Dit boek is voor het eerst gepubliceerd in 1978, middenin de tweede feministische golf dus. Het gaat over het leven van Praxis, waarin de nodige ellende is voorgevallen; een weggelopen vader, een krankzinnige moeder, een krankzinnige zuster, een echtgenoot of drie en kinderen bij wie ze wegloopt. Uiteindelijk komt ze in de feministische beweging terecht, waarbij ze al snel tot boegbeeld wordt verheven.
Het verhaal op zich doet er natuurlijk niet zoveel toe. Wat me opviel, was dat het boek nog zeer leesbaar is. "De schaamte voorbij" van Meulenbelt bijvoorbeeld is vreselijk gedateerd en ik kan dat niet echt meer lezen, maar met dit boek had ik die ervaring niet. De rode draad is dat Praxis steeds maar weer alles opgeeft voor man en kinderen, want zij vindt dat de vrouw haar ware bestemming alleen kan vinden in het huwelijk en het moederschap. Dus ze klopt, ze veegt en ze zuigt en ondertussen wordt ze belazerd waar ze bij staat. De man is aanvankelijk toegewijd en zorgzaam, maar gaat na verloop van tijd steeds meer kritiek leveren op de manier waarop zij het huishouden doet en natuurlijk gaat hij buitenechtelijke verhoudingen aan. Vrouwen zien elkaar vooral als concurrenten die er voortdurend op uit zijn om elkaars man af te pakken. En ja hoor, ze doen het nog ook!
Ik heb me plaatsvervangend kwaad gemaakt tijdens het lezen. Ik wilde die Praxis een schop onder haar k/o/n/t geven zodat ze eens ophield met almaar die man proberen te plezieren in plaats van haar eigen leven te leiden. Volgens mij werd ik zo kwaad omdat ik zie dat nu, zo'n dertig jaar na de tweede feministische golf, alles wat bereikt is in die jaren weer teruggedraaid dreigt te worden. Ik zie jonge vrouwen zich steeds meer gedragen als huppelkutten (oncomfortabele korte rokken, hoge hakken waarop je niet kan lopen, borsten grotendeels uit de blouse, totaal veranderen zodra er een man in de buurt is), die er vooral lijken te zijn om de mannetjes te behagen. Ze kweken er graag Anorexia Nervosa voor. Ze willen thuisblijven bij de kinderen of in ieder geval het recht hebben die keuze te maken. Keuzevrijheid is prima natuurlijk, maar als je vanaf je 25ste tien jaar thuisblijft en je opsluit binnen de muren van het gezinnetje, is je kans op een baan of een eigen identiteit wel verkeken.
Dat was in de jaren 50, 60 en 70 van de vorige eeuw zo, en nu is het weer zo: vrouwen zijn afgeleiden van mannen en hun functie is het leven van mannen zo gladjes mogelijk te doen verlopen, echt waar, je ziet dat steeds vaker.
Goed geschreven was dit boek eigenlijk niet. Het kan ook de vertaling zijn, maar veel zinnen doen nogal krom aan. Verder zondigt Fay Weldon tegen de regel dat je in een roman vooral moet tonen, en niet vertellen. Het hele verhaal wordt verteld, het leest als een verslag, er wordt slechts weinig beeldend gemaakt. Normaal gesproken leg ik dat soort boeken verveeld terzijde, maar dit boek niet. Ik moet er nog over nadenken hoe dat komt.
Fay Weldon - Praxis
Fay Weldon - Praxis
Laatst gewijzigd door PetraO. op 07 dec 2006, 22:03, 1 keer totaal gewijzigd.
Nou, ik kwam er dus niet goed uit hoe het zat. Ik werd meegesleept, dat blijkt wel, anders heb je geen emoties bij een boek, maar als ik dan de stijl ging analyseren, kwam ik tot de conclusie dat het niet echt goed geschreven was.
Maar kennelijk wel in de zin dat de gebeurtenissen goed geordend en gedoseerd zijn, voor mij dan.
Maar kennelijk wel in de zin dat de gebeurtenissen goed geordend en gedoseerd zijn, voor mij dan.
[i]Ook dit gaat voorbij.[/i]
-
Gast