Pierre Lemaitre - Vrije val

[Annemarie]

Zou jij bereid zijn aan een gesimuleerde gijzeling mee te werken om een baan in de wacht te slepen? De hoofdpersoon van dit boek is, na vier jaar werkloosheid, tot alles bereid!

Lees mijn recensie hier: http://www.thrillers-leestafel.info/pierre-lemaitre-2

[Marjo]

De stijl bevalt je schijf je. Dat is goed nieuws, want ik heb er nog een stuk of drie van deze schrijver liggen. Niet deze overigens.

[Annemarie]

Heb je toevallig ook Drie dagen en levenslang? Die vind ik wel heel goed.

[Marjo]

Ook ja, en een paar met een meisjesnaam 'Camille' of zoiets.

[Annemarie]

Ik heb alleen Drie dagen en levenslang en deze gelezen. De eerste vond ik goed maar deze niet dus er moet nog een keer een derde bij komen om te bepalen of ik het een echt goede schrijver vind of niet.

[Marjo]

Je vindt dat je pas na drie boeken weet of je een schrijver goed genoeg vindt - om te volgen? Maar je geeft debutanten toch wel een kans, hoop ik. Jawel, dat doe je wel, die zie ik ook voorbij komen. Pf, je stelt flinke eisen!

[Dettie]

Het lijkt wel een beetje op de beroemde test die mensen moesten doen. Daarbij moesten ze mensen een licht stroomstootje geven als ze een verkeerd antwoord gaven op de gestelde vragen. Maar het ging van kwaad tot erger, de stroomstoten werden steeds zwaarder. Op het laatst hoorden de proefpersonen de ander enorm gillen en schreeuwen van de pijn. De kandidaten wisten niet dat ze in werkelijkheid geen stroomstoten gaven en dat de mensen aan wie vragen gesteld werden acteurs waren.
De test ging er namelijk om hoe ver iemand zal gaan... Het bleek dus dat mensen heel ver gaan, ook al gilden en schreeuwden de mensen ze gingen gewoon door! De conclusie was schokkend: zo'n 65 procent van de proefpersonen ging door tot een dodelijk niveau van stroomsterkte.

Zo'n gijzeling gaat natuurlijk ook heel ver. Te ver.

Dettie

[Renate]

Tja, hoe ver wil je gaan voor een baan?

Ik ben bang dat ik ook wel redelijk ver wil gaan, hoewel ik daarbij geen mensen schade toe wil brengen.

[Annemarie]

Je vindt dat je pas na drie boeken weet of je een schrijver goed genoeg vindt - om te volgen? Maar je geeft debutanten toch wel een kans, hoop ik. Jawel, dat doe je wel, die zie ik ook voorbij komen. Pf, je stelt flinke eisen!

Haha, zo erg is het niet hoor. Op basis van dit boek zou ik geen boek meer van deze auteur willen lezen maar het vorige boek vond ik wel heel goed. Was het vorige boek een onverwachte topper of was dit laatste boek gewoon een keer een wat minder exemplaar? Om daarover te kunnen oordelen zou ik eigenlijk nog een boek moeten lezen.

[Annemarie]

Het lijkt wel een beetje op de beroemde test die mensen moesten doen. Daarbij moesten ze mensen een licht stroomstootje geven als ze een verkeerd antwoord gaven op de gestelde vragen.
Dettie

Ja, er zijn wel vaker van die testen en ik vind het altijd schokkend hoe ver mensen dan bereid zijn te gaan. De gijzeling was niet echt maar dat wisten de gijzelaars niet!

[Renate]

Wat ik in zekere zin nog schokkender vind is hoe ver mensen kunnen gaan op eigen initiatief.
Bij de test van Milgram is er nog sprake van een gezagsverhouding tussen degene die stroomstoten moet geven en degene die de opdracht geeft.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Experiment_van_Milgram
Bij het bekende gevangenisexperiment van Stanford, is daar minder sprake van.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stanford- ... experiment

[Annemarie]

Brrr, het Stanford-experiment. Dat blijf ik griezelig vinden.

[Renate]

Er lijkt ook ook wel het een en ander op de experimenten af te dingen te zijn, maar toch, als je kijkt naar diverse reële gebeurtenissen, zoals Abu Graib en dergelijke, dan zie je toch wel dat mensen heel ver kunnen gaan, als ze in de overtuiging zijn dat de ander het 'verdient'.

[Annemarie]

Bij de meneer in dit boek is het anders. Hij denkt gewoon niet aan anderen maar alleen aan zichzelf.

[Renate]

Tja, die mensen zijn er. En het is moeilijk om te beoordelen wat we zelf in vergelijkbare omstandigheden zouden doen. De meeste mensen die zo lang zonder werk zitten, zullen wel graag een baan willen hebben. Het hebben van een betaalde baan, geeft toch ook een zeker zelfrespect. Ik kan me levendig voorstellen dat de man niet afhankelijk wil zijn van het inkomen van z'n vrouw en wat hij met rotbaantjes zelf nog bijeen weet te schrapen. Ik zou ook niet graag financieel afhankelijk zijn van iemand waar ik een relatie mee heb. Dan maar geen relatie.

[Annemarie]

Het stel in dit boek is al jaren gelukkig met elkaar getrouwd en heeft twee volwassen dochters. Nicole verwijt Alain geen moment dat hij geen baan meer heeft en steunt hem waar ze maar kan. Natuurlijk is het niet fijn om financieel afhankelijk van de ander te zijn maar Alain heeft altijd een baan gehad en is ook gewoon op zoek naar een andere baan. Het is een periode waar ze zich als echtpaar doorheen kunnen knokken. Hun relatie kan dat aan. Alain kan er echter niet mee leven en daarom doet hij wat hij doet. Daarom vind ik dit ook een goed boek voor Leesclubs. Er zullen veel verschillende meningen over het boek zijn. Je kunt er uuuren over discussiëren.

[Renate]

Zeker, maar als je al 4 jaar geen echte baan meer hebt gehad, kan ik me voorstellen dat je wanhopig wordt en dat je alles wilt doen om er uit te komen. Dat de partner er geen bezwaar tegen heeft om haar man te onderhouden, maakt voor mijn gevoel weinig uit. Want hoe lang kan dit doorgaan? Afhankelijk zijn is niet leuk, want het maakt de relatie ongelijkwaardig. Er is dan geen sprake meer van wederkerigheid: 'ik doe iets voor jouw en jij doet iets voor mij'.
De verhouding in de relatie is veranderd, van 2 partners die beide aan het gezinsinkomen bijdroegen is er een situatie waar een partner voor het inkomen zorgt, terwijl de andere partner nauwelijks nog iets bijdraagt. Dat is geen prettig gevoel. Dat heeft niets met verwijten te maken, dat gaat om het gevoel dat de afhankelijke partner heeft. Verwijten zijn niet nodig, de situatie is verwijt genoeg en de manier waarop er in de maatschappij tegen mensen zonder werk wordt aangekeken, draagt daar nog extra aan bij.
In zo'n situatie zullen sommige mensen misschien dingen doen, die ze anders niet zouden doen. Een kat in het nauw maakt rare sprongen.

[Annemarie]

Ik ben het gedeeltelijk met je eens, Renate. Natuurlijk verandert er iets op het moment dat iemand thuis komt te zitten maar je kunt ook op andere manieren dan met geld aan het gezin bijdragen. Alain kan er in ieder geval niet mee leven en maakt inderdaad rare sprongen.

Denk je dat het een boek voor jou is of dat niet?

[Renate]

Misschien.
Maar op een andere manier bijdragen is toch niet hetzelfde. Het blijft een relatie waarin de ene partner afhankelijk is van de andere. Ik zou dat ook niet willen. Ook als je bijvoorbeeld meer doet in het huishouden, is dat toch een onvrijwillige keuze en zullen er mogelijk irritaties en wrijvingen ontstaan. Nog maar afgezien van het feit dat de beroerd betaalde bijbaantjes ook niet echt bijdragen aan lust tot het bijdragen in het huishouden.
Tegen een man zonder baan wordt toch nog altijd wat meewarig aangekeken en als je onvrijwillig werkloos bent, terwijl je eigenlijk wel wilt werken, is dat nog veel erger.