De laatste zomer
Francesco Carofiglio

De reden waarom Miranda met haar moeder de stad Florence verlaat en naar het familiehuis vertrekt, is geen prettige, al zullen we pas veel verderop in het boek lezen wat die reden is. Het is 1939, op de achtergrond speelt de opkomst van Mussolini en de fascisten, maar van de politieke situatie krijgt de tienjarige Miranda weinig mee.

In villa Ada woont haar grootvader, een zwijgzame norse man, die geen woord tegen haar zegt, en wil dat iedereen strak aan zijn regels houdt. Zelf sluit hij zich de hele dag op in zijn atelier.
Ook de huishoudster, Elda, is niet echt vriendelijk.
Gelukkig is haar moeder er, met wie ze iedere dag lange wandelingen maakt door het schitterende landschap van Toscane. Haar vader is op reis, hij komt later, zegt haar moeder. Maar dat is niet wat er gebeurt! Het is zelfs zo dat haar moeder ook vertrekt. Voor een week, zegt ze. Maar dat wordt langer.

Daar zit ze dan, een meisje alleen. Geen aanspraak, er is alleen aan kat.
Miranda dwaalt door het huis, en natuurlijk is ze nieuwsgierig. Op een moment dat ze weet dat haar grootvader er niet is, sluipt ze het atelier binnen. En staat verbijsterd te kijken naar al die prachtige schilderijen! Het zijn dieren, zoals die voorkomen in het bos dat ze intussen al goed kent.
Alleen dat ene dier, op het schilderij waar hij nu aan werkt: dat loopt toch niet rond in deze bossen?

En er is de zoon van de pachter Ottone. De jongen is iets ouder dan Miranda, en al snel sluiten de twee vriendschap. Vriendschap voor het leven, denkt Miranda. Zo jong als ze zijn, er groeit iets tussen hen.

‘We bleven daar nog een tijdje liggen, zijn haar en het mijne klitten in elkaar, het zwarte en het rode van onze hoofden die tegen elkaar lagen. De deur van de duiventoren kraakte en sloeg ritmisch heen en weer, en vanuit het huis klonk zachtjes het geluid van de radio. Elda luisterde ernaar terwijl ze het huishouden deed. Die ochtend zonden ze symfonische muziek uit, die door de wind gedempt werd en weer aanzwol en van richting veranderde. Het briesje vervoerde de geur van dennen, van de recente tarweoogst, van wilde bloemen die elders in de verre velden bloeiden.Augustus heeft voor mij altijd die geur en die klank behouden. De mannen van wie ik heb gehouden in onuitstaanbare passies van de voorbije seizoenen, het zweet, het speeksel, de opwindende geur van lichamen. Dat is allemaal verdwenen.’

Het gaat allemaal voorbij. Dat weten we vanaf het begin, omdat de nu 92-jarige Miranda terugdenkt aan die zomer. De zomer waarin alles veranderde.
Ze was een kind, begreep niet de betekenis, noch de gevolgen van wat er gebeurde. Ze moest nog ontdekken dat geluk ook een keerzijde heeft.
Aan het einde van die zomer, als ze met haar moeder weer terug gaat naar Florence, is ze geen kind meer, maar een jonge vrouw.
Ook als oude vrouw is zij als een goede vriendin, met wie je meeleeft.

Deze prachtige psychologische roman is erg mooi geschreven, haast poëtisch. Door de levendige beelden, de beschrijvingen waan je je daar in Toscane, je beleeft de zomer met het meisje mee.

Francesco Carofiglio (1964) is een Italiaanse architect, schrijver en regisseur. Dit boek is niet zijn eerste roman, maar wel het eerste dat  in het Nederlands vertaald is.

ISBN 9789402707090| paperback | 288 pagina's | Uitgeverij Harper Collins | mei 2021
Vertaald uit het Italiaans door Jeanne Crijns en Gusta Crijns

© Marjo, 8 augustus  2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER