Beschrijving
Smoky Barrett is een jonge, maar ervaren FBI-agente die de leiding heeft over een speciale eenheid die op seriemoordenaars jaagt. Ze is tijdelijk met verlof nadat haar man en dochtertje zijn vermoord door de man achter wie zij aanzat. Dan wordt het levenloze lichaam gevonden van Smoky's beste vriendin Annie. Smoky neemt de leiding in deze moordzaak op zich en ontfermt zich tegelijkertijd over Annies tienjarige dochter Bonnie. Wanneer de moordenaar contact met Smoky opneemt wordt de zaak nog persoonlijker. De stilte van de bel is een zenuwslopende thriller over de fysieke, maar vooral ook mentale strijd tussen een FBI-agente en de seriemoordenaar op wie zij jaagt.
ISBN 9789022995181 Paperback 375 pagina's | Bruna | maart 2009
Vertaald door Valérie Janssen
Hopelijk wordt het een mooie discussie, het verhaal moet nogal gruwelijk zijn las ik her en der.
Dettie
Cody McFadyen-De stilte van de hel (samenlb. dec'09/jan'10)
-
Joanazinha
- Berichten: 1445
- Lid geworden op: 27 Sep 2007, 16:07
- Locatie: Amersfoort
-
Joanazinha
- Berichten: 1445
- Lid geworden op: 27 Sep 2007, 16:07
- Locatie: Amersfoort
Smoky Barrett is het hoofd van de FBI-afdeling die zich bezig houdt met ontvoering en seriemoordenaars. Wanneer het boek begint is zij met verlof nadat haar man en dochtertje zijn vermoord door de man waar zij op dat moment achter aan zat. Zelf is ze daarbij zodanig gewond geraakt, dat ze overal littekens heeft. Ze is behoorlijk depressief en staat op het punt om zelfmoord te plegen. Dan wordt haar beste vriendin Annie op beestachtige wijze vermoord. De moordenaar blijkt het niet alleen op Annie gemunt te hebben, maar richt zich rechtstreeks tot Smoky en daagt haar uit jacht op hem te maken. Wat volgt is een huiveringwekkende zoektocht naar de moordenaar. Het blijft niet bij één moord en de slachtoffers zijn allemaal te zoeken in de hoek van de pornografie. Zeer gedetailleerd wordt beschreven wat de slachtoffers hebben doorstaan; ze worden aan stukken gesneden, in elkaar geslagen en na hun dood van hun organen ontdaan. De beschrijvingen zijn afstotend en fascinerend tegelijk en je voelt de afschuw van het FBI-team bij elke ontdekking die ze doen.
Dit is één van de beste thrillers die ik dit jaar heb gelezen. Het boek is superspannend en de schrijver weet je op het puntje van je stoel te houden. De psychologische spanning tussen Smoky's team en de moordenaar wordt heel scherp opgebouwd en mijn ogen vlogen over de pagina's.
Ik heb wel een paar kanttekeningen bij het boek. Het is een typische Amerikaanse recht toe recht aan thriller, waarbij geen ruimte is voor subtiliteit. De 'good guys' zijn ook zonder uitzondering echt goed; liefdevolle warme mensen die elkaar door dik en dun steunen. En de 'bad guys' zijn ontstellend slecht. De wreedheid druipt eraf. Ik vond het wel een beetje overdone, maar het deed niks af aan de spanning van het boek. Het enige dat je wilt is doorlezen tot de grande finale.
En hoewel ik vaak mopper over de laatste hoofdstukken in een boek, waarbij de auteur teveel losse eindjes wil wegwerken, is de epiloog hier volkomen logisch en vormt een natuurlijk afsluiting van het boek.
Dit is één van de beste thrillers die ik dit jaar heb gelezen. Het boek is superspannend en de schrijver weet je op het puntje van je stoel te houden. De psychologische spanning tussen Smoky's team en de moordenaar wordt heel scherp opgebouwd en mijn ogen vlogen over de pagina's.
Ik heb wel een paar kanttekeningen bij het boek. Het is een typische Amerikaanse recht toe recht aan thriller, waarbij geen ruimte is voor subtiliteit. De 'good guys' zijn ook zonder uitzondering echt goed; liefdevolle warme mensen die elkaar door dik en dun steunen. En de 'bad guys' zijn ontstellend slecht. De wreedheid druipt eraf. Ik vond het wel een beetje overdone, maar het deed niks af aan de spanning van het boek. Het enige dat je wilt is doorlezen tot de grande finale.
En hoewel ik vaak mopper over de laatste hoofdstukken in een boek, waarbij de auteur teveel losse eindjes wil wegwerken, is de epiloog hier volkomen logisch en vormt een natuurlijk afsluiting van het boek.
Het is inderdaad een superspannend boek. Alleen kun je zowat halverwege het boek al vermoeden wie er achter zit (wist ik toch) en vind ik het heel jammer dat de moordenaar van haar man en dochter erbij word gesleurd op het einde... ik vond dat niet logisch....
Verder onder de verklapper
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Hij kende Smoky toen nog niet en toch was hij degene die die Sands de sleutel gaf? Leek me absurd. Gewoon om te testen of zij zijn Abberline was? Hij kon toch niet vermoeden dat ze haar eigen dochter zou raken? Dat ze daardoor niet meer met een geweer zou durven schieten? Voor hetzelfde geld had ze gewoon die Sands geraakt en leefde haar dochter nog en was het naar mijn gevoel een heel ander verhaal geworden.
Verder onder de verklapper
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Hij kende Smoky toen nog niet en toch was hij degene die die Sands de sleutel gaf? Leek me absurd. Gewoon om te testen of zij zijn Abberline was? Hij kon toch niet vermoeden dat ze haar eigen dochter zou raken? Dat ze daardoor niet meer met een geweer zou durven schieten? Voor hetzelfde geld had ze gewoon die Sands geraakt en leefde haar dochter nog en was het naar mijn gevoel een heel ander verhaal geworden.
Niet alleen kun je halverwege al vermoeden wie er achter zit, het boek is een en al stereotypes en clichés. Het begint al met die sessie bij de psychiater, je weet hoe het zal gaan. Dan op kantoor: jawel hoor, allemaal van die types die je steeds opnieuw tegenkomt.
Bij dat telefoontje over de moord op de vrouw die natuurlijk haar vriendin was, en die natuurlijk een kind heeft (haar eigen kind was vermoord) ben ik afgehaakt.
Ik wil verrast worden, niet van tevoren al weten wat voor verhaal het is.
Dit is wat ik een bouquetthriller noem: meer van hetzelfde.
Bij dat telefoontje over de moord op de vrouw die natuurlijk haar vriendin was, en die natuurlijk een kind heeft (haar eigen kind was vermoord) ben ik afgehaakt.
Ik wil verrast worden, niet van tevoren al weten wat voor verhaal het is.
Dit is wat ik een bouquetthriller noem: meer van hetzelfde.
-
Joanazinha
- Berichten: 1445
- Lid geworden op: 27 Sep 2007, 16:07
- Locatie: Amersfoort
Marjo schreef:Het is al eerder duidelijk geworden dat Joanazinha een heel andere insteek heeft dan ik wat betreft thrillers.
Niks mis mee.
Inderdaad niks mis mee. Ik vind het wel leuk om de verschillende indrukken over een boek te lezen. En bij alle soorten boeken blijkt maar weer dat wat de een geweldig goed vindt, een ander niet kan boeien.
-
Joanazinha
- Berichten: 1445
- Lid geworden op: 27 Sep 2007, 16:07
- Locatie: Amersfoort
De een ervaart dit boek als een super spannende thriller, de ander haakt af na een aantal bladzijden. Ik kies bij deze maar voor een middenweg....
Het verhaal moet langzamerhand op gang komen. Inderdaad had ook ik de eerste 40 bladzijden de neiging om het boek aan de kant te leggen: te veel verteld vanuit de ik- persoon Smoky en dat irriteert mij onmiddellijk. Het is ook op geen enkele manier spannend en/of pakkend beschreven, integendeel, ook ik had, net als Marjo, het idee dat ik een bouquetreeks boekje in mijn handen had.
Gaandeweg kruip je toch wel in het verhaal en wil je weten hoe FBI-agente Smoky met haar team op jacht gaat naar de dader. Dat is dan weer typisch verteld op de "Amerikaanse" manier: teveel bloed moet er vloeien, teveel doden moeten er vallen en allemaal in en rondom de kennissenkring van Smokey. Waarom? Ik had de indruk bij het lezen van dit boek dat de auteur zelf veel thrillers heeft gelezen om uiteindelijk zijn eigen capaciteiten als schrijver te ontplooien. Sommige verhaallijnen kwamen mij o zo bekend voor, alsof hij hele hoofdstukken uit andere boeken naar zijn hand heeft gezet.
Als die hand dan ook nog pakkende zinnen kan neerzetten goed...maar dat doe McFayden niet:
Ik zwem in een oceaan van tranen en er is geen horizon.
En hoe vaak eindigt hij een zin met blabla? En dat in een zogenaamde "zenuwslopende"thriller; storend, maar waar!
Het voordeel van "een griepje" is dat dit boek mij enige uurtjes heeft kunnen onderhouden op een "ontspannende" wijze, als de lichamelijke en geestelijke conditie 100% geweest zou zijn, dan had ik het boek na het lezen van een aantal bladzijden meteen naar de bibliotheek teruggebracht.
groetjes, irene
Het verhaal moet langzamerhand op gang komen. Inderdaad had ook ik de eerste 40 bladzijden de neiging om het boek aan de kant te leggen: te veel verteld vanuit de ik- persoon Smoky en dat irriteert mij onmiddellijk. Het is ook op geen enkele manier spannend en/of pakkend beschreven, integendeel, ook ik had, net als Marjo, het idee dat ik een bouquetreeks boekje in mijn handen had.
Gaandeweg kruip je toch wel in het verhaal en wil je weten hoe FBI-agente Smoky met haar team op jacht gaat naar de dader. Dat is dan weer typisch verteld op de "Amerikaanse" manier: teveel bloed moet er vloeien, teveel doden moeten er vallen en allemaal in en rondom de kennissenkring van Smokey. Waarom? Ik had de indruk bij het lezen van dit boek dat de auteur zelf veel thrillers heeft gelezen om uiteindelijk zijn eigen capaciteiten als schrijver te ontplooien. Sommige verhaallijnen kwamen mij o zo bekend voor, alsof hij hele hoofdstukken uit andere boeken naar zijn hand heeft gezet.
Als die hand dan ook nog pakkende zinnen kan neerzetten goed...maar dat doe McFayden niet:
Ik zwem in een oceaan van tranen en er is geen horizon.
En hoe vaak eindigt hij een zin met blabla? En dat in een zogenaamde "zenuwslopende"thriller; storend, maar waar!
Het voordeel van "een griepje" is dat dit boek mij enige uurtjes heeft kunnen onderhouden op een "ontspannende" wijze, als de lichamelijke en geestelijke conditie 100% geweest zou zijn, dan had ik het boek na het lezen van een aantal bladzijden meteen naar de bibliotheek teruggebracht.
groetjes, irene
Terug naar “Het spannende boek/thrillers”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten