Scheldende mensen die midden in een zin vieze woorden spuien, en vloeken en tieren. Dat is vaak toch wel ons stereotype beeld van mensen met het syndroom van Gilles de la Tourette. De werkelijkheid is iets genuanceerder, en iets gecompliceerder.
Lees verder, klik hier http://www.leestafel.info/hans-eijsackers
Willeke
Hans Eijsackers - Stoorzender
Die uitzending van Sonja herinner ik me heel goed, het maakte op mij al een verpletterende indruk omdat je het bestaan van dit syndroom niet kende. Laat staan wat zo'n uitzending gedaan moet hebben voor iemand die het syndroom zelf heeft!
Heel mooie en duidelijke recensie willeke! Goed dat zulke boeken uitgegeven worden.
Dettie
Heel mooie en duidelijke recensie willeke! Goed dat zulke boeken uitgegeven worden.
Dettie
Já...ik herinner me die uitzending ook als de dag van gisteren. Heel Nederland had het er toen over. Lijkt me onvoorstelbaar dat je dan zit te kijken en denk..dit gaat over MIJ.
Toen hij de volgende dag zich bij zijn huisarts meldde zei die goede man ook nog eens (nadat hij 40 jaar zonder diagnose rondgelopen had)..
"ach meneer..na dit soort uitzendingen krijgen we altijd mensen op het spreekuur die denken dat ze het ook hebben".
Kon hij weer onverichtte zaken naar huis. pas toen hij op een dag van de Tourette stichting kwam, en via hem in aanraking kwam met een gespecialiseerde arts kwam pas de echte diagnose.
Ik vond het echt een goed boek. Het is niet alleen informatief, het is goed geschreven en leest als een trein.
Dit soort boeken gaan vaak ten onder aan goede bedoelingen maar een slechte schrijfstijl,
of aan een overschot aan zelfmedelijden, maar dat is hier allebei niet aan de orde.
Willeke
Toen hij de volgende dag zich bij zijn huisarts meldde zei die goede man ook nog eens (nadat hij 40 jaar zonder diagnose rondgelopen had)..
"ach meneer..na dit soort uitzendingen krijgen we altijd mensen op het spreekuur die denken dat ze het ook hebben".
Kon hij weer onverichtte zaken naar huis. pas toen hij op een dag van de Tourette stichting kwam, en via hem in aanraking kwam met een gespecialiseerde arts kwam pas de echte diagnose.
Ik vond het echt een goed boek. Het is niet alleen informatief, het is goed geschreven en leest als een trein.
Dit soort boeken gaan vaak ten onder aan goede bedoelingen maar een slechte schrijfstijl,
of aan een overschot aan zelfmedelijden, maar dat is hier allebei niet aan de orde.
Willeke
Mij verbazen de onderwerpen van jouw boeken toch een beetje. Vind je het echt leuk om dat zo allemaal te lezen?
Dat kan ik me voorstellen Marjo.
Maar já, ik vind het echt leuk om dat allemaal te lezen.
Op het moment zit ik toevallig in een reeks van vier boeken over PDD -NOS, ADHD en tourette,
maar dat is ook omdat dat soort onderwerpen me oprecht interesseren. Komt voor een deel door mijn oude vak van groepsleidster en door mijn opleiding. In de loop van de jaren ben ik uit interesse steeds breder over dit soort onderwerpen gaan lezen.
Ik vind het leuk om juist dit soort boeken te recenseren omdat er wat van op te steken, maar ook omdat het vaak niet al te commerciële boeken zijn die wat mij betreft best wel wat meer onder de aandacht mogen komen.
Dit boek over Tourette is overigens een boek wat ook gewoon lekker leest.
Willeke
Ik heb er nog eens over na zitten denken Marjo,Het is natuurlijk heel goed voor Leestafel dat jij deze interesse hebt, want van mij zul je niet veel horen over zulke boeken! Ik vind het helemaal niet leuk om daarover te lezen, al die ellende..
Het klinkt misschien raar, maar ik ervaar dit soort boeken niet als “ellende”
Ik heb een afkeer voor boeken in dit genre die zielig van toon zijn, die vallen wat mij betreft meteen door de mand,
En ik kan ook niet zo goed tegen de ik-ben-gehandicapt-maar –kijk-eens-hoe goed-ik het-voor-elkaar-heb boeken,
Maar een boek zoals hierboven wat zo informatief en bijna zakelijk van toon is vind ik op geen enkele manier ellende. De man heeft een rotziekte en is niet doorsnee, en daarmee vind hij zijn weg door het leven. Zoals andere mensen hun verhaal hebben. Het gevoel van medelijden, of “och wat erg” bekruipt me in zo’n geval geen moment.
Een boek als wat ik van de week las, over methodieken in de jeugdzorg, is weer een heel ander verhaal. Dat vind ik gewoon beroepsmatig interessant. Maar ook bij die jongeren bekruipt mee in geen enkel geval het gevoel van ellende.
Er zijn zoveel mensenen anders dan normaal. En wat is normaal.
Misschien komt het omdat ik uit die hoek kom en ook al van kinds af aan in tehuizen kwam. Zal heel goed kunnen.
Ik ervaar het in ieder geval niet als zwaar of moeilijk, het is pure interesse.
Groetjes Willeke
Ik heb een afkeer voor boeken in dit genre die zielig van toon zijn, die vallen wat mij betreft meteen door de mand,
En ik kan ook niet zo goed tegen de ik-ben-gehandicapt-maar –kijk-eens-hoe goed-ik het-voor-elkaar-heb boeken
Ja precies, je hebt inderdaad van die verhalen. Toch lees ik liever non-fictie over dit soort dingen dan fictie. Bij fictie moet je van goede huize komen wil je de aandoening of ziekte in een verhaal kunnen beschrijven zoals het werkelijk is. Lukt dat niet dan roept het alleen een hoop ergernis of verdriet op.
Dus dan kun je het beter een non-fictie boek schrijven en lezen.
Dettie
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten