Met open armen
Tom Winter

‘Want zie je, we kunnen op twee verschillende manieren reageren op de dingen waar we bang voor zijn. Je kunt de handdoek in de ring gooien en vergetelheid zoeken, letterlijk of anderszins. Of je kunt, ik weet het niet... het omhelzen. Er als een woeste stier op af gaan.’

Vier gezinsleden, vier mensen met ieder hun eigen sores.
De drieënveertigjarige Meredith is de volwassen vrouw, moeder van Luke en Jemima. Haar echtgenoot heeft onlangs hun huishouden verlaten, maar ze blijft hopen dat hij tot bezinning komt. Het vakantiereisje waarbij hij de twee kinderen én zijn nieuwe vriendin meeneemt brengt een ommekeer. Vanaf dat moment neemt Meredith haar leven in eigen handen. De zorg voor haar kinderen, haar broer, en haar moeder geven haar niet voldoende liefde. Dus moet ze een andere bron vinden.
Jemima is de vijftienjarige dochter. Zij is net als haar moeder op zoek naar liefde. De opties die zij daarbij heeft in deze moderne tijd blijken niet zonder risico.

Luke is de tienjarige zoon. Hij bekijkt zijn omgeving vol belangstelling, en wil alles weten. Echte kinderlijke onschuld zou je denken, maar ook hij heeft een onorthodoxe werkwijze die niet iedereen aanstaat en hem in de problemen brengt.
De vierde huisgenoot is Jack, de tweelingbroer van Meredith. Hij heeft wel een eigen appartement, maar zeker nu de man des huizes weg is, brengt hij veel tijd door bij zijn zus. Hij heeft even een time-out wat betreft zijn werk op een eigen reclamebureau: het lijkt er op dat zijn partner hem niet terug wil. We ontdekken al snel dat dat misschien wel terecht is, want Jack heeft ook zo zijn eigen problemen. Jack wordt de spil, de katalysator, de man aan wie de anderen zich vastklampen, maar kan Jack dat wel aan? Hem wacht een ongewisse toekomst.

'Liefde is nooit een stom plan. Het gaat erom waar we ernaar zoeken.'

Vier mensen met meer of minder grote problemen in één huishouden. Dat garandeert veel reuring. Maar er is nog meer. Het graf dat Jack en Meredith met hun moeder bezochten blijkt niet van hun vader te zijn. Hun moeder is dementerend opgenomen in een verpleeghuis en kan hun vragen niet meer beantwoorden. Jack, die alle tijd heeft, besluit op onderzoek uit te gaan. En er is de hond van de buurvrouw, die een niet te verwaarlozen rol heeft in het verhaal. En Amerika dringt het gezin binnen, in de personen van Chelsea en Rob.

Het is alsof je een soap leest, met steeds die verandering van scènes, waarbij naast de verhalen van de vier hoofdpersonen ook de niet chronologische flashbacks een wervelend geheel vormen. Langzaam maar zeker veroveren Jack en Meredith je hart, en wil je weten hoe de schrijver het met hen voor heeft. Zelf zullen ze er niet om kunnen lachen denk ik, maar de lezer doet dat wel. Het is een boek met een lach, maar ook een traan. Soms een slapstick, dan weer rakend aan je gemoed. Herkenbare scenes, soms afgrijzen met een hoe-kan-je-dat-doen reactie.
Tom Winters tweede boek is hartverwarmend.

ISBN  9789400501973 | paperback | 228 pagina's | Uitgeverij Bruna| augustus 2015
Vertaald uit het Engels door Catalien en Willem van Paassen

© Marjo, 23 november 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Onbezorgd
Tom Winter

Carol is getrouwd en heeft een dochter. Maar van haar man houdt ze niet en haar contact met Sophie is erg slecht. Ze heeft zelfs een hekel aan haar eigen kind. Ze heeft wel een vriendin met wie ze alles bespreken kan, en Helen weet dan ook dat Carol zich blind staart op die ene relatie die ze ooit had. Het is al zo lang geleden en heeft ze Richard niet vaarwel gezegd omdat ze getrouwd was? Juist, dus vindt Helen dat ze niet zo moeilijk moet doen.

Als Carol besluit haar ellende dan maar van zich af te schrijven in brieven gebeuren er bijzondere dingen.
Bij de afdeling post werkt Albert, die nog een paar maanden moet voor hij met pensioen kan. Hij is daar helemaal niet blij mee, wat heeft hij immers om voor door te gaan als er geen werk meer is? Zijn vrouw is al lang geleden overleden en de kat Gloria is ook al oud. En er is die vreselijke buurman, die altijd klaarstaat met zijn hatelijke opmerkingen. Wat zijn baas in petto heeft die laatste periode ziet hij ook niet zitten: hij mag al die onbezorgde post doornemen, om weg te gooien wat echt onbezorgbaar is: brieven aan de kerstman, of aan God.
En zo komt het dat de brieven waarvan Carol dacht dat niemand ze ooit zou lezen, in Alberts handen komen. Hij leest ze. En raakt geïntrigeerd door die C waarmee de brieven ondertekend zijn. Christine? Connie? Cynthia? Vast geen Carol, dat is zo alledaags.

Het gaat niet goed met deze twee mensen:
Carols man krijgt het bericht dat hij kanker heeft, en het is de druppel voor Carol. Zolang heeft ze kunnen doen alsof, maar nu moeten opbrengen een zieke man te verzorgen? Ze kan het niet.
Albert wordt ziek, en komt in het ziekenhuis terecht. Net voor zijn pensioen.
Maar er zijn ook lichtpuntjes voor beiden, en misschien redden ze het daar wel mee...
De ontknoping komt in een laatste hoofdstuk, waarin dochter Sophie aan het woord is.

Als je bovenstaande leest, denk je vast dat het een heel zwartgallig boek is, vol treurnis en ellende. Maar -  en dat is de kracht van de schrijver! -  dat is het helemaal niet. Er is een lichte toon, een ironie in het geschrevene waardoor je niet somber wordt.
Je hebt ook niet gevoel dat het allemaal ver gezocht is, integendeel, alles wat er gebeurt, kan best gebeuren. Het leven zit vol toevalligheden, en het lot heeft vaak vreemde dingen voor ons in petto. In dit tragikomische verhaal leef je mee met twee gewone  mensen die eigenlijk heel bijzonder zijn. En je geniet van de prachtige vergelijkingen die de schrijver Carol laat maken.

‘Houden van is net zoiets als in een vliegtuig zitten. Mijn liefde voor hem zit zeker niet in de eerste klasse met een glas champagne en een goed boek. Hij zit zelfs niet bij de nooduitgang van de toeristenklasse. Mijn liefde voor hem zit midden in een overvolle rij helemaal achter in het vliegtuig, vlak bij de wc’s. Maar mijn liefde voor hem zit hoe dan ook in het vliegtuig en dat is natuurlijk het enige waar het om gaat. ( -) Laat ik maar zeggen dat ons huwelijk een hele lange vlucht is geweest en dat het vliegtuig nu is neergestort. Het feit dat ik er spijt van heb dat ik in dat vliegtuig ben gestapt, het grootste deel van de vlucht vreselijk vond en nu ergens ben waar ik niet wil zijn, is niet meer belangrijk. (-) Hij denkt dat we gewoon wat turbulentie hebben gehad en dat we morgen op het strand zullen ontbijten. ’

Dit boek is het debuut van de Engelse Tom Winter, en smaakt naar meer. 

ISBN 9789400501645 | paperback | 224 pagina's | Uitgeverij A.W.Bruna| augustus 2014
Vertaald uit het Engels door Jolanda te Lindert

© Marjo, 29 december  2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER