Wow, wat een boek..zo veelomvattend dat het me veel moeite heeft gekost een samenhangend verslag te maken. Ik kan nog niet de helft melden van wat ik zo indrukwekkend vind. Het is een boek dat herlezen moet worden..
Toch nog even de titel.
Quirina T. Ze is een jeugdherinnering, speelt verder alleen een rol op de achtergrond. Ze is de aanzet tot de pelgrimage van de schrijver, zonder dat het uitgelegd wordt.
Ik lees net een zeer recente recensie van Arjan Peters..We zijn het eens, maar hij kan het mooier zeggen.
http://www.volkskrant.nl/kunst/article259180.ece
Voor de eerlijkheid ook een minder lovende..
http://www.recensieweb.nl/content/recensie.php?id=199
L. H. Wiener: De verering van Quirina T.
Je verslag staat er op marjo
zie http://www.leestafel.info/lh-wiener
Het klinkt als een heel apart boek.
Ik neem aan dat die vrouw die hij opzoekt Quinina T is?
Dettie
zie http://www.leestafel.info/lh-wiener
Het klinkt als een heel apart boek.
Ik neem aan dat die vrouw die hij opzoekt Quinina T is?
Dettie
Laatst gewijzigd door Dettie op 14 Mei 2009, 13:38, 2 keer totaal gewijzigd.
Nee, de vrouw die hij opzoekt is een ander. Een oudere vrouw. Die Quirina speelt eigenlijk geen actieve rol, ze is het onderwerp van een herinnering, en wordt verder heel terloops genoemd.
Ik zoek meestal naar recensies als ik ene boek uit heb, zeker als het me geboeid heeft. Dan ben ik benieuwd wat een ander er van vond.
Dus ik kan ze er vaker bij vermelden als je dat wil. Alleen kunnen die links weleens verlopen.
Ik zoek meestal naar recensies als ik ene boek uit heb, zeker als het me geboeid heeft. Dan ben ik benieuwd wat een ander er van vond.
Dus ik kan ze er vaker bij vermelden als je dat wil. Alleen kunnen die links weleens verlopen.
Ik zag net dat L.H. Wiener al heel veel geschreven heeft, wist ik helemaal niet 
http://nl.wikipedia.org/wiki/L.H._Wiener
en ja, ik zoek ook vaak recensies op als ik een boek mooi vond of als iemand een verslag heeft gemaakt. Dan kijk ik ook wat er nog meer over geschreven is. Jammer dat sommige recensenten de clou verraden.
Dettie
http://nl.wikipedia.org/wiki/L.H._Wiener
en ja, ik zoek ook vaak recensies op als ik een boek mooi vond of als iemand een verslag heeft gemaakt. Dan kijk ik ook wat er nog meer over geschreven is. Jammer dat sommige recensenten de clou verraden.
Dettie
Ja ik zoek (gelukkig) ook pas nadat ik het boek gelezen heb.
Soms ook omdat ik wil kijken hoe mensen bepaalde dingen verwoord hebben, als ik zelf niet uit m'n verslag kom. (Maar mijn verslag is wel altijd mijn eigen indruk.)
Maar het is toch zonde als je bijv. in de krant over een boek zou lezen en dan blijkt achteraf dat de clou al gegeven is.
Dettie
Soms ook omdat ik wil kijken hoe mensen bepaalde dingen verwoord hebben, als ik zelf niet uit m'n verslag kom. (Maar mijn verslag is wel altijd mijn eigen indruk.)
Maar het is toch zonde als je bijv. in de krant over een boek zou lezen en dan blijkt achteraf dat de clou al gegeven is.
Dettie
Dit is inderdaad een heel bijzonder boek. Ik vond het geen mooi boek, maar wel erg goed. Het zit heel goed in elkaar. Alle gebeurtenissen en/of herinneringen, absoluut niet chronologisch gerangschikt grijpen in elkaar, verbinden zich met elkaar, lopen in elkaar over. Heel mooi gedaan.
Daarnaast is de taal meestal erg mooi. Soms wat te hoogdravend, een beetje jaren 60-studentikoos. Ook de schrijfwijze van woorden als "fantasties", "logies", "magies", doet een beetje gedateerd aan. Maar voor de rest: Wiener speelt met woorden en hun betekenis ("mijn eigen beleefde werkelijkheid, toen ik nog beleefd was..."), brengt tegenstellingen in één zin logisch bij elkaar ("Hier was de vrouw die hem ooit had ontketend en daarmee voor altijd gebonden.") en komt tot verrassende conclusies ("Maar het woord 'ooit' is onbepaald in tijd en een woord waaraan de toekomst even hard kan trekken als het verleden....").
Verder bestaat het boek uit tegenstellingen. Zelden een boek gelezen dat zo dualistisch is; waarin de hoofdpersoon je tegelijkertijd aantrekt èn tegenstaat. En zo ook de andere personen. Ze zijn zowel goed als slecht, beminnelijk als afstotelijk. Ze begaan goede èn slechte daden. Je veracht ze en je hebt medelijden met ze. Niets is eenduidig. Het is eigenlijk niet goed uit te leggen. Ook de schrijver en zijn schrijvende en lesgevende hoofdpersoon Victor van Gigch lopen moeiteloos in elkaar over. Zó heeft hij het over "ik" en zó over Van Gigch en het valt niet eens op. Het klinkt allemaal heel verwarrend, maar dat is het dus niet!
Ergens staat één herinnering helemaal in het Engels beschreven. Dat irriteerde me. Vond ik flauwekul, totdat hij later zegt dat hij de Nederlandse taal met deze afschuwelijke herinnering niet wilde bezoedelen. Daar viel wel wat voor te zeggen. En zo worden je emoties vrolijk heen en weer geslingerd, door elkaar gehusseld, tot een bal gekneed en weer uitgerekt en weet je het op het laatst niet meer wat je geloven moet. Dat was de bedoeling - geloof ik.
Dit boek past ècht in geen enkel hokje.
Daarnaast is de taal meestal erg mooi. Soms wat te hoogdravend, een beetje jaren 60-studentikoos. Ook de schrijfwijze van woorden als "fantasties", "logies", "magies", doet een beetje gedateerd aan. Maar voor de rest: Wiener speelt met woorden en hun betekenis ("mijn eigen beleefde werkelijkheid, toen ik nog beleefd was..."), brengt tegenstellingen in één zin logisch bij elkaar ("Hier was de vrouw die hem ooit had ontketend en daarmee voor altijd gebonden.") en komt tot verrassende conclusies ("Maar het woord 'ooit' is onbepaald in tijd en een woord waaraan de toekomst even hard kan trekken als het verleden....").
Verder bestaat het boek uit tegenstellingen. Zelden een boek gelezen dat zo dualistisch is; waarin de hoofdpersoon je tegelijkertijd aantrekt èn tegenstaat. En zo ook de andere personen. Ze zijn zowel goed als slecht, beminnelijk als afstotelijk. Ze begaan goede èn slechte daden. Je veracht ze en je hebt medelijden met ze. Niets is eenduidig. Het is eigenlijk niet goed uit te leggen. Ook de schrijver en zijn schrijvende en lesgevende hoofdpersoon Victor van Gigch lopen moeiteloos in elkaar over. Zó heeft hij het over "ik" en zó over Van Gigch en het valt niet eens op. Het klinkt allemaal heel verwarrend, maar dat is het dus niet!
Ergens staat één herinnering helemaal in het Engels beschreven. Dat irriteerde me. Vond ik flauwekul, totdat hij later zegt dat hij de Nederlandse taal met deze afschuwelijke herinnering niet wilde bezoedelen. Daar viel wel wat voor te zeggen. En zo worden je emoties vrolijk heen en weer geslingerd, door elkaar gehusseld, tot een bal gekneed en weer uitgerekt en weet je het op het laatst niet meer wat je geloven moet. Dat was de bedoeling - geloof ik.
Dit boek past ècht in geen enkel hokje.
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 8 gasten