Wij lezen verkeerd, Berdine!
Afgelopen zondag op de leeskring werd ik weer eens erg meewarig aangekeken toen bleek dat ik absoluut niet houd van boeken waar ik in moet gaan zitten zoeken naar symbolen en metaforen.
Harry Mulisch - Twee vrouwen (Het 'Nederland leest'-boek)
Voor mij is dit een mindere Mulisch.
Als ik van tevoren de titel niet had gelezen, was het me niet duidelijk geweest, dat we hier met twee vrouwen te maken hebben! En nog met die titel in het achterhoofd, duurt het lange tijd voor dat Mulisch de lezer duidelijk maakt dat we met vrouwen van doen hebben. Nergens lees ik typerende aanduidingen, overigens zonder dat het een cliché wordt, want dat is een val waar je snel intrapt. Erg vaag dus. Ookal mag deze Laura kunstzinnig zijn aangelegd, dan nog, vind ik die technische, geometrische blik op zaken bepaald niet vrouwelijk. Dat is typisch mannelijk, vrouwen leggen niet zo zwaar de nadruk erop, die kijken meestal veel losser en minder strak naar dingen.
Ook vond ik de manier waarop Mulisch deze stormachtige liefde beschrijft merkwaardig. Bij mij kwam ze niet als stormachtig over, eerder als een knipperlicht dat aan en uit gaat. Ik vond deze beschrijvingen ook geforceerd, krampachtig. Voor meer commentaar zou ik het verhaal opnieuw moeten lezen.
En reagerend op de vermeende symbolische duidingen. Naar mijn idee, zijn die zo vaag op de achtergrond aanwezig, dat de lezer die niet eens opmerkt. Dus ik ben het met Marjo eens, dat je die symboliek niet nodig hebt, om van het verhaal te genieten. Mulisch heeft verzuimd het in het verhaal te verankeren.
Ondanks deze kritische opmerkingen vond ik het verhaal zeker boeiend.
En zal het zeker nog weleens uit de kast trekken.
Als ik van tevoren de titel niet had gelezen, was het me niet duidelijk geweest, dat we hier met twee vrouwen te maken hebben! En nog met die titel in het achterhoofd, duurt het lange tijd voor dat Mulisch de lezer duidelijk maakt dat we met vrouwen van doen hebben. Nergens lees ik typerende aanduidingen, overigens zonder dat het een cliché wordt, want dat is een val waar je snel intrapt. Erg vaag dus. Ookal mag deze Laura kunstzinnig zijn aangelegd, dan nog, vind ik die technische, geometrische blik op zaken bepaald niet vrouwelijk. Dat is typisch mannelijk, vrouwen leggen niet zo zwaar de nadruk erop, die kijken meestal veel losser en minder strak naar dingen.
Ook vond ik de manier waarop Mulisch deze stormachtige liefde beschrijft merkwaardig. Bij mij kwam ze niet als stormachtig over, eerder als een knipperlicht dat aan en uit gaat. Ik vond deze beschrijvingen ook geforceerd, krampachtig. Voor meer commentaar zou ik het verhaal opnieuw moeten lezen.
En reagerend op de vermeende symbolische duidingen. Naar mijn idee, zijn die zo vaag op de achtergrond aanwezig, dat de lezer die niet eens opmerkt. Dus ik ben het met Marjo eens, dat je die symboliek niet nodig hebt, om van het verhaal te genieten. Mulisch heeft verzuimd het in het verhaal te verankeren.
Ondanks deze kritische opmerkingen vond ik het verhaal zeker boeiend.
En zal het zeker nog weleens uit de kast trekken.
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 14 gasten