De rest is stilte is het verhaal van een gezin. De hoofdpersoon is Tommy, de twaalfjarig zoon van Juan uit zijn eerste huwelijk. Tommy is twaalf jaar, maar ziet eruit als een jongetje van acht. Hij heeft een hartkwaal, waaraan hij, als peuter, verschillende keren is geopereerd, maar waar hij nog altijd rekening mee moet houden.
Lees verder, klik hier http://www.leestafel.info/carla-guelfenbein
Ellen
Carla Guelfenbein - De rest is stilte
Carla Guelfenbein - De rest is stilte
Laatst gewijzigd door Dettie op 28 Jun 2010, 21:16, 1 keer totaal gewijzigd.
Sorry... was even niet van 'alertige', had je vragen over het hoofd gezien.
Euh... somber... hmmm.... tja, een vrolijk verhaal is het zeker niet, maar het raakte me eigenlijk allemaal niet zo heel erg. Dat wordt grotendeels veroorzaakt door die te vele flash backs op soms wel erg gezochte momenten.
Ja, het tweede deel vond ik een stuk beter. De achtergrond van de hoofdpersonen was toen 'aangelegd' en vanaf dat moment zat er eindelijk wat vaart in het verhaal.
Het is overigens wel raar dat ik het zo heb ervaren. Normaal gesproken heb ik niets tegen het gebruiken van flashbacks en hoeft een verhaal geen vaart te krijgen richting climax en de afronding ervan. Ik denk dat het komt, omdat het tweede deel wél een boek met een opbouw naar een climax is, maar je je in het eerste deel steeds zit af te vragen wat je nou eigenlijk allemaal moet met die informatie die gegeven wordt. Dat wordt dan later duidelijk, maar tegelijkertijd was mijn conclusie dat het met minder informatie over het verleden van de hoofdpersonen, de gebeurtenissen en de reacties van de diverse personen ook te volgen was geweest. Of, als dan toch 'alles' verteld moest worden, de terugblikken langer, maar minder in aantal en op meer geëigende momenten. Misschien is zelfs de opzet van de drie vertellers gewoon niet geschikt, hoewel ik er wel van houd om dezelfde situaties vanuit verschillende personages ervaren, mee te maken. Dat laatste is namelijk iets wat ik heel erg fascinerend vind. Naar hetzelfde kijken, hetzelfde meemaken, hetzelfde boek lezen en er dan achter komen dat anderen tot heel andere conclusies komen.
Dat heb ik het duidelijkst meegekregen in de tijd dat ik nog regelmatig naar 'paardenclinics' ging kijken. Mensen konden, kijkend naar precies hetzelfde gedrag van een paard, tot compleet andere conclusies komen over het waarom.. soms zelfs precies tegengesteld.
Ik houd daarom ook van boeken waar dit wordt gebruikt, omdat het je iedere keer met je neus op het feit drukt dat wat je ziet 'jouw' waarheid is en dat dat niet de enige is. Zodra je dat beseft, blijf je open staan en alert voor het geval het toch 'anders' is. Dat kwam in dit boek absoluut niet tot zijn recht, terwijl het ontbreken van dat besef wel één van de oorzaken voor de gebeurtenisaan het einde is. Het zou beter geweest zijn als Guelfenbeim het boek zo had geschreven dat je dat zelf geconcludeerd zou hebben.
En dan zijn er situaties, zoals het moment dat Tommy Alma betrapt als ze met haar minnaar aan de telefoon zit. Zij merkt dat wel, maar laat het eigenlijk voor wat het is (ze doet een soort van halve poging om het recht te zetten). Vervolgens doet Tommy iets tamelijk extreems, waaruit ze in ieder geval zou *moeten* (hahaha, dat is 'mijn waarheid'!) concluderen dat Tommy iets heel erg goed dwars zit. Het is en blijft onbegrijpelijk dat ze dat laat voor wat het is. Alles wat je weet over Alma verklaart dát nou juist niet (voor mij).
Aan de andere kant zijn er de gebarentaal end de tekeningen van Tommy... ik kon er niet zoveel mee, maar dat kan heel gewoon aan mij liggen. Zelfs niet als ik lees in een interview dat Tommy, omdat hij zich in woorden niet uit, dat door middel van zijn tekeningen doet.. tja, duh.
Kortom, het was én te vaag én te uitgebreid én te duidelijk
Dat ik zoveel woorden nodig heb om iets uit te leggen, terwijl ik het gevoel heb het nog niet goed uitgelegd te hebben, is trouwens een veeg teken 
Ik schreef het al in mijn mail.. ik heb zitten zweten op die reactie. En nu weer! U wordt bedankt
Euh... somber... hmmm.... tja, een vrolijk verhaal is het zeker niet, maar het raakte me eigenlijk allemaal niet zo heel erg. Dat wordt grotendeels veroorzaakt door die te vele flash backs op soms wel erg gezochte momenten.
Ja, het tweede deel vond ik een stuk beter. De achtergrond van de hoofdpersonen was toen 'aangelegd' en vanaf dat moment zat er eindelijk wat vaart in het verhaal.
Het is overigens wel raar dat ik het zo heb ervaren. Normaal gesproken heb ik niets tegen het gebruiken van flashbacks en hoeft een verhaal geen vaart te krijgen richting climax en de afronding ervan. Ik denk dat het komt, omdat het tweede deel wél een boek met een opbouw naar een climax is, maar je je in het eerste deel steeds zit af te vragen wat je nou eigenlijk allemaal moet met die informatie die gegeven wordt. Dat wordt dan later duidelijk, maar tegelijkertijd was mijn conclusie dat het met minder informatie over het verleden van de hoofdpersonen, de gebeurtenissen en de reacties van de diverse personen ook te volgen was geweest. Of, als dan toch 'alles' verteld moest worden, de terugblikken langer, maar minder in aantal en op meer geëigende momenten. Misschien is zelfs de opzet van de drie vertellers gewoon niet geschikt, hoewel ik er wel van houd om dezelfde situaties vanuit verschillende personages ervaren, mee te maken. Dat laatste is namelijk iets wat ik heel erg fascinerend vind. Naar hetzelfde kijken, hetzelfde meemaken, hetzelfde boek lezen en er dan achter komen dat anderen tot heel andere conclusies komen.
Dat heb ik het duidelijkst meegekregen in de tijd dat ik nog regelmatig naar 'paardenclinics' ging kijken. Mensen konden, kijkend naar precies hetzelfde gedrag van een paard, tot compleet andere conclusies komen over het waarom.. soms zelfs precies tegengesteld.
Ik houd daarom ook van boeken waar dit wordt gebruikt, omdat het je iedere keer met je neus op het feit drukt dat wat je ziet 'jouw' waarheid is en dat dat niet de enige is. Zodra je dat beseft, blijf je open staan en alert voor het geval het toch 'anders' is. Dat kwam in dit boek absoluut niet tot zijn recht, terwijl het ontbreken van dat besef wel één van de oorzaken voor de gebeurtenisaan het einde is. Het zou beter geweest zijn als Guelfenbeim het boek zo had geschreven dat je dat zelf geconcludeerd zou hebben.
En dan zijn er situaties, zoals het moment dat Tommy Alma betrapt als ze met haar minnaar aan de telefoon zit. Zij merkt dat wel, maar laat het eigenlijk voor wat het is (ze doet een soort van halve poging om het recht te zetten). Vervolgens doet Tommy iets tamelijk extreems, waaruit ze in ieder geval zou *moeten* (hahaha, dat is 'mijn waarheid'!) concluderen dat Tommy iets heel erg goed dwars zit. Het is en blijft onbegrijpelijk dat ze dat laat voor wat het is. Alles wat je weet over Alma verklaart dát nou juist niet (voor mij).
Aan de andere kant zijn er de gebarentaal end de tekeningen van Tommy... ik kon er niet zoveel mee, maar dat kan heel gewoon aan mij liggen. Zelfs niet als ik lees in een interview dat Tommy, omdat hij zich in woorden niet uit, dat door middel van zijn tekeningen doet.. tja, duh.
Kortom, het was én te vaag én te uitgebreid én te duidelijk
Dat ik zoveel woorden nodig heb om iets uit te leggen, terwijl ik het gevoel heb het nog niet goed uitgelegd te hebben, is trouwens een veeg teken
Ik schreef het al in mijn mail.. ik heb zitten zweten op die reactie. En nu weer! U wordt bedankt
"Great Spirit, help me to never judge my neighbour until I have walked a mile in his moccasins."
(Lakota saying)
(Lakota saying)
Elke keer wil ik reageren op je uitgebreide antwoord maar ik weet ook niet zo goed wat ik met dit verhaal aan moet.
Als ik je verslag lees is het een en al drama en het nodigt niet uit tot lezen.
Vanuit drie personages een verhaal vertellen, mensen die hetzelfde meemaken maar hun dat vanuit hun gezichtspunt laten vertellen, kan heel goed werken. Maar als het niet goed geschreven wordt dan is het een ramp. Ik heb het idee dat het deze keer niet goed gelukt is.
Maar evengoed bedankt voor je antwoord!
Dettie
Als ik je verslag lees is het een en al drama en het nodigt niet uit tot lezen.
Vanuit drie personages een verhaal vertellen, mensen die hetzelfde meemaken maar hun dat vanuit hun gezichtspunt laten vertellen, kan heel goed werken. Maar als het niet goed geschreven wordt dan is het een ramp. Ik heb het idee dat het deze keer niet goed gelukt is.
Maar evengoed bedankt voor je antwoord!
Dettie
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 14 gasten