Copycat
Laura & Simon Burgers

Dit debuut gaat over wat er zou kunnen gebeuren als met de kennis over de kloontechniek die men tegenwoordig heeft, echt actief zou gebruiken.

Op een eiland waar men slechts bij hoge uitzondering toegang heeft, is ene Strindberg begonnen met een kloonfabriek, de RIBEM, dat staat voor Rijks Instituut voor Bescherming Erfelijk Materiaal.
Dat is heel eufemistisch gesteld. Het komt er op neer dat mensen die er het geld voor hebben hun kinderen kunnen laten klonen. Deze klonen worden opgeslagen in boxen. Men laat ze op een kunstmatige manier opgroeien. Het zijn ‘reserveonderdelen’ voor de bemiddelde burger. In voorlichtingsfilmpjes ziet het er allemaal prachtig uit. Dat zou iedereen wel willen.

Kathelijne vertelt over het RIBEM in een spreekbeurt op school. Er zijn ook tegenstanders, vertelt ze. Dat begrijpt ze eigenlijk niet. Het is toch een fantastisch systeem. Ze hebben er alles prima op orde, zoals haar klasgenoten kunnen zien op de voorlichtingsfilmpjes. Zij vindt het wel een prettig idee dat men zo goed omgaat met haar erfelijk materiaal, zegt ze.  Zij is enthousiast. Ze wijst in de klas naar Stefan, die pas bij een ongeluk zijn voet is kwijtgeraakt en nu rondloopt met zijn reservevoet.
Maar toch zijn er ook in de klas tegenstanders. Leerlingen die verder nadenken. Dat ‘vanwege besmettingsgevaar’ de bewoners zijn weggestuurd, op de bejaarden na, vindt Kathelijne juist goed. Besmetting moet voorkomen worden toch? Dan is het toch een goed idee geweest om de toegangswegen op eentje na weg te halen? En bovendien mochten de bejaarden wel blijven. Ze beseft niet dat deze oudjes nu geen bezoek mogen ontvangen van hun familie die wèl wegmoest. Dat er geen besmetting plaats zou moeten kunnen vinden als de klonen in speciale boxen liggen. En Stefan vraagt zich af waarom hij er niets van wist, tot het moment dat zijn voet verbrijzeld raakte. Waarom vertellen ouders het hun kinderen niet? En zijn vriendin Zara blijkt ook tegen. Zij stelt vragen bij die beveiliging. Is dat niet erg overdreven? En mag je ethisch gezien wel zo omgaan met menselijk materiaal?
Stefan ontdekt dat Zara bij een groep aangesloten is, die actie wil ondernemen om het klonen te stoppen. Als hij daar ook oren naar heeft en een bijeenkomst bij wil wonen, wordt er net op die avond een aanslag gepleegd op de leider. Vanaf dat moment lopen de dingen uit de hand. Zara, Stefan, en hun vrienden de tweeling Charlie en Simon, die net te horen hebben gekregen dat Simon een kloon is, besluiten naar het eiland te gaan. Ze willen een eind maken aan het klonen. Stefan heeft een oom die televisie maakt. Als ze nu daar met bijvoorbeeld hun eigen klonen het verhaal gaan vertellen om de ogen van iedereen te openen?

Je begrijpt dat een beveiligd eiland, met gewapende bewakers, geen makkelijke hindernis is. En vader en dochter Burgers weten hoe ze een verhaal spannend kunnen maken. Het groepje van zes, later acht kinderen, wordt al of niet met opzet gesplitst. Daardoor ontstaan verschillende verhaallijnen, en kun je cliffhangers inbouwen. Natuurlijk ondervinden ze de nodige problemen, want Strindberg heeft zijn personeel goed geïnstrueerd.
Soms is de uitwerking van het plot wat simpel, het gaat net iets te makkelijk, maar het is dan ook geen boek voor volwassenen. Een paar onvolkomenheden: autosleutels kun je niet zomaar na laten maken bij een sleutelmaker!  En er wordt gesproken over rugzak-jes, maar met zoveel spullen erin?
En over de grens spreken ze dezelfde taal. Nou ja, dat kan.
Maar dit wordt dan weer volledig goedgemaakt door de website die bij het boek hoort, met heel leuke extraatjes!

http://www.copycatboek.nl/boek.php

De kaart voorin maakt de tocht overzichtelijk, en al; met al ben ik heel benieuwd naar een eventueel tweede boek. Als vader en dochter Burgers er de tijd voor kunnen vinden!

ISBN  9789021669168  | hardcover| 348 pagina's | Ploegsma | juni 2011
Leeftijd 13 +

© Marjo, 7 juni 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER