http://www.lorenzomarone.net

Waarom het zo aantrekkelijk is om gelukkig te zijn
Lorenzo Marone

"Mijn zoon is homo.
Hij weet het. Ik weet het. Toch heeft hij het me nooit opgebiecht. Op zich niets mis mee, er zijn zoveel mensen die wachten tot hun ouders dood zijn voordat ze zich laten gaan en vrijuit hun seksualiteit beleven. Maar voor mij gaat die vlieger niet op, ik ben van plan het nog heel lang vol te houden, nog zeker een jaar of tien. Als Dante uit de kast wil komen, zal hij zich dus niets aan moeten trekken van ondergetekende. Ik vertik het om voor zijn seksuele geneugten de pijp aan Maarten te geven."

Zo begint dit prachtige boek. Aan het woord is Cesare Annunziata, een oude, eigenwijze mopperkont. Niets lief oud mannetje van 77 jaar. Hij is cynisch en heeft overal commentaar op. Maar diep in zijn hart weet hij precies wat zijn zwakke plekken en vooral wat zijn onhebbelijkheden zijn. Die maskeert hij achter zijn gebrom. Hij heeft een dochter Sveva en bovengenoemde zoon Dante. Sveva is alles voor hem, Dante hangt er een beetje bij.

Als er een positieve kant zit aan de omgang met mijn zoon, is het wel dat ik bij hem niet hoef te doen alsof, ik kan mezelf zijn, de knorrepot die ik altijd ben geweest. Dante gaat ondanks mijn overduidelijk onaangepaste gedrag gewoon zijn gang en trekt zich niets aan van wat ik in zijn aanwezigheid doe of zeg. Alsof hij zich een soort harnas heeft aangemeten waar elke uitlating of actie van mij op afketst en terugstuit.
'Hoe is het met je zus? Heb je haar nog gesproken?[...]

Ik zou onderhand moeten weten dat het enige waar Dante niet tegen kan, de enige zin die door zijn pantser heen dringt, is wanneer ik naar zijn zus vraag.[...]

Maar Cesare weet niet waar hij anders over moet praten met zijn zoon. Dante heeft hém immers nooit iets verteld over zijn homoseksualiteit, aan zijn inmiddels overleden vrouw wél. Maar het is wel Dante die boodschappen brengt en bezorgd is, zijn vader heeft immers onlangs een hartinfract gehad. Eigenlijk is Cesare ook best trots op zijn aantrekkelijke zoon. Hij vertelt zelfs "Sveva was altijd mijn oogappel, maar nu zou ik niet kunnen zeggen waarom eigenlijk."

Cesare woont in Napels in de wijk Vomero. Hij heeft een 'verhouding' met de ca. 60 jarige Rossana, een ex-verpleegster die nu als vrouw van lichte zeden haar inkomen bij elkaar sprokkelt.  In het appartementencomplex waar hij een huis huurt, kent hij twee mensen. Eleonora Vitagliano, de nieuwsgierige, buitenissige kattenvrouw en zijn vriend Marino, die recht onder hem woont. Maar onlangs is er een nieuw jong stel in het appartement naast hem getrokken. De vrouw heet Emma en zij intrigeert Cesare. Ze is mooi, vriendelijk maar ook afstandelijk, dat vindt Cesare niet erg, daar ligt zijn fascinatie niet aan maar er is iets mis in dat huis naast hem. Heel erg mis.

Cesare wil er feitelijk niets met het jonge stel te maken hebben, hij is gesteld op zijn rust en is bang voor lawaaierige feestjes en dergelijke, maar niets van dat al. Hij hoort niets. Ze zijn nagenoeg onzichtbaar. Maar dat verandert... Cesare vertrouwt het niet en na wat wikken en wegen besluit hij in te grijpen...

"Ik denk dat ik het er met Marino over ga hebben, misschien krijgt hij een idee.
Al is de kans groter dat morgen de zon niet opkomt."

Wat volgt is een pijnlijk en ontroerend verhaal rond Emma, Dante, Sveva, Marino en Rosanne. Cesare maakt zijn opmerking over zichzelf: "Ik ben zachtmoedig geboren, maar zal sterven als bullebak." totaal niet waar. Alleen wil hij dat van zichzelf niet weten. Hij zet alles op alles om Emma te helpen en ondertussen probeert hij ook met zijn zoon en dochter op goede voet te blijven door in zichzelf brommend al hun goede bedoelingen te accepteren. Hij schippert en laveert door alle woelige en minder woelige baren heen. Er gebeuren mooie maar ook verschrikkelijke dingen, het maakt Cesare weker, zoals hij het zelf noemt, wij zouden het woord 'liever' gebruiken. Uiteindelijk slaat onverwacht het noodlot toe en zit Cesare vol zelfverwijt. Maar toch, ondanks alles, blijft de oude knorrepot hangen aan het leven. Want hij weet waarom hij leeft en waar hij van houdt, en dat is heel veel!

Dit alles wordt prachtig, levensecht en met een flinke vleug humor verwoord door Lorenzo Marone (1974), het was bijna een schok zijn portret te zien. Je verwachtte niet die jonge man maar een portret van een oude, beetje norse man, het portret van Cesare! Een mooier compliment kun je niet geven. Lezen dit boek!

Lorenzo Marone (Napels, 1974) werkte tien jaar lang als advocaat voordat hij begon met het schrijven van korte verhalen. Hij won daarmee al enkele prijzen, maar zijn echte doorbraak kwam met Waarom het zo aantrekkelijk is om gelukkig te zijn, een bestseller in vele landen.

ISBN 9789044636079 | Paperback | 251 pagina's | Uitgeverij Prometheus | april 2018
Uitstekend vertaald door Hilda Schraa en Manon Smits

© Dettie, 9 mei 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER