Pff..het idee dat dit verhaal autobiografisch is..ik hoop maar dat Heimans het drama dat ze beschrijft bespaard gebleven is...
lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/tania-heimans
Marjo
Tania Heimans: Hemelsleutels (debuut)
Wat een verrassende roman!
Iedereen denkt wel eens aan zijn jeugd terug. Ook kinderen van ouders uit de hippietijd en de tijd dat vrije seks mode was, kijken terug op hun jeugdtijd. Een tijdje geleden werd een moeder die in de jaren '70 met haar dochter toegetreden was tot de Baghwan commune door haar dochter geconfronteerd met feiten over haar onverantwoorde opvoeding in die commune. Maar ook kinderen van hippiestellen kunnen soms aanleiding hebben om hun ouders te verwijten dat ze hun verantwoordelijkheid als opvoeder niet genomen hebben.
Het is een gedurfde keuze om vanuit het perspectief van een zesjarig meisje, Linde, dochter van een hippiestel in het midden van de jaren '70, het verhaal van de verwaarlozing van een kind te laten vertellen, de roman "Hemelsleutels".
Wat ik begrepen heb uit een interview met de schrijfster in het AD zijn een aantal delen van de roman gebaseerd op autobiografische feiten.
Zo was de vader van de schrijfster, hij overleed toen hij 53 jaar was, een kettingroker en een graag geziene gast in de Rotterdamse kunstenaarsscene. Hij genoot net als de vader van de 6 jarige Linde in het boek, van de vrije seks en de sfeer van "alles moet kunnen". Tania Heimans heeft echter geen karikatuur van haar vader willen neerzetten. De ouders van Tania Heimans zijn gescheiden toen ze 4 jaar oud was en haar moeder leeft gelukkig nog. Maar wanneer Tania destijds alleen door haar vader opgevoed zou zijn, was haar jeugd misschien anders verlopen...
Net als de hoofdpersoon in haar boek had de schrijfster een goede band met de moeder van haar vader; maar deze was niet dement.
In de roman is de Oma de enige die tijd en aandacht heeft voor Linde.
Linde heeft weinig contact heeft met school en klasgenoten; dit is wel wat ongeloofwaardig. Maar als lezer blijf je gevangen zitten in de gedachtenwereld van Linde, tot aan het verrassende eind aan toe!
Een prachtige debuutroman!
Jeannette
Iedereen denkt wel eens aan zijn jeugd terug. Ook kinderen van ouders uit de hippietijd en de tijd dat vrije seks mode was, kijken terug op hun jeugdtijd. Een tijdje geleden werd een moeder die in de jaren '70 met haar dochter toegetreden was tot de Baghwan commune door haar dochter geconfronteerd met feiten over haar onverantwoorde opvoeding in die commune. Maar ook kinderen van hippiestellen kunnen soms aanleiding hebben om hun ouders te verwijten dat ze hun verantwoordelijkheid als opvoeder niet genomen hebben.
Het is een gedurfde keuze om vanuit het perspectief van een zesjarig meisje, Linde, dochter van een hippiestel in het midden van de jaren '70, het verhaal van de verwaarlozing van een kind te laten vertellen, de roman "Hemelsleutels".
Wat ik begrepen heb uit een interview met de schrijfster in het AD zijn een aantal delen van de roman gebaseerd op autobiografische feiten.
Zo was de vader van de schrijfster, hij overleed toen hij 53 jaar was, een kettingroker en een graag geziene gast in de Rotterdamse kunstenaarsscene. Hij genoot net als de vader van de 6 jarige Linde in het boek, van de vrije seks en de sfeer van "alles moet kunnen". Tania Heimans heeft echter geen karikatuur van haar vader willen neerzetten. De ouders van Tania Heimans zijn gescheiden toen ze 4 jaar oud was en haar moeder leeft gelukkig nog. Maar wanneer Tania destijds alleen door haar vader opgevoed zou zijn, was haar jeugd misschien anders verlopen...
Net als de hoofdpersoon in haar boek had de schrijfster een goede band met de moeder van haar vader; maar deze was niet dement.
In de roman is de Oma de enige die tijd en aandacht heeft voor Linde.
Linde heeft weinig contact heeft met school en klasgenoten; dit is wel wat ongeloofwaardig. Maar als lezer blijf je gevangen zitten in de gedachtenwereld van Linde, tot aan het verrassende eind aan toe!
Een prachtige debuutroman!
Jeannette
Laatst gewijzigd door Dettie op 12 Jun 2009, 15:50, 1 keer totaal gewijzigd.
Nou was voor mij de favoriet... alhoewel het een schrijnend verhaal is en de personages stereotiep en karikaturaal zijn heb ik toch genoten van heb boek..
De enige bedenking die ik me wel veel gemaakt heb was:moest het heden ten dage zijn dan zou "slachtofferhulp" of psychologische hulp veel vlugger aangeboden zijn? Het verwonderde me dat er niemand aan dacht dat een 6-jarige een diep trauma kon oplopen aan de feiten.
En eigenlijk vond ik dat "alles moet kunnen" van de vader een beetje té.... Geen normaal mens zou zo rondlopen in huis denk ik...
De enige bedenking die ik me wel veel gemaakt heb was:moest het heden ten dage zijn dan zou "slachtofferhulp" of psychologische hulp veel vlugger aangeboden zijn? Het verwonderde me dat er niemand aan dacht dat een 6-jarige een diep trauma kon oplopen aan de feiten.
En eigenlijk vond ik dat "alles moet kunnen" van de vader een beetje té.... Geen normaal mens zou zo rondlopen in huis denk ik...
Ik heb nog wel wat op en aanmerkingen over dit boek, maar toch vind ik het een knap debuut.
De personages zijn wat te dik aangezet, het werd al eerder genoemd, het beeld van de vrije moraal iets te nadrukkelijk onderstreept, nadat vader vijf keer in zijn blootje door het huis liep had ik het echt wel begrepen, dat hoefde geen zesde keer meer.
En ook het onheil naderde iets te nadrukkelijk. Al bij de eerste ontmoeting met grote Henk voelde ik al uit welke hoek dat ging komen. En de wending die het boek daar maakt is nodig voor de ontknoping, dat begrijp ik wel, maar zo wordt het wel heel véél leed.
Maar toch, dat eerste hoofdstuk meteen al, daar greep het boek me wel bij de strot. En al is het iets te nadrukkelijk, toch krijg je wel een goed beeld van hoe die wereld er door kinderogen uit gezien moet hebben, en hoe kronkels in het eigen hoofd over schuld ontstaan.
Je wilt haar wel eigenhandig meenemen daar vandaan en uitleggen hoe het wel zit… dat er géén schuld is. Dat wij ons daar over op zitten winden al lezend, althans ik wel, betekent wel dat de schrijfster schrijven kan want anders raakt het je niet.
Het kan dus, in mijn lekenogen, nog wel wat bijgeschaafd, het kan wat mij betreft nog stukken subtieler maar toch ben ik erg benieuwd naar haar tweede boek.
Willeke
De personages zijn wat te dik aangezet, het werd al eerder genoemd, het beeld van de vrije moraal iets te nadrukkelijk onderstreept, nadat vader vijf keer in zijn blootje door het huis liep had ik het echt wel begrepen, dat hoefde geen zesde keer meer.
En ook het onheil naderde iets te nadrukkelijk. Al bij de eerste ontmoeting met grote Henk voelde ik al uit welke hoek dat ging komen. En de wending die het boek daar maakt is nodig voor de ontknoping, dat begrijp ik wel, maar zo wordt het wel heel véél leed.
Maar toch, dat eerste hoofdstuk meteen al, daar greep het boek me wel bij de strot. En al is het iets te nadrukkelijk, toch krijg je wel een goed beeld van hoe die wereld er door kinderogen uit gezien moet hebben, en hoe kronkels in het eigen hoofd over schuld ontstaan.
Je wilt haar wel eigenhandig meenemen daar vandaan en uitleggen hoe het wel zit… dat er géén schuld is. Dat wij ons daar over op zitten winden al lezend, althans ik wel, betekent wel dat de schrijfster schrijven kan want anders raakt het je niet.
Het kan dus, in mijn lekenogen, nog wel wat bijgeschaafd, het kan wat mij betreft nog stukken subtieler maar toch ben ik erg benieuwd naar haar tweede boek.
Willeke
Laatst gewijzigd door WilV op 02 Jul 2009, 13:57, 1 keer totaal gewijzigd.
Ik heb jullie (grote) reacties onder elkaar op de site gezet, geeft wel een mooi beeld over het boek
http://www.leestafel.info/tania-heimans
Dettie
http://www.leestafel.info/tania-heimans
Dettie
Ik hou niet van verhalen die vanuit het perspectief van een kind zijn geschreven, omdat ze vaak zo sentimenteel worden. Het is immers heel moeilijk om je als volwassene in de belevingswereld van een kind in te leven. Maar in dit boek is het goed gedaan, zoals werkelijkheid en fantasie door elkaar lopen. Is het te grof aangezet, zoals ik hierboven wel lees? Misschien wel. Aan de andere kant maakt de schrijver de eenzaamheid en het isolement van het kind wel heel voelbaar.
Gaandeweg ging ik steeds meer voelen voor de opvatting van opa en oma Kroosjes, trouwens.
Gaandeweg ging ik steeds meer voelen voor de opvatting van opa en oma Kroosjes, trouwens.
Ook dit gaat voorbij.
-
Renate
Re: Tania Heimans: Hemelsleutels (debuut)
Ik heb het boek net uit en het einde vind ik eigenlijk wat onduidelijk. Ik neem aan dat de grootmoeder overleden is en dat alleen haar spullen naar de zolder zijn gegaan, maar echt duidelijk is het niet, omdat Linde kennelijk steeds meer in een fantasiewereld kruipt, na de gebeurtenissen met Grote Henk. De ouders van Hanneke valt daarin ergens ook wel iets te verwijten. Dat ze negatief reageren op het seksboekje kan ik wel begrijpen, maar om zonder verdere mededeling vooraf het kind maar niet meer van huis op te halen, vind ik ergens ook niet kunnen.
Aan de ene kant begrijp ik oma en oma Kroos wel, omdat de situatie in huis niet bepaald optimaal te noemen is en daarmee druk ik me zacht uit, maar aan de andere kant vind ik de manier waarop ze zich naar het kind en de vader gedragen toch ook weinig constructief. Linde wordt heen en weer geslingerd door een vader die haar niet op kan voeden, omdat hij kennelijk te veel het idee heeft dat het niet echt hoeft en een stel grootouders dat zo hard aan het kind probeert te trekken, dat ze de ouders zo zwart mogelijk lijken te willen afschilderen. Het contrast tussen beide werelden is enorm groot. Ze lijken ook niet echt moeite te doen om Linde duidelijk te maken dat het niet haar schuld is dat haar moeder overleden is. Het gesprek over de vlaai die ze op een gegeven moment gehaald hebben, vind ik toch ook wel wat bizar.
Grote Henk is wel een soort vieze man, waar kinderen vaak voor gewaarschuwd worden. Dat thema vind ik in Tijger, tijger van Margaux Fragosos toch anders beschreven, misschien minder kariktaturaal.
Het idee dat kinderen zichzelf wel op konden voeden is natuurlijk al ouder dan de hippietijd. Het doet me ook een beetje denken aan het verhaal over Louise Brooks, een Amerikaanse actrice uit het begin van de vorige eeuw.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Louise_Brooks
Over kinderen uit de hippietijd zijn wel meer autobiografische boeken geschreven door een mevrouw Freud, waarvan ik me de voornaam niet meer kan herinneren.
Aan de ene kant begrijp ik oma en oma Kroos wel, omdat de situatie in huis niet bepaald optimaal te noemen is en daarmee druk ik me zacht uit, maar aan de andere kant vind ik de manier waarop ze zich naar het kind en de vader gedragen toch ook weinig constructief. Linde wordt heen en weer geslingerd door een vader die haar niet op kan voeden, omdat hij kennelijk te veel het idee heeft dat het niet echt hoeft en een stel grootouders dat zo hard aan het kind probeert te trekken, dat ze de ouders zo zwart mogelijk lijken te willen afschilderen. Het contrast tussen beide werelden is enorm groot. Ze lijken ook niet echt moeite te doen om Linde duidelijk te maken dat het niet haar schuld is dat haar moeder overleden is. Het gesprek over de vlaai die ze op een gegeven moment gehaald hebben, vind ik toch ook wel wat bizar.
Grote Henk is wel een soort vieze man, waar kinderen vaak voor gewaarschuwd worden. Dat thema vind ik in Tijger, tijger van Margaux Fragosos toch anders beschreven, misschien minder kariktaturaal.
Het idee dat kinderen zichzelf wel op konden voeden is natuurlijk al ouder dan de hippietijd. Het doet me ook een beetje denken aan het verhaal over Louise Brooks, een Amerikaanse actrice uit het begin van de vorige eeuw.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Louise_Brooks
Over kinderen uit de hippietijd zijn wel meer autobiografische boeken geschreven door een mevrouw Freud, waarvan ik me de voornaam niet meer kan herinneren.
Re: Tania Heimans: Hemelsleutels (debuut)
Ik vond het een mooi boek. Je hebt gelijk Renate, dat het verschil tussen de vader en de grootouders wel héél erg groot is. Hadden die grootouders het kind wat subtieler uitgevraagd dan waren ze ook wel achter haar problemen gekomen. Nu weten ze niet dat Linde zichzelf de schuld geeft van de dood van haar moeder. Proberen haar alleen op te zetten tegen haar vader. En de vader doet hetzelfde met de grootouders.
Het einde is hoopvol. Het lijkt erop dat ze dan eindelijk met de kinderbescherming in het huis zijn. Met die vlooien en maden, en de lege koelkast zal er dit keer waarschijnlijk wel actie worden ondernomen. Hopelijk was Linde nog niet te ver in haar fantasie verdwaald.
(Hier moet misschien een VERKLAPPER) tussen.
De andere grootmoeder was inderdaad overleden toen Linde in het ziekenhuis lag (ook raar dat ze zo'n kind dan niet totaal onderzoeken). Linde fantaséért alleen maar dat oma nu op zolder leeft. Ik vond dat ook al vreemd, omdat niemand voor oma zorgde, dat Linde dat moest doen. Bovendien was die dementie van oma ook niet erg reëel. Ze kon ineens weer naar buiten. Linde trekt oma's kleren aan. Er was niks schoons meer, weet je nog?. Vader heeft opeens een hoop geld dat hij wel aan een spelcomputer besteedt, maar niet aan een fiets voor Linde.. Op het eind vielen de stukjes op hun plaats.
Het enige dat voor mij onduidelijk bleef is het lot van Grote Henk.
Het is een beetje laat antwoord, maar ik heb het boek nu pas gelezen.
Het einde is hoopvol. Het lijkt erop dat ze dan eindelijk met de kinderbescherming in het huis zijn. Met die vlooien en maden, en de lege koelkast zal er dit keer waarschijnlijk wel actie worden ondernomen. Hopelijk was Linde nog niet te ver in haar fantasie verdwaald.
(Hier moet misschien een VERKLAPPER) tussen.
De andere grootmoeder was inderdaad overleden toen Linde in het ziekenhuis lag (ook raar dat ze zo'n kind dan niet totaal onderzoeken). Linde fantaséért alleen maar dat oma nu op zolder leeft. Ik vond dat ook al vreemd, omdat niemand voor oma zorgde, dat Linde dat moest doen. Bovendien was die dementie van oma ook niet erg reëel. Ze kon ineens weer naar buiten. Linde trekt oma's kleren aan. Er was niks schoons meer, weet je nog?. Vader heeft opeens een hoop geld dat hij wel aan een spelcomputer besteedt, maar niet aan een fiets voor Linde.. Op het eind vielen de stukjes op hun plaats.
Het enige dat voor mij onduidelijk bleef is het lot van Grote Henk.
Het is een beetje laat antwoord, maar ik heb het boek nu pas gelezen.
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 22 gasten