Patrick Lane: Rode hond, rode hond

[Marjo]

In het begin vond ik het een vreselijk boek, maar ik moest verder lezen.
En nu denk ik dat ik het nog eens wil lezen, het is eigenlijk een ongelooflijk mooi boek.

Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/patrick-lane

Marjo

[Dettie]

Patrick Lane wordt wel de beste dichter van zijn generatie genoemd. Volgens de Vancouver Sun heeft zijn poëzie altijd het schokeffect gehad van een 'stiletto die getrokken wordt op een theekransje'. Hij heeft talloze prijzen gewonnen, waaronder de belangrijke Governor General's Award en tweemaal een National Magazine Award, en is voor talloze prijzen genomineerd geweest. Patrick Lane woont met zijn vrouw in de buurt van Victoria, British Columbia. Dit is zijn debuutroman.

Dit las ik bij Bol. Is de schrijfstijl van Patrick Lane in deze roman poëtisch Marjo?

Dettie
die niet erg vrolijk werd van de beschrijving van het boek, wat een deprimerend verhaal.

[Marjo]

Het is een ontzettend deprimerend verhaal, en juist daarom is het zo knap dat je het toch met plezier leest. Of moet ik zeggen geboeid? Plezier klinkt meteen zo leuk, en dat is het dus niet.
Ik denk inderdaad dat het de schrijfstijl van Lane is die het meer dan dragelijk maakt. Heb je niet genoeg aan de stukjes die ik er uit heb gehaald? Ik had nog veel meer aantekeningen...

[PetraO.]

Lijkt me heel mooi. Wil ik wel lezen in 2010.

[Dettie]

Het is een ontzettend deprimerend verhaal, en juist daarom is het zo knap dat je het toch met plezier leest. Of moet ik zeggen geboeid? Heb je niet genoeg aan de stukjes die ik er uit heb gehaald? Ik had nog veel meer aantekeningen...

Ik werd niet blij van die stukjes als je dat bedoelt en echt prachtig geschreven vond ik het ook niet dus ik denk dat ik er niet genoeg aan had.

Dettie

[Marjo]

Volgens mij zijn er mensen bij wie er vanbinnen iets mis is, en hoe je ook probeert ze weer ten goede te keren, je krijgt het niet voor elkaar. Ze was net een pot met in de herfst ingemaakte wilde appeltjes, fruit dat zo mooi was achter glas, maar er was iets mee, de deksel was niet goed afgesloten, de weckring was beschadigd, zoiets, of juist niets van dat alles, en dan groeide er zwarte schimmel achter het glas zonder dat je er iets aan kon doen. Dat fruit gooi je weg, maar wat doe je met een dochter?

Eddy speelde patience en hoewel hij wist hoe het zat met de kaartruggen, speelde hij niet vals. Zijn spel bestond uit kaarten pakken en aanleggen, er was geen verschil tussen begin en einde, met hemzelf als enige tegenspeler. Hij zat er in afwachting van een onderbreking die hem de actie zou brengen die hij nodig had; zijn sproetige handen schudden de kleiner wordende stok, terwijl hij met afhangende schouders boven de resten van het al uren geleden gegeten ontbijt hing en wie weet hoe lang al zijn eenzame spel speelde.


Ik hoef het boek maar willekeurig open te slaan en ik vind deze stukjes. Ik vind ze niet echt poëtisch, maar ze geven een sfeer weer, die de lezer meteen alles vertelt.
Ik vind het mooi geschreven, de beschrijving van iets heel gewoons geeft een hele wereld weer.

[Dettie]

Dit zijn mooie fragmenten inderdaad. Vooral het eerste spreekt me erg aan. Toch bedank ik nog even om het te lezen. Kreeg vandaag weer vier boeken binnen (wel heel mooie/leuke)

Dettie

[Marjo]

Het is ook niet om je over te halen om het te lezen hoor..al is dat natuurlijk wel de bedoeling van de uitgever!

[Dettie]

Ik ben zo benieuwd waar de titel op slaat. Ik ken alleen de ziekte 'rode hond'.

Dettie

[PetraO.]

rodehond, heet die ziekte. Als ik op het werk per ongeluk rode hond tik, krijg ik mijn stuk terug met een dikke rode (!) streep erdoor en staan er drie medisch adviseurs aan mijn bureau.

[Marjo]

Het is gewoon een hond. Hondengevechten spelen ook een rol in dit boek. En er zijn personages met rood haar.

[berdine]

Een erg mooi boek. Zoals je schrijft Marjo, het is prachtig beschreven. De sfeer wordt goed weergegeven en mede daardoor blijf je lezen. Ook blijf je hopen op een verbetering in hun situatie en uiteindelijk is die er op het eind ook wel. De personen die de meeste ellende veroorzaken zijn dan weg en met het meisje Marilyn zal Tom toch iets van een bestaan op kunnen bouwen, zonder dat anderen hem daar vanaf houden. Of het ook echt goed zal gaan en zij het zullen redden in dat troosteloze decor is maar de vraag.
Ik moest erg denken aan Cormac McCarthy (Al de mooie paarden, De kruising). Die beschrijft precies hetzelfde troosteloze landschap en de op zichzelf teruggeworpen, eenzame mensen.
Maar, niet echt een boek voor jou Dettie.