Audrey Niffenegger - De vrouw van de tijdreiziger
Zoals hier terecht opgemerkt wordt, heeft het feit of iets literair is of niet, niks met een thema te maken. Alles kan liteterair beschreven worden. Het hangt helemaal af hoe het beschreven wordt, hoe de benadering is, hoe diep het gaat. Dus Science Fiction kan ook een literair thema zijn, als er meer wordt uitgediept dan gebruikelijk in deze categorie. Net zoals griezel literair kan worden als het psychologisch en atmosferisch wordt uitgediept.
Volgens mij zet het jullie aardig aan het denken (al gaat het meer om het benoemen van het boek, dan om de inhoud...
Ja daar heb je gelijk in het zet me aardig aan het denken. En over de inhoud zeg ik nog even niets omdat mensen het nog aanhet lezen zijn.
Ik heb wel het een en ander te vragen/op te merken maar wacht nog even tot zij klaar zijn.
En... dat wel of literair zijn is een eindeloze discussie waar je niet uit komt. Geleerden tobben er nog over
groetjes
Bernadet
Ik heb het ook uit!
En ik moet zeggen..ik ben in dit boek in allerlei gemoedstoestanden doorgekomen...in eerste instantie toch wel verrast door de constructie, en aan het denken gezet over hoe dat zijn zou..in je eigen toekomst of verleden rond lopen en jezelf ontmoeten,
In het middenstuk vond ik de vaart er erg uit, en zat ik ook steeds te denken waarom hij in het ene gedeelte wel wist hoe het zat en in het andere niet, ik vond er ook niet zoveel gebeuren, en sommige dingen (zal ik nu nog even niet benoemen voor de mensen die nog aan t lezen zijn) vond ik ook net "te".
maar vanaf ongeveer drie kwart van het boek had het me toch weer helemaal in zijn greep en verbaasde en verraste het me zelfs.
Het zat ook nog behoorlijk in m n hoofd nadat ik het uit had, ik liep er inderdaad over na te denken, om maar eens een bovengenoemd critera voor literatuur te noemen.
Maar ik bleef wel het hele verhaal het boek ook echt als "een verhaal" lezen...in de zin van..o wat heeft ze dat knap verzonnen,
terwijl bijvoorbeeld bij Marquez die hier ergens al genoemd werd, ik in bijvoorbeeld honder jaar eenzaamheid halverwege het boek gewoon letterlijk geloofde dat (uit m n hoofd)gele vlinders de verliefde persoon dagenlang achtervolgde en een oude man zolang onder een boom zat dat thij onder de boom vastgroeide en wortels kreeg.
Misschien was het wel anders, zo heb ik het in ieder geval onthouden..maar wat ik bedoel te zeggen..... in dat boek vergat ik totaal om de constructie of de knappe vondsten te bewonderen..ik geloofde gewoon alles,
en hier bleef ik toch een beetje op een afstandje kijken hoe ze het bedacht had.
Ik hoop dat ik het een beetje duidelijk uitleg.
maar al met al..niet een boek wat ik uit mezelf snel gelezen zou hebben maar juist daarom wel heel leuk om gelezen te hebben. En mijn uiteindelijke eindoordeel is een stuk positiever dan ik al lezend lang dacht.
Groetjes,
Wil
En ik moet zeggen..ik ben in dit boek in allerlei gemoedstoestanden doorgekomen...in eerste instantie toch wel verrast door de constructie, en aan het denken gezet over hoe dat zijn zou..in je eigen toekomst of verleden rond lopen en jezelf ontmoeten,
In het middenstuk vond ik de vaart er erg uit, en zat ik ook steeds te denken waarom hij in het ene gedeelte wel wist hoe het zat en in het andere niet, ik vond er ook niet zoveel gebeuren, en sommige dingen (zal ik nu nog even niet benoemen voor de mensen die nog aan t lezen zijn) vond ik ook net "te".
maar vanaf ongeveer drie kwart van het boek had het me toch weer helemaal in zijn greep en verbaasde en verraste het me zelfs.
Het zat ook nog behoorlijk in m n hoofd nadat ik het uit had, ik liep er inderdaad over na te denken, om maar eens een bovengenoemd critera voor literatuur te noemen.
Maar ik bleef wel het hele verhaal het boek ook echt als "een verhaal" lezen...in de zin van..o wat heeft ze dat knap verzonnen,
terwijl bijvoorbeeld bij Marquez die hier ergens al genoemd werd, ik in bijvoorbeeld honder jaar eenzaamheid halverwege het boek gewoon letterlijk geloofde dat (uit m n hoofd)gele vlinders de verliefde persoon dagenlang achtervolgde en een oude man zolang onder een boom zat dat thij onder de boom vastgroeide en wortels kreeg.
Misschien was het wel anders, zo heb ik het in ieder geval onthouden..maar wat ik bedoel te zeggen..... in dat boek vergat ik totaal om de constructie of de knappe vondsten te bewonderen..ik geloofde gewoon alles,
en hier bleef ik toch een beetje op een afstandje kijken hoe ze het bedacht had.
Ik hoop dat ik het een beetje duidelijk uitleg.
maar al met al..niet een boek wat ik uit mezelf snel gelezen zou hebben maar juist daarom wel heel leuk om gelezen te hebben. En mijn uiteindelijke eindoordeel is een stuk positiever dan ik al lezend lang dacht.
Groetjes,
Wil
-
Gast
WilV schreef:Maar ik bleef wel het hele verhaal het boek ook echt als "een verhaal" lezen...in de zin van..o wat heeft ze dat knap verzonnen,
terwijl bijvoorbeeld bij Marquez die hier ergens al genoemd werd, ik in bijvoorbeeld honder jaar eenzaamheid halverwege het boek gewoon letterlijk geloofde dat (uit m n hoofd)gele vlinders de verliefde persoon dagenlang achtervolgde en een oude man zolang onder een boom zat dat thij onder de boom vastgroeide en wortels kreeg.
Ik had dat heel erg bij Nice World van David Lodge; ik leefde zo mee met de personages, dat toen ik het boek uit had ik wilde dat ik bij hen kon blijven, gewoon om te weten hoe het in de toekomst met hen zou gaan... geweldig wanneer je dat als schrijver voor elkaar kunt krijgen!
Sjosque
P.s. Dankjulliuewel dat jullie nog niet te veel verklappen, dan lees ik nog even lekker verder! (zal wel opschieten, dan kunnen jullie 'los')
-
Gast
mijzelve schreef:P.s. Dankjulliuewel dat jullie nog niet te veel verklappen, dan lees ik nog even lekker verder! (zal wel opschieten, dan kunnen jullie 'los')
....dat wil dus nie zeggu dat er helemaaaaaal niets mee over geschreven hoeft te worden natuurlijk!
hebben jullie met elkaar een tijdstip of een soort 'gedragsregel' gesteld wanneer er over het boek van de maand gesproken kan worden? of was dit een spontane stilte?
het mooie weer helpt me in ieder geval lezen, heerlijk.
Op een of andere manier blijft het wel boeien. Ik viel van het weekend in slaap tijdens mijn zondgmiddagdutje (jaja, oude vrouw van 30+) en droomde spontaan dat ik in de tijd aan het reizen was en in een vreemd bad wakker werd, hihi.
later meer en barst maar los alvast, ben benieuwd wat jullie allemaal te zeggen/vragen hebben!
En ik beloof maar en beloof maar en er komt niets van terecht. 
Ik ben bezig maar ik geloof dat ik er niet helemaal uit kom want echt snappen doe ik het allemaal niet.
Ik kan niet volgen hoe het nu in elkaar zit. Eerst een heleboel heen en weer geflits en dan een 'rustige' tijd. Hoe kan dat? Ook snap ik niet hoe hij steeds zichzelf kan tegenkomen. Dan moet hij zelf toch dubbel bestaan. Je kan toch niet én in de ene tijd én in de andere tijd zijn?
Verder snapte ik niet dat hij véél relaties had terwijl hij waarschijnlijk wist dat hij met haar zou eindigen. Begon hij pas op latere leeftijd te tijdreizen denk ik dan? Als hij steeds naar zijn jeugd terugkeert dan had hij waarschijnlijk ook eerder al Clare gezien. Op de flap staat ze leerden elkaar kennen toen Clare zes was en Henry achtendertig. Dat zou weer betekenen dat hij haar niet eerder kende.
Ik vond Henry eigenlijk ook een vervelend, egoïstisch figuur.
Ook vond ik geen antwoord hoe Clare wist dat hij in het nu was. Zij ontmoeten elkaar 'voor het eerst' en Clare is superblij, hij kent haar niet?? en Clare weet dan hij is in het nu. Hoe weet ze dat?
Hoe kan het dat hij haar niet kent?
Hoe meer ik het over het boek heb, hoe minder ik er van snap.
Mijn algemene mening is dat het een boek is dat lekker wegleest maar laaiend enthousiast ben ik niet. Net wat Wil zei, er is een gedeelte wat een beetje saai wordt. Het laatste gedeelte vond ik het beste maar toen werd er ook niet zo veel 'gereisd' en kon ik het verhaal beter volgen.
Ik heb ook nog vragen over het eind maar dan verklap ik teveel denk ik dus wacht daar nog maar even mee.
Bernadet
Ik ben bezig maar ik geloof dat ik er niet helemaal uit kom want echt snappen doe ik het allemaal niet.
Ik kan niet volgen hoe het nu in elkaar zit. Eerst een heleboel heen en weer geflits en dan een 'rustige' tijd. Hoe kan dat? Ook snap ik niet hoe hij steeds zichzelf kan tegenkomen. Dan moet hij zelf toch dubbel bestaan. Je kan toch niet én in de ene tijd én in de andere tijd zijn?
Verder snapte ik niet dat hij véél relaties had terwijl hij waarschijnlijk wist dat hij met haar zou eindigen. Begon hij pas op latere leeftijd te tijdreizen denk ik dan? Als hij steeds naar zijn jeugd terugkeert dan had hij waarschijnlijk ook eerder al Clare gezien. Op de flap staat ze leerden elkaar kennen toen Clare zes was en Henry achtendertig. Dat zou weer betekenen dat hij haar niet eerder kende.
Ik vond Henry eigenlijk ook een vervelend, egoïstisch figuur.
Ook vond ik geen antwoord hoe Clare wist dat hij in het nu was. Zij ontmoeten elkaar 'voor het eerst' en Clare is superblij, hij kent haar niet?? en Clare weet dan hij is in het nu. Hoe weet ze dat?
Hoe kan het dat hij haar niet kent?
Hoe meer ik het over het boek heb, hoe minder ik er van snap.
Mijn algemene mening is dat het een boek is dat lekker wegleest maar laaiend enthousiast ben ik niet. Net wat Wil zei, er is een gedeelte wat een beetje saai wordt. Het laatste gedeelte vond ik het beste maar toen werd er ook niet zo veel 'gereisd' en kon ik het verhaal beter volgen.
Ik heb ook nog vragen over het eind maar dan verklap ik teveel denk ik dus wacht daar nog maar even mee.
Bernadet
en hier bleef ik toch een beetje op een afstandje kijken hoe ze het bedacht had.
Ja Wil dat had ik dus ook. Ik begon dus heel enthousiast aan het boek en misschien viel het daardoor een beetje tegen. Ik kon er niet echt 'in' komen.
Van Henry word je niet veel wijzer, alleen soms lees je over zijn gevoel. Clare komt beter uit de verf maar echt 'levend' worden ze voor mij niet.
Bernadet
Dit stukje bedoelde ik:
De catalogus is niet echt duidelijk. Ik loop terug naar de balie en vraag om hulp. Terwijl ik aan de vrouw uitleg waarnaar ik op zoek ben, kijkt ze over mijn schouder naar iemand achter me. ‘Misschien kan meneer DeTamble u helpen,’ zegt ze. Ik draai me om, ervan uitgaand dat ik alles nog een keer moet uitleggen, en ontdek dat ik oog in oog met Henry sta.
Ik ben sprakeloos. Daar staat Henry, kalm, met kleren aan, jonger dan ik hem ooit heb gezien. Henry werkt in de Newberry Library en staat hier voor me, in het heden. In het hier en nu. Ik ben buiten zinnen van vreugde. Henry kijkt me geduldig aan, onzeker maar beleefd.
‘Kan ik u ergens mee helpen?’ vraagt hij.
‘Henry!’ Ik moet me beheersen om hem niet te omhelzen. Het is duidelijk dat hij me nog nooit van zijn leven heeft gezien.
‘Kennen we elkaar? Het spijt me, ik kan me niet...’ Henry kijkt bezorgd om zich heen, bang dat dit de lezers en zijn collega’s op zal vallen. Hij speurt zijn geheugen af en beseft dat een toekomstige ik dit meisje dat voor hem staat te stralen van geluk ooit ontmoet moet hebben. Toen ik hem voor het laatst zag, sabbelde hij op de Weide aan mijn tenen.
Ik probeer het uit te leggen. ‘Ik ben Clare Abshire. Ik heb je gekend toen ik nog een klein meisje was...’ Ik weet niet wat ik moet doen omdat ik verliefd ben op een man die voor me staat maar die me zich helemaal niet kan herinneren. Voor hem ligt alles in de toekomst. Ik heb zin om te lachen omdat dit allemaal zo vreemd is. Ik word overspoeld door jaren van herinneringen aan Henry, terwijl hij me stomverbaasd en angstig aankijkt.
Dit snap ik dus écht niet! Mijn hersens kunnen dit niet volgen. Voor hem ligt alles in de toekomst maar hij kent haar toch al als klein meisje? Wie kan het me uitleggen? Heeft hij pas op z'n 38e Clare voor het eerst gezien? Dat lijkt me sterk.
Bernadet
De catalogus is niet echt duidelijk. Ik loop terug naar de balie en vraag om hulp. Terwijl ik aan de vrouw uitleg waarnaar ik op zoek ben, kijkt ze over mijn schouder naar iemand achter me. ‘Misschien kan meneer DeTamble u helpen,’ zegt ze. Ik draai me om, ervan uitgaand dat ik alles nog een keer moet uitleggen, en ontdek dat ik oog in oog met Henry sta.
Ik ben sprakeloos. Daar staat Henry, kalm, met kleren aan, jonger dan ik hem ooit heb gezien. Henry werkt in de Newberry Library en staat hier voor me, in het heden. In het hier en nu. Ik ben buiten zinnen van vreugde. Henry kijkt me geduldig aan, onzeker maar beleefd.
‘Kan ik u ergens mee helpen?’ vraagt hij.
‘Henry!’ Ik moet me beheersen om hem niet te omhelzen. Het is duidelijk dat hij me nog nooit van zijn leven heeft gezien.
‘Kennen we elkaar? Het spijt me, ik kan me niet...’ Henry kijkt bezorgd om zich heen, bang dat dit de lezers en zijn collega’s op zal vallen. Hij speurt zijn geheugen af en beseft dat een toekomstige ik dit meisje dat voor hem staat te stralen van geluk ooit ontmoet moet hebben. Toen ik hem voor het laatst zag, sabbelde hij op de Weide aan mijn tenen.
Ik probeer het uit te leggen. ‘Ik ben Clare Abshire. Ik heb je gekend toen ik nog een klein meisje was...’ Ik weet niet wat ik moet doen omdat ik verliefd ben op een man die voor me staat maar die me zich helemaal niet kan herinneren. Voor hem ligt alles in de toekomst. Ik heb zin om te lachen omdat dit allemaal zo vreemd is. Ik word overspoeld door jaren van herinneringen aan Henry, terwijl hij me stomverbaasd en angstig aankijkt.
Dit snap ik dus écht niet! Mijn hersens kunnen dit niet volgen. Voor hem ligt alles in de toekomst maar hij kent haar toch al als klein meisje? Wie kan het me uitleggen? Heeft hij pas op z'n 38e Clare voor het eerst gezien? Dat lijkt me sterk.
Bernadet
Henry's kant:
Kan ik u ergens mee helpen?’ Het meisje zegt min of meer ademloos: ‘Henry!’ op een bijzonder beeldende manier die me ervan overtuigt dat we op zeker moment samen iets echt geweldigs moeten hebben beleefd. Dat maakt het nog veel erger dat ik niets van haar weet, niet eens haar naam. Ik zeg: ‘Kennen wij elkaar?’ en Isabelle werpt me een blik toe die zegt: Wat ben je toch een bloem. Maar het meisje zegt: ‘Ik ben Clare Abshire. Ik heb je gekend toen ik nog een klein meisje was,’ en vraagt of ik zin heb om ergens een hapje te gaan eten. Ik zeg ja, stomverbaasd. Ze kijkt me stralend aan, hoewel ik me niet heb geschoren en een kater heb en gewoon niet op mijn best ben. We spreken af dat we vanavond uit eten gaan, bij Beau Thai, en Clare, die nu weet dat ze me later in elk geval weer zal zien, zweeft de leeszaal uit.
Wanneer ik, verbijsterd, in de lift sta, besef ik dat een grote portie geluk uit mijn toekomst me op de een of andere manier in het heden heeft gevonden, en ik begin te lachen. Ik loop door de hal, en wanneer ik de trap naar de ingang af ren, de straat op, zie ik Clare over Washington Square rennen, springend en schreeuwend, en ik barst bijna in tranen uit en ik weet niet waarom.
Dit vind ik zo raar Hij weet toch dat hij tijdreist dus vanwaar die stomverbaasdheid. Dit zal toch wel vaker gebeurd zijn? Ik bedoel dat mensen hem herkennen en hij hen niet.
Bernadet
Kan ik u ergens mee helpen?’ Het meisje zegt min of meer ademloos: ‘Henry!’ op een bijzonder beeldende manier die me ervan overtuigt dat we op zeker moment samen iets echt geweldigs moeten hebben beleefd. Dat maakt het nog veel erger dat ik niets van haar weet, niet eens haar naam. Ik zeg: ‘Kennen wij elkaar?’ en Isabelle werpt me een blik toe die zegt: Wat ben je toch een bloem. Maar het meisje zegt: ‘Ik ben Clare Abshire. Ik heb je gekend toen ik nog een klein meisje was,’ en vraagt of ik zin heb om ergens een hapje te gaan eten. Ik zeg ja, stomverbaasd. Ze kijkt me stralend aan, hoewel ik me niet heb geschoren en een kater heb en gewoon niet op mijn best ben. We spreken af dat we vanavond uit eten gaan, bij Beau Thai, en Clare, die nu weet dat ze me later in elk geval weer zal zien, zweeft de leeszaal uit.
Wanneer ik, verbijsterd, in de lift sta, besef ik dat een grote portie geluk uit mijn toekomst me op de een of andere manier in het heden heeft gevonden, en ik begin te lachen. Ik loop door de hal, en wanneer ik de trap naar de ingang af ren, de straat op, zie ik Clare over Washington Square rennen, springend en schreeuwend, en ik barst bijna in tranen uit en ik weet niet waarom.
Dit vind ik zo raar Hij weet toch dat hij tijdreist dus vanwaar die stomverbaasdheid. Dit zal toch wel vaker gebeurd zijn? Ik bedoel dat mensen hem herkennen en hij hen niet.
Bernadet
Zoals ik het zie begint Henry pas naar Clare in het verleden te reizen nadat hij haar in het echte leven heeft leren kennen. Als hij haar in de werkelijkheid kent, en dan terugreist weet de reizende Henry dus alles van Clare. Maar de werkelijke Henry weet niet veel van de toekomst, daar reist hij slechts af en toe heen. Naarmate ze ouder worden en elkaar langer kennen vallen de puzzelstukjes op zijn plaats. Dit vind ik wel logisch. Henry reist eignelijk alleen terug naar bekende plekken en bekende mensen, uit zijn werkelijke verleden dus. Dan zal het hem niet zo heel vaak overkomen dat hij mensen ontmoet die hij eigenlijk nog niet kent.
Vergeet ook niet dat het gewoon een verzonnen roman is, hè. In fictie kan gewoon alles!
Vergeet ook niet dat het gewoon een verzonnen roman is, hè. In fictie kan gewoon alles!
Zoals ik het zie begint Henry pas naar Clare in het verleden te reizen nadat hij haar in het echte leven heeft leren kennen. Als hij haar in de werkelijkheid kent, en dan terugreist weet de reizende Henry dus alles van Clare.
Oh dat had ik dus helemaal niet begrepen! Dat verheldert de boel wel.
Maar ook vreemd dat het dan pas gebeurt en niet eerder. Hij komt dus eigenlijk alleen maar tijdens zijn reizen mensen tegen die hij in zijn echte leven ook kent. Nee dat klopt ook niet want hij reist ook naar de toekomst en komt daar ... tegen (anders verraad ik de boel)
En natuurlijk is het een verzonnen verhaal maar hoe kan hij nou zichzelf tegenkomen? *Zucht* ik snap weinig van dit boek geloof ik. Ik heb het ook niet achter elkaar gelezen, steeds een blz of 50 hooguit 75. Ik denk dat je dit boek door moet lezen om de draad niet kwijt te raken.
Bernadet
Nou ik heb het nu ook uit, maar ik moet zeggen dat het mij enorm is tegengevallen. Ik vond het een traag en saai verhaal; Henry en Clare gingen nooit echt leven voor mij en ik zat maar te wachten op die verrassende ontknoping en die kwam maar niet. Wat vonden jullie er zo verrassend aan (aan die ontknoping)?
Ik weet niet of ik het ooit een verrassende ontknoping genoemd heb, maar nee, dat is het ook niet. Je wordt immers tevoren al ingeseind!
Traag en saai vind ik het zeker niet, maar dat zal het wel zijn als het fenomeen van tijdreizen op zich je niets doet. Wat het dat, het fantastische, wat je tegenstond, Sarah?
Traag en saai vind ik het zeker niet, maar dat zal het wel zijn als het fenomeen van tijdreizen op zich je niets doet. Wat het dat, het fantastische, wat je tegenstond, Sarah?
Ja ik vond het eind wel verrassend en heb daar ook vragen over maar eerst even wachten tot iedereen het uit heeft.
Dat had ik ook, het bleef erg op een afstand.
Als je zoiets overkomt zowel voor Clare als Henry dan gaan er volgens mij bergen gevoelens door je heen. Die kant kwam nauwelijks aan bod. Alles bleef zo oppervlakkig vond ik.
Het middengedeelte van het boek vond ik ook niet echt geweldig. Het kabbelde allemaal een beetje voort.
Het verhaal blijft bij mij niet erg hangen. Alleen het eind wél.
Henry en Clare gingen nooit echt leven voor mij
Dat had ik ook, het bleef erg op een afstand.
Als je zoiets overkomt zowel voor Clare als Henry dan gaan er volgens mij bergen gevoelens door je heen. Die kant kwam nauwelijks aan bod. Alles bleef zo oppervlakkig vond ik.
Het middengedeelte van het boek vond ik ook niet echt geweldig. Het kabbelde allemaal een beetje voort.
Het verhaal blijft bij mij niet erg hangen. Alleen het eind wél.
Ik word nieuwsgierig, Bernadet..ik heb nergens een terugslag gehad, ook bij de tweede keer lezen niet, maar ook geen hoogtepunt.
Wat ik wel had bij de tweede keer lezen: er zitten heel in het begin al aanwijzingen voor dingen die verderop gebeuren. Daar begrijp je niets van als je het voor het eerst leest. Niet dat dat erg is, maar ik had nu wel een oja, dan gebeurt er dat' ervaring.
Clare vraagt bijvoorbeeld waarom zij nooit meer dan één Henry ziet, en dan zegt Henry: wacht maar, dat komt wel als we elkaar in het heden kennen, en voor zichzelf voegt hij er aan toe 'vaker dan je lief is' Als je het verhaal kent weet je dus waar dit op slaat..
Wat ik wel had bij de tweede keer lezen: er zitten heel in het begin al aanwijzingen voor dingen die verderop gebeuren. Daar begrijp je niets van als je het voor het eerst leest. Niet dat dat erg is, maar ik had nu wel een oja, dan gebeurt er dat' ervaring.
Clare vraagt bijvoorbeeld waarom zij nooit meer dan één Henry ziet, en dan zegt Henry: wacht maar, dat komt wel als we elkaar in het heden kennen, en voor zichzelf voegt hij er aan toe 'vaker dan je lief is' Als je het verhaal kent weet je dus waar dit op slaat..
Ja die verwijzingen, Clare heeft dus ook iets gezien wat op het einde pas duidelijk wordt wát ze gezien heeft.
Ik kan denk ik moed niet opbrengen om het nog een tweede keer te lezen. Ik lees af en toe stukjes voor de tweede keer maar het helemáál opnieuw lezen... daar vond ik het verhaal toch niet boeiend genoeg voor.
Bernadet
Ik kan denk ik moed niet opbrengen om het nog een tweede keer te lezen. Ik lees af en toe stukjes voor de tweede keer maar het helemáál opnieuw lezen... daar vond ik het verhaal toch niet boeiend genoeg voor.
Bernadet
Wat vonden jullie er zo verrassend aan (aan die ontknoping)?
Ik vond het einde het deel van het boek waar teminste weer een beetje vaart in zat.
Ik weet niet in hoeverre iedereen het al uit heeft dus ik zal het een beetje omslachtig formuleren, maar ik vond de fysieke toestand van Henry op het eind ook wel schokkend, dat was in ieder geval iets wat ik niet aan had zien komen.
Hoe en wat het nu precies zat met die tijdwisselingen en wie wat waneer wel en niet wist of moest kunnen weten en of dat klopte
heb ik halverwege opgegeven om te volgen.
En verder vond ik de conceptie van Alba ver over de top..zeer ongeloofwaardig, zoiets haalt me dan helemaal uit mijn verhaal en ik had toch al zo n moeite het verhaal niet van een afstandje te bekijken maar er midden in te zitten.
Kortom, een boek waar ik tweeslachtig over ben.....het is niet een boek wat ik snel zelf zou lezen, en ik vind het leuk dat ik het toch gelezen heb,
maar het heeft me nooit zo overtuigd dat ik het het van een afstandje bekijken en denken hoe heeft ze dit geschreven
los kon laten.
Groetjes,
Wil
Nee dat is het niet, ik vond het idee van tijdreizen toen ik aan het boek begon erg leuk. Maar het wordt juist allemaal zo fantasieloos gebracht. Alles is zo serieus. Humor is ver te zoeken.
Het moet lijken alsof je de personages leert kennen terwijl je dat juist niet doet. Het boek heeft geen ziel vind ik. Alles blijft zo oppervlakkig. Het heeft het allemaal net niet.
Het boek Kruistocht in spijkerbroek is ook over een jongetje dat 'tijdreist' maar dat boek is veel beter opgezet. Dat jongetje loopt in spijkerbroek en op gympen in 1200 rond wat natuurlijk gek is maar dat wordt op een leuke manier gebruikt.
Een verhaal kan me niet fantastierijk genoeg zijn maar dan moet het wel goed zijn. En dit verhaal 'pakte' niet.
Alleen het eind pakte me dus wel.
Bernadet
Die toch blij is dat ze het gelezen heeft alleen al om deze discussie.
Het moet lijken alsof je de personages leert kennen terwijl je dat juist niet doet. Het boek heeft geen ziel vind ik. Alles blijft zo oppervlakkig. Het heeft het allemaal net niet.
Het boek Kruistocht in spijkerbroek is ook over een jongetje dat 'tijdreist' maar dat boek is veel beter opgezet. Dat jongetje loopt in spijkerbroek en op gympen in 1200 rond wat natuurlijk gek is maar dat wordt op een leuke manier gebruikt.
Een verhaal kan me niet fantastierijk genoeg zijn maar dan moet het wel goed zijn. En dit verhaal 'pakte' niet.
Alleen het eind pakte me dus wel.
Bernadet
Die toch blij is dat ze het gelezen heeft alleen al om deze discussie.
Jullie houden niet van fantasy, denk ik zo
Daar moest ik even over nadenken...
nee ik ben niet echt een fantasy-boeken lezer,
maar ik vind het wel erg leuk om in een verhaal meegevoerd te worden door dingen die niet kunnen..heet dat magisch realisme???
Of gewoon fantasy, maakt me niet uit, maar in dit boek overtuigt ze me niet en blijft het fantasy, wat ik knap verzonnen vind, daar niet van,
maar ze krijgt me er niet los van.
ik ben net begonnen in "de beminde'van Toni Morrison,
dat is een heel ander boek dat geef ik meteen toe,
Op de eerste bladzijdes word duidelijk dat een dood kind uit kwaadheid alles in het huis kapot laat vallen en opzij schuift, kasten enzo,
en door de manier waarop ze dat schrijft weet ik nu al dat ik dat wat er ook gaat gebeuren ik het het hele boek ga blijven geloven,
zoals ik dat bij bv. Marquez ook blind geloof.
Hoop dat ik het een beetje duidelijk heb kunnen uitleggen.
Het is vooral een gevoel natuurlijk.
Groetjes,
Wil
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 31 gasten