José Saramago - Stad der Blinden

[PetraO.]

Adembenemend boek, in allerlei opzichten.

Een man is ineens blind als hij bij een stoplicht in zijn auto wacht. Vreemd genoeg is de wereld niet donker geworden, maar wit, verblindend wit dus. Hij gaat naar de oogarts, die er geen verklaring voor kan vinden. Binnen zeer korte tijd wordt iedereen met wie hij in aanraking is geweest ook blind. Op dezelfde manier. Duidelijk is dus dat het om een onverklaarde, maar zeer besmettelijke aandoening gaat. De regering aarzelt geen moment en zet alle blinden en mogelijk besmetten in quarantaine. Daar worden de blinden onderworpen aan een hard regime: ze krijgen veel te weinig eten, wie te dicht bij de poort komt, wordt direct doodgeschoten en wie ziek wordt, is aan zijn lot overgelaten. Medicijnen worden niet gebracht. De oogarts is bij de eerste lichting geïnterneerden, maar hij kan zijn artsenvak niet uitoefenen nu hij niets kan zien.

Lees verder, klik hier http://www.leestafel.info/jose-saramago

PetraO.

[WilV]

He wat leuk dat je dit boek hier plaatst,
ik heb het ooit van iemand gekregen, begon er onbevangen in t lezen en was verpletterd....
Wat een boek.
Behalve dat het verhaal me aangreep en bij tijd en wijle heel erg heftig is
zit er inderdaad een soort dubbele bodem in,
je voelt aan alle kanten dat hij wat wil zeggen met dit verhaal,
en het blijft daardoor nog heel lang in je hoofd zitten.

Ik moest steeds denken aan zo n oude ik(bijbels) zegswijze..dat de mens slecht is en ten diepste geneigd tot alle kwaad,
op een enkeling na.
Hij laat vooral zien naar mijn idee dat onze samenleving door een heel reeks regels in toom word gehouden waardoor de boel normaal gesproken aardig draait, maar dat er maar iets simpels hoeft te gebeuren voor alles ontregelt is, en de mens maar aan een ding denkt..zijn eigen belang.

Hij schrijft inderdaad met een ironie waardoor je even afstand kunt nemen af en toe,
om daarna met sommige scenes je weer heel dichtbij te laten komen.
het is een behoorlijke tijd terug dat ik dit boek heb gelezen, en ik ben meestal niet zo goed in het onthouden van boeken, maar van dit boek kan ik sommige stukken moeiteloos oproepen.

Wil

[Dettie]

Hoi Petra,

De stad der blinden is eigenlijk een titel met een dubbele betekenis.
De mensen werden letterlijk blind maar toen ze eenmaal blind waren werden ze ook figuurlijk blind in allerlei opzichten, alleen zijzelf telden nog, Zij 'zagen' een ander niet meer.
Ik heb het boek niet gelezen maar dit is wat ik opmaak uit jouw verslag.

bernadet

[tiba]

Ik heb het boek nog in huis gehad, maar toen opzij gelegd omdat ik het te 'heftig' vond. Zal ik toch es moeten lezen op het gepaste moment, zeker na het intrigerend verslag van Petra0.

Groetjes. Tiba.

[Gast]

ik heb het destijds ook weggelegd omdat ik het te heftig vond...

[Roel]

Schokkend boek, dat ik een paar geleden gelezen heb. Meesterwerk. Heeft diepe indruk gemaakt.

[sneuper]

Ik heb het net uit: adembenemendinderdaad. Wát een ijzersterk boek, wát goed geschreven... Geef die man een nobelprijs! O nee, hij heeft hem al...

Wat ik ijzersterk vind in het boek (behalve het boek als geheel) is bijvoorbeeld dat de hoofdpersonen geen namen hebben: de oogarts, de vrouw van de oogarts, het meisje met de zonnebril, het schele jongetje, et cetera. Maar ook de dieren: de hond van de tranen.

Ook heel knap is de manier waarop de conversaties worden beschreven: in elkaar overlopende zinnen, gescheiden door komma's, waardoor de dynamiek van het gebeuren goed tot zijn recht komt.

En dan de gruwelijkheden die worden beschreven, het verval, de vuiligheid: de geur ervan komt bijna uit het boek omhoog zetten. En gelukkig is er toch nog hoop, er zijn mensen die er in slagen iets te bewaren van wat beschaving is, die op één of andere manier inzien dat sommige zaken te kostbaar zijn om op te geven... Hoe het wassen van iemands rug ontroerend kan zijn, bijvoorbeeld. Maar ook: hoe een ziende er naar kan verlangen blind te worden.

Briljant, een meesterwerk, ongekend... voor dit boek zijn maar weinig woorden geschikt. Wat Saramago wil zeggen weet ik ook niet precies. Misschien dat het uiteindelijk de mensen zelf zijn die kiezen voor een menselijk bestaan en dat dat niet afhangt van een (in dit geval falende) overheid? Dat niemand zich kan voorstellen hoe diep mensen kunnen zinken?

Wie het weet, mag het zeggen.

groet,

sneuper

[lizzy]

Het is inderdaad een verpletterend boek. Wij hebben het besproken op de literatuur-leeskring. Kun je je nog herinneren Bernadet?

Ik weet nog dat ik met angst en beven verder las maar toch niet kon stoppen, mezelf afvragend hoe ik zou worden als mij zoiets zou overkomen.

[tiba]

Heel enthousiast commentaar, Sneuper.
Dit boek wil ik beslist lezen!

Groetjes. Tiba.

[Sarah]

Ik heb het boek ook gelezen en kan alleen maar beamen wat hierboven al allemaal gezegd is: het is een verpletterend, adembenemend mooi boek, dat je niet loslaat. Het deed me erg denken aan In the Country of Last Things van Paul Auster, waar ik ook zwaar van onder de indruk was.

[Tresoula]

Beter laat dan ooit. Eindelijk dit boek gelezen.
Fantastisch! Zoals al gezegd, de schrijfstijl, zinnen die doorlopen, geen aanhalingstekens bv., sterke personen zonder naam; en toch ken je ze stuk voor stuk.

De sfeer van het boek blijft bij me hangen. Niet zo prettig, zoals je ook hebt na het lezen van een boek over gewone burgers in oorlogssituaties, concentratiekampen.

Het verhaal zit vol met kleine gebeurtenissen met grote gevolgen.
Op de eerste plaats natuurlijk de blindheid zelf, die leidt tot de totale ondergang van de beschaving.
De schaar, die de vrouw van de oogarts in haar handtas vond, waarvan ze niet kon herinneren dat ze hem had meegenomen, wordt het moordwapen waardoor de machtsverhouding in het gekkenhuis wordt verschoven en een directe oorzaak is van het einde van de quarantaine.
Saramago gebruikt heel veel spreekwoorden en gezegden, ze lijken soms alleen te gelden voor het verleden (beschaving), soms in de chaos een orde te scheppen.

Het is een boek, dat aanzet tot nadenken, tot filosoferen, zoals ook de hoofdpersonen doen.

Ik ben benieuwd naar Saramago’s andere boeken.

[TessDW]

De verhaallijn van dit boek was fantastisch, maar de schrijfstijl stoorde me enorm. Het lezen ging hierdoor helemaal niet vlot en zeker vooruit, je moest vaak je zin opnieuw lezen voordat je deze begreep. Ik lees hier ook vaak dat het een verpletterende indruk gaf. Deze mening delen we zeker. Toen ik het boek volledig had uitgelezen, begon ik onmiddellijk na te denken. Ik vind het echt chique hoe Saramago het diepste, het slechtste van de mens zo goed kan omschrijven. Enkel spijtig van het einde, dat te verwachten valt. Als hij hier nog zijn persoonlijke draai aan gegeven had, vond ik het boek nog adembenemender!