Achterflap: Koos Lotriet vestigt zich met zijn jonge vrouw in een afgelegen vallei en brengt zijn boerderij, Perdepoort, tot grote bloei. Hij krijgt vijf zonen. Na zijn overlijden wordt hij begraven op eigen grond. Jaren later besluiten zijn twee oudste zoons dat de begraafplaats waar hij ligt beter benut kan worden als landbouwgrond en dat hun ouders daarom elders herbegraven moeten worden. Kroniek van Perdepoort (1975) vertelt over de dag van de rampzalig verlopende herbegrafenis en de twee dagen die eraan voorafgaan. In dat korte tijdsbestek wordt duidelijk waarom de eens zo trotse familie Lotriet vrijwel alle aanzien heeft verloren. De drie dagen worden in omgekeerde volgorde beschreven, zodat telkens een nieuwe perspectief ontstaat. In korte, toegankelijke hoofdstukken ontrafelt Anna Louw het verval van een gehele familie dat staat voor het verval van een hele samenleving. Kroniek van Perdepoort is een klassieke roman over hoogmoed en machtsmisbruik, een triomf van vertelkunst waarmee Anna Louw zich een blijvende plek in de Zuid-Afrikaanse literatuur heeft verworden. Voor de Nederlandse lezer ligt de zeggingskracht van het boek niet alleen in de diepgang van het verhaal, maar ook in de herkenbaarheid van de personages, van wie de levenswijze en de cultuur voor een groot deel voortvloeien uit een vertrouwd calvinistische volksaard.
Mooi boek, dat zich echter niet zonder slag of stoot gewonnen geeft. Het feit dat het verhaal drie dagen beslaat, die in omgekeerde volgorde aan bod komen, maakt het begin niet gemakkelijk leesbaar. Je kent de personen nog niet en die refereren de eerste 150 blz. voortdurend aan gebeurtenissen en handelingen van de dagen ervoor. Ze hebben soms gedachten waar je geen touw aan kunt vastknopen. Vanaf deel drie, de eerste dag dus, krijgt het verhaal je in zijn greep, wordt alles langzaamaan duidelijk. Je wilt het boek dan ook niet meer wegleggen. De eerste twee delen nog eens dunnetjes overdoen als je het boek uit hebt zet de puntjes op de i.