Cesare Pavese - Vriendinnen

[Roel]

Cesare Pavese – Vriendinnen

Ergens in de negentiger jaren vorige eeuw las ik een keer een boek van de Franse schrijfster Francoise Sagan. Gewoon omdat ik er benieuwd naar was. Het werd een volledige desillusie.
Personages die zich op vakantie, aan de rand van het zwembad, al rokend elkaars confidenties
verraden kan boeiende literatuur opleveren, maar dan moet er wel een vorm van dramatiek aanwezig zijn. Bij Sagan, ik heb het hier over het doorbeekboek Bonjour tristesse, ontbrak het
en bij Pavese hier idem dito.
Het verhaal gaat over een zekere Clelia Oitana die geboren en getogen wordt in de sloppenwijken van Turijn. Daarna begint haar ster echt te schijnen en maakt ze carriere in Rome. De roman begint als Oitana terug is in de omgeving van haar jeugd, maar niet wel in
een andere tijd. We maken kennis met diverse mannen die om haar heen dartelen en niet minder een hoop vrouwen, al dan niet kunstzinnig bezig. Er wordt gepraat, er worden reisjes
gemaakt, maar verder gebeurd er niks. Niet helemaal de rode draad van het verhaal is dat
er een meisje probeert zelfmoord te plegen. Pavese heeft het zo opgeschreven, dat je als lezer
geen lor om het wicht geeft en geen traan zal laten als ze het daadwerkelijk doet.

[Marjo]

Dus ook toen werden er al boeken geschreven over de doelloosheid waar sommige mensen last van hebben, over de zinloosheid van het bestaan. Dat zal we de kern vormen dan?
Ik houd er ook niet van van zulke boeken.

[Roel]

Ik lees daar wel graag over, maar dan moet het wel spannend opgeschreven worden en dat was hier niet het geval. Nee, geef mij maar Calvino.

Dus ook toen werden er al boeken geschreven over de doelloosheid waar sommige mensen last van hebben, over de zinloosheid van het bestaan. Dat zal we de kern vormen dan?
Ik houd er ook niet van van zulke boeken.