Jonas Karlsson - De kamer

[Renate]

Ik heb het laatste hoofdstuk herlezen en ik vind het juist heel sterk. Het past juist heel goed bij het boek en de ontwikkelingen die de hoofdpersoon doormaakt. Als ik er teveel over vertel verraad ik teveel voor Renate dus dat doe ik nog maar niet.

Bedankt, want ik wil het boek beslist nog lezen.

[berdine]

Ik heb het laatste hoofdstuk herlezen en ik vind het juist heel sterk. Het past juist heel goed bij het boek en de ontwikkelingen die de hoofdpersoon doormaakt. Als ik er teveel over vertel verraad ik teveel voor Renate dus dat doe ik nog maar niet.

Helemaal mee eens.

[Renate]

Ik heb het boek inmiddels uit. De afloop is vreemd, maar past inderdaad wel in het verhaal. De hoofdfiguur doet in eerste instantie een beetje denken aan een jongen met wie ik vroeger gewerkt heb. Die vond zichzelf ook zo geweldig en riep regelmatig dat hij nooit fouten maakte, als er iets in zijn deel van het archief op de verkeerde plaats was opgeruimd en daar iets van gezegd werd.
Later moest ik aan iemand denken, die ik maar heel kort op de afdeling heb gezien. Het was een vrouw die kennelijk in een inrichting had gezeten en nu weer terug was op haar werk. Er hing een vogelmarionet aan het plafond en volgens haar moest het ding weg, omdat ze erdoor afgeluisterd werd. Na dit incident heb ik haar niet meer gezien. Ik belandde later zelf wegens psychische klachten in de ziektewet.

Het enige wat ik me bij het boek afvroeg of men later inderdaad zo vreselijk tevreden was over zijn werk, toen hij dat na werktijd ging doen, of dat dat zich ook alleen maar in z'n hoofd afspeelde.

[Annemarie]

Het enige wat ik me bij het boek afvroeg of men later inderdaad zo vreselijk tevreden was over zijn werk, toen hij dat na werktijd ging doen, of dat dat zich ook alleen maar in z'n hoofd afspeelde.

Ik vermoed zelf dat hij zijn werk best naar tevredenheid van zijn werkgevers heeft gedaan maar of hij nu echt zo geweldig was en zo uitblonk... ik weet het niet. Alles wat hij meemaakte, beleefde hij immers anders dan zijn omgeving.

[Renate]

Het enige wat ik me bij het boek afvroeg of men later inderdaad zo vreselijk tevreden was over zijn werk, toen hij dat na werktijd ging doen, of dat dat zich ook alleen maar in z'n hoofd afspeelde.

Ik vermoed zelf dat hij zijn werk best naar tevredenheid van zijn werkgevers heeft gedaan maar of hij nu echt zo geweldig was en zo uitblonk... ik weet het niet. Alles wat hij meemaakte, beleefde hij immers anders dan zijn omgeving.

Daar heb ik ook wel m'n twijfels over, gezien het feit dat ik de indruk krijg dat men hem aan het eind van het boek toch komt halen, om hem op te nemen.

[Annemarie]

Ik denk dat hij een aantal dingen heeft verzonnen in een poging het hoofd boven water te houden. Het is duidelijk dat hij steeds meer de kluts kwijtraakt.

[berdine]

Voor mijn gevoel was hij werkelijk goed, mits hij in dat kamertje kon werken. Dat hij helemaal in zichzelf keerde op het eind, kwam omdat dat kamertje niet mocht bestaan. Alleen omdat het zijn collega's een ongemakkelijk gevoel gaf. Maar op zich deed hij daar helemaal niemand kwaad mee.
Ik denk dat dit boek een pleidooi is voor de mensen die buiten het normale patroon uitsteken. Die prima kunnen functioneren, wanneer men hun kleine hebbelijkheden voor lief neemt. Die collega van Renate b.v. had misschien best daar kunnen blijven als men die vogelmarionet gewoon had weggehaald. (Misschien ook niet, omdat ze zich dan weer op iets anders had gestort.) Er zijn natuurlijk grenzen, maar deze man mankeerde niet veel meer dan zijn onvermogen goed te functioneren zonder dat kamertje. (Zijn onhebbelijke karakter buiten beschouwing gelaten.)
De maatschappij wil nu eenmaal dat iedereen in de pas loopt. Ik denk dat de auteur pleit voor meer begrip voor onschuldige afwijkingen, want zie, hoe dat afloopt als je die blokkeert....

[Renate]

Voor mijn gevoel was hij werkelijk goed, mits hij in dat kamertje kon werken. Dat hij helemaal in zichzelf keerde op het eind, kwam omdat dat kamertje niet mocht bestaan. Alleen omdat het zijn collega's een ongemakkelijk gevoel gaf. Maar op zich deed hij daar helemaal niemand kwaad mee.
Ik denk dat dit boek een pleidooi is voor de mensen die buiten het normale patroon uitsteken. Die prima kunnen functioneren, wanneer men hun kleine hebbelijkheden voor lief neemt. Die collega van Renate b.v. had misschien best daar kunnen blijven als men die vogelmarionet gewoon had weggehaald. (Misschien ook niet, omdat ze zich dan weer op iets anders had gestort.) Er zijn natuurlijk grenzen, maar deze man mankeerde niet veel meer dan zijn onvermogen goed te functioneren zonder dat kamertje. (Zijn onhebbelijke karakter buiten beschouwing gelaten.)
De maatschappij wil nu eenmaal dat iedereen in de pas loopt. Ik denk dat de auteur pleit voor meer begrip voor onschuldige afwijkingen, want zie, hoe dat afloopt als je die blokkeert....

Ik weet het niet. Ik kreeg juist de indruk dat het kamertje alleen in het hoofd van Björn bestond. Voor mij gevoel was Björn gewoon psychisch niet in orde, al had hij dat zelf niet door. Als hij z'n werk goed zou hebben gedaan, zou men hem niet voor opname hebben laten halen. Volgens z'n eigen metingen kon het kamertje niet bestaan, maar in z'n hoofd bestond het wel, terwijl z'n collega's hem gewoon konden zien staan, terwijl hij in het 'kamertje' was.

Bij de dame op m'n werk vraag ik me af of het weghalen van de marionet werkelijk iets opgelost zou hebben. In de tijd dat ik in therapie heb gezeten, heb ik in ieder geval een keer meegemaakt dat een medepatiënte een soort psychose had en er heilig van overtuigd was dat iemand raar naar haar keek of iets dergelijks. Het probleem met mensen met psychische problemen is vaak dat ze zelf niet inzien dat ze een probleem hebben. Sommigen kunnen zelfs anderen in hun wanen meeslepen.

[Annemarie]

Voor mijn gevoel was hij werkelijk goed, mits hij in dat kamertje kon werken. Dat hij helemaal in zichzelf keerde op het eind, kwam omdat dat kamertje niet mocht bestaan. Alleen omdat het zijn collega's een ongemakkelijk gevoel gaf. Maar op zich deed hij daar helemaal niemand kwaad mee.
Ik denk dat dit boek een pleidooi is voor de mensen die buiten het normale patroon uitsteken. Die prima kunnen functioneren, wanneer men hun kleine hebbelijkheden voor lief neemt. Die collega van Renate b.v. had misschien best daar kunnen blijven als men die vogelmarionet gewoon had weggehaald. (Misschien ook niet, omdat ze zich dan weer op iets anders had gestort.) Er zijn natuurlijk grenzen, maar deze man mankeerde niet veel meer dan zijn onvermogen goed te functioneren zonder dat kamertje. (Zijn onhebbelijke karakter buiten beschouwing gelaten.)
De maatschappij wil nu eenmaal dat iedereen in de pas loopt. Ik denk dat de auteur pleit voor meer begrip voor onschuldige afwijkingen, want zie, hoe dat afloopt als je die blokkeert....

Ik ben het met je eens Berdine dat mensen die op een onschuldige manier anders zijn, dat gewoon moeten kunnen zijn. Als iemand naar wordt van een bepaalde afbeelding bijvoorbeeld dan lijkt me het een kleine moeite om dat dan weg te halen. In onze maatschappij worden kleine eigenaardigheden vaak niet geaccepteerd en dat is jammer. Het probleem met de hoofdpersoon in dit boek is volgens mij juist dat het kamertje helemaal niet bestond. Steeds als hij voor zijn gevoel in het kamertje werkte, zagen zijn collega's hem doodstil in een hoek van het kantoor staan. Dat veroorzaakte onrust. Het kamertje was een soort toevluchtsoord waar hij heen vluchtte als het hem allemaal teveel werd. Dan ging hij naar zijn kamertje dacht hij maar in werkelijkheid stond hij daar dus maar. Hij sloot zich letterlijk van zijn omgeving af en kreeg steeds meer vreemde dwangmatige en paranoïde gedachtes erbij. Aan het eind van het boek sluit hij zich min of meer definitief in het kamertje op, hij sloot zich definitief op in zichzelf en eindigde vermoedelijk in een kliniek.

[berdine]

Ja, ik wéét wel dat het kamertje niet bestond, maar het kon toch geen kwaad om hem te laten denken dat het wél bestond. Daar kon hij zich in terug trekken (oftewel in zichzelf) en daarna goed werk leveren. Wat is nou beter?
Hem opjagen zodat hij helemaal in zichzelf keert en hem daarna ongetwijfeld af laten voeren, of gewoon negeren dat hij daar een tijdje volkomen roerloos staat en vervolgens lekker kan werken.
Ik zou het wel weten, maar wie ben ik?

[Annemarie]

Ja, ik wéét wel dat het kamertje niet bestond, maar het kon toch geen kwaad om hem te laten denken dat het wél bestond. Daar kon hij zich in terug trekken (oftewel in zichzelf) en daarna goed werk leveren. Wat is nou beter?
Hem opjagen zodat hij helemaal in zichzelf keert en hem daarna ongetwijfeld af laten voeren, of gewoon negeren dat hij daar een tijdje volkomen roerloos staat en vervolgens lekker kan werken.
Ik zou het wel weten, maar wie ben ik?

Zou hij echt nog wel goed werk hebben afgeleverd? Als ik het me goed herinner deed hij juist steeds meer werk in het kamertje. Dan deed hij dus in feite steeds minder. Zelf vind ik dat een beetje begrip voor mensen die "anders" in elkaar zitten, niet verkeerd is. Ik denk alleen dat in dit geval het gedrag van de hoofdpersoon steeds zorgwekkender werd. Zijn collega's hebben behoorlijk lang hun best gedaan om hem te accepteren maar op een gegeven moment werd de situatie onhoudbaar.

[berdine]

Voor zover ik me herinner had hij zelf heel simpel werk, maar hij eigende zich werk toe van zijn collega. Iets van rapporten schrijven en dat deed hij wel goed. Hij "zat" wel veel in het kamertje, maar hij had een gestructureerd werkplan voor elke dag. Zijn collega's hadden dan wel geen kamertje, maar waren veel tijd kwijt met kletsen en koffiedrinken e.d. Dus ik denk dat hij niet minder werkte dan de rest. Eerst moest dat stiekem, 's avonds als iedereen weg was, maar later kreeg hij die rapporten gewoon van zijn baas.
Hij kwam op mij een beetje autistisch over. Hij was absoluut niet sociaal, dat werd hem ook niet in dank afgenomen. Ik denk dat ze ook daarom weinig geduld met hem hadden.

[Annemarie]

Hij is zeker intelligent en ik denk inderdaad ook dat hij een vorm van autisme heeft. Eigenlijk is het grotere kantoor te overweldigend voor hem geweest. Misschien waren er geen problemen opgetreden als hij een echt, eigen kantoor had. Het boek schetst een vrij eerlijk beeld van de maatschappij: voor mensen die anders in elkaar zitten is geen ruimte. Het werd bijvoorbeeld niet gewaardeerd dat hij niet van kletsen hield. Wat maakt dat nou eigenlijk uit? De wereld zou een stuk mooier in elkaar zitten als iedereen elkaar wat meer in zijn/haar waarde had gelaten.

[Dettie]

Voor zover ik me herinner had hij zelf heel simpel werk, maar hij eigende zich werk toe van zijn collega.
Iets van rapporten schrijven en dat deed hij wel goed. Hij "zat" wel veel in het kamertje, maar hij had een gestructureerd
werkplan voor elke dag. Zijn collega's hadden dan wel geen kamertje, maar waren veel tijd kwijt met kletsen en
koffiedrinken e.d. Dus ik denk dat hij niet minder werkte dan de rest. Eerst moest dat stiekem, 's avonds als iedereen weg
was, maar later kreeg hij die rapporten gewoon van zijn baas.
Hij kwam op mij een beetje autistisch over. Hij was absoluut niet sociaal, dat werd hem ook niet in dank afgenomen. Ik denk
dat ze ook daarom weinig geduld met hem hadden.

Het is natuurlijk vrij vreemd als iemand constant tegen een muur aan zit. Want dat deed hij dacht ik.
Als ik het goed onthouden heb dan zat de deur van het kamertje tussen twee andere deuren in. Björn zat of stond dan
tegen die muur, terwijl hij dacht dat hij in het kamertje zat en aan het werk was. Hij deed dan denkelijk helemaal niets,
alleen in zijn hoofd.
Wat mij het meest bevreemd is dat niemand wist dat hij dacht dat hij in een kamertje zat. Ze zagen alleen een collega
constant tegen een muur hangen. Hoe het precies zat weet ik niet meer want volgens jullie werkte hij 's nachts en 's
avonds in het kamertje maar hij leverde wel werk af, tot grote tevredenheid van zijn superieuren... (Ik had in mijn hoofd dat
hij 's nachts op zijn eigen plek in het kantoor zat te werken, en dat ging goed omdat hij dan rust om zich heen had.)
Maar... het kan ook zijn dat hij die tevredenheid ook maar verzon.
Hij ging steeds vaker zijn kamertje in en dan krijg je een onhoudbare situatie.
Het lijkt er sterk op dat Björn autistisch was, gezien de perfecte, keurige rangschikking in het kamertje en de discipline van
zoveel tijd werken en dan 'pauze'. Ik denk dat hij veel teveel prikkels kreeg op dat kantoor en heel erg dat kamertje nodig
had om overeind te blijven. Niemand begreep of zag dat. Net wat hier al gezegd wordt, misschien was het goed gegaan als
er wat meer aandacht voor zijn gedrag was geweest en iemand hem gevraagd had wat hij deed enz. of als hij echt een eigen kamertje had gekregen.

Dettie

[berdine]

Ja dat weet ik inderdaad ook niet meer precies, Dettie, of hij 's avonds/'s nachts ook dat kamertje binnenging. Ik moet die stukken nog eens overlezen.
Hij stond als een standbeeld in zijn "kamertje" en dat vonden zijn collega's nogal creepy. Dat kamertje was naast de lift, op de plek waar alleen de papiercontainer stond, als ik me goed herinner. Ik geloof niet dat hij daar werkte. Hij stond zich alleen "op te laden". Ik zal binnenkort dat stuk over 's avonds werken nog eens lezen, ik heb het nu even te druk met twee gereserveerde biebboeken en nog twee reserveringen op komst. Als jullie nou eens niet van die lovende verslagen schreven, dan kon ik weer verder met mijn eigen boeken en die kan ik gerust even laten liggen....

[Dettie]

Haha nou dan stoppen we maar met die recensies
ik ga alleen nog maar rotboeken lezen

Wat me opviel was dat deze wereldvreemde Björn met zijn rechtlijnige denken ook hier en daar gelijk had. Wanneer hij b.v. naar de dokter wordt gestuurd en hij wordt binnengeroepen, zit de dokter op zijn computer te staren en ziet zijn patiënt, ook na enig gekuch van die zijde, niet staan. Björn die er toch al niet naar toe wilde, draait zich om, om weer te vertrekken. Dan pas kijkt de dokter eindelijk op en begroet hem. Dat is toch eigenlijk onbeschoft gedrag?
En je dossiers op het bureau van je collega dumpen, omdat het op je eigen bureau zo'n rotzooi is, terwijl je weet dat je collega een pietje precies is, is ook tamelijk asociaal.

Ja ik ben erg geïnteresseerd in autisme, vraag me niet waarom, maar het fascineert me. Ik vind heel vaak dat autistische mensen gelijk hebben. Heel veel mensen gedragen zich ook erg onlogisch. Ze zeggen het een en doen het ander.
Soms vind ik de gedachten van autistische mensen erg bevrijdend. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik jaloers ben op mensen met autisme, maar de logica is soms wel heerlijk.

Dettie