Ocean Vuong - Op aarde schitteren we even

[berdine]

Samenvatting: De debuutroman van de dichter Ocean Vuong is een schokkend familieportret en een indringend relaas van een eerste liefde, waarin de bezwerende kracht van taal en verhalen wordt aangewend als middel om te overleven en kloven te overbruggen.
Op aarde schitteren we even is een brief van een zoon aan zijn moeder die niet kan lezen. De schrijver van de brief, de achtentwintigjarige Hondje, legt een familiegeschiedenis bloot die voor zijn geboorte begon - een geschiedenis waarvan het brandpunt in Vietnam ligt. Daarnaast verschaft hij toegang tot delen van zijn leven waar zijn moeder nooit van heeft geweten, en doet hij een onvergetelijke onthulling. De roman is behalve een getuigenis van de problematische maar onmiskenbare liefde tussen een alleenstaande moeder en haar zoon, ook een genadeloos eerlijk onderzoek naar ras, klasse en mannelijkheid. Op aarde schitteren we even stelt vragen die centraal staan in het Amerika van nu, dat ondergedompeld is in verslaving, geweld en trauma. Het is een roman vol mededogen en tederheid over de kracht van je eigen verhaal vertellen en over de vernietigende stilte van niet gehoord worden.
Met verbluffende urgentie en elegantie schrijft Ocean Vuong over mensen die klem zitten tussen onverenigbare werelden, en onderzoekt hij hoe we elkaar kunnen genezen en redden zonder te verloochenen wie we zijn. De vraag hoe we moeten overleven, en hoe we daar een soort vreugde aan kunnen ontlenen, is de drijvende kracht van de belangrijkste debuutroman sinds jaren.

Ocean Vuong is een dichter en dat blijkt duidelijk uit dit boek. Sommige hoofdstukken zijn een verzameling van korte citaten en gedachten. Veel verhaal zit er niet in dit boek. Het springt heen en weer in de tijd, die van hem, zijn moeder en zijn oma. Sommige scènes zijn heel duidelijk, anderen vol symboliek en mysterieuze opmerkingen. Kortom een moeilijk boek, diep gravend in de ziel van de hoofdpersonen.

[Dettie]

Oei de beschrijving klinkt wel heel erg mooi.

Ik vraag me af of met de titel bedoeld wordt.... dat we tijdelijk op aarde zijn en weer teruggaan naar iets. Een soort van reïncarnatie dus.
Dat we als ziel verder gaan in een volgend leven of is die schittering juist het definitieve einde. Even de schittering en dan niets meer.

Het verhaal spreekt me erg aan. Ik hou wel van dat diepe gegraaf.

Dettie
die het boek op haar verlanglijstje heeft gezet.

[Marjo]

Dat diepe gegraaf vond ik wel meevallen, maar ik heb het boek niet uitgelezen. Een warboel is het.

[berdine]

Ja best een warboel. Ik heb niet de behoefte een volgend boek van hem te lezen.