagroep het dorp binnen trekt, en een oudere vrouw die ze aan ziet komen neemt er nauwelijks notitie van en gaat door waar ze mee bezig is...ze heeft al zóveel van die groepen die vrijheid hoop en verandering beloven binnen zien trekken, ze heeft alles al zo vaak voorbij zien komen, ze verblikt of verbloost er niet van.
Enig kritiekpuntje vond ik dat het wel heel happy eindigd allemaal,
alles komt goed en een nieuwe maatschappij is gesticht.
Ik weet ook niet zo goed hoe het anders had moeten eindigen, maar het lijkt een beetje in tegenspraak met de rest van het boek waar juist het evenwicht tussen die idealogie , de lichte spot en vermakelijkheid waarop het wordt beschreven én de rauwe werkelijkheid zo knap is.
Groetjes
Wil
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Aan het einde komen er vier mannen terug, ..Angel, degene die zich vrijwilig aangemeld had en nog drie andere mannen.
Een deel van hen denkt op oude voet door te kunnen gaan, maar de vrouwen zien dat helemaal niet zitten en eisen dat dat onder hun voorwaarden gebeurt. Uiteindelijk komt er een soort compromie van een nieuw dorp op kleine afstand, waar nieuwe stellen (er zijn weer mannen tenslotte) samen wonen, en wordt als slot het eerste nieuwe kind ) een jóngetje) geboren.
De orde van de vrouwen wordt min of meer als nieuw wereldbeeld geschetst, en dat ging me net een beetje te ver.
Wil
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Aan het einde komen er vier mannen terug, ..Angel, degene die zich vrijwilig aangemeld had en nog drie andere mannen.
Een deel van hen denkt op oude voet door te kunnen gaan, maar de vrouwen zien dat helemaal niet zitten en eisen dat dat onder hun voorwaarden gebeurt. Uiteindelijk komt er een soort compromie van een nieuw dorp op kleine afstand, waar nieuwe stellen (er zijn weer mannen tenslotte) samen wonen, en wordt als slot het eerste nieuwe kind ) een jóngetje) geboren.
De orde van de vrouwen wordt min of meer als nieuw wereldbeeld geschetst, en dat ging me net een beetje te ver.
Wil
Laatst gewijzigd door WilV op 13 Sep 2008, 13:03, 2 keer totaal gewijzigd.
Klinkt zeer goed, dat boek. 'k Ben trouwens gek op Marquez.Beelden komen in mij op : eeuwige regen, vlinders, varkenstaartjes, eindeloze rivier, zonnebadende kweet-niet-wat voor zeezoogdieren, epische strijd, de geur van oude vrouw en zoveel, zoveel.
Wie daarbij niet verbleekt, moet wel goed zijn.
Heb zijn naam alvast genoteerd.
mira
Wie daarbij niet verbleekt, moet wel goed zijn.
Heb zijn naam alvast genoteerd.
mira
Hoi Mira,
Ik ben ook een liefhebber van Marquez.
Ik weet niet of hij dat niveau al helemaal haalt hoor, maar het is wel knap vond ik als je die vergelijking zo duidelijk tart en je weet dat je met een Zuid Amerikaans boek deels het zelfde lezerspubliek lokt je je zelf gewoon staande houdt. En daarbinnen zoekt hij ook nog wel zijn eigen stijl.
En als je van Marquez houdt is dit boek inderdaad een aanrader .
Groetjes
Willeke
Ik ben ook een liefhebber van Marquez.
Ik weet niet of hij dat niveau al helemaal haalt hoor, maar het is wel knap vond ik als je die vergelijking zo duidelijk tart en je weet dat je met een Zuid Amerikaans boek deels het zelfde lezerspubliek lokt je je zelf gewoon staande houdt. En daarbinnen zoekt hij ook nog wel zijn eigen stijl.
En als je van Marquez houdt is dit boek inderdaad een aanrader .
Groetjes
Willeke
Ik hou wel van een happy-end, vooral in een film.
In een boek kan het me ook soms storen.
Waarom ik die twee-deling maak,weet ik niet zo goed.
Misschien omdat ik het van een film verwacht, american movies, weet je, en de gedroomde (nep)wereld.Van een boek verwacht ik misschien het 'serieuzere werk'.Behalve van De Rode Ridder en aanverwanten
mira
In een boek kan het me ook soms storen.
Waarom ik die twee-deling maak,weet ik niet zo goed.
Misschien omdat ik het van een film verwacht, american movies, weet je, en de gedroomde (nep)wereld.Van een boek verwacht ik misschien het 'serieuzere werk'.Behalve van De Rode Ridder en aanverwanten
mira
Dat slot vind ik dus typisch Amerikaans. Daar moeten boeken altijd goed aflopen toch? Maar het stoorde me niet. De terugkeer van die mannen is eigenlijk een heel natuurlijke zaak: na een oorlog (hoewel het hier nog niet afgelopen is) komen er altijd mannen terug, die niet aantreffen wat ze verlaten hebben. Dan is dit compromis een hele mooie vondst..
Wat Marquez betreft: zijn boeken heb ik niet kunnen waarderen, zelfs nog geen een uitgelezen. Dit wel...
Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/james-canon
Marjo
Wat Marquez betreft: zijn boeken heb ik niet kunnen waarderen, zelfs nog geen een uitgelezen. Dit wel...
Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/james-canon
Marjo
Ben altijd verwonderd wanneer iemand niet van Marquez houdt, Marjo, maar ja, smaken verschillen inderdaad.
Probeer toch maar eens het (kort)verhaal met de lange titel: De ongelooflijke maar droevige geschiedenis van de onschuldige Erendira en haar harteloze grootmoeder(1978).
Zeer mooi verfilmd trouwens, met de Griekse actrice/zangeres Irini Papas in de rol van de grootmoeder (ik hoop dat mijn geheugen hierin niet faalt).
Ook weer zo'n vrouw met een ongelooflijke uitstraling. 'k Heb haar ooit live zien optreden. Ik kreeg er koude rillingen bij.
mira
Probeer toch maar eens het (kort)verhaal met de lange titel: De ongelooflijke maar droevige geschiedenis van de onschuldige Erendira en haar harteloze grootmoeder(1978).
Zeer mooi verfilmd trouwens, met de Griekse actrice/zangeres Irini Papas in de rol van de grootmoeder (ik hoop dat mijn geheugen hierin niet faalt).
Ook weer zo'n vrouw met een ongelooflijke uitstraling. 'k Heb haar ooit live zien optreden. Ik kreeg er koude rillingen bij.
mira
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 17 gasten