https://www.shulatas.nl

Interview met Shula Tas VPRO

Waar gezongen wordt
Shula Tas

Het is Mina, de buurvrouw, die met één vraag alles in werking zet...  Waarom zing je eigenlijk niet meer?
Gewoon een simpele vraag, maar Shula kan hem niet beantwoorden. De vraag laat haar echter niet meer los.

"Telkens als ik een antwoord wil formuleren, dan volgt er niets anders dan gestotter. Losse frases."

Ze had het conservatorium gedaan. In die tijd overleed haar vader, twee jaar later, in haar examenjaar, volgde haar moeder. De laatste keer dat ze zong was op haar examen.

"Vanwege je ouders,' zeiden mensen met een begripvolle blik. Maar dat was het niet. Het was niet de rouw. Niet alleen.[...]
Zingen kan troostend zijn. Maar voor mij was de troost van de muziek verdwenen."

Maar nu moet de zolder leeg. De zolder die barstensvol staat met spullen van haar ouders.
V. haar vriend met wie ze sinds kort samenwoont, wil haar wel helpen met leegruimen, maar ze weet dat ze dit alleen moet doen. Het wringt in Shula, ze wil aan de slag met de zolder maar ook niet. Ze verheugt zich op de ruimte die ze zal krijgen, maar ziet ook als een berg op tegen het opruimen, wat zal ze allemaal tegenkomen?

De vraag van Mina heeft Shula getriggerd. Ze wil zelf ook uitzoeken waarom ze niet meer zingt. Ze bezoekt de oude praktijkruimte van haar vader, alles is anders. Ook Amsterdam, zoals haar ouders de stad gekend hebbeb is anders.

"Ik denk aan mijn ouders. Aan hoe hun stad langzaam verdwijnt. [...] Ook in mij raken oude sporen uitgewist. Ze zouden me amper nog herkennen vrees ik. Een nieuw kapsel, andere kleren, een ander huis. En sinds ik niet meer zing, is ook de muziek verdwenen."

De betovering van de muziek is weg.

"Zingend kon ik voelen zonder woorden. Geen analyses, geen vooruitzichten, geen angst: gewoon alleen maar zingen. Zingen was geborgenheid. Het gevoel van in slaap vallen tegen de billen van je geliefde. Warm, veilig, thuis.
Waarom zing je niet meer?"

Zingt ze niet meer omdat het warme, veilige thuis weg is na het overlijden van haar ouders, of is er zoals ze zelf denkt, toch meer aan de hand?
Is het omdat haar familie Joods is maar na de oorlog er niets meer mee deed? Is het omdat het hele Joods zijn verzwegen werd? Joods zijn was gevaarlijk...
Shula kon zelfs nooit naar Jiddische muziek luisteren, want ondanks dat ze het niet mooi vond, raakte ze toch zwaar ontroerd. Wat is er toch aan de hand?

Eindelijk raapt Shula de moed bij elkaar en gaat naar zolder, doos 1 wordt geopend...
Ze ontdekt hoe anders het leven van haar ouders was dan de hare. Hoe zwaar het moet zijn geweest.
In een mix van die ontdekkingen, herinneringen en de lessen van het conservatorium, vooral over wat muziek met je doet, merkt Shula hoe onlosmakelijk muziek met haar ouders en grootouders verbonden is. Ze ontdekt dat haar oma vroeger ook zong én ook gestopt is met zingen... na de oorlog.

Wij mogen het bijzondere proces van haar rouw meebeleven, niet alleen de rouw om haar ouders en grootouders maar ook het verlies van de rituelen die bij het Joods zijn horen, de rituelen die iets te betekenen hebben en niet meer verstopt mogen worden. En de synagoge? de samenzang? Wat doet dat met haar?
Het is een moeilijke en emotionele reis die Shula maakt. Maar die reis moest gemaakt worden om weer verder te kunnen en weer te zingen...

Alles bij elkaar, heeft Shula Tas met dit boek een prachtig, indringend en indrukwekkend - autobiografisch - debuut geleverd. Lezen!

Shula Tas (1987)  studeerde zang aan het conservatorium en daarna Taal- en Cultuurstudies.

ISBN 97890463810012 | Hardcover | 144 pagina's | Uitgeverij Podium | 18 januari 2022

© Dettie, 31 januari 2022

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER