Buurtsupermens
Sayaka Murata


Als kind is Keiko Furukura al een beetje vreemd, al ziet ze dat zelf helemaal niet zo. Haar ouders zijn echter duidelijk teleurgesteld door haar gedrag. Zo vindt ze een dood vogeltje en terwijl haar moeder voorstelt om het beestje te begraven, wil zij het mee naar huis nemen om het klaar te maken voor haar vader. Als haar moeder verbaasd kijkt, stelt ze voor om nog meer vogeltjes te halen.

Op de basisschool waar ze net zit, raken 2 jongens slaags tijden de gymles en omdat er geroepen wordt dat er gezorgd moet worden dat ze ophouden, pakt ze een schop uit de gereedschapskist en geeft een van de vechtersbazen een dreun op z’n hoofd. Dit werkt, de jongen zijgt neer en is stil. Als ze hetzelfde bij de andere jongen wil doen, wordt ze tegengehouden door de meester, die stamelt hoe fout geweld is en op de lerarenvergadering wordt haar moeder er bij gehaald.
En dan is er nog de keer dat de juf een hysterieaanval in de klas kreeg. Omdat ze niet wil kalmeren rukt Keiko haar rok en slipje naar beneden. De geschokte juf begint nu zachtjes te huilen en als de leraar vraagt wat er aan de hand is zegt Keiko dat ze in een film had gezien dat een volwassen vrouw heel stil werd toen haar kleren werden uitgetrokken. Ook nu wordt haar moeder weer naar school geroepen.

Keiko kan niet begrijpen wat ze fout heeft gedaan en omdat ze niet wil dat haar ouders verdriet hebben en zich moeten verontschuldigen, besluit ze buitenshuis zo min mogelijk haar mond open te doen. Ze doet voortaan precies zoals de anderen, of doet wat haar is opgedragen. Uit eigen beweging doet ze niets meer. Keiko blijft dus een probleem en haar ouders willen dat ze geneest. En zo groeit ze op tot volwassene met het idee dat ze moet genezen.

In het boek is Keiko 36 jaar en ze werkt al 18 jaar als medewerkster in een buurtsupermarkt. Daar begint ze mee tijdens haar studie en dit werk doet ze nog steeds. Haar vriendinnen vinden dit maar vreemd en ze geeft op advies van haar zus haar zwakke gezondheid, of de gezondheid van haar ouders op als excuus. Ze komt regelmatig bij haar zus, die getrouwd is en een baby heeft. Als de baby huilt en de zus van Keiko moeite doet om het kind stil te krijgen, bedenkt Keiko, als ze het mes ziet waarmee ze zo juist een taartje heeft verdeeld dat er wel een manier is om dit snel te doen.

Op haar werk ontmoet Keiko Shiraha, een personeelslid dat de kantjes er afloopt en die zichzelf beter vindt dan het andere personeel. Volgens hem werken er alleen maar losers in de winkel. Zelf wil hij graag een vrouw vinden, die zijn bedrijf kan financieren. Het is een zeer eigenaardig figuur, die op iedereen af loopt te geven. Hij heeft op de zak van z’n broer geteerd, maar nu deze getrouwd is, kan dat niet meer, omdat de echtgenote dat niet goed vindt. Natuurlijk geeft hij ook op haar af en noemt haar een profiteur. Shiraha roept ook steeds dat er niets is veranderd sinds de Jomonperiode (een periode in de Japanse prehistorie, van 10.000 voor Christus tot 300 voor Christus). Shiraha krijgt natuurlijk snel z’n ontslag.

Iedereen om Keiko heen is van mening dat ze eindelijk eens normaal moet worden en een echte carrière moet nastreven, of moet trouwen. Als Keiko Shiraha weer ontmoet, krijgt ze een idee en hoe dit afloopt…

Het is een mooi boekje over een vrouw die niet goed weet hoe ze aan de eisen van haar omgeving moet voldoen. Ze neemt het gedrag van anderen over en lijkt in de buurtsupermarkt op haar plaats te zijn. Je kunt je afvragen wat normaal is en of ze misschien toch niet gewoon het beste af is in de situatie waarin ze nu al 18 jaar leeft. Een groot deel van het boekje gaat over het werk in de supermarkt en de andere mensen die ze daar ontmoet.

ISBN 978 90 388 0663 1 | Paperback | 143 pagina’s | Nijgh & Van Ditmar | september 2019
vertaald door Luc Van Haute

© Renate 7 juli 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER