Het leest makkelijk, die korte verhalen, dus waren ze tussen de bedrijven door redelijk goed te behappen.
Gelachen heb ik ook niet, maar ik vond de verhalen over de kinderen wel aandoenlijk. En ook proefde ik de wanhoop van die jongen die geen liefde kan geven, of die andere die zijn vrouw mist.
Ik vind dan ook hun gedachten helemaal niet bizar. Integendeel. Voor mij gaan de verhalen juist over gewone, zo alledaagse situaties. Heerlijk als de lezer kan zeggen dat hij/ zij niet een van de beschreven personen is, maar ze bestaan weg degelijk..
In het verhaal van die jongen die brieven schrijft aan zijn vader herken ik veel. Als je niet weet hoe een situatie die even buiten je bereik ligt zich verder ontwikkelt, gaan je gedachten maken zoals bij deze jongen gebeurt.
Lees het verslag, klik hier
http://www.leestafel.info/thijs-de-boer
Marjo