Flaptekst: Yu-jeong voelt zich diep ongelukkig door een traumatische gebeurtenis uit haar jeugd. Ze wordt door haar tante voor de keuze gesteld: óf in therapie óf op bezoek bij een ter dood veroordeelde moordenaar in de gevangenis van Seoul. Zo ontmoet ze gevangene nummer 3987, Yun-su, in afwachting van zijn executie. Op jonge leeftijd in de steek gelaten door zijn ouders, leefde hij op straat, samen met zijn broertje, en belandde onherroepelijk in de criminaliteit. Door hun korte wekelijkse ontmoetingen herleeft in beide jonge mensen de wil om te leven. Een bitterzoete romance bloeit op. Maar de tijd die hen nog rest is kort.
De auteur heeft rond haar weloverwogen mening omtrent de doodstraf een tenenkrommend naïef verhaal verzonnen. De jonge vrouw ontdekt zo rond haar 30e dat er ook achterstandswijken in Seoul bestaan en de ter dood veroordeelde had nooit kunnen denken dat rijke mensen ook ongelukkig kunnen zijn! En het lijkt me hoogst onwaarschijnlijk dat, ook in Zuid-Korea, een ter dood veroordeelde bezoek mag ontvangen van de moeder van de vrouw die hij vermoord heeft en dat deze moeder hem zelfgebakken rijstkoek mag laten eten! De stukken waar de auteur haar mening verkondigt zijn goed, maar de rest is erg christelijk, zoetsappig en ongeloofwaardig. De vertaling doet soms ook wat vreemd aan: Hoe bied je iemand in godsnaam een "handvol gebakjes" aan, die ook nog eens in de kleding verstopt moeten worden. Lekkere smeerboel wordt dat. En ook "iets in het vuilnisvat schuiven", een uitdrukking die herhaaldelijk wordt gebruikt, is niet erg Nederlands.
Ji-Young Gong - De uren die we deelden
Re: Ji-Young Gong - De uren die we deelden
Wanneer speelt dit verhaal zich af?
Ik lees op de site van Amnesty "Sinds februari 1998 hebben er geen terechtstellingen meer plaatsgevonden, en in 2007 heeft
Amnesty International Zuid-Korea aangewezen als een land dat de doodstraf vrijwel heeft afgeschaft."
Die handvol gebakjes is vreselijk ja, en helemaal als ze onder kleding verstopt moeten worden (lekkere kledderboel)
Tzum heeft het ook al over de fouten...
"wat uiteindelijk bijblijft van De uren die we deelden zijn de moeizame vertaling (inclusief spel- en taalfouten), de geforceerde gesprekken tussen de hoofdpersonages en de uiterst voorspelbare gedachtegangen van Yu-jeong."
http://www.tzum.info/2013/10/recensie-j ... e-deelden/
Dettie
Ik lees op de site van Amnesty "Sinds februari 1998 hebben er geen terechtstellingen meer plaatsgevonden, en in 2007 heeft
Amnesty International Zuid-Korea aangewezen als een land dat de doodstraf vrijwel heeft afgeschaft."
Die handvol gebakjes is vreselijk ja, en helemaal als ze onder kleding verstopt moeten worden (lekkere kledderboel)
Tzum heeft het ook al over de fouten...
"wat uiteindelijk bijblijft van De uren die we deelden zijn de moeizame vertaling (inclusief spel- en taalfouten), de geforceerde gesprekken tussen de hoofdpersonages en de uiterst voorspelbare gedachtegangen van Yu-jeong."
http://www.tzum.info/2013/10/recensie-j ... e-deelden/
Dettie
Re: Ji-Young Gong - De uren die we deelden
Exact weet ik de datering niet, maar ik ben wel het jaartal 1998 tegen gekomen. Volgens mij zegt ze dat inderdaad ergens, dat er sinds die tijd geen executies meer zijn uitgevoerd. En ook wordt gezegd dat een ex-gevangene president gaat worden, die de doodstraf wil afschaffen en dat was in 1997 volgens Wikipedia. Nu vertelt Yu-jeong het verhaal achteraf, dus dat zou kunnen.
Die recensie van Tzum had ik nog niet gezien. Die klopt wel zo'n beetje, behalve dat er ook heel erg onverwachte dingen gebeuren. Wat te denken van het karakter van de ter dood veroordeelde, die om geld te scoren voor zijn vriendin, die blijkbaar anders niet geholpen wordt voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, een overval pleegt met doden tot gevolg en vervolgens het gestolen geld twee dagen gaat verbrassen in bars en bordelen? Mijn mond viel af en toe open van de rare kronkels in de karakters. Een deel is wel voorspelbaar: beide hoofdpersonen bekeren zich langzaam tot het christendom. De gevangene maakt zelfs kruisen, terwijl zijn handen continue geboeid zijn. Daar word je echt een beetje wee van.
Overigens begin ik te denken dat naïviteit typisch Zuid-Koreaans is. In de krant trof ik vanochtend een quote van een Zuid-Koreaan: "Ik ben er net achter gekomen dat Noord-Koreanen ook gewone mensen zijn....".
Die recensie van Tzum had ik nog niet gezien. Die klopt wel zo'n beetje, behalve dat er ook heel erg onverwachte dingen gebeuren. Wat te denken van het karakter van de ter dood veroordeelde, die om geld te scoren voor zijn vriendin, die blijkbaar anders niet geholpen wordt voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, een overval pleegt met doden tot gevolg en vervolgens het gestolen geld twee dagen gaat verbrassen in bars en bordelen? Mijn mond viel af en toe open van de rare kronkels in de karakters. Een deel is wel voorspelbaar: beide hoofdpersonen bekeren zich langzaam tot het christendom. De gevangene maakt zelfs kruisen, terwijl zijn handen continue geboeid zijn. Daar word je echt een beetje wee van.
Overigens begin ik te denken dat naïviteit typisch Zuid-Koreaans is. In de krant trof ik vanochtend een quote van een Zuid-Koreaan: "Ik ben er net achter gekomen dat Noord-Koreanen ook gewone mensen zijn....".