Momenteel lees ik.....

[Dettie]

Ja prachtige naam. Het is overigens een vrouw

http://www.uitgeverijdebrouwerij.nl/kieke-plooij/

Dettie

[Joanazinha]

Ik lees momenteel Vals alarm van Marelle Boersma. Nieuw boek dat a.s. vrijdag officieel gepresenteerd en uitgereikt wordt en mijn persoontje mag daarbij zijn . Lijkt me leuk om dat eens mee te maken.

[Marjo]

Wat leuk! Je bent wel bevoorrecht, dat je het boek al hebt?

[Renate]

Ik weet er niets meer van, alleen dat het rond de tijd van Tjeempie en Liesje in luiletterland uitkwam. (Toch? de twijfel slaat accuut toe)

Dettie

De titel van dat boek is Tjeempie, of Liesje in Luiletterland. Ik dacht dat Liesje in Luiletterland de ondertitel van Het leven is vurrukkelijk was, maar dat bleek dus niet zo te zijn.

[Dettie]

Ik dacht dat Liesje in Luiletterland de ondertitel van Het leven is vurrukkelijk was, maar dat bleek dus niet zo te zijn.

Nou dat dacht ik nou ook! Gelukkig ben ik dus niet de enige...
Ik was verbaasd dat het niet zo was. In gedachte zag ik een meisje in een kort rokje en twee vlechtjes op de cover en ik was er van overtuigd dat dat Liesje in Luiletterland was uit het boek Het leven is vurrukkelijk.
Zo zie je maar dat het geheugen zelf dingen in elkaar zet...

Dettie

[Joanazinha]

Wat leuk! Je bent wel bevoorrecht, dat je het boek al hebt?

Hihi, ik heb zelfs 2 exemplaren: eentje via crimezone om een recensie te schrijven en eentje via de uitgever met de uitnodiging voor de presentatie...... Maar wel leuk inderdaad om een boek al te kunnen lezen voordat het in de winkel ligt.

[berdine]

Ben begonnen in "Brandlucht" van Erik Vlaminck.

[Marjo]

Zou bijna met je meelezen, maar ik heb nog wat anders liggen. Dat moet echt eerst.

[Renate]

Net 2 boeken van Elly Griffiths uit. Dit waren 2 thrillers in een band. Wel leuk om te lezen met aardige hoofdfiguren en een aantal verrassingen.

Nu bezig met Riikka Pulkkinen - De grens
Het begint niet bepaald vrolijk met een vrouw die probeert zelfmoord te plegen met anti-depressiva en een meisje, vermoedelijk het nichtje van de vrouw, die regelmatig aan de dood denkt, al dan niet door zelfmoord. Het is wel boeiend en ik ben heel benieuwd hoe het verder zal gaan.

[Marjo]

Waren dat de eerste twee boeken van Elly Griffiths? Ik lees haar graag, haar hoofdpersoon is een van de weinige 'vaste' speurders die ik wel mag..

[Renate]

Ja, het waren inderdaad haar eerste 2 boeken. Ik vond ze ook wel de moeite waard en zal er beslist meer van lezen. Ik ken eigenlijk maar weinig 'vaste' speurders die ik niet mag, hoewel ik sommige misschien wat minder sympathiek vind. Als ik de vaste speurder helemaal niet mag, lees ik de boeken niet. Kay Scarpetta, uit de boeken van Patricia Cornwell vind ik wat minder sympathiek, maar die boeken lees ik nog wel. Er is maar een speurder waar ik zo de pest aan heb, dat ik de boeken echt niet meer lees, maar ik kan niet op de naam komen.

[Marjo]

Ha ha, nee, zo iemand zou ik ook verdringen!!
Maar ik hou er niet zo van als het persoonlijke leven van een speurder doorloopt in vervolgdelen, terwijl de plot op zichzelf staat. Ruth Galloway is een uitzondering.

[Renate]

Bij Ruth Galloway loopt het persoonlijk leven toch ook door in de vervolgdelen. Het plot van beide boeken stond verder toch ook op zichzelf. Ik vind het juist wel leuk als het persoonlijk leven van de speurder in de boeken doorloopt. Een van m'n favorieten is misschien wel de vrouwelijke hoofdfiguur in de boeken van Anne Holt.

[Marjo]

Die ken ik niet, maar als ik dus al weet dat dat zo'n vervolg in zit, begin ik er niet eens aan.
Ik wist dat bij Griffith natuurlijk pas bij haar tweede boek, en toen vond ik Ruth al sympathiek.

[Renate]

Ik denk dat je bij thrillers met een bepaalde hoofdfiguur, of groep hoofdfiguren, het leven van de hoofdpersonen altijd in de boeken doorloopt. Dat maakt ze voor mij juist aantrekkelijk, omdat ik me meer betrokken ga voelen bij de hoofdfiguren. Dat vind ik vaak het nadeel van op zichzelf staande thrillers. Op het moment dat je sympathie hebt gekregen voor de hoofdfiguren, moet je weer afscheid van ze nemen, terwijl ik juist wil weten hoe het verder met ze gaat.

[Marjo]

Hoe verschillend zijn we...

[Renate]

Ja, maar ik begrijp niet goed wat het bezwaar is tegen een doorlopen van het leven van de hoofdpersonen in een serie boeken met dezelfde hoofdpersoon. Over het algemeen kan je ze nog steeds los van elkaar lezen. Alleen mis je dan de ontwikkeling van de hoofdpersonen een beetje.

Net uit:
A.F.Th. van der Heijden - Uitdorsten
Een lekker kort boekje over de dood van z'n moeder. Zeer ontroerend.

[Marjo]

Dat ik geen trek heb in vervolgthrillers is natuurlijk helemaal mijn eigen 'fout'...
Als ik een thriller wil lezen, ga ik voor de plot, en ben niet geïnteresseerd in het wel en wee van zo'n speurder, anders zou ik een roman pakken. En als je ze los gaat lezen, dan krijg je dus allerlei informatie mee waar je niets aan hebt, of zelfs niet kunt volgen.
Maar gelukkig voor de schrijvers die dit doen, zijn er genoeg liefhebbers voor!

[Renate]

Tja, ik lees thrillers niet alleen voor de plot, maar ook voor de hoofdpersonen. Het los lezen lijkt me over het algemeen toch niet zo'n probleem. Over het algemeen is de "overbodige" informatie toch niet zo groot. Ook bij gewone thrillers, die geen deel uitmaken van een serie krijg je genoeg over de hoofdpersoon mee, terwijl dat niet van belang is voor de plot. Of je moet boeken van Baantjer lezen.
Bij romans zou ik ook vaak graag willen weten hoe het de hoofdfiguren na afloop van het boek verder vergaat.

[Marjo]

O nee, boek dicht, het is klaar...

[Renate]

Soms gaat dat wel op, maar soms voel ik me zo bij het leven van de hoofdpersonen betrokken, dat ik graag zou weten hoe het verder met ze gaat.

Net uit:
Riikka Pulkkinen - De grens
Een indrukwekkend boek over een vrouw van 53 wier man Alzheimer heeft en in een instelling woont, en een meisje van 16 dat een verhouding krijgt met haar leraar. De vrouw heeft haar man ooit beloofd dat ze hem zal doden als het te slecht met hem gaat, maar het lijkt haar toch niet te lukken. Het meisje is het nichtje van de vrouw. Het boek is geschreven vanuit 4 personen. In de eerste plaats hebben we Anja, de vrouw, die docente op een universiteit is. Dan hebben we Mari, het meisje van 16, dat hoge cijfers op school haalt, waaronder een 10 voor Fins. Vervolgens hebben we Julian, de leraar Fins waar het meisje verliefd op wordt en die ook verliefd wordt op het meisje. De laatste persoon is Anni, het 6 jaar oude dochtertje van de leraar. Dan zijn er nog wat bijfiguren, zoals de moeder van Mari, de vrouw en andere dochter van van Julian, de vriendin van Mari en het vriendinnetje van Anni. Anja krijgt ook nog contact met een man wiens moeder in de instelling zit.
Mari heeft de neiging om in zichzelf te snijden. Ze laat zich in het begin een beetje meeslepen door haar vriendin, die veel volwassener lijkt te zijn, of liever gezegd die wat brutaler is. Eigenlijk doet die vriendin zich ervarener voor dan ze is en op het moment dat Mari een verhouding blijkt te hebben met haar leraar, is ze wel een beetje jaloers. De leraar weet niet goed wat hij met de verhouding aan moet. Aan de ene kant geniet hij er van, maar aan de andere kant voelt hij zich ook schuldig. Hoewel z'n vrouw van niets lijkt te weten, ontstaan er toch wat spanningen in het huwelijk. Het lukt hem echter maar niet om een einde aan de verhouding te maken, te meer daar Mari de neiging heeft zich aan hem op te dringen. Daar komt dan ook nog bij dat de moeder van Mari achter de verhouding komt. Uiteindelijk komt het boek tot een wat dramatische climax, als Mari zelfmoord wil plegen.

[Dettie]

Pfff wat een zwaar verhaal Renate! Momenteel heb ik daar niet zo'n zin in. Maar je vond het wel een mooi boek?

Dettie

[Renate]

Ik vond het een mooi boek en eigenlijk helemaal niet zo'n zwaar verhaal. Er zitten genoeg luchtige momenten in, bijvoorbeeld de stukjes van Anni. Een van de mooiste passages van haar is misschien wel een stukje over haar speelgoedbeesten. Ze heeft er 33, die allemaal een naam hebben en in alfabetische volgorde bij haar in bed mogen slapen. Een keer heeft ze ze alle 33 meegenomen, maar toen paste ze er zelf niet meer bij. Het zeehondje dat ze het laatst mee had genomen, was op de grond gevallen en had het dus koud gehad. Als troost mocht het nu een hele week bij haar liggen. Bij haar hoofdkussen, maar niet te dichtbij, voor het geval het zeehondje het eigenlijk toch niet leuk vond.

[Joanazinha]

Ik lees nu: Moordlust van Buthler & Öhrlund. Een behoorlijk dikke pil van ruim 500 blz. waarvan ik me afvraag of het niet iets minder had gekund. Aan de andere kant wel lekker gedetailleerd waardoor je de karakterontwikkelingen goed kunt volgen. Maar tot nu toe neig ik ernaar dat ik het wat teveel van het goede vindt. Afgezien daarvan is het wel een onderhoudend, spannend boek.

[Marjo]

Daar begin ik niet eens aan op het moment..