Perfecte stilte
Thomas Verbogt

‘Ik loop door de kleine stad van lang geleden, langs de rivier, ik ben met Valerie en Simon, we lopen gearmd, we zwijgen, ik hoef niet eens goed te kijken om te zien dat we min of meer weten wat er gaat gebeuren, niet het hoe en wat ervan, maar wel dat het een gebeurtenis is of gebeurtenissen zijn die te groot zijn om te bevatten. Daarom is het ook al in belangrijke mate gebeurd, ook al zijn we nog steeds samen en kunnen mensen die ons zien denken dat we trots in het begin van alles rondlopen, het begin van een toekomst die ons gretig opzuigt en ontregelend veel van ons wil, maar wij weten beter, vandaar onze ernst, vandaar de kracht waarmee we elkaar vasthouden. Simon zegt: er zouden wegen moeten zijn die nooit ophouden, zodat we altijd door kunnen lopen dwars door alle horizonten heen.’

David Kromweg is een man van middelbare leeftijd die betrokken raakt bij een situatie van zinloos geweld: hij probeert een vrouw te ontzetten die aangevallen wordt.  Het verandert zijn leven totaal.

‘Tussen hier en daar liggen ongeveer veertig jaar, een stuk of tien verblijfplaatsen, een stuk of tien steden, omgevingen waar ik werkte, waar ik net als overal een passant was, iemand met steeds een ander doel, telkens een andere bestemming, telkens andere mensen terwijl ik nooit goed was in mijn omgang met andere mensen en ik dat niet eens wilde zijn omdat ik niet tegen overgave en afscheid kon.’

Sinds tien jaar woont hij samen met Emma en haar dochter Helen. Het is niet echt een bevredigende relatie, weet hij, hij heeft al meerdere keren op het punt gestaan de relatie te verbreken. Maar hij is vaak in het buitenland voor opnames van documentaires, en Emma gaat ook wel haar gang.
De vechtpartij brengt een traumatische gebeurtenis terug, die plaatsvond toen hij een jaar of veertien was.  Jaren heeft hij het verdrongen, nu moet hij het onder ogen zien.
Hij beseft dat hij deze kans niet voorbij kan/moet laten gaan, het is misschien wel laatste kans om zijn leven op orde te brengen. Al vaker spoorde Emma hem aan, al ging het misschien niet hierover: ‘Praat er niet alleen over, doe het dan ook’.  Een oude buurvrouw, die hij veertig jaar niet gezien heeft zegt:  ‘Leer jezelf kennen. Neem de tijd, maar er moet er wel een keer van komen’.
Zo ontmoet hij meer mensen die hem zonder dat ze het weten, helpen orde op zaken te stellen. Voorbij met al die gemiste kansen: het wordt tijd.
Verbogt schrijft prachtig: deze verstilde roman, filmisch geschreven, waarin duidelijk gemaakt wordt dat wat er ook gebeurd is, het nooit te laat is een nieuwe poging te wagen, smaakt naar meer.  De ‘perfecte stilte’ is een bijna perfecte roman geworden.

‘Ik gedroeg me alsof ik iedereen en alles begreep, een van de hoofdregels van mijn opvoeding was altijd een gentleman te zijn, be gentle!, en in die regel marineerde ik me telkens, ik róók naar vriendschap en betrokkenheid.’

ISBN 9789046809846 | paperback| 207 pagina's | Nieuw-Amsterdam| mei 2012

© Marjo, 25 januari 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER