Zowel genomineerd voor de Gouden Doerian als voor de Libris prijs.
Het is denk ik inderdaad een boek waar je of helemaal voor gaat, of dat je helemaal niks vindt.
Ik kies voor: aanrader.
Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/willem-jan-otten
marjo
Willem Jan Otten: Specht en zoon
Ik heb eigenlijk hetzelfde als marjo had, op een of andere manier trekt dit boek me niet.
Zou het door het woord 'specht' komen? Ik weet het niet.
Kan ook nog een leuk item worden. Waarom trekt een boek je aan of waarom niet. Is het de kaft? De titel (ik kan vreselijk voor een titel vallen) toch typisch dat het je beïnvloedt.
Bernadet
Zou het door het woord 'specht' komen? Ik weet het niet.
Kan ook nog een leuk item worden. Waarom trekt een boek je aan of waarom niet. Is het de kaft? De titel (ik kan vreselijk voor een titel vallen) toch typisch dat het je beïnvloedt.
Bernadet
Laatst gewijzigd door Dettie op 20 Sep 2006, 17:40, 1 keer totaal gewijzigd.
De titel van het boek inspireerde mij in eerste instantie ook niet om het te lezen, laat staan te kopen...
Toch heb ik het boek nu in huis staan, als een "gekoesterd"eigendom.
Het boekje is maar dun, 142 bladzijden, met relatief korte hoofdstukken, dus dat leest lekker vlot weg.
Vooral het verassend element in dit boek: "geschreven vanuit een groot stuk schilderslinnen"sprak mij aan.
Dit boek zal ik zeker nog eens gaan herlezen!
groetjes, irene
Toch heb ik het boek nu in huis staan, als een "gekoesterd"eigendom.
Het boekje is maar dun, 142 bladzijden, met relatief korte hoofdstukken, dus dat leest lekker vlot weg.
Vooral het verassend element in dit boek: "geschreven vanuit een groot stuk schilderslinnen"sprak mij aan.
Dit boek zal ik zeker nog eens gaan herlezen!
groetjes, irene
Voor jou is dit dus een aaibaar boek, Irene? Zover gaat het bij mij niet.
Maar het was leuk om te lezen.
Ik hou wel van ongewone verhalen, en dat was dit zeker. Surrealistisch, hm, zo ver gaat het nou ook weer niet. Al is het een doek dat vertelt, het komt allemaal heel realistisch over. Een beetje alsof je alles door de ogen van een kind beleeft. Dat vinden we ook niet raar toch?
Maar het was leuk om te lezen.
Ik hou wel van ongewone verhalen, en dat was dit zeker. Surrealistisch, hm, zo ver gaat het nou ook weer niet. Al is het een doek dat vertelt, het komt allemaal heel realistisch over. Een beetje alsof je alles door de ogen van een kind beleeft. Dat vinden we ook niet raar toch?
Een beetje alsof je alles door de ogen van een kind beleeft. Dat vinden we ook niet raar toch?
Nee dat vinden we niet raar maar moest een of ander schilderij of doek plots tegen je beginnen praten......Op die manier vind ik het surrealistisch. Het is gewoon een onmogelijkheid dat een doek ooit tegen je begint te praten. Maar we lezen wel boeken gelezen uit het standpunt van konijnen, poezen, honden,..... En naar mijn mening staan we daar zo niet bij stil om dat we ons kunnen inbeelden dat die dieren gevoelens hebben, een bepaalde kijk op hetgene om hen heen. Bij voorwerpen kan ik het me moeilijker voorstellen.
Let wel: ik heb het boek niet gelezen en vermoed dat het doek ook bepaalde "emoties" heeft bij het zichzelf zien, enz. vanuit dat standpunt vind ik het dus surrealistisch.
Amai, ik denk van het ook te gaan lezen, jullie hebben me nieuwsgierig gemaakt (weeral)
Inge
Mooi. Dat is de bedoeling!
Ik denk trouwens dat ik wat ik lees niet zo letterlijk opvat. Het is een boek, een verhaal, een verzonnen verhaal. Daar kan wat mij betreft alles!
Ik denk trouwens dat ik wat ik lees niet zo letterlijk opvat. Het is een boek, een verhaal, een verzonnen verhaal. Daar kan wat mij betreft alles!
Laatst gewijzigd door Marjo op 25 Aug 2006, 10:16, 1 keer totaal gewijzigd.
Het isd een boek, een verhaal, een verzonnen verhal. Daar kan wat mij betreft alles!
Daar heb je dan weer helemaal gelijk.
Ik weet zeker dat ik daar vroeger ook zo niet over nadacht
zal door de informatieve boeken zijn dat ik heb moeten lezen zeker dat ik zo'n onderscheid begin te maken. Vreemd.
Inge
Van deze schrijver wil ik ook al langer wat lezen.
In tegenstelling tot anderen hier wordt ik juist meteen aangetrokken door een titel als Specht en zoon. Mijn fantasie gaat meteen met me aan de haal en zie ik een magere man met een spitse neus voor me en de zoon die daar een kopie van is, een kleine specht dus!
Ik stel me trouwens zo voor dat de jury Otten de Gouden Dorian toebedeeld hebben om hun afschuw te uiten over deze "kwezelige katholieke" schrijver. De bedenkers van de Gouden Doerian hebben een broertje dood aan alles wat riekt naar zweverigheid, zoals in dit geval gotiek, extase, engelen etc.
Ik heb dit boek niet gelezen en weet niet in hoeverre het katholieke geloof in dit boek aanwezig is. Dat heb ik trouwens niet uit mijn duim gezogen, maar eerder gedestilleerd uit een groot interview met de schrijver in de Volkskrant van vorig jaar of het jaar daarvoor, waar Otten hier gewag van maakte.
Als ik lees over een pratend schildersdoek ben ik onmiddellijk geboeid, zeker als door middel van dit medium het leven van anderen uit de doeken wordt gedaan. Of dit surrealistisch is, weet ik niet, daarvoor moet ik het boek lezen.
Marjo, het ziet er naar uit dat je gelijk hebt, dat het niet surrealistisch genoemd mag worden als ik de omschrijving uit de Dikke van Dale erbij haal: "het legt zich toe op het uitbeelden van een soort visionaire wereld uit het onderbewustzijn, meestal dus van dingen zonder onderling verband, b.v. een vis boven een toren.
Heb ik ook even realisme opgezocht: "die uitbeeldingswijze waarbij het uitgebeelde een hoog gehalte objectief herkenbare werkelijkheid bevat".
Dan kan ik bv Eric of het klein insektenboek ook niet surrealistisch noemen, want er zijn duidelijke verbanden met de werkelijkheid.
In tegenstelling tot anderen hier wordt ik juist meteen aangetrokken door een titel als Specht en zoon. Mijn fantasie gaat meteen met me aan de haal en zie ik een magere man met een spitse neus voor me en de zoon die daar een kopie van is, een kleine specht dus!
Ik stel me trouwens zo voor dat de jury Otten de Gouden Dorian toebedeeld hebben om hun afschuw te uiten over deze "kwezelige katholieke" schrijver. De bedenkers van de Gouden Doerian hebben een broertje dood aan alles wat riekt naar zweverigheid, zoals in dit geval gotiek, extase, engelen etc.
Ik heb dit boek niet gelezen en weet niet in hoeverre het katholieke geloof in dit boek aanwezig is. Dat heb ik trouwens niet uit mijn duim gezogen, maar eerder gedestilleerd uit een groot interview met de schrijver in de Volkskrant van vorig jaar of het jaar daarvoor, waar Otten hier gewag van maakte.
Als ik lees over een pratend schildersdoek ben ik onmiddellijk geboeid, zeker als door middel van dit medium het leven van anderen uit de doeken wordt gedaan. Of dit surrealistisch is, weet ik niet, daarvoor moet ik het boek lezen.
Marjo, het ziet er naar uit dat je gelijk hebt, dat het niet surrealistisch genoemd mag worden als ik de omschrijving uit de Dikke van Dale erbij haal: "het legt zich toe op het uitbeelden van een soort visionaire wereld uit het onderbewustzijn, meestal dus van dingen zonder onderling verband, b.v. een vis boven een toren.
Heb ik ook even realisme opgezocht: "die uitbeeldingswijze waarbij het uitgebeelde een hoog gehalte objectief herkenbare werkelijkheid bevat".
Dan kan ik bv Eric of het klein insektenboek ook niet surrealistisch noemen, want er zijn duidelijke verbanden met de werkelijkheid.
De uitspraak van de jury
(De jury van de Gouden Doerian 2005, bestond uit Jaap van Straalen, Maarten Moll, Jeroen Vullings, Michael Zeeman en Adriaan Jaeggi (secr.))
Willem-Jan Otten: Specht en zoon (Van Oorschot)
Ergens in deze roman verandert de ik-verteller, tot dan toe een schilderij, in een foto. Als die foto wordt verscheurd en in de borstzak van de schilder wordt gestopt, ziet de verteller toch wat er gebeurt. Deze weeffout maakt de roman, waarin de taal het tot dan toe van de geloofwaardigheid won, uiteindelijk ongeloofwaardig en daardoor mislukt.
Otten’s overgang tot het katholicisme heeft kennelijk nog geen verlossing gebracht van stijlfeilen.
(De jury van de Gouden Doerian 2005, bestond uit Jaap van Straalen, Maarten Moll, Jeroen Vullings, Michael Zeeman en Adriaan Jaeggi (secr.))
Willem-Jan Otten: Specht en zoon (Van Oorschot)
Ergens in deze roman verandert de ik-verteller, tot dan toe een schilderij, in een foto. Als die foto wordt verscheurd en in de borstzak van de schilder wordt gestopt, ziet de verteller toch wat er gebeurt. Deze weeffout maakt de roman, waarin de taal het tot dan toe van de geloofwaardigheid won, uiteindelijk ongeloofwaardig en daardoor mislukt.
Otten’s overgang tot het katholicisme heeft kennelijk nog geen verlossing gebracht van stijlfeilen.
-
Gast
Ik had eigenlijk eerst even dit forumitem moeten doorlezen voor ik naar de avond met Willem-Jan Otten ging. Maar ik had toch geen vragen durven stellen, ha ha..
Hij had het inderdaad over zijn bekering, en dat hij dus wel wat "katholieke dingen" in het boek gestopt had. De pieta bijvoorbeeld.
En het thema "vergeving", dat volgens hem ook katholiek is.
Ok, het zal wel, maar ik heb dat niet eruit gehaald, dus zo duidelijk zit het er niet in. Ja, dat de schilder eigenlijk de pieta had willen schilderen, dat wordt wel expliciet gezegd natuurlijk..
Eigenlijk ging het boek over een vader en een zoon zei hij. De geboorte van het kind was erg belangrijk, hij had het boek eigenlijk willen schrijven vanuit het gezichtspunt vasn een ongeboren kind, maar er bleek al een ander boek te zijn dat zo was (de langverwachte) en toen bedacht hij wat anders..
Verder ging de avond over zijn nieuwe toneelstuk, "Alexander". Ik wist helemaal niet dat hij dat geschreven had..ik heb wel kaartjes. En dat belooft een pittige avond te worden, met al die poezie.
Hij droeg ook gedichten voor, Tiba! Nou ja, hij las meer dan hij voordroeg. En ze waren aan mij niet besteed..
Hij had het inderdaad over zijn bekering, en dat hij dus wel wat "katholieke dingen" in het boek gestopt had. De pieta bijvoorbeeld.
En het thema "vergeving", dat volgens hem ook katholiek is.
Ok, het zal wel, maar ik heb dat niet eruit gehaald, dus zo duidelijk zit het er niet in. Ja, dat de schilder eigenlijk de pieta had willen schilderen, dat wordt wel expliciet gezegd natuurlijk..
Eigenlijk ging het boek over een vader en een zoon zei hij. De geboorte van het kind was erg belangrijk, hij had het boek eigenlijk willen schrijven vanuit het gezichtspunt vasn een ongeboren kind, maar er bleek al een ander boek te zijn dat zo was (de langverwachte) en toen bedacht hij wat anders..
Verder ging de avond over zijn nieuwe toneelstuk, "Alexander". Ik wist helemaal niet dat hij dat geschreven had..ik heb wel kaartjes. En dat belooft een pittige avond te worden, met al die poezie.
Hij droeg ook gedichten voor, Tiba! Nou ja, hij las meer dan hij voordroeg. En ze waren aan mij niet besteed..
Ik had het me al afgevraagd, Marjo, of het ook over gedichies zou gaan.
Is een heel goed dichter, maar sommige gedichten vind ik heel moeilijk.
Wouter kent ermeer van. Zelf moet ik ze talloze malen lezen eer ik ze een beetje begrijp. Ik vraag me dan ook af of die (moeilijke) gedichten zich goed lenen tot voordragen. Het kan natuurlijk ook dat hij wat makkelijkere gekozen heeft.
Was je dan tevreden over de lezing, Marjo?
Groetjes. Tiba.
Is een heel goed dichter, maar sommige gedichten vind ik heel moeilijk.
Wouter kent ermeer van. Zelf moet ik ze talloze malen lezen eer ik ze een beetje begrijp. Ik vraag me dan ook af of die (moeilijke) gedichten zich goed lenen tot voordragen. Het kan natuurlijk ook dat hij wat makkelijkere gekozen heeft.
Was je dan tevreden over de lezing, Marjo?
Groetjes. Tiba.
Omdat Marjo het boek onlangs als recensieboek had ontvangen heeft ze opnieuw een (erg mooi) verslag gemaakt.
Lees het hier http://www.leestafel.info/willem-jan-otten
---
Lees het hier http://www.leestafel.info/willem-jan-otten
---
Laatst gewijzigd door Dettie op 18 Mei 2009, 20:58, 2 keer totaal gewijzigd.
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 41 gasten