Maggie O'Farrell

http://www.maggieofarrell.com/

hspace="15" Hier moet het zijn
Maggie O’Farrell

Daniel Sullivan herkent de stem die via de autoradio zijn leven binnendringt meteen. Het is 2010 maar Daniel bevindt zich plotsklap weer in de jaren tachtig. Het gejengel van zijn baby, het ratelende stemmetje van zijn zesjarige dochter Marithe en het gekibbel met zijn vrouw Claudette zijn naar de achtergrond verdwenen. De stem is van Nicola Janks. Daniel kent haar. Hij heeft haar al jaren niet meer gezien of gesproken. Ze hoort bij een vorig leven. Dan spreekt de radiopresentator met gepast gedempte stem de woorden uit die Daniels leven volledig overhoopgooien. Nicola Janks is niet lang na het interview, dat in de jaren tachtig plaatsvond, overleden.

Terwijl Daniel afscheid van zijn vrouw en kinderen neemt, kan hij zijn verwarring nauwelijks onderdrukken. Hij verlaat zijn afgelegen woning in het sprookjesachtige Ierse Donegal om naar zijn geboorteland Amerika te reizen. Op aandringen van zijn oudere zussen zal hij de negentigste verjaardag van zijn vader bijwonen. Hij zal zijn oude vader waarschijnlijk voor de laatste keer gaan zien. In een opwelling besluit Daniel echter eerst zijn kinderen op te zoeken. Niet de twee kleintjes die hij in Ierland heeft achtergelaten, maar zijn al wat oudere kinderen, Niall en Phoebe, die bij hun moeder in Amerika wonen. Daniel heeft ze in geen jaren gezien en kan het verlangen naar zijn kroost niet langer onderdrukken. Dat hij door zijn beslissing voor zijn familie tijdelijk van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen, ontgaat hem. Dat de achterdochtige Claudette steeds achterdochtiger wordt, ontgaat hem ook.

Na het verlate bezoekje aan zijn hoogbejaarde vader besluit Daniel een tweede stunt uit te halen. Hij gaat op zoek naar Todd, een vriend van vroeger. Misschien kan Todd hem vertellen wat er met Nicola is gebeurd. Hij kende haar immers ook. Daniel beseft dat hij zijn leven pas kan hervatten als hij weet wat er destijds precies is gebeurd. Hij bevond zich in een ander werelddeel toen Nicola stierf. Hij dacht destijds dat ze geen interesse meer in hem had en daarom niets van zich liet horen. In het verre Ierland wachten zijn vrouw en twee kleine kinderen in hun afgelegen huis op zijn terugkomst. Daniel weet dat Claudette allesbehalve blij met de gang van zaken is. Toch kan hij niet anders. Hij moet dit doen. Hij moet weten wat er met Nicola is gebeurd.

Claudette en Daniel hebben elkaar op een afgelegen landweggetje in Ierland ontmoet. Het was Claudettes zoon Ari die hen onbewust bij elkaar bracht. Claudettes auto stond met een lekke band langs de kant van de weg terwijl Daniel, in het gezelschap van een urn met daarin de as van zijn opa, door Ierland toerde. De auto van Claudette stond uit het zicht maar Ari was op onderzoek uitgegaan en Daniel trof hem moederziel alleen langs de kant van de weg aan. Ari schonk hem onmiddellijk zijn kinderlijke vertrouwen en troonde zijn nieuwe vriend mee naar zijn moeder. Claudettes reactie was heel wat minder hartelijk. Ronduit vijandig zelfs. Ze ontdooide echter toen ze merkte dat Daniel, een taalkundige, op een bijzonder manier met het gestotter van haar zesjarige zoon omsprong.

Pas later die dag besefte Daniel wie hij zojuist had ontmoet. Claudette was niemand minder dan Claudette Wells, de wereldberoemde filmster. Een aantal jaar geleden verdween ze samen met haar zoontje van de aardbodem. Al snel was duidelijk dat Claudette er zelf voor had gekozen te verdwijnen. Haar vriend Timou, een bekende regisseur, bleef alleen achter. Toen Daniel onverwachts op het Ierse landweggetje opdook, was Claudette bang dat ze gevonden was. Dat was ze ook maar niet door een nieuwsgierige journalist of een privédetective. Claudette was gevonden door de liefde. Daniel bleef bij haar en hielp haar de anonimiteit in stand te houden.

Claudette heeft er niet zomaar voor gekozen te verdwijnen. Daniel weet dat. Toch zet hij zijn huwelijk op het spel om de waarheid over Nicola te achterhalen. Waarom doet hij dat? Wat is er in de jaren tachtig precies gebeurd? Schrijfster Maggie O’Farrell dompelt de lezer onder in een verhaal dat de relatie tussen Daniel en Claudette op alle mogelijke manieren onder de loep neemt. Door de vele vertelperspectieven en het niet chronologische verhaalverloop krijgt de lezer de kans de gebeurtenissen en de personages volledig te doorgronden. Ook de minder mooie kanten van de personages komen aan bod. Ze legt hun levens volledig bloot.

Maggie O’Farrell is een fantastische schrijfster die haar personages vol liefde tot bloei laat komen. In Hier moet het zijn schetst ze heel integer de kwetsbaarheid van het menselijk hart en de neiging tot zelfdestructie waaraan sommigen maar niet lijken te ontkomen. Ik ging volledig in dit prachtige, allesomvattende verhaal op.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

alt Als de regen niet valt
Maggie O’Farrell

Londen, 15 juli 1976: Al tien dagen lang kampt de Britse hoofdstad met een temperatuur van ruim 32 graden. Al drie maanden lang is er geen regen gevallen en drinkwater is inmiddels schaars. De bevolking dient zich te houden aan de Verordening waterschaarste en mag geen druppel van het kostbare vocht verspillen. Er is geen ontkomen aan de zinderende hitte die zich zelfs in de kleinste hoekjes heeft gevestigd. Het is op deze dag dat de gepensioneerde Robert Riordan een krant gaat halen en niet meer terugkomt.

Robert en zijn vrouw Gretta zijn een hecht stel en Robert gaat nooit zomaar de hort op. Al snel is Gretta ongerust. Ze belt haar kinderen maar het kost haar enige moeite hen duidelijk te maken wat er nu precies aan de hand is. Ze bazelt over een sleutel van de schuur die ze nodig heeft maar vertelt niet dat Robert de sleutel heeft en is verdwenen. Uiteindelijk dringt dan toch de ernst van de situatie tot zoon Michael Francis en dochter Monica door. Ze zetten hun eigen problemen opzij en spoeden zich naar het ouderlijk huis. De politie wordt ingelicht maar die kan haar tijd niet verspillen aan het zoeken naar een volwassen man die bovendien geld van zijn bankrekening heeft opgenomen. Waar is de stabiele en ondoorgrondelijke Robert gebleven?

Ook jongste dochter Aoife, die in New York woont, keert terug naar het huis waar ze opgroeide. Een ongemakkelijk weerzien volgt. Aoife is een nakomertje en haar tegendraadse gedrag heeft in het streng katholieke gezin voor de nodige opschudding gezorgd. Bovendien is er een aantal jaren geleden iets voorgevallen tussen haar en Monica. Iets wat de hechte band tussen de zussen ernstig heeft geschaad. Terwijl de hittegolf onverminderd voortduurt, bundelen broer en zussen de krachten. Ze pluizen het huis van hun ouders uit op zoek naar aanwijzingen over de verblijfplaats van hun vader. Moeder Gretta werkt niet mee. Het lijkt wel alsof ze hen belangrijke informatie onthoudt. Welk geheim stopt Gretta zo diep mogelijk weg? En kunnen de twee zussen elkaar vergeven?

Als de regen niet valt beslaat slecht een paar dagen uit het leven van de familie Riordan maar is, door de herinneringen die opgehaald worden, toch heel diepgaand. Op het moment dat moeder Gretta haar kinderen belt, zijn deze druk met hun eigen levens. Michael Francis heeft huwelijksproblemen, zijn vrouw is een vreemde voor hem geworden. Monica is na een pijnlijke echtscheiding hertrouwd maar een warme band met haar twee stiefdochters blijft uit. Aoife werkt in New York als assistente van een beroemde fotograve waarbij ze met de grootst mogelijke moeite verbergt dat ze niet kan lezen. Aoife is dyslectisch maar dat is door haar omgeving nooit herkend. Men vond haar lastig, een flierefluiter. Aoife schaamt zich enorm en deelt haar geheim met niemand.

Als de regen niet valt is een boek dat meteen boeit. Na het lezen van de eerste bladzijde heb ik mij behaaglijk op de bank genesteld en ben ik niet meer gestopt met lezen. De warme, melancholieke schrijfstijl is uiterst aangenaam en het verhaal is krachtig neergezet zonder onnodige sentimentaliteiten. Gretta en Robert zijn Ierse immigranten en de Engelse bevolking heeft hen niet bepaald met open armen ontvangen. Zij hebben zich over bepaalde dingen uit het verleden heen moeten zetten om in het heden te kunnen leven. Dat is niet altijd makkelijk geweest en de luidruchtige en dramatische Gretta heeft haar ervaringen nooit met haar kinderen gedeeld. Tijdens de zoektocht naar vader Robert groeit het gezin dichter naar elkaar toe en gaan ze confrontaties niet langer uit de weg. De onderwerpen die aan bod komen zijn pittig maar toch behoudt het boek een zekere luchtigheid, zonder dan weer té onbekommerd te worden. Als de regen niet valt is precies goed. Een heerlijk, hartverwarmend boek.

ISBN 9789047203414| paperback| 326 pagina's | Artemis & Co | september 2013
Vertaald door Ernst de Boer en Ankie Klootwijk

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het verdwenen leven van Esme Lennox

Iris is eigenaresse van een winkel in tweedehandsskleding. Daar is ze druk mee, en als ze een brief krijgt waarin iemand met een onleesbare handtekening haar aandacht vraagt voor "Euphemia Lennox", kan ze niet de tijd en aandacht opbrengen om eens goed te lezen. Daarom weet ze ook niet wat de man aan de telefoon van haar moet, als die enkele dagen later belt. Ze kent helemaal geen Euphemia Lennox, zegt ze tegen de man, en vraagt hem haar niet lastig te vallen. Maar de man houdt aan: ze is familie van die persoon en wel het enige familielid en ze moet beslissen wat er met Euphemia moet gebeuren. Het blijkt een oud-tante van haar te zijn, die al zestig jaar in een inrichting zit. Dat instituut wordt opgeheven, of Iris het even wil regelen. Maar behalve met haar winkel is Iris ook druk met haar stiefbroer, met wie ze een intens contact heeft.
Deze Alex raadt haar af zich druk te maken over de brief en de telefoontjes, maar Iris is geïntrigeerd: waarom heeft niemand in haar familie ooit iets verteld over deze oud-tante? Waarom zit ze in die inrichting? En zo lang al?
Ze gaat naar het instituut om antwoord te krijgen op haar vragen en maakt kennis met de zus van haar oma. Geleidelijk ontdekt ze dat deze Esme (want zo noemt ze zich) helemaal niet gek is en zestig jaar lang voor niets opgesloten heeft gezeten. Ze wil weten waarom...

De lezer weet intussen al het een en ander via flashbacks. Een hartverscheurend verhaal over een vrolijk en vrijgevochten meisje dat zich niet wil aanpassen aan de eisen van haar tijd. Haar zus, de oma van Iris, speelt een grote rol in dat verleden. In het heden zit die zus dementerend in een verzorgingshuis, waar Iris Esme tenslotte mee naar toe neemt.
Een meeslepend verhaal. Een psychologisch drama. Een verrassend slot. Een prachtig boek!

Paperback | 222 Pagina's | Artemis & Co ISBN10: 9047200047 | ISBN13: 9789047200048 Vertaald door N. Koch

Reageren? Klik hier!

En we vergeten omdat het moet
Maggie O'Farrell

De titel is het motto dat voor in het boek staat. De oorspronkelijke titel is: ‘the hand that first held mine’. Deze dekt volgens mij meer de lading van het verhaal, omdat de kern het probleem van Ted is: na de geboorte van zijn zoon begint hij zich dingen te ‘herinneren’, waarvan hij denkt dat hij ze helemaal niet kan hebben meegemaakt. Wie is die vrouw die hij ziet? Wie is die man? Wat hebben ze met hem te maken, en waar zijn ze nu dan?
De flitsen hebben een behoorlijke impact, omdat ze ook gepaard gaan met fysieke verschijnselen. Wat mankeert hem toch?
Zijn vrouw Elina maakt zich zorgen, maar heeft ook genoeg aan zichzelf. De geboorte was niet bepaald soepel verlopen, en haar zoon eist haar nogal op.
Intussen wordt de lezer ook een ander verhaal voorgeschoteld, dat zich in de jaren ‘50/’60 van de vorige eeuw afspeelt, in Londen, vooral Soho. Daar woont Lexie, die – haar tijd vooruit- haar ouderlijk huis op het platteland heeft verlaten voor een droom, en een man. Ze trekt zich weinig aan van het schandaal dat haar gedrag veroorzaakt, laat zich vol vertrouwen door Innes het journalistieke wereldje in rollen, ook al is hij getrouwd en heeft hij een dochter. Zijn ex veroorzaakt de nodige problemen, zij accepteert niet dat haar man haar verlaten heeft.
Het leven in Soho is een feest, vol kunstenaars en bohemiens. En ze kan haar vreugde niet op als er ook nog een zoon geboren wordt.
Maar het noodlot wacht.

Aanvankelijk lijken de twee verhalen niets met elkaar te maken te hebben, maar natuurlijk verwacht je als lezer dat die link toch komt. Als je op een gegeven moment begint te beseffen hoe het zit, weet je nog niet hoe het gekomen is, Maggie O’Farrell weet de lezer lang in spanning te houden!
Ze schrijft heel afwisselend, gaat speels om met de werkwoordstijden, waardoor je gelukkig wel kunt inschatten welke gebeurtenissen ongeveer wanneer plaatsvinden. Ook neemt ze als het ware zelf af en toe het woord, als een alwetende verteller, die commentaar geeft op bepaalde voorvallen.
Een heerlijke roman, met een goede spanningsboog, over mensen die je graag nader zou willen leren kennen. Over de relatie tussen ouders en kinderen, bij elkaar of gescheiden.
En nog dit:

‘Wat voor vrouwen worden we nadat we moeder zijn geworden’, een journalistiek stuk, geschreven door Lexie.

‘We veranderen van vorm, we kopen schoenen met lage hakken, we knippen ons lange haar af. We hebben opeens half opgegeten biscuitjes, een kleine tractor, een knuffeldoekje en een plastic poppetje in onze tas zitten.’ (Het artikel is langer als ik hier citeer.)

ISBN 9789047201229 |paperback | 378 pagina's | Artemis & Co | januari 2010
Vertaald uit het Engels door Ernst de Boer en Ankie Klootwijk

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER!

Boekenarchief N-O

Maggie O'Farrell