Sara Blædel - De vergeten zusjes samenleesb juli/aug 2014

[Annemarie]

Inderdaad Renate!

[Inge]

hoh, ik sta er dikwijls zelfs niet bij stil dat het wel eens een boek uit een serie kon zijn. Meestal lees ik hier of elders een verslag of recencie en ga dan gewoon op het boek af. Pas later, zoals hier omdat ik het gevoel had dat ik bepaalde nuances niet begreep, kom ik erachter dat het een deel van een serie is. Meestal noteer ik dan dat ik de eerdere delen ook moet lezen maar meestal komt het niet zo ver om de gekende reden....

[Renate]

Ik ben er inmiddels in begonnen en ik ben wel benieuwd hoe het verder gaat.

[Renate]

Ik schiet inmiddels aardig op, maar ik ervaar nog weinig problemen met de romantiek. De vriendin is niet rijk, maar haar partner is dat wel. Ik heb weinig problemen met haar aanwezigheid in het boek. Ze zorgt in zekere zin toch ook weer voor aanwijzingen. Misschien moet de relatie tussen Eik en Louise nog op gang komen, maar tot nu toe zie ik alleen dat Louise Eik wat minder verafschuwd. Dat kan ik nog niet echt een romance noemen.
Ik had al eerder Chatprinses van deze schrijfster gelezen, maar ik zou absoluut niet meer weten waar dat over ging. Ik heb ook niet echt het gevoel dat ik eerdere delen gemist heb.

[Renate]

Ik heb het boek inmiddels uit en ik heb nergens het gevoel gehad dat ik iets gemist had. Ik vind dat er niet te veel van het privéleven van de speurders in het boek zit en ook de misschien ontluikende romance tussen Louise en Eik stoort me absoluut niet. Camilia vind ik ook geen overbodige figuur, omdat ze, door haar journalistieke nieuwsgierigheid toch een paar keer met informatie komt die belangrijk is. Ik vind het prettig dat het een boek is over mensen van vlees en bloed en niet over superspeurders, die alles onmiddellijk doorzien. Als ik een boek wil lezen zonder privéleven van de speurders, dan lees ik wel een Baantjer. Eerlijk gezegd bevat dit boek wat mij betreft genoeg romantiek voor een boek. Meer hoeft wat mij betreft niet, ook niet in een boek dat geen thriller is. De boeken van Mari Jungstedt, Camilla Läckberg en Elisabeth George bevatten veel meer privéleven van de speurders. Ook in de boeken van Patricia Cornwell speelt het privéleven van de hoofdfiguren een belangrijke rol. Zeker bij de boeken van Camilla Läckberg heb ik echt regelmatig het gevoel dat ik alle boeken eigenlijk kort na elkaar zou moeten lezen, zodat alle informatie uit de voorgaande boeken nog een beetje in m'n geheugen zit. Veel van de misdaad in die boeken speelt zich ook echt af rond de hoofdfiguren in de boeken.

Ik vind dat het boek eigenlijk alleen maar slachtoffers kent. De echte dader ligt uiteindelijk al lang op het kerkhof. Daarna zijn er eigenlijk alleen gradaties in verantwoordelijkheid, waarbij de dader eigenlijk het minst verantwoordelijk is voor z'n daden.

[Marjo]

Als ik nu terugdenk aan het boek dan is mijn gevoel dat ik meer een thrillerroman heb gelezen. Natuurlijk was er een speurder, maar die stond niet zo op de voorgrond als bijvoorbeeld bij Elisabeth George. Daar heb je toch dat Lynleys verhaal los te koppelen valt (de toevalligheden daargelaten) van de plot.
Bij 'de zusjes' was het meer een geheel, dan stoort het me ook minder dat er een privéleven getoond wordt.
Maar: het is al even geleden dat ik het boek las, en de precieze inhoud is me allang ontschoten.

[Renate]

Ik heb eigenlijk nooit problemen met het tonen van het privéleven van de speurders. Het maakt ze meer tot echte mensen van vlees en bloed. Ook bij Elisabeth George vind ik het privéleven van Lynley niet hinderlijk voor het verhaal, hoewel het er wel voor zorgt dat de boeken erg dik worden.

[Annemarie]

Ik hou ook van boeken waarin het privé-leven van de speurders een rol speelt. Die boeken genieten zelfs mijn voorkeur. Het is net wat Renate al schrijft: het maakt de personages menselijker. Ook vind ik dat een verhaal daardoor wat minder rechttoe-rechtaan wordt. Wel moet het mooi in balans zijn en niet afleiden van het hoofdverhaal. Ik vind dat Sara Blædel het prima doet.