Elizabeth Jane Howard - Welbeschouwd

[berdine]

Samenvatting: "Welbeschouwd' van Elizabeth Jane Howard gaat over de drieënveertigjarige Antonia Fleming die in het Londen van de jaren vijftig geconfronteerd wordt met het vooruitzicht haar leven alleen te moeten slijten. Haar kinderen zijn inmiddels volwassen en hebben hun eigen besognes; haar overheersende en emotioneel complexe man, Conrad, heeft meegedeeld dat hij haar wil verlaten. Terwijl Antonia naar haar toekomst kijkt, gaat de roman gestaag terug in de tijd en volgen we Antonia's relatie met Conrad van achteren naar voren. Door jaren van dromen en oorlog, ontrouw en moederschap, tot het onstuimige, ondoordachte begin van hun verbintenis in de jaren twintig.
"Welbeschouwd' is het buitengewoon authentieke portret van een vrouw en een huwelijk, een hartverscheurend verslag van de dood en de geboorte van een relatie. Het is zowel uitzonderlijk als tijdloos.

Na de serie over de Cazalet-familie, die leest als een trein, was dit boek een hele kluif. Lange complexe zinnen over een echtpaar, dat op een onnavoelbare wijze met elkaar omgaat. Ik kreeg geen grip op de karakters van deze twee mensen, de een zo wereldvreemd, de ander zo koud en wreed. Ik kon hun dialogen niet volgen omdat ik me niet in hen kon verplaatsen. Ik had soms geen idee waar hun woorden op sloegen, laat staan welke gevoelens die die bij hen opriepen. Teruggaand in de tijd, zoals het verhaal doet, krijg je iets meer medelijden met de vrouw, maar haar arrogantie stoot je dan weer af. Misschien toch teveel een tijdsbeeld van de gegoede klasse in de eerste helft van de vorige eeuw, met zijn gedragsregels en voorschriften. Tijdloos vind ik het zeker niet. Een vrouw van deze tijd laat niet zo met zich sollen.

[Dettie]

Je maakt me nieuwsgierig Berdine.

dit las ik o.a. in een recensie.
"Dit boek lijkt in zijn stijl niet op de luchtiger geschreven Cazalets serie. Daar moest ik wel langer aan wennen. Voor mijn gevoel lag de sfeer in een mix van Tolstoj’s Anna Karenina, Virginia Wolf (alleen een verfilmd boek gezien) en heel veel van Jane Austen. "

Ben je het daarmee eens? Niet de makkelijkste schrijvers inderdaad.
Wel lastig als je geen grip op de karakters kunt krijgen. Was de arrogantie van de vrouw niet juist haar verzet? Of was het andere arrogantie?

Dettie

[berdine]

Of het op die schrijvers lijkt kan ik niet zeggen. Anna Karenina, dat was een vrouw die voor zichzelf op kwam en deed wat voor haar het prettigst was, toch? Deze laat zich leiden en haar verzet is krachteloos. Van Virginia Woolf heb ik maar één boek gelezen en van Jane Austen ook. Dus wat sfeer betreft weet ik het niet.
Dit boek gaat niet over een krachtige vrouw, maar eentje die verliefd wordt, probeert haar man te behagen, zich te gedragen zoals hij vindt dat ze zich gedragen moet en intelligente gesprekken te voeren, want dat stelt hij erg op prijs.
Die arrogantie kwam vooral tot uiting toen haar door haar man een andere man als begeleider werd opgedrongen. Dit was een man die van vrouwen hield en die haar een paar dagen in de watten legde, zoals ze nog nooit in de watten was gelegd. Die haar zichzelf liet zijn. Maar hij was niet van haar niveau, een "simpele" man, wat zou er in zijn hoofd omgaan? Misschien kón hij niet eens denken....
Op dat moment dacht ik: mens, je verdient niet beter dan door je echtgenoot vernederd te worden en voortdurend op eieren te moeten lopen.