Lucifer is een sleutelroman: alle belangrijke personages zijn gebaseerd op bestaande personen. Lucas Loos is de componist Peter Schat en Clara, die zo dramatisch om het leven komt, is zijn vrouw Marina Schapers. Verder zijn Hein Donner, Harry Mulisch, Hugo Claus en Kitty Courbois te herkennen.
Lees verder, klik hier http://www.leestafel.info/connie-palmen
PetraO.
Connie Palmen - Lucifer
Ja, het is zeker de moeite waard. Beslist lezen, want het is een prachtig verhaal met zeer onsympathieke personages en allerlei intriges. Voor het boek is behoorlijk veel reclame gemaakt door de uitgever, vandaar die verkoopcijfers, denk ik. Wat zullen de minder goed in de markt liggende schrijvers weer tandenknarsen....
Ook dit gaat voorbij.
Nou, als je gaat suggereren dat een bestaand persoon wellicht zijn vrouw heeft vermoord, dan zou dat misschien niet helemaal goed kunnen vallen, bij de nabestaanden. Ook over andere personen staan er niet zulke fraaie dingen in. Dat vuur, dat heb ik gemist, maar zoiets is zeker een garantie dat een boek goed verkoopt.
Ik herkende de personages soms wel, maar ik heb het boek toch als fictie gelezen. Het doet er voor mij niet toe of het al dan niet waar gebeurd is.
Ik herkende de personages soms wel, maar ik heb het boek toch als fictie gelezen. Het doet er voor mij niet toe of het al dan niet waar gebeurd is.
Ook dit gaat voorbij.
Mooi verslag trouwens, Petra!
Maar Palmen is bij mij al jaren uit de gratie, sinds de De vriend zo vreselijk tegenviel door zijn provinciale kneuterigheid. Durf ik De Wetten, haar debuut nog wel te herlezen. Toen vond het een prachtig boek? Heb ik me totaal in Palmen vergist?
Een roman waar echte, nog levende personen in voorkomen, wil ik absoluut niet lezen. Dat dood voor mij de hele roman bij voorbaat. Voor mij is het fictie en ik wil geen non-fictie er doorheen. Een combinatie van deze twee werelden verknalt het fictieve verhaal.
Ja, Palmen werd na het verschijnen van deze roman aangevallen. Wat is er aan de hand? Ik heb het boek zelf niet gelezen, maar heb gelezen dat de hoofdpersoon of een weergave is van de vorig jaar overleden avantgarde componist Peter Schat. Een componist die furore heeft gemaakt op het Holland Festival. De manier waarop Schat te grazen genomen werd, zo vond familieleden, was een regelrechte belediging. Daar is dus zoveel over te doen, het portret wat Palmen schetst onder een andere naam weliswaar, maar waarin, voor degene die hem goed gekend hebben, meteen Peter Schat in te herkennen valt, is niet bepaald vlijend. Ik heb daar trouwens totaal geen problemen mee, dat is het recht van de romanschrijver, dat is de romanwereld waar iedereen vogelvrij is, mits het maar op een intelligente manier gebeurd.
Ik zal dit boek zeker niet lezen. Palmen is me sinds De vriend te persoonlijk geworden, ze kan geen afstand meer nemen van haar onderwerp. Daar zit de crux. Toch heb ik nog een keer me aan Palmen gewaagd, toen ze het Boekenweekgeschenk geschreven had. Ik had niet anders zeggen: een draak.
Maar Palmen is bij mij al jaren uit de gratie, sinds de De vriend zo vreselijk tegenviel door zijn provinciale kneuterigheid. Durf ik De Wetten, haar debuut nog wel te herlezen. Toen vond het een prachtig boek? Heb ik me totaal in Palmen vergist?
Een roman waar echte, nog levende personen in voorkomen, wil ik absoluut niet lezen. Dat dood voor mij de hele roman bij voorbaat. Voor mij is het fictie en ik wil geen non-fictie er doorheen. Een combinatie van deze twee werelden verknalt het fictieve verhaal.
Ja, Palmen werd na het verschijnen van deze roman aangevallen. Wat is er aan de hand? Ik heb het boek zelf niet gelezen, maar heb gelezen dat de hoofdpersoon of een weergave is van de vorig jaar overleden avantgarde componist Peter Schat. Een componist die furore heeft gemaakt op het Holland Festival. De manier waarop Schat te grazen genomen werd, zo vond familieleden, was een regelrechte belediging. Daar is dus zoveel over te doen, het portret wat Palmen schetst onder een andere naam weliswaar, maar waarin, voor degene die hem goed gekend hebben, meteen Peter Schat in te herkennen valt, is niet bepaald vlijend. Ik heb daar trouwens totaal geen problemen mee, dat is het recht van de romanschrijver, dat is de romanwereld waar iedereen vogelvrij is, mits het maar op een intelligente manier gebeurd.
Ik zal dit boek zeker niet lezen. Palmen is me sinds De vriend te persoonlijk geworden, ze kan geen afstand meer nemen van haar onderwerp. Daar zit de crux. Toch heb ik nog een keer me aan Palmen gewaagd, toen ze het Boekenweekgeschenk geschreven had. Ik had niet anders zeggen: een draak.
-
Gast
Ik heb wel wat van Palmen gelezen een aantal jaren geleden. Is me niet echt bijgebleven.
Om iets van Susan Smit te gaan lezen trekt me op een of andere manier ook niet.
Ik heb iets van Haasse in de kast staan, "Scharlaken stad", waarom weet ik eigenlijk niet.
Wel een aanrader, maar niet zozeer literair: "Zijn mannen nodig?" van Maureen Dowd.
Henk
Om iets van Susan Smit te gaan lezen trekt me op een of andere manier ook niet.
Ik heb iets van Haasse in de kast staan, "Scharlaken stad", waarom weet ik eigenlijk niet.
Wel een aanrader, maar niet zozeer literair: "Zijn mannen nodig?" van Maureen Dowd.
Henk
Je verslag staat eindelijk op de site Petra, sorry dat het zo lang duurde.
Als een verslag op het forum staat vergeet ik het vaak ook op de site te zetten.
Vind je dat dit boek iets toevoegt? Ik krijg een beetje roddel- en achterklap gevoel hierbij.
Ik heb van Palmen De Wetten gelezen en dat vond ik wel erg goed.
Ik knapte eigenlijk af op IM. Niet dat ik dat gelezen heb maar ik hou er niet van om iets zo persoonlijks, over een bekende man, in de openbaarheid te brengen. Dat is wat me ook aan Kluun en zo tegenstaat.
Dit boek is ook zoiets, het gaat over bestaande personen en ik zie eigenlijk niet in wat voor toevoeging dat geeft.
requiem voor een gevallen engel is de ondertitel, heeft ze die Clara recht willen doen?
Dettie
Als een verslag op het forum staat vergeet ik het vaak ook op de site te zetten.
Vind je dat dit boek iets toevoegt? Ik krijg een beetje roddel- en achterklap gevoel hierbij.
Ik heb van Palmen De Wetten gelezen en dat vond ik wel erg goed.
Ik knapte eigenlijk af op IM. Niet dat ik dat gelezen heb maar ik hou er niet van om iets zo persoonlijks, over een bekende man, in de openbaarheid te brengen. Dat is wat me ook aan Kluun en zo tegenstaat.
Dit boek is ook zoiets, het gaat over bestaande personen en ik zie eigenlijk niet in wat voor toevoeging dat geeft.
requiem voor een gevallen engel is de ondertitel, heeft ze die Clara recht willen doen?
Dettie
I.M. had ik wel gekocht, maar ik heb het niet gelezen. Tenminste, niet verder dan de eerste paar bladzijden, want die ademloze bewondering van Palmen voor die man, daar werd ik helemaal misselijk van.
Dit boek (Lucifer) vond ik goed. Of Palmen recht heeft willen doen aan Clara weet ik niet. Ik denk eigenlijk van niet. Vermoedelijk heeft ze die val en de roddel erna in de grachtengordelwereld gebruikt als kapstok om haar verhaal aan op te hangen. Ik las ergens dat Palmen meestal autobiografisch schrijft en in dit geval dan niet, maar ook hier gaat het natuurlijk om mensen die bekend zijn uit haar wereld.
Dat het om werkelijk bestaande personen gaat, vind ik niet zo erg. Tenslotte is het nog altijd de visie van de schrijver, die eruit spreekt en gaat het eigenlijk niet over die bekende mensen. Zo zie ik het altijd.
De 'gevallen engel' slaat op een zin die in de rouwadvertentie van Clara-die-eigenlijk-Marina-is. In de proloog wordt duidelijk gemaakt dat de verteller (die eigenlijk Palmen zelf is) hierdoor geïntrigeerd was.
Dit boek (Lucifer) vond ik goed. Of Palmen recht heeft willen doen aan Clara weet ik niet. Ik denk eigenlijk van niet. Vermoedelijk heeft ze die val en de roddel erna in de grachtengordelwereld gebruikt als kapstok om haar verhaal aan op te hangen. Ik las ergens dat Palmen meestal autobiografisch schrijft en in dit geval dan niet, maar ook hier gaat het natuurlijk om mensen die bekend zijn uit haar wereld.
Dat het om werkelijk bestaande personen gaat, vind ik niet zo erg. Tenslotte is het nog altijd de visie van de schrijver, die eruit spreekt en gaat het eigenlijk niet over die bekende mensen. Zo zie ik het altijd.
De 'gevallen engel' slaat op een zin die in de rouwadvertentie van Clara-die-eigenlijk-Marina-is. In de proloog wordt duidelijk gemaakt dat de verteller (die eigenlijk Palmen zelf is) hierdoor geïntrigeerd was.
Ook dit gaat voorbij.
Ik heb gisteren de bijna pagina grote verdediging van Palmen in nrc gelezen. Het was haar antwoord op de aanvallen van de critici.
Ik vind het lovenswaardig om als uitgangspunt van een roman, het toneelstuk Lucifer van Vondel, de roman Mephisto van Klaus Mann en Doctor Faustus van Thomas Mann te nemen. Daar kan in principe iets interessants uitrollen, mits het talent en de inspiratie daar is.
Dat ze daarnaast haar hoofdpersoon baseert op de in 2003 overleden componist Peter Schat en ingaat op het ongeluk van zijn vrouw uit begin jaren tachtig is al minder interessant. Wat ik heb begrepen is dat zij in deze roman niet alleen dit ongeluk ter sprake brengt, maar Loos cq Schat een moord in de schoenen schuift. Dan kan ik begrijpen dat de familie Schat hier niet zo gelukkig mee is.
Palmen mengt in deze roman fictie en non-fictie. Persoonlijk sta ik afkerig tegenover deze mengvorm, want ik denk dat hier de roman altijd door aan kracht verliest. Met andere woorden de twee genre's zitten elkaar binnen het verhaal in de weg. Het is verder ook niet slim om personen uit de werkelijkheid te nemen, die nog vers in het geheugen liggen. Het kan pas werken als geschiedenis zijn rol heeft gespeeld.
Ik vind het lovenswaardig om als uitgangspunt van een roman, het toneelstuk Lucifer van Vondel, de roman Mephisto van Klaus Mann en Doctor Faustus van Thomas Mann te nemen. Daar kan in principe iets interessants uitrollen, mits het talent en de inspiratie daar is.
Dat ze daarnaast haar hoofdpersoon baseert op de in 2003 overleden componist Peter Schat en ingaat op het ongeluk van zijn vrouw uit begin jaren tachtig is al minder interessant. Wat ik heb begrepen is dat zij in deze roman niet alleen dit ongeluk ter sprake brengt, maar Loos cq Schat een moord in de schoenen schuift. Dan kan ik begrijpen dat de familie Schat hier niet zo gelukkig mee is.
Palmen mengt in deze roman fictie en non-fictie. Persoonlijk sta ik afkerig tegenover deze mengvorm, want ik denk dat hier de roman altijd door aan kracht verliest. Met andere woorden de twee genre's zitten elkaar binnen het verhaal in de weg. Het is verder ook niet slim om personen uit de werkelijkheid te nemen, die nog vers in het geheugen liggen. Het kan pas werken als geschiedenis zijn rol heeft gespeeld.
Ja. Dus Waarom heeft ze dit gedaan? Dat haalde ik niet uit het asrtikel. Ze verdedigt ziochzelf door te zeggen dat het fictie is. Had ze dan niet meer kunnen fingeren. Nee, zegt ze, want die aandacht kan ze goed gebruiken! Als ze haar boeken moet verkopen door ophef te laten ontstaan, dan is er iets mis.
Hallo Marjo,
Mijn vermoeden is (iets wat ik al van het begin van haar schrijversschap vermoedde) dat ze sensatiezuchtig is.
Nou nee, Marjo, als je het artikel goed leest, zegt ze volgens mij dat ze juist fictie en non-fictie hier bewust heeft vermengd, dat ze deze keuze dus verdedigd en dat daar haar critici haar onder andere op hebben aangevallen.
Waarom ze het heeft gedaan heeft zegt ze ook. Ze zegt daarover dat ze als romancier vrij is, op haar eigen draai eraan te geven. Dat critici haar verwijten dat niet de waarheid spreekt. Palmen antwoord daarop dat ze juist als romancier nooit over de waarheid zou schrijven, omdat we de waarheid niet kennen, het is altijd een interpretatie daarvan (daar ben ik het volledig met haar eens, dat is ook mijn eigen visie) en het wel heel prententieus zou zijn, als ze via roman zou beweren dat ze de waarheid in pacht heeft. Daarom verbaasde ze zich over de reactie van de critici.
Dus liegen is het metier van een romancier. Helemaal mee eens. Het lijkt er dus op dat Palmen om te willen scoren (wat kun je tegenwoordig nog aan het papier toevertrouwen waarmee je de aandacht trekt? Een totaal verkeerd vertrekpunt. De vraag is hier natuurlijk: zou Palmen ook Schat als voorbeeld voor haar hoofdpersonage genomen hebben, als er geen ongeluk met zijn vrouw gebeurd was?
Ik denk dat dit boek ook een afrekening is met de herenclub. De club waar dus, zoals je in haar antwoord kon lezen, Schat dus ook deel van uit heeft gemaakt. Als ik mijn gedachtengang verder mag vervolgen, vraag ik me af of deze roman, soms haar antwoord is op de polemische, op de persoon gerichte romans van Hermans? Met andere woorden, de vrouwelijke tegenhanger?
Ik werp dit allemaal op zonder Palmen's roman zelf gelezen te hebben en zonder directe kennis te hebben van genoemde Hermans romans. Ik moet nog altijd Onder professoren lezen. Die heb ik op de plank staan, maar eerlijk gezegd trekt me dat persoonlijke aanvallen-proza niet echt. Daarom heb ik toen Reis naar het einde van de Nacht van Celine ook meteen naar een paar bladzijden afgebroken. Ik had geen zin in scheldkannonade's.
Mijn vermoeden is (iets wat ik al van het begin van haar schrijversschap vermoedde) dat ze sensatiezuchtig is.
Nou nee, Marjo, als je het artikel goed leest, zegt ze volgens mij dat ze juist fictie en non-fictie hier bewust heeft vermengd, dat ze deze keuze dus verdedigd en dat daar haar critici haar onder andere op hebben aangevallen.
Waarom ze het heeft gedaan heeft zegt ze ook. Ze zegt daarover dat ze als romancier vrij is, op haar eigen draai eraan te geven. Dat critici haar verwijten dat niet de waarheid spreekt. Palmen antwoord daarop dat ze juist als romancier nooit over de waarheid zou schrijven, omdat we de waarheid niet kennen, het is altijd een interpretatie daarvan (daar ben ik het volledig met haar eens, dat is ook mijn eigen visie) en het wel heel prententieus zou zijn, als ze via roman zou beweren dat ze de waarheid in pacht heeft. Daarom verbaasde ze zich over de reactie van de critici.
Dus liegen is het metier van een romancier. Helemaal mee eens. Het lijkt er dus op dat Palmen om te willen scoren (wat kun je tegenwoordig nog aan het papier toevertrouwen waarmee je de aandacht trekt? Een totaal verkeerd vertrekpunt. De vraag is hier natuurlijk: zou Palmen ook Schat als voorbeeld voor haar hoofdpersonage genomen hebben, als er geen ongeluk met zijn vrouw gebeurd was?
Ik denk dat dit boek ook een afrekening is met de herenclub. De club waar dus, zoals je in haar antwoord kon lezen, Schat dus ook deel van uit heeft gemaakt. Als ik mijn gedachtengang verder mag vervolgen, vraag ik me af of deze roman, soms haar antwoord is op de polemische, op de persoon gerichte romans van Hermans? Met andere woorden, de vrouwelijke tegenhanger?
Ik werp dit allemaal op zonder Palmen's roman zelf gelezen te hebben en zonder directe kennis te hebben van genoemde Hermans romans. Ik moet nog altijd Onder professoren lezen. Die heb ik op de plank staan, maar eerlijk gezegd trekt me dat persoonlijke aanvallen-proza niet echt. Daarom heb ik toen Reis naar het einde van de Nacht van Celine ook meteen naar een paar bladzijden afgebroken. Ik had geen zin in scheldkannonade's.
Marjo schreef:Ja. Dus Waarom heeft ze dit gedaan? Dat haalde ik niet uit het asrtikel. Ze verdedigt ziochzelf door te zeggen dat het fictie is. Had ze dan niet meer kunnen fingeren. Nee, zegt ze, want die aandacht kan ze goed gebruiken! Als ze haar boeken moet verkopen door ophef te laten ontstaan, dan is er iets mis.
Dus als ik het goed begrijp mag Palmen in feite iemand moord in de schoenen schuiven en kan daar mee wegkomen omdat ze roept dat het fictie is.
Ze voert wel allerlei bekende personen op in haar boek, maar omdat ze die andere namen heeft gegeven zijn het die personen niet.
Ja zo lust ik er ook nog wel een paar.
Eigenlijk is het zelfs een beetje laf om je te verschuilen achter 'fictie', heb dan ook het lef om rechtuit te schrijven wat je werkelijk denkt.
Of oordeel ik nu te hard? Mag ik eigenlijk wel zo oordelen als ik het boek niet ken...
Dettie
Ze voert wel allerlei bekende personen op in haar boek, maar omdat ze die andere namen heeft gegeven zijn het die personen niet.
Ja zo lust ik er ook nog wel een paar.
Eigenlijk is het zelfs een beetje laf om je te verschuilen achter 'fictie', heb dan ook het lef om rechtuit te schrijven wat je werkelijk denkt.
Of oordeel ik nu te hard? Mag ik eigenlijk wel zo oordelen als ik het boek niet ken...
Dettie
Tja....Ik denk niet dat ik snel een verhaal zou schrijven en zou proberen te publiceren over iemand die bekend is en die nog niet zo lang dood is of zelfs nog leeft. Maar wel over iedereen die ik ken en die niet bekend is. Voor Palmen zal wel gelden dat in principe alles materiaal is. Alle materiaal, ook al komt het nog zo overeen met de echte wereld, wordt fictie als je het in een verhaalvorm giet. Ik vind niet dat ze met dit boek iets heeft gedaan wat niet mag (en ik vond het een goed boek, dat speelt mee). Het is steeds duidelijk dat het fictie is.
Ze schrijft trouwens meestal autobiografisch, en omdat haar minnaars altijd bekende heren zijn, gaan haar boeken al gauw over bekende Nederlanders natuurlijk.
Misschien heeft Roel een punt en wil ze afrekenen met de herenclub van Mulisch. Dat ze daar niet bij mocht horen, zal haar wel gekwetst hebben. Maar weten doe ik het niet. Ik zou dat NRC-stuk graag willen lezen. Zal zo (of straks als ik niet meer eigenlijk hoef te werken) eens op internet kijken.
Ze schrijft trouwens meestal autobiografisch, en omdat haar minnaars altijd bekende heren zijn, gaan haar boeken al gauw over bekende Nederlanders natuurlijk.
Misschien heeft Roel een punt en wil ze afrekenen met de herenclub van Mulisch. Dat ze daar niet bij mocht horen, zal haar wel gekwetst hebben. Maar weten doe ik het niet. Ik zou dat NRC-stuk graag willen lezen. Zal zo (of straks als ik niet meer eigenlijk hoef te werken) eens op internet kijken.
Ook dit gaat voorbij.
Zo had ik het ook begrepen: ze heeft feiten gekozen en daar fictie van gemaakt. Dat staat dan verder helemaal los van een eventuele waarheid.
Ze moet geweten/gewild hebben dat men over haar heen zou vallen, en tja, zolang ze volhoudt dat een romancier fictief schrijft, mag je bekende personen als uitgangspunt nemen. Dat doet iedere schrijver in meer of mindere mate. In haar geval, zoals ze het gepland had (ik weet niets van een herenclub af, maar alles kan) moeten de figuren natuurlijk wel herkenbaar blijven, want anders waren de recensisten hier niet over gevallen, zoals ze nu gedaan hebben.
Als je dan snode plannen smeedt dan is het wel leuker om een feit te nemen dat de wereld zal schokken toch?
Ze moet geweten/gewild hebben dat men over haar heen zou vallen, en tja, zolang ze volhoudt dat een romancier fictief schrijft, mag je bekende personen als uitgangspunt nemen. Dat doet iedere schrijver in meer of mindere mate. In haar geval, zoals ze het gepland had (ik weet niets van een herenclub af, maar alles kan) moeten de figuren natuurlijk wel herkenbaar blijven, want anders waren de recensisten hier niet over gevallen, zoals ze nu gedaan hebben.
Als je dan snode plannen smeedt dan is het wel leuker om een feit te nemen dat de wereld zal schokken toch?
Dat de schoorsteen moet roken, is hier niet aan de orde. Palmen is allang binnen wat ze met haar boeken vanaf haar debuut heeft verdiend. Dat kan ook niet anders als je in de honderdduizenden verkochte boeken grossiert.
Als het geld het motief voor schrijven wordt en niet de kunst op zich, schiet de schrijver zijn doel voorbij.
Als het geld het motief voor schrijven wordt en niet de kunst op zich, schiet de schrijver zijn doel voorbij.
Van de week heb ik geluisterd naar het Marathoninterview met Connie Palmen. Het gesprek werd geleid door Wim Brands.
Na aanvankelijk een hoop geneuzel over wat een boek schrijven haar lichamelijk kost, in het geval van Lucifer kostte het haar haar gebit, werd het toch nog interessant.
De hele gebeurtenis rond Peter Schat en de dood van zijn vrouw was 25 jaar geleden. Het fascineerde Palmen dat er nu nog steeds over gepraat werd. Waarom zoveel jaar na dato was dit nog steeds een gespreksonderwerp?
Zij is gaan uitzoeken wat er werkelijk gebeurd is en kapte elke mogelijke interpretatie af. Zij wilde zélf sec uitzoeken wie Schat en zijn vrouw waren. Ze heeft zijn muziek geluisterd, zijn essay's gelezen enz.
Het was een enorm gedreven man die precies wist wat hij wilde en daardoor ook erg dwingend kon zijn.
Het hele interview is hier te beluisteren
http://boeken.vpro.nl/personen/22550565/
Dettie
Na aanvankelijk een hoop geneuzel over wat een boek schrijven haar lichamelijk kost, in het geval van Lucifer kostte het haar haar gebit, werd het toch nog interessant.
De hele gebeurtenis rond Peter Schat en de dood van zijn vrouw was 25 jaar geleden. Het fascineerde Palmen dat er nu nog steeds over gepraat werd. Waarom zoveel jaar na dato was dit nog steeds een gespreksonderwerp?
Zij is gaan uitzoeken wat er werkelijk gebeurd is en kapte elke mogelijke interpretatie af. Zij wilde zélf sec uitzoeken wie Schat en zijn vrouw waren. Ze heeft zijn muziek geluisterd, zijn essay's gelezen enz.
Het was een enorm gedreven man die precies wist wat hij wilde en daardoor ook erg dwingend kon zijn.
Het hele interview is hier te beluisteren
http://boeken.vpro.nl/personen/22550565/
Dettie
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 12 gasten