Nachtvuur
Stefan Boonen

‘Je kunt nooit meer terug naar vroeger.’

Het verhaal begint met de begrafenis van Elisa.  Rob, de verteller, en hun vriend Giel zijn er bij.
In flashbacks vertelt Rob het verhaal dat vooraf ging aan haar dood. Over de wraak op een (andere) dode.
Volwassen zouden er geen goed woord voor over hebben, zo’n idiote onderneming is het in feite, maar de drie vrienden vinden dat ze niet alleen in hun volste recht staan, het is ook een soort genoegdoening. Dat is wraak natuurlijk altijd.
Meneer Franzen was de klusjesman op hun lagere school, waar hij hun drieën in de smiezen had. Hij was een vreemd mannetjes met grijpgrage handjes.
Giel is de jongste broer van een beruchte tweeling, en heeft alleen daarom al een slechte naam. Rob als zijn vriend wordt daarin meegesleurd, en Elisa staat niet bekend als een zedig en volgzaam meisje.
Als de lagere school er op zit, zijn ze blij dat ze van meneer Franzen af zijn, maar wat schetst hun verbazing? Op een dag is hij op hun nieuwe school werkzaam. Zoals Rob het ziet, heeft hij snode plannetjes met hen, vooral met Elisa. Haar verleidt hij tot het maken van zogenaamde modelfoto’s, Giel belandt door zijn toedoen in het ziekenhuis. De drie jongelui nemen bij leven al wraak met enkele voor meneer Franzen vervelende acties, maar Elisa, in de wetenschap dat haar leukemie niet zal genezen  en dat Franzen ook kanker heeft, zegt op een dag:

‘als ik maar niet naast hem kom te liggen.’

Dat leidt tot een gruwelijk avontuur. Ze weten dat ze het niet hadden moeten doen, maar eenmaal begonnen, kunnen ze niet meer stoppen.
Maar het zal niet zo eenvoudig zijn als ze gedacht hadden. En intussen blijkt dat ze niet alleen geheimen voor de buitenwereld hebben, maar ook voor elkaar.
Door Rob te laten vertellen, die de meest ‘normale’ van de drie is, wordt de spanning flink opgebouwd, terwijl je eigenlijk in het begin al weet wat de kern van het verhaal is.
Een verhaal over de dood, over wraak, maar vooral over vriendschap.
Akelig, maar ook mooi.

‘Er zijn dagen dat ik het gevoel heb dat ik niemand echt goed ken. Dagen dat ik met niemand een normaal gesprek heb, dat het alleen maar grijnzen en flauwe moppen en bubbelgumonzin is.
Toen pa pas dood was, zei ma soms dat ze hem zo hard miste dat het pijn deed. Dat ze er hoofdpijn van kreeg, en krampen in haar buik. Zo is het ook als je je eenzaam voelt. Alsof er onderhuids iets aan zit te komen. Alsof eenzaamheid de lightversie van de dood is.’

ISBN 9789044807912 | paperback | 156 pagina's | Uitgeverij Clavis | 2007
Leeftijd: 14 plus

©  Marjo 3 april 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER