Jonathan Safran Foer - Extreem luid & ongelooflijk dichtbij samenleesboek

[Sarah]

OK, zal ik doen!

[Sarah]

Ik heb het boek uit en vond het een PRACHTIG verhaal. Ben er helemaal van onder de indruk. Over Everything is Illuminated (Alles is Verlicht) was ik helemaal niet zo te spreken,. Ik stond dus niet bepaald te springen om dit boek te gaan lezen, maar ik was na een paar bladzijden totaal verkocht. Het is natuurlijk een heel droevig verhaal, maar toch moest ik ook vaak lachen tijdens het lezen. Ik houd heel veel van dat soort verhalen: lachen door je tranen heen. Ik heb Oskar voorgoed in mijn hart gesloten. Hij is heel aandoenlijk, maar absoluut niet zielig. Hij onderneemt actie om zijn verdriet te verwerken.

Op verzoek van enige dames hier heb ik heel goed opgelet of de woorden van de titel in het verhaal voorkomen:

De woorden extreem en ongelooflijk komen heel veel voor in de tekst. Een paar maal komt het woord extreem voor in combinatie met luid en ongelooflijk in combinatie met dichtbij. Eenmaal komen beide combinaties in dezelfde zin voor. Nergens vind je echter een echte verklaring van de titel.

p,253: Ik deed mijn best iets optimistischers te bedenken. Maar de pessimistische gedachten waren extreem luid.

p.263: Toen de metalen klepjes opengingen, zag ik dingen die heel ver weg zijn alsof ze ongelooflijk dichtbij waren, zoals het Woolworthgebouw en Union Square en het enorme gat waar de Twin Towers hadden gestaan.

p.268: Ja, dus toen heb ik een apparaatje uitgevonden dat vogels waarneemt die ongelooflijk dicht bij een gebouw komen en dan van een andere wolkenkrabber een extreem luide vogelroep laat horen, en daar vliegen ze dan naartoe.

p.309: Ze was ongelooflijk dichtbij. Ik rook haar adem.

p.312: "Hij liep langs de deur, maar verder heb ik hem alleen vanuit de andere kamer horen schreeuwen". "Schreeuwen?" "Extreem luid". "Wat riep hij?" "Dat kon ik niet verstaan".

en even verder op dezelfde bladzijde:

"Vreemd", zei ik. "U was ongelooflijk dichtbij".

[Dettie]

Wat leuk Sarah dat je zo enthousiast bent! En wat heb je het snel uit!
Door alle Blacks die hij ontmoet maak je wel kennis met een heleboel aparte mensen.

Ik had ook al opgelet of de titel verklaard werd maar misschien is het juist omdat Oskar het zo vaak zegt die titel geworden.

Hoe vond jij het eind?

Bernadet

[tiba]

Sarah, ik heb hier gelezen dat Oskar volgens Axioma ADHD zou hebben.
Vond jij dat ook?

Foer zei dat hij het zelf ook had (in de uitleg van Axioma).
In het interview dat hij onlangs had met K. Hemmerechts (zie onder diverse onderwerpen) heb ik daar niks van gemerkt.

Groetjes. Tiba.

[Sarah]

@ Bernadet: Ja, snel gelezen, he? Het boek lag maar naar me te lonken en toen ik een paar bladzijden gelezen had kon ik niet meer stoppen. Ja, doordat de schrijver Oskar op zoek liet gaan naar al die Blacks, kon hij een helebooel verhaaltjes in het verhaal vertellen. En het waren stuk voor stuk prachtige verhalen. Knap gedaan. Het einde vond ik goed en bevredigend. Voor een aantal dingen heb je een verklaring en van een aantal andere dingen weet je dat wel nooit bekend zal worden hoe het nu precies zat, maar daar heb je dan vrede mee. Het is niet zo dat je nog met een heleboel vragen blijft zitten. Dat had ik nl. wel bij Alles Is Verlicht.

@ Tiba: Oskar is een hoogst intelligent jongetje. Hij gaat bepaald niet gebukt onder een gebrek aan zelfvertrouwen. Hij is voortdurend bezig met allerlei uitvindingen om de wereld beter te maken. Hij is niet verlegen en zeer ondernemend. Ik zou het geen ADHD noemen, maar ben geen expert op dat gebied. Ik ben er sowieso nooit zo voor om etiketjes op mensen te plakken. Ik vond Oskar gewoon een lekker, vroegwijs en bijdehand joch. Als je daar het predikaat ADHD aan meegeeft, wordt het meteen weer zo'n geval waar therapeuten of medicijnen op losgelaten moeten worden.

[Dettie]

Nee Tiba, nu ik het boek nog een keer gelezen heb kan ik niet zeggen dat het een ADHD kind is. Oskar is superintelligent en had ook heel bijzondere en erg hoogstaande gesprekken met zijn vader.
Nu ik het interview heb gezien zou het me niets verbazen als Foer zelf model stond voor Oskar.

Sarah Ik vond de buurman zo leuk! En die vrouw die woonde in de uitkijktoren! Maar het eind vond ik vreemd.

Voor mensen die het boek nog moeten lezen, het onderstaande niet lezen want daarin verklap ik iets.

V

E

R

K

L

A

P

P

E

R

Ik vond het vreemd dat oma en moeder alles wisten van zijn zoektocht!
Hoe konden ze dat weten? Staat dat ergens? Ik kon het niet vinden.

En... ik vond de oplossing van de zoektocht een beetje pathetisch.
Het was eigenlijk ook weer een confrontatie met een verlies. Hoe vond jij dat?

Bernadet

[Sarah]

Ik vond het vreemd dat oma en moeder alles wisten van zijn zoektocht!
Hoe konden ze dat weten? Staat dat ergens? Ik kon het niet vinden.

Maar oma en moeder weten toch ook helemaal niets van zijn zoektocht? Alleen opa is erachter gekomen doordat hij Oskar en Mr Black gevolgd is en aan de mensen die ze bezochten achteraf vroeg wat Oskar en Mr Black daar kwamen doen.

En... ik vond de oplossing van de zoektocht een beetje pathetisch.
Het was eigenlijk ook weer een confrontatie met een verlies. Hoe vond jij dat?

Maar zoiets moest het toch ook wel zijn? En het doet er eigenlijk ook niet zo veel toe, want het ging uiteindelijk om de zoektocht zelf:

p.323: 'Ik wou dat ik het niet gevonden had'. 'Was het niet wat je zocht?' 'Dat is het niet'. 'Wat is het dan?' 'Ik heb het gevonden en nu valt er niets meer te zoeken'. Ik zag dat hij het niet begreep. 'Door dat zoeken hield ik hem nog wat langer bij me'. 'Maar blijft hij dan niet altijd dicht bij je?' Ik wist beter. 'Nee'.

Hij zal zijn vader los moeten laten en verder gaan met zijn leven zo goed en zo kwaad als dat gaat. En in die zin is het inderdaad weer een confrontatie met een verlies.

[Dettie]

Maar oma en moeder weten toch ook helemaal niets van zijn zoektocht?

Nee? oh dan heb ik het verkeerd in mijn hoofd zitten. Ik dacht dat het tot een uitbarsting kwam en dat zijn moeder toen vertelde dat ze alles wisten.

Ik vond het eind een beetje jammer, ik had wat grootser verwacht en dan blijkt het de man te zijn die de vaas verkocht had.
Je hebt wel gelijk dat het om de zoektocht zelf ging, inderdaad omdat z'n vader er voor Oskar dan nog was. Misschien was het m'n eigen teleurstelling dat de oplossing eigenlijk zo simpel was. Ik denk dat ik onbewust gehoopt had dat z'n vader een soort boodschap voor hem had.
Het boek begon met Oskar die in dat park aan het zoeken was en nu denk ik dat ik hoopte dat hij de oplossing van díe zoektocht had gevonden en het zo kon afsluiten.

Bernadet

[Sarah]

Ik denk dat ik onbewust gehoopt had dat z'n vader een soort boodschap voor hem had.

Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar dat zou toch wel heel erg onwaarschijnlijk zijn geweest? Zijn vader kon toch niet weten dat hij na zijn afspraak in de Twin Towers nooit meer thuis zou komen. Dus waarom zou hij dan een boodschap voor Oskar achterlaten?

Ik vond het wel heel opmerkelijk dat zijn moeder zo rustig reageerde toen Oskar midden in de nacht terugkwam van de begraafplaats:

p.343: Toen ik thuiskwam was het 4.22 uur. Mama zat op de bank bij de deur. Ik dacht dat ze wel ongelooflijk kwaad om me zou zijn, maar ze zei niets. Ze gaf me alleen een zoen op mijn hoofd.
'Wil je niet weten waar ik vandaan kom?' Ze zei: 'Ik vertrouw je'. 'Maar ben je dan niet nieuwsgierig?' Ze zei: 'Ik neem aan dat je het me wel vertelt als je dat zelf wilt'.

Welke moeder reageert zo als haar 9-jarig zoontje midden in de nacht thuiskomt? Aan de ene kant wel mooi dat ze hem zo vrij kan laten, maar ik moet de eerste moeder nog tegenkomen die dat zo kan.

[Dettie]

Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar dat zou toch wel heel erg onwaarschijnlijk zijn geweest? Zijn vader kon toch niet weten dat hij na zijn afspraak in de Twin Towers nooit meer thuis zou komen. Dus waarom zou hij dan een boodschap voor Oskar achterlaten?

Hij had toch een opdracht van zijn vader gekregen daarom was hij in het park aan het zoeken geweest met een metaaldetector en had van alles opgegraven maar die opdracht was nooit tot een oplossing gekomen omdat z'n vader toen dood ging. Ik had gehoopt dat die sleutel bij die opdracht hoorde.

Ik vond het wel heel opmerkelijk dat zijn moeder zo rustig reageerde toen Oskar midden in de nacht terugkwam van de begraafplaats:

ja maar waarschijnlijk wist ze dat hij met opa daarnaartoe ging??? Ik denk dat moeder wel wist dat opa terug was en contact had met Oskar???

bernadet

[Inge]

Maar oma en moeder weten toch ook helemaal niets van zijn zoektocht?

Een van de Blacks (ik geloof dat meisje) had toch eens getelefoneerd? Dat staat ergens op het eind van het boek. Ik weet dat ik ook eerst dacht dat ze er niets van wisten. Maar toen ik dat stuk las van om 4 uur in de nacht thuiskomen verwonderde het me ook. Ik weet nog dat ik toen extra ben gaan opletten omdat ik heel de tijd in mijn achtrhoofd had dat dat zo ongewoon was datzijn moeder niet ongerust was (zou ik wel zijn ook al vertrouw ik mijn kinderen (je kunt soms anderen niet vertrouwen))
Later las ik ergens in een zin dat het meisje vertelt dat ze eens naar zijn huis had getelefoneerd. Dat meisje was een van de eerste die hij opzocht dus leek me dat een "aardige" verklaring. Zijn moeder wist ervan maar liet hem blijkbaar zijn gang gaan. Ook toen hij afspraken bij de ?psychiater of muziekles of tandarts? niet nakwam dacht ik die mensen zouden daarvan toch zijn moeder verwittigen?

Ik denk dat ik op die manier de link gelegd heb dat ze het wel wisten.

Groetjes Inge

[Dettie]

Later las ik ergens in een zin dat het meisje vertelt dat ze eens naar zijn huis had getelefoneerd

ja dat had ik dus ook in mijn hoofd zitten. En volgens mij vertelt moeder of oma later ook dat ze er vanaf wisten vanwege dat telefoontje.

Bernadet

[Sarah]

Ik heb het even opgezocht en jullie hebben helemaal gelijk. Het staat op bladzijde 310. Abby Black, de tweede Black die Oskar heeft opgezocht, belt acht maanden later naar Oskars huis en dan neemt Oskars moeder de telefoon op. Oskar suggereert hier dat zijn moeder het al die tijd al geweten heeft en zelfs alle mensen die hij bezocht heeft vantevoren ingeseind heeft. Hij denkt dat buurman Black ook in het complot heeft gezeten. Ook zegt hij hier dat hij denkt dat oma er ook wel van geweten zal hebben.
Oskar komt hier dus achter via Abby Black. Met zijn moeder of zijn oma praat Oskar nooit over zijn zoektocht. Ook niet nadat hij erachter is gekomen dat ze ervan weten. De enige met wie hij erover praat is de huurder (zijn opa).

[Dettie]

ha bedankt Sarah! Er schiet me nu ook te binnen dat Oskar sommige dingen af en toe vreemd vond. Dat een van die Blacks bijvoorbeeld zijn naam noemden terwijl hij zeker wist dat hij die niet gezegd had. en zo waren er nog meer kleine dingetjes.

Ik zit me af te vragen of dit nu een daad van liefde van die moeder is, dat ze net doet of ze niets weet? Ziet ze dat hij die zoektocht nodig heeft en laat ze hem daarom maar gaan?

Bernadet

[Inge]

Ik zit me af te vragen of dit nu een daad van liefde van die moeder is, dat ze net doet of ze niets weet? Ziet ze dat hij die zoektocht nodig heeft en laat ze hem daarom maar gaan?

Als je weet dat je kind psychologisch lijdt onder het "verdwijnen" van zijn pa, en je weet dat je kind zijn pa nooit kan vinden. Is het dan niet logisch dat je op die manier je kind zo met het overlijden van zijn vader in het reine laat komen? HUM, logisch is hier het woord niet.... Ik denk.... Dat ik mijn kinderen ook hun zoektocht zou laten doen als ik wist dat ze zich daardoor beter voelen. Het is "onschuldig" wat hij doet.
Ben nu al de hele tijd aan het denken. Ik heb het boek deze zomer gelezen, de zoektocht staat mij nog helder in het hoofd maar op de een of andere manier wist ik niet meer wat hij in de envelop (behalve het blad met de naam) gevonden had. Nu weet ik door het verslag wel dat het een sleutel was. ik weet ook niet meer of hij dan degene gevonden heeft die hij zocht. Ik weet wel dat het iets te maken had met een vaas.

Groetjes Inge

[Dettie]

En ook van dit boek staan de verslagen nu bij elkaar.

Klik hier http://www.leestafel.info/boekenarchief ... ple11.html

Bernadet

[Sarah]

Dit kwam ik tegen in een interview met Jonathan Safran Foer:

Je plaatst 11 september tegenover de vernietiging van Dresden. Waarom? Tijdens het schrijven las ik een essay over Dresden. Het viel me op dat de geallieerden een rechtvaardiging voor dat bombardement gebruikten die me heel bekend voorkwam. Ze zeiden: we zijn er niet trots op dat er onschuldige burgers zijn gestorven, maar dat leed staat in verhouding tot het leed dat de nazi's over Europa hebben uitgestort. Als burger pluk je nu eenmaal niet alleen de vruchten van wat je regeringsleiders doen, maar deel je ook in de verantwoordelijkheid. Dat lijkt heel erg op hoe sommige mensen 11 september verdedigden: die daad staat in verhouding tot het kwaad dat Amerika de Arabische wereld heeft aangedaan. Ik vind dat je geen van beide gebeurtenissen kunt rechtvaardigen. In Amerika werd gedaan alsof het hier de eerste slechte daad in de geschiedenis van de mensheid betrof, terwijl het in werkelijkheid niet eens de ergste gebeurtenis was van dat jaar, in termen van aantallen slachtoffers. Daarom wilde ik 11 september in een historische context plaatsen.

[Sarah]

En verderop in hetzelfde interview:

Je boeken zijn volgens sommigen het literaire equivalent van gesampelde muziek. Is dat een belediging? Absoluut niet. Het is onvermijdelijk dat het maken van kunst meer en meer is als het maken van een collage. In muziek is die ontwikkeling het langst aan de gang: er wordt geen muziek meer gemaakt die niet letterlijk of figuurlijk citeert uit andere muziek. In de beeldende kunst is dat nu ook zo. Alleen literatuur heeft het sampelen laat opgepikt. Tegenwoordig gaan schrijvers er van uit dat alles al eens gezegd is en zoeken ze manieren om het zo goed mogelijk nog een keer te zeggen.

Je laatste boek leunt sterk op grafische elementen en foto's. Voegen de beelden iets toe, is de vorm meer dan een gimmick? Dit is gewoon zoals ik het bedacht heb. Ik wil me niet laten weerhouden door het idee dat literatuur alleen uit letters moet bestaan. Net zomin als ik me wil laten beperken door het idee dat ik iets nieuws moet maken. Soms vond ik het nodig om er een foto in te stoppen en soms schreef ik iets om een beeld heen dat ik graag in het boek wilde hebben. Ik zou het prima vinden als iemand straks zegt: die boeken van Jonathan Safran Foer kunnen we echt niet meer bij de romans plaatsen in de winkel.

Is het denkbaar dat je volgende boek geen boek meer is? Dat zou inderdaad best kunnen. Ik ben heel erg gecharmeerd van dat idee. Ik ga er niet automatisch van uit dat het volgende dat ik ga maken een boek zal zijn.

[Dettie]

Ik moet er even over nadenken sarah.
Ik vind de vergelijking met gesampelde muziek moeilijk.

Bernadet

[elviratoverspin]

ik huurde gisteren de film "everything illuminated" en ik kwam gelijk eens kijken. het boek heb ik niet gelezen, maar de film is erg mooi, overdonderend en lichtvoetig tegelijk, met sterke vertolkingen (onder andere van elijah wood, die de hoofdrol in de lord of the rings vertolkte). ben gelijk nieuwsgierig geworden naar Foer...

[Dettie]

Ja het boek is ook mooi. Ik heb om sommige stukken wel moeten lachen, de tolk die in zijn beste Engels de vreselijkste dingen zei, de opa enz. maar het is ook aangrijpend, het verhaal over het dorp. Ik vond Everything is illuminated beter dan Extreem luid & ongelooflijk dichtbij.

Bernadet

[Marjo]

Is het al verfilmd? Goh..

[mira]

Dit boek nu pas gelezen, het gaat inderdaad over rouwverwerking, van een hele stad en natie, van een kind in het bijzonder.
Erg onder de indruk.
Het is zeker geen boek om er lichtvoetig over te gaan.

mira

[Dettie]

Mira, 15 januari aanstaande is Jonathan Safran Foer in Gent

Locatie: De Vooruit, Sint-Pietersnieuwstraat 23. Aanvang: 20 uur.

http://www.mo.be/molezing

Dettie