Het lukt me maar niet he Roel, om je zover te krijgen dat je zegt 'ik vind' in plaats van 'het is'.
Zolang niemand objectieve criteria kan voorleggen wat literatuur nu eigenlijk is, en iedereen daar zijn eigen normen voor aanlegt, is ieders oordeel over een boek of het literatuur is of niet subjectief. Zelfs als iedereen het er over eens is!
John Banville - De zee (samenleesboek aug/sept 2006)
Daarom vind ik het zo moeilijk om te bepalen, zelfs voor mezelf, wat literatuur is. Iemand zei mij ooit dat ik literatuur lees omdat ik boeken van schrijvers als Japin, van der heijden, enz lees. Maar zolang ik niet kan bepalen wat het is kan ik het ook niet benoemen. Is Japin enz. literatuur en waarom. Da's de vraag die ik me altijd stel. In wat onderscheid dat zich bij andere schrijvers (ik kom niet zo vlug op een bepaalde naam, schrijvers die niet tot literatuur behoren) en kan het een verschil maken van boek tot boek? Ik bedoel, als het ene boek van een schrijver literatuur genoemd wordt en een volgend boek niet? Kan dat en waarom is dat dan? Behoort hetgeen wat een bepaalde schrijver schrijft zo wie zo tot literatuur omdat hij zich daarin al bewezen heeft?
Het kan dom lijken maar zolang ik daar niet echt een "vast" antwoord op heb noem ik boeken enkel goed of slecht naar mijn eigen subjectieve mening. Zolang ik niet weet waarom men een boek literair noemt kan ik ook niet zeggen wat literatuur is. Het lijkt dom, ik weet het wel. Ik kan nu wel zeggen dat Evanovich geen hoogstaande literatuur is, voor zover ik dat dan kan opmaken. Ik zou zelfs niet met een bepaald standpunt mijn mening daarover kunnen onderbouwen. Ik heb geen richtlijnen. Hier kan ik alleen maar zeggen, het verhaal, de zinsbouw, enz zijn zo eenvoudig dat zelfs een kind het verhaal kan volgen zonder een inspanning te doen.
Dus beschouw ik dat als een niet-literaire schrijfster. Maar hier breng ik mezelf weeral in de knoei. hoe zit het dan met kinder- en jeugdboeken? Wanneer zijn die dan literair?
Inge
Het kan dom lijken maar zolang ik daar niet echt een "vast" antwoord op heb noem ik boeken enkel goed of slecht naar mijn eigen subjectieve mening. Zolang ik niet weet waarom men een boek literair noemt kan ik ook niet zeggen wat literatuur is. Het lijkt dom, ik weet het wel. Ik kan nu wel zeggen dat Evanovich geen hoogstaande literatuur is, voor zover ik dat dan kan opmaken. Ik zou zelfs niet met een bepaald standpunt mijn mening daarover kunnen onderbouwen. Ik heb geen richtlijnen. Hier kan ik alleen maar zeggen, het verhaal, de zinsbouw, enz zijn zo eenvoudig dat zelfs een kind het verhaal kan volgen zonder een inspanning te doen.
Dus beschouw ik dat als een niet-literaire schrijfster. Maar hier breng ik mezelf weeral in de knoei. hoe zit het dan met kinder- en jeugdboeken? Wanneer zijn die dan literair?
Inge
Ik vind niet dat het dom lijkt Inge! Ik vind het net zo moeilijk als jij, maar ben misschien eerder geneigd om de mening van de grootste gemene deler over te nemen. Ik noem van der Heijden en Japin literatuur. Omdat 'men' dat zegt. Ik denk dat jij consequenter bent dan ik, als je dat etiket er niet aan wil hangen..
Hallo Marjo,
Ik zeg dat het voor mij boven alle twijfel verheven is dat The Sea hoogstaande literatuur is, een ander kan daar natuurlijk een andere mening over hebben.
Dat klopt er is geen sluitende definitie van literatuur, hetzelfde geldt voor kunst. Literatuur wordt gevormd wat mensen in de loop der eeuwen hebben gevonden en daarbij is een ijklijn ontstaan welke kenmerken nodig zijn, dat een werk zeker onder literatuur valt. Banville's boeken hebben al die kenmerken, dus daar zou geen twijfel over moeten bestaan, alleen de lezers die nooit hiermee in aanraking zijn gekomen, zullen het logischerwijs ook niet kunnen onderkennen.
Maar er is een hekel punt en dat is gevoel. Als alle kenmerken aanwezig zijn, maar de schrijver weet het gevoelsmatig niet over te brengen, los wie er van de twee gelijk heeft, dan ben je natuurlijk uitgepraat.
Natuurlijk kan een lezer voor zichzelf bepalen wat literatuur is en wat geen literatuur is, maar als die mening niet overeenkomt met wat over het algemeen geaccepteerd wordt als leidraad, dan staat die lezer alleen met zijn mening. Alleen dan als een grote groep mensen plotseling die mening gaat delen, ja dan kan alles anders worden.
Dat hoop ik persoonlijk niet, want dat zou zelfs kunnen betekenen dat bv Shakespeare niet langer als literatuur wordt beschouwd, maar gedegradeerd wordt tot lectuur. En die tendens is in Amerika al volop aan de gang, waar Shakespeare niet langer gedoceerd wordt, is verdrongen door de geschiedenis van de popmuziek!
Ik wil nog even terugkomen op de zogenaamde babbelboeken. Hoe gek het ook mag klinken, maar eigenlijk behoort de cyclus Op zoek naar de verloren tijd van Marcel Proust dat een soortement van babbelboeken!
De manier waarop Proust te werk gaat heeft welgedegelijk iets van een bijzonder theekransje. Je mag dan spreken van een briljante vorm van babbelboeken.
Jane Austen kun je ook onder die categorie rangschikken.
Ik zeg dat het voor mij boven alle twijfel verheven is dat The Sea hoogstaande literatuur is, een ander kan daar natuurlijk een andere mening over hebben.
Dat klopt er is geen sluitende definitie van literatuur, hetzelfde geldt voor kunst. Literatuur wordt gevormd wat mensen in de loop der eeuwen hebben gevonden en daarbij is een ijklijn ontstaan welke kenmerken nodig zijn, dat een werk zeker onder literatuur valt. Banville's boeken hebben al die kenmerken, dus daar zou geen twijfel over moeten bestaan, alleen de lezers die nooit hiermee in aanraking zijn gekomen, zullen het logischerwijs ook niet kunnen onderkennen.
Maar er is een hekel punt en dat is gevoel. Als alle kenmerken aanwezig zijn, maar de schrijver weet het gevoelsmatig niet over te brengen, los wie er van de twee gelijk heeft, dan ben je natuurlijk uitgepraat.
Natuurlijk kan een lezer voor zichzelf bepalen wat literatuur is en wat geen literatuur is, maar als die mening niet overeenkomt met wat over het algemeen geaccepteerd wordt als leidraad, dan staat die lezer alleen met zijn mening. Alleen dan als een grote groep mensen plotseling die mening gaat delen, ja dan kan alles anders worden.
Dat hoop ik persoonlijk niet, want dat zou zelfs kunnen betekenen dat bv Shakespeare niet langer als literatuur wordt beschouwd, maar gedegradeerd wordt tot lectuur. En die tendens is in Amerika al volop aan de gang, waar Shakespeare niet langer gedoceerd wordt, is verdrongen door de geschiedenis van de popmuziek!
Ik wil nog even terugkomen op de zogenaamde babbelboeken. Hoe gek het ook mag klinken, maar eigenlijk behoort de cyclus Op zoek naar de verloren tijd van Marcel Proust dat een soortement van babbelboeken!
De manier waarop Proust te werk gaat heeft welgedegelijk iets van een bijzonder theekransje. Je mag dan spreken van een briljante vorm van babbelboeken.
Jane Austen kun je ook onder die categorie rangschikken.
Marjo schreef:Het lukt me maar niet he Roel, om je zover te krijgen dat je zegt 'ik vind' in plaats van 'het is'.
Zolang niemand objectieve criteria kan voorleggen wat literatuur nu eigenlijk is, en iedereen daar zijn eigen normen voor aanlegt, is ieders oordeel over een boek of het literatuur is of niet subjectief. Zelfs als iedereen het er over eens is!
Maar wat zijn de kenmerken en wat is de leidraad rotor?
Ik riep ook The Sea wordt een klassieker maar echt zeggen waarom kan ik ook niet. Is het de zinsopbouw? Moet een verhaal min of meer tijdloos/universeel zijn? Moeten alle grote zaken des levens erin voorkomen? Ik zou het niet kunnen zeggen.
Bernadet
Ik riep ook The Sea wordt een klassieker maar echt zeggen waarom kan ik ook niet. Is het de zinsopbouw? Moet een verhaal min of meer tijdloos/universeel zijn? Moeten alle grote zaken des levens erin voorkomen? Ik zou het niet kunnen zeggen.
Bernadet
Dat was ook mijn vraag toen ik je reactie las rotor: wat zijn die kenmerken dan?
Ik heb eens gegoogeld wat literatuur kan betekenen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Literatuur
Ook hier praten ze over kenmerken maar ook niet welke kenmerken
Inge
Ik heb eens gegoogeld wat literatuur kan betekenen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Literatuur
Ook hier praten ze over kenmerken maar ook niet welke kenmerken
Inge
Misschien is literatuur het tegenovergstelde van lectuur, daar is wel een beschrijving/defenitie van te vinden:
---
Lectuur is in de enge betekenis de lagere, populaire vorm van geschreven fictie.
Ze wordt gekenmerkt door eenvoud: simpele verhaallijnen, oppervlakkig getekende personages, weinig vernieuwend in schrijftechniek. In tegenstelling tot de karakters in literatuur, zitten in lectuur stereotypen die altijd oppervlakkig blijven. Ze veranderen niet in het verhaal. De meest gekende vormen van lectuur zijn stationsromannetjes met clichématige liefdesverhalen als onderwerp. Lectuur of pulp staat tegenover literatuur.
In zijn ruimste betekenis verwijst lectuur gewoon naar alles wat gelezen kan worden.
Lectuur wordt soms aangeduid als massaliteratuur, ontsnappingsliteratuur, triviaalliteratuur, amusumentsliteratuur of populaire literatuur. Daaronder vallen dokters-, liefdes-, sciencefiction-, wildwest- en misdaadromans, maar ook vele week- en maandbladen vallen onder deze noemer.
Bron: Wikipedia
----
bernadet
---
Lectuur is in de enge betekenis de lagere, populaire vorm van geschreven fictie.
Ze wordt gekenmerkt door eenvoud: simpele verhaallijnen, oppervlakkig getekende personages, weinig vernieuwend in schrijftechniek. In tegenstelling tot de karakters in literatuur, zitten in lectuur stereotypen die altijd oppervlakkig blijven. Ze veranderen niet in het verhaal. De meest gekende vormen van lectuur zijn stationsromannetjes met clichématige liefdesverhalen als onderwerp. Lectuur of pulp staat tegenover literatuur.
In zijn ruimste betekenis verwijst lectuur gewoon naar alles wat gelezen kan worden.
Lectuur wordt soms aangeduid als massaliteratuur, ontsnappingsliteratuur, triviaalliteratuur, amusumentsliteratuur of populaire literatuur. Daaronder vallen dokters-, liefdes-, sciencefiction-, wildwest- en misdaadromans, maar ook vele week- en maandbladen vallen onder deze noemer.
Bron: Wikipedia
----
bernadet
En nu speel ik advocaat van de duivel. 
Hier wordt weeral een hun eigen defenitie tegengesproken
En wat met Nicci French, Fossum, Cruz,..... Die men literaire thrillers noemt??????? Of zijn thrillers en misdaadromans ook niet onder dezelfde noemer te plaatsen?????? Zoals je blijkbaar detectives en thrillers hebt..... (mijn bedenking hierbij is dat boeken van Elizabeth George de ene keer onder detective verschijnt en de andere keer onder thriller terwijl bijna al de boeken over dezelfde hoofdpersonages gaan nl inspector lynley en brigadier Havers).
Verwarrend!!!!! Hoe kan een normaal mens er dan wijs uit geraken als zelfs degene die aan de bron zitten er geen wijs uit geraken?
Inge
Hier wordt weeral een hun eigen defenitie tegengesproken
Daaronder vallen dokters-, liefdes-, sciencefiction-, wildwest- en misdaadromans, maar ook vele week- en maandbladen vallen onder deze noemer.
En wat met Nicci French, Fossum, Cruz,..... Die men literaire thrillers noemt??????? Of zijn thrillers en misdaadromans ook niet onder dezelfde noemer te plaatsen?????? Zoals je blijkbaar detectives en thrillers hebt..... (mijn bedenking hierbij is dat boeken van Elizabeth George de ene keer onder detective verschijnt en de andere keer onder thriller terwijl bijna al de boeken over dezelfde hoofdpersonages gaan nl inspector lynley en brigadier Havers).
Verwarrend!!!!! Hoe kan een normaal mens er dan wijs uit geraken als zelfs degene die aan de bron zitten er geen wijs uit geraken?
Inge
Hallo allemaal,
Om antwoord te geven op de dringende vraag: wat zijn nou kenmerken van literatuur?
Vooraf moet ik even erbij zeggen, dat dit dus niet altijd zo makkelijk is aan te geven. Soms is de grens tussen literatuur en lectuur flinterdun, iets wat ook nog eens door een schrijver bewust kan zijn uitgelokt, doordat hij juist tegen de conventie wil in gaan. Daarnaast is het ook nog verwarrend dat wetenschappelijke publicaties literatuur genoemd worden, de zogenaamde vakliteratuur.
Uit mijn eigen ervaring zijn volgende kenmerken typisch voor de literatuur.
Dat er een vorm van raffinement in de zinsbouw aanwezig is of in de structuur van het verhaal lang of kort. Dus een zin kan heel eenvoudig zijn, maar toch door het gebruik van bepaalde woorden of een andere zinsopbouw eruit springen.
Lectuur kenmerkt zich juist door het gebruik van cliché's of richt zich op het doel waar het voor bedoeld is. Normaal gezien heeft literatuur geen doel, of een doel dat een bovengeldelijke waarde vertegenwoordigd (dus niet in geld uit te drukken is), zoals een beroemd schilderij van Gogh of enige andere schilder dat door genoeg mensen als kunst met de grote K wordt beschouwd.
Een zin kan juist ook ingewikkeld tot heel ingewikkeld worden door het gebruik van bijvoegelijke naamwoorden, bijwoorden en bijzinnen. Als er binnen een zin naar een ontwikkeling gestreeft wordt, is dat een teken van diepgang; dat die zin zich verheft boven het gebruikelijke, het bekende. Hoe hoog je zo'n zin moet aanslaan, hangt natuurlijk van het talent van de schrijver in kwestie af.
Zinnen kunnen ook ingewikkelder gemaakt worden door beeldspraak, zoals metaforen, vergelijkingen, personificaties, metonymia's etc. Juist door een bekend gegeven als een symbool weergeven, verhef je weer de zin of het gegeven boven het bekende uit, waardoor het weer bijzonder wordt. Zoals bv een schrijver die over liefde schrijft, maar het in een ander licht plaatst, zodat het weer bijzonder wordt.
Raffinement is hier wel het toverwoord. Dat geldt ook voor de structuur van een verhaal. Als een schrijver een anders dan gebruikelijke structuur succesvol weet toe te passen, ontkomt hij ook aan het cliché of als hij een bekende structuur anders laat lijken door het verhaal.
Diepgang valt of staat met het gegeven of personages van bordkarton zijn of dat ze echt drie dimensionaal neer gezet worden. Diepgang wordt bereikt door het uitdiepen van beschrijvigingen of dit nou het weer betreft of juist interieur of situaties etc
Diepgang wordt ook bereikt door de verrassende wendingen in een verhaal.
Diepgang ook worden bereikt door met de tijd aan de haal te gaan.
Dan zijn zo een aantal zaken waar literatuur zich onderscheidt van lectuur. Natuurlijk heb je ook crossovers, zoals de literaire thriller. Dit is geen literatuur, omdat hier de thriller het uitgangspunt vormt. Anders wordt het als het literatuur met thriller-elementen of een thrillerplot(S) betreft. Dan vormt de literatuur het zwaartepunt.
Ik som dit al nadenkend allemaal uit het mijn hoofd op, want op papier staat er niets. Het zijn wel allemaal zaken waar de literaire schrijver zich mee moet bezighouden, alleen hij doet dit onbewust, want als hij het bewust zou doen, dan het verhaal weleens erg schematisch kunnen worden, met andere woorden, zou je de naden en de lijmsporen kunnen zien.
groeten,
Roel
Om antwoord te geven op de dringende vraag: wat zijn nou kenmerken van literatuur?
Vooraf moet ik even erbij zeggen, dat dit dus niet altijd zo makkelijk is aan te geven. Soms is de grens tussen literatuur en lectuur flinterdun, iets wat ook nog eens door een schrijver bewust kan zijn uitgelokt, doordat hij juist tegen de conventie wil in gaan. Daarnaast is het ook nog verwarrend dat wetenschappelijke publicaties literatuur genoemd worden, de zogenaamde vakliteratuur.
Uit mijn eigen ervaring zijn volgende kenmerken typisch voor de literatuur.
Dat er een vorm van raffinement in de zinsbouw aanwezig is of in de structuur van het verhaal lang of kort. Dus een zin kan heel eenvoudig zijn, maar toch door het gebruik van bepaalde woorden of een andere zinsopbouw eruit springen.
Lectuur kenmerkt zich juist door het gebruik van cliché's of richt zich op het doel waar het voor bedoeld is. Normaal gezien heeft literatuur geen doel, of een doel dat een bovengeldelijke waarde vertegenwoordigd (dus niet in geld uit te drukken is), zoals een beroemd schilderij van Gogh of enige andere schilder dat door genoeg mensen als kunst met de grote K wordt beschouwd.
Een zin kan juist ook ingewikkeld tot heel ingewikkeld worden door het gebruik van bijvoegelijke naamwoorden, bijwoorden en bijzinnen. Als er binnen een zin naar een ontwikkeling gestreeft wordt, is dat een teken van diepgang; dat die zin zich verheft boven het gebruikelijke, het bekende. Hoe hoog je zo'n zin moet aanslaan, hangt natuurlijk van het talent van de schrijver in kwestie af.
Zinnen kunnen ook ingewikkelder gemaakt worden door beeldspraak, zoals metaforen, vergelijkingen, personificaties, metonymia's etc. Juist door een bekend gegeven als een symbool weergeven, verhef je weer de zin of het gegeven boven het bekende uit, waardoor het weer bijzonder wordt. Zoals bv een schrijver die over liefde schrijft, maar het in een ander licht plaatst, zodat het weer bijzonder wordt.
Raffinement is hier wel het toverwoord. Dat geldt ook voor de structuur van een verhaal. Als een schrijver een anders dan gebruikelijke structuur succesvol weet toe te passen, ontkomt hij ook aan het cliché of als hij een bekende structuur anders laat lijken door het verhaal.
Diepgang valt of staat met het gegeven of personages van bordkarton zijn of dat ze echt drie dimensionaal neer gezet worden. Diepgang wordt bereikt door het uitdiepen van beschrijvigingen of dit nou het weer betreft of juist interieur of situaties etc
Diepgang wordt ook bereikt door de verrassende wendingen in een verhaal.
Diepgang ook worden bereikt door met de tijd aan de haal te gaan.
Dan zijn zo een aantal zaken waar literatuur zich onderscheidt van lectuur. Natuurlijk heb je ook crossovers, zoals de literaire thriller. Dit is geen literatuur, omdat hier de thriller het uitgangspunt vormt. Anders wordt het als het literatuur met thriller-elementen of een thrillerplot(S) betreft. Dan vormt de literatuur het zwaartepunt.
Ik som dit al nadenkend allemaal uit het mijn hoofd op, want op papier staat er niets. Het zijn wel allemaal zaken waar de literaire schrijver zich mee moet bezighouden, alleen hij doet dit onbewust, want als hij het bewust zou doen, dan het verhaal weleens erg schematisch kunnen worden, met andere woorden, zou je de naden en de lijmsporen kunnen zien.
groeten,
Roel
Aha, ik denk dat ik het een héél klein beetje begin te begrijpen. Dus..... In het boek van Banville ging het niet alleen over het verhaal en het steeds wisselen van de tijd maar ook om de zinsbouw, de beeldspraak, enz. Had ik hier niet ergens gezegd dat het me deed denken aan het boek van Cabrera?????? Als je het in die context ziet is de opbouw van het boek van Cabrera inderdaad ook literatuur. Constant wisselen van verhaal, de zinsbouw was soms zo uitgebreid dat het bijna onbegrijpelijk werd,.....
Maar als men dit gegeven als kenmerk kan geven waarom kan men er dan geen definitie van maken en waarom laat men het dan over aan de willekeur van de mensen.
Als genoeg mensen luid genoeg roepen dat een bepaald boek literatuur is dan is het ook zo????? Dan is het hek van de dijk..... Zeker in een tijd van zoveel hypes en rages. Dan is het goed mogelijk dat Shakespeare geen literatuur is.......
Inge
Maar als men dit gegeven als kenmerk kan geven waarom kan men er dan geen definitie van maken en waarom laat men het dan over aan de willekeur van de mensen.
Als genoeg mensen luid genoeg roepen dat een bepaald boek literatuur is dan is het ook zo????? Dan is het hek van de dijk..... Zeker in een tijd van zoveel hypes en rages. Dan is het goed mogelijk dat Shakespeare geen literatuur is.......
Inge
Maar bij alles wat je aanhaalt Roel, blijft de subjectiviteit van de beoordeler overeind. Wanneer noem je een zin ingewikkeld? Want ik weet zeker dat ingewikkelde zinnen ook slecht kunnen zijn..
Een zin kan juist ook ingewikkeld tot heel ingewikkeld worden door het gebruik van bijvoegelijke naamwoorden, bijwoorden en bijzinnen. Als er binnen een zin naar een ontwikkeling gestreeft wordt, is dat een teken van diepgang; dat die zin zich verheft boven het gebruikelijke, het bekende. Hoe hoog je zo'n zin moet aanslaan, hangt natuurlijk van het talent van de schrijver in kwestie af
Ja en van de beoordeler..
Een zin kan juist ook ingewikkeld tot heel ingewikkeld worden door het gebruik van bijvoegelijke naamwoorden, bijwoorden en bijzinnen. Als er binnen een zin naar een ontwikkeling gestreeft wordt, is dat een teken van diepgang; dat die zin zich verheft boven het gebruikelijke, het bekende. Hoe hoog je zo'n zin moet aanslaan, hangt natuurlijk van het talent van de schrijver in kwestie af
Ja en van de beoordeler..
Hoi Marjo,
Ja, dat is inderdaad subjectief, daar heb je gelijk in; wat voor de een ingewikkeld is dat nog niet voor de ander en visa versa. Het is hetzelfde met zoiets moelijks als spot. De grenzen van ironie, sarkasme en cynisme liggen voor ieder mens weer ergens anders.
Ik zei al dat het ook aan het talent van de schrijver ligt. Hij kan natuurlijk ook ongelooflijk slechte, ingewikkelde zin schrijven en hoe groot zijn talent ook is, feit blijft dat die zin "stinkt".
Dus er zijn bepaalde criteria dat iets tot literatuur gerekend wordt, maar aan de andere kant zijn de interpretaties van die criteria weer subjectief.
Ja, zeker ik al, het hangt ook af van hoe ontwikkelt een lezer is. Dan bedoel ik niet zijn of haar intelligentie, maar de kennis en ervaring op het gebied van lezen, wat betreft hoogstaande literatuur.
Ja, dat is inderdaad subjectief, daar heb je gelijk in; wat voor de een ingewikkeld is dat nog niet voor de ander en visa versa. Het is hetzelfde met zoiets moelijks als spot. De grenzen van ironie, sarkasme en cynisme liggen voor ieder mens weer ergens anders.
Ik zei al dat het ook aan het talent van de schrijver ligt. Hij kan natuurlijk ook ongelooflijk slechte, ingewikkelde zin schrijven en hoe groot zijn talent ook is, feit blijft dat die zin "stinkt".
Dus er zijn bepaalde criteria dat iets tot literatuur gerekend wordt, maar aan de andere kant zijn de interpretaties van die criteria weer subjectief.
Ja, zeker ik al, het hangt ook af van hoe ontwikkelt een lezer is. Dan bedoel ik niet zijn of haar intelligentie, maar de kennis en ervaring op het gebied van lezen, wat betreft hoogstaande literatuur.
Marjo schreef:Maar bij alles wat je aanhaalt Roel, blijft de subjectiviteit van de beoordeler overeind. Wanneer noem je een zin ingewikkeld? Want ik weet zeker dat ingewikkelde zinnen ook slecht kunnen zijn..
Een zin kan juist ook ingewikkeld tot heel ingewikkeld worden door het gebruik van bijvoegelijke naamwoorden, bijwoorden en bijzinnen. Als er binnen een zin naar een ontwikkeling gestreeft wordt, is dat een teken van diepgang; dat die zin zich verheft boven het gebruikelijke, het bekende. Hoe hoog je zo'n zin moet aanslaan, hangt natuurlijk van het talent van de schrijver in kwestie af
Ja en van de beoordeler..
Ik maak me juist volgende bedenking...... Geef mij maar lectuur dan. Als je bij ieder boek de zinnen 3 keer moet herlezen omdat er zoveel beelspraak, adjectieven, enz bijstaan dat de zin helemaal vervormd en onleesbaar wordt, Als je ieder boek tot op het bot moet ontleden, als je ieder personage binnenste-buiten moet keren,.... waar blijft dan het leesplezier?
Ik denk dat Roel iets belangrijks zegt, dat het te maken heeft met lees-ervaring.
Waarom lezen wij geen romannetjes meer? Omdat de verhalen vaak op hetzelfde neerkomen. Omdat het een standaard opbouw en afloop heeft. Dat gaat vervelen, na verloop van tijd weet je het wel.
Niet ieder literair werk hoeft moeilijke zinnen of beeldspraak enz te hebben. Bordewijk bijvoorbeeld heeft uitermate korte, kernachtige zinnen. Maar ik denk dat het verschil tussen lectuur en literatuur is dat literatuur iets met je doet, je aan het denken zet. Bijv. door iets vanuit een anders dan normale invalshoek te benaderen.
Bij lectuur zijn het vaak hapklare brokken, je klapt het boek dicht en dat was het.
En net als bij lectuur bevalt het ene verhaal je wel en de andere niet.
Ik denk dat leeservaring wel belangrijk is, na verloop van tijd ga je verder en gaat een bepaald soort verhalen je vervelen. Literatuur verveelt niet gauw en laat je soms herlezen.
Maar dat zijn zo mijn gedachten hoor.
Ik vond het wel een rake opmerking Inge, als één boek van een schrijver als literair wordt gekenmerkt, is het dan een literair schrijver? Daar loop ik steeds over na te denken.
Wel weet ik dat sommige schrijvers zo hoog de literaire hemel in worden geprezen dat je er bijna niet aan durft te beginnen 'want dat zal wel te moeilijk zijn'. Frappant is dat de woorden literair en moeilijk bijna aan elkaar geplakt lijken te zitten. Het woord literair schrikt veel mensen af.
'Dat is voor intellectuelen, dat snappen we toch niet.' Wat onzin is.
(Misschien hebben intellectuelen dit zelf wel bedacht om intellectueel over te komen)
Maar wat ik wel denk is dat leeservaring belangrijk is zodat je kan vergelijken en dan ga je vanzelf onderscheid maken van wat je goed vindt geschreven en wat niet.
Ik denk dat jouw benadering wel een goede zo niet de beste is. Je vindt een boek goed of niet.
Roel heeft enorm veel gelezen en heeft ook het geduld om de boeken te analyseren en heeft daaruit zijn conclusies getrokken over wat al dan niet literatuur is.
Ik denk dat als wij dat deden we waarschijnlijk ook meer een beeld kregen over literatuur. Ik doe het in ieder geval niet, ik ben veel te hebberig/gretig om weer aan het volgende boek te beginnen.
Bernadet
Waarom lezen wij geen romannetjes meer? Omdat de verhalen vaak op hetzelfde neerkomen. Omdat het een standaard opbouw en afloop heeft. Dat gaat vervelen, na verloop van tijd weet je het wel.
Niet ieder literair werk hoeft moeilijke zinnen of beeldspraak enz te hebben. Bordewijk bijvoorbeeld heeft uitermate korte, kernachtige zinnen. Maar ik denk dat het verschil tussen lectuur en literatuur is dat literatuur iets met je doet, je aan het denken zet. Bijv. door iets vanuit een anders dan normale invalshoek te benaderen.
Bij lectuur zijn het vaak hapklare brokken, je klapt het boek dicht en dat was het.
En net als bij lectuur bevalt het ene verhaal je wel en de andere niet.
Ik denk dat leeservaring wel belangrijk is, na verloop van tijd ga je verder en gaat een bepaald soort verhalen je vervelen. Literatuur verveelt niet gauw en laat je soms herlezen.
Maar dat zijn zo mijn gedachten hoor.
Ik vond het wel een rake opmerking Inge, als één boek van een schrijver als literair wordt gekenmerkt, is het dan een literair schrijver? Daar loop ik steeds over na te denken.
Wel weet ik dat sommige schrijvers zo hoog de literaire hemel in worden geprezen dat je er bijna niet aan durft te beginnen 'want dat zal wel te moeilijk zijn'. Frappant is dat de woorden literair en moeilijk bijna aan elkaar geplakt lijken te zitten. Het woord literair schrikt veel mensen af.
'Dat is voor intellectuelen, dat snappen we toch niet.' Wat onzin is.
(Misschien hebben intellectuelen dit zelf wel bedacht om intellectueel over te komen)
Maar wat ik wel denk is dat leeservaring belangrijk is zodat je kan vergelijken en dan ga je vanzelf onderscheid maken van wat je goed vindt geschreven en wat niet.
Ik denk dat jouw benadering wel een goede zo niet de beste is. Je vindt een boek goed of niet.
Roel heeft enorm veel gelezen en heeft ook het geduld om de boeken te analyseren en heeft daaruit zijn conclusies getrokken over wat al dan niet literatuur is.
Ik denk dat als wij dat deden we waarschijnlijk ook meer een beeld kregen over literatuur. Ik doe het in ieder geval niet, ik ben veel te hebberig/gretig om weer aan het volgende boek te beginnen.
Bernadet
Wel bernadet, ik denk dat je de nagel op de kop slaat. Zo zinnig heeft nog nooit iemand in de discussie over wat literatuur is geantwoord.
Voor mij hoeft dat geanalyseer niet zo. Het gaat mij vooral om het verhaal en eventueel de achterliggende boodschap. Maar ik heb geen zin in zinsontledingen, zoeken naar betekenissen enz. En inderdaad Literatuur schrik de meeste gewone mensen af omdat ze denken dat literatuur en moeilijk samenhoren. Ik heb er eigenlijk nooit bij stilgestaan. Ik lees ergens een recencie of een beschrijving, denk "klinkt goed" en dan wil ik het lezen. Ik heb me nooit de vraag gesteld is dat nu literatuur of pulp? Nee, van die romannetjes lees ik niet meer. Heb het slechts een korte tijd als puber gelezen. Mijn goesting was nogal vlug over. Altijd hetzelfde verhaal, cliche personen,.... En toch, hoe noem je dan Evanovich???????
Ik begrijp mezelf soms niet
Inge
Voor mij hoeft dat geanalyseer niet zo. Het gaat mij vooral om het verhaal en eventueel de achterliggende boodschap. Maar ik heb geen zin in zinsontledingen, zoeken naar betekenissen enz. En inderdaad Literatuur schrik de meeste gewone mensen af omdat ze denken dat literatuur en moeilijk samenhoren. Ik heb er eigenlijk nooit bij stilgestaan. Ik lees ergens een recencie of een beschrijving, denk "klinkt goed" en dan wil ik het lezen. Ik heb me nooit de vraag gesteld is dat nu literatuur of pulp? Nee, van die romannetjes lees ik niet meer. Heb het slechts een korte tijd als puber gelezen. Mijn goesting was nogal vlug over. Altijd hetzelfde verhaal, cliche personen,.... En toch, hoe noem je dan Evanovich???????
Ik begrijp mezelf soms niet
Inge
Ik zou best wel willen leren hoe je een boek moet beoordelen, maar hoe doe je dat? Zonder inderdaad een boek kapot te analyseren zou dat moeten kunnen.
Wat jij zegt, Bernadet, dat een boek je iets moet doen, dat er een sfeer, een idee moet blijven hangen wil het literatuur genoemd worden, dat is natuurlijk wel zo. Maar zelfs daar is niet iedereen bevattelijk, en of dat er mee te maken heeft of je veel gelezen hebt? Nou..weet ik niet. Levenservaring misschien ook wel, het karakter van de lezer zelfs, en misschien toch wel intelligentie, Roel!
Maar veel lezen? Ik ken mensen die hun hele leven in de streekromans zijn blijven hangen..zonder dat nu minderwaardig te willen noemen trouwens.
Er zal altijd een groot grensgebied blijven Inge. Waar we het niet over eens zullen worden.
Als ik Banville een goede schrijver noem, waar ik van geniet, en Roel noemt het hoogstaande literatuur..bedoelen we dan misschien toch hetzelfde, maar zeggen we het anders?
Wat jij zegt, Bernadet, dat een boek je iets moet doen, dat er een sfeer, een idee moet blijven hangen wil het literatuur genoemd worden, dat is natuurlijk wel zo. Maar zelfs daar is niet iedereen bevattelijk, en of dat er mee te maken heeft of je veel gelezen hebt? Nou..weet ik niet. Levenservaring misschien ook wel, het karakter van de lezer zelfs, en misschien toch wel intelligentie, Roel!
Maar veel lezen? Ik ken mensen die hun hele leven in de streekromans zijn blijven hangen..zonder dat nu minderwaardig te willen noemen trouwens.
Er zal altijd een groot grensgebied blijven Inge. Waar we het niet over eens zullen worden.
Als ik Banville een goede schrijver noem, waar ik van geniet, en Roel noemt het hoogstaande literatuur..bedoelen we dan misschien toch hetzelfde, maar zeggen we het anders?
Ik ken mensen die hun hele leven in de streekromans zijn blijven hangen
Weet je dat zat ik gisteren ook te denken. Zonder te willen afbreken: Mijn vriendin is in de liefdesromans blijven hangen en uiteindelijk denk ik dat het toch een heel klein beetje met ambitie en intelligentie te maken heeft.
Maar ook en vooral de studies. (denk ik toch)
Als ik bekijk wat ik jaren geleden las en wat ik nu lees..... Nou er kan geen groter verschil zijn. Vroeger hield ik het vooral op detectives, thrillers, misdaadromans, fantasy en waargebeurde verhalen. Nu lees ik zowat elk onderwerp, elk genre, elke schrijver,..... Dat is vooral door leestafel gekomen maar ook voor een groot stuk door die 2 jaar bibschool.
En wat dat analyseren betreft: ik denk als je weet op wat te letten enz dat dat op een bepaald moment ook een gewoonte wordt, dat je dan bv. onbewust in je hoofd aantekeningen maakt en als het boek klaar is, je analyse ook klaar is......
Zo een beetje als een verslag schrijven van een vergadering: In het begin noteer je zowat alles om je verslag te kunnen maken, als je het veel doet schrijf je dat uit je losse pols. Mijn neef heeft altijd op het eind van de vergadering een kladverslag klaar
Hij vergadert voor zijn werk wel iedere dag en soms 3 keer per dag. Ik zou dat willen kunnen met boeken maar zie er geen begin aan, ik zou direct aan dat stuk van uit losse pols willen zitten
Inge
Het is ook maar net wat je wil lezen en waarom.
Wil je lezen om je te ontspannen, even weg uit de werkelijkheid of wil je lezen omdat een onderwerp je aanspreekt.
Bij veel romannetjes is er geen onderwerp behalve de knappe man en vrouw die elkaar ontmoeten, verliefd worden, de derde komt in het spel en uiteindelijk komt alles toch goed. Gewoon een liefdesverhaal, een soort sprookje.
Bij 'literatuur' gaat het toch meer om het onderwerp. Kan ook liefde zijn maar dan niet in het vaste stramien van een romannetje.
Analyseren tijdens het lezen vind ik heel moeilijk omdat ik me toch altijd laat meeslepen door het verhaal. Vaak begint het 'analyseren' pas als ik een verslag maak. Waar draait het verhaal feitelijk om? Waarom spreekt het me aan? Waarom vind ik het niets? Maar je kan ook analyseren totdat het verhaal in duizend stukjes ligt, het in feite kapot analyseren.
Ik begin wel eens met losse blaadjes en potlood bij de hand om alles gelijk te noteren maar dat blokkeert mij enorm bij het lezen. Soms lees ik prachtige zinnen die ik dan eigenlijk in m'n verslag wil noemen maar ben ze dan geheid kwijt. Wat ik wel merk door verslagen te maken is dat bepaalde boeken zo'n sfeer hebben die bijna niet na te vertellen valt.
Dan besef ik pas goed hoe knap zo'n boek gemaakt is, hoe moeilijk het is om iets op te schrijven zodat er een sfeer ontstaat. Dat mij de woorden ontbreken om dat te kunnen weergeven. Zou dat literatuur zijn? Dat ongrijpbare?
Bernadet
Wil je lezen om je te ontspannen, even weg uit de werkelijkheid of wil je lezen omdat een onderwerp je aanspreekt.
Bij veel romannetjes is er geen onderwerp behalve de knappe man en vrouw die elkaar ontmoeten, verliefd worden, de derde komt in het spel en uiteindelijk komt alles toch goed. Gewoon een liefdesverhaal, een soort sprookje.
Bij 'literatuur' gaat het toch meer om het onderwerp. Kan ook liefde zijn maar dan niet in het vaste stramien van een romannetje.
Analyseren tijdens het lezen vind ik heel moeilijk omdat ik me toch altijd laat meeslepen door het verhaal. Vaak begint het 'analyseren' pas als ik een verslag maak. Waar draait het verhaal feitelijk om? Waarom spreekt het me aan? Waarom vind ik het niets? Maar je kan ook analyseren totdat het verhaal in duizend stukjes ligt, het in feite kapot analyseren.
Ik begin wel eens met losse blaadjes en potlood bij de hand om alles gelijk te noteren maar dat blokkeert mij enorm bij het lezen. Soms lees ik prachtige zinnen die ik dan eigenlijk in m'n verslag wil noemen maar ben ze dan geheid kwijt. Wat ik wel merk door verslagen te maken is dat bepaalde boeken zo'n sfeer hebben die bijna niet na te vertellen valt.
Dan besef ik pas goed hoe knap zo'n boek gemaakt is, hoe moeilijk het is om iets op te schrijven zodat er een sfeer ontstaat. Dat mij de woorden ontbreken om dat te kunnen weergeven. Zou dat literatuur zijn? Dat ongrijpbare?
Bernadet
Hallo Bernadet,
Dat is heel mooi verwoord!
Als één boek van een schrijver als literair gekenmerkt wordt, is deze schrijver dan een literair schrijver? Ja, voor dat ene boek. Hij kan daarnaast regelrechte pulp geschreven, hij blijft voor dat ene boek geboekstaafd staan als literair schrijver.
Je moet nooit bang zijn aan iets "hogers" te beginnen. Het is echter ook iets dat al bij de geboorte van een mens aanwezig is of hij later literatuur zal gaan waarderen of niet. Voor jezelf is dat een mooie ontdekkingstocht en kom je erachter of het voor jou is weggelegd of niet. Boeken van Catherine Cookson en Konsalik zijn hoogstaande boeken op een bepaald niveau. Zo heeft iedere niveau zijn lezers. Maar als je ontdekt hebt dat literatuur een nieuwe wereld voor je opent, dan zijn de enige grenzen je eigen intelligentie, je bevattingenvermogen en je capaciteit. En daarom is het gewoon een kwestie van uitproberen. Aan de andere kant moet je ook weer niet te snel willen opgeven, soms vereist literatuur ook het doorzettingsvermogen van een lezer. Proust beroemde werk heeft mij pas na de vierde poging in de greep gekregen! En dan wordt je daarna ook volop beloond.
Nou ja, Bernadet, ik lees de boeken toch soms redelijk snel uit, ook in een roes en dat betekent haast automatisch dat je het boek minstens voor een tweede keer moet lezen, wil je het boek ook echt veroveren.
groetjes,
Roel
Dat is heel mooi verwoord!
Als één boek van een schrijver als literair gekenmerkt wordt, is deze schrijver dan een literair schrijver? Ja, voor dat ene boek. Hij kan daarnaast regelrechte pulp geschreven, hij blijft voor dat ene boek geboekstaafd staan als literair schrijver.
Je moet nooit bang zijn aan iets "hogers" te beginnen. Het is echter ook iets dat al bij de geboorte van een mens aanwezig is of hij later literatuur zal gaan waarderen of niet. Voor jezelf is dat een mooie ontdekkingstocht en kom je erachter of het voor jou is weggelegd of niet. Boeken van Catherine Cookson en Konsalik zijn hoogstaande boeken op een bepaald niveau. Zo heeft iedere niveau zijn lezers. Maar als je ontdekt hebt dat literatuur een nieuwe wereld voor je opent, dan zijn de enige grenzen je eigen intelligentie, je bevattingenvermogen en je capaciteit. En daarom is het gewoon een kwestie van uitproberen. Aan de andere kant moet je ook weer niet te snel willen opgeven, soms vereist literatuur ook het doorzettingsvermogen van een lezer. Proust beroemde werk heeft mij pas na de vierde poging in de greep gekregen! En dan wordt je daarna ook volop beloond.
Nou ja, Bernadet, ik lees de boeken toch soms redelijk snel uit, ook in een roes en dat betekent haast automatisch dat je het boek minstens voor een tweede keer moet lezen, wil je het boek ook echt veroveren.
groetjes,
Roel
Bernadet schreef:Ik denk dat Roel iets belangrijks zegt, dat het te maken heeft met lees-ervaring.
Waarom lezen wij geen romannetjes meer? Omdat de verhalen vaak op hetzelfde neerkomen. Omdat het een standaard opbouw en afloop heeft. Dat gaat vervelen, na verloop van tijd weet je het wel.
Niet ieder literair werk hoeft moeilijke zinnen of beeldspraak enz te hebben. Bordewijk bijvoorbeeld heeft uitermate korte, kernachtige zinnen. Maar ik denk dat het verschil tussen lectuur en literatuur is dat literatuur iets met je doet, je aan het denken zet. Bijv. door iets vanuit een anders dan normale invalshoek te benaderen.
Bij lectuur zijn het vaak hapklare brokken, je klapt het boek dicht en dat was het.
En net als bij lectuur bevalt het ene verhaal je wel en de andere niet.
Ik denk dat leeservaring wel belangrijk is, na verloop van tijd ga je verder en gaat een bepaald soort verhalen je vervelen. Literatuur verveelt niet gauw en laat je soms herlezen.
Maar dat zijn zo mijn gedachten hoor.
Ik vond het wel een rake opmerking Inge, als één boek van een schrijver als literair wordt gekenmerkt, is het dan een literair schrijver? Daar loop ik steeds over na te denken.
Wel weet ik dat sommige schrijvers zo hoog de literaire hemel in worden geprezen dat je er bijna niet aan durft te beginnen 'want dat zal wel te moeilijk zijn'. Frappant is dat de woorden literair en moeilijk bijna aan elkaar geplakt lijken te zitten. Het woord literair schrikt veel mensen af.
'Dat is voor intellectuelen, dat snappen we toch niet.' Wat onzin is.
(Misschien hebben intellectuelen dit zelf wel bedacht om intellectueel over te komen)
Maar wat ik wel denk is dat leeservaring belangrijk is zodat je kan vergelijken en dan ga je vanzelf onderscheid maken van wat je goed vindt geschreven en wat niet.
Ik denk dat jouw benadering wel een goede zo niet de beste is. Je vindt een boek goed of niet.
Roel heeft enorm veel gelezen en heeft ook het geduld om de boeken te analyseren en heeft daaruit zijn conclusies getrokken over wat al dan niet literatuur is.
Ik denk dat als wij dat deden we waarschijnlijk ook meer een beeld kregen over literatuur. Ik doe het in ieder geval niet, ik ben veel te hebberig/gretig om weer aan het volgende boek te beginnen.
Bernadet
Hallo Inge,
Vergeet het niet dat mijn uiteenzetting, een uiteenzetting is de capaciteit van een schrijver, de maker dus en minder de lezer!
Het is niet vreemd dat een programma als Zeeman met boeken nooit de waardering gekregen heeft, die het verdiende. Los van het feit dat ze met een analyse van een boek de plank wel iets goed missloegen, was het een uitstekend programma, een unicum voor de Nederlandse tv, echter niet echt geschikt voor pure lezers. Deze recensenten, allen recensent voor een krant of zelf schrijver analyseerden de boeken op het niveau van de schepper van een boek. De meeste lezers zitten niet te wachten op een analyse van een structuur e.d.
Dus je kunt gerust je boeken zonder al die analyses lezen, gewoon voor de lol, alleen je mist een hele wereld mooi of lelijk, maar zondermeer verreikend voor je leven. Mijn leven heeft het enorm verrijkt. Het leert je ook om driedimensionaal naar de wereld om je heen te kijken. Het leert je beter situaties analyseren, je leert je ook mensenkennis en ervaring.
Er wordt vooral door niet lezer smalend gedaan over boekenwijsheid, dat dit niet over eenkomt met de werkelijkheid. Zij hebben het mis, het gaat zelfs dieper dan de werkelijkheid, want de werkelijkheid die wij normaal als mensen opvangen, is maar een deel daarvan. De goede literatuur leert je je dat er meer is dan de werkelijkheid die je op het eerste oog ziet.
En tenslotte. Het is toch een algemeen gegeven, dat de mens steeds snakt naar iets nieuws. Dat is iets waar goede literatuur in voorziet, steeds weer het verleggen van grenzen, een ware uitdaging voor en de schrijver en de lezer.
Als je een blik op die andere wereldheid wilt werpen, dan moet je maar eens de film Himmel über Berlin van de Duitse cineast Wim Wenders kijken. Als je eraan overgeeft, beleef je haast een spirituele ervaring.
groetjes,
Roel
Vergeet het niet dat mijn uiteenzetting, een uiteenzetting is de capaciteit van een schrijver, de maker dus en minder de lezer!
Het is niet vreemd dat een programma als Zeeman met boeken nooit de waardering gekregen heeft, die het verdiende. Los van het feit dat ze met een analyse van een boek de plank wel iets goed missloegen, was het een uitstekend programma, een unicum voor de Nederlandse tv, echter niet echt geschikt voor pure lezers. Deze recensenten, allen recensent voor een krant of zelf schrijver analyseerden de boeken op het niveau van de schepper van een boek. De meeste lezers zitten niet te wachten op een analyse van een structuur e.d.
Dus je kunt gerust je boeken zonder al die analyses lezen, gewoon voor de lol, alleen je mist een hele wereld mooi of lelijk, maar zondermeer verreikend voor je leven. Mijn leven heeft het enorm verrijkt. Het leert je ook om driedimensionaal naar de wereld om je heen te kijken. Het leert je beter situaties analyseren, je leert je ook mensenkennis en ervaring.
Er wordt vooral door niet lezer smalend gedaan over boekenwijsheid, dat dit niet over eenkomt met de werkelijkheid. Zij hebben het mis, het gaat zelfs dieper dan de werkelijkheid, want de werkelijkheid die wij normaal als mensen opvangen, is maar een deel daarvan. De goede literatuur leert je je dat er meer is dan de werkelijkheid die je op het eerste oog ziet.
En tenslotte. Het is toch een algemeen gegeven, dat de mens steeds snakt naar iets nieuws. Dat is iets waar goede literatuur in voorziet, steeds weer het verleggen van grenzen, een ware uitdaging voor en de schrijver en de lezer.
Als je een blik op die andere wereldheid wilt werpen, dan moet je maar eens de film Himmel über Berlin van de Duitse cineast Wim Wenders kijken. Als je eraan overgeeft, beleef je haast een spirituele ervaring.
groetjes,
Roel
Inge schreef:Wel bernadet, ik denk dat je de nagel op de kop slaat. Zo zinnig heeft nog nooit iemand in de discussie over wat literatuur is geantwoord.
Voor mij hoeft dat geanalyseer niet zo. Het gaat mij vooral om het verhaal en eventueel de achterliggende boodschap. Maar ik heb geen zin in zinsontledingen, zoeken naar betekenissen enz. En inderdaad Literatuur schrik de meeste gewone mensen af omdat ze denken dat literatuur en moeilijk samenhoren. Ik heb er eigenlijk nooit bij stilgestaan. Ik lees ergens een recencie of een beschrijving, denk "klinkt goed" en dan wil ik het lezen. Ik heb me nooit de vraag gesteld is dat nu literatuur of pulp? Nee, van die romannetjes lees ik niet meer. Heb het slechts een korte tijd als puber gelezen. Mijn goesting was nogal vlug over. Altijd hetzelfde verhaal, cliche personen,.... En toch, hoe noem je dan Evanovich???????
Ik begrijp mezelf soms niet
Inge
Hallo Marjo,
Als ik lees, leest de schrijver, die ik ook ben, onverbiddelijk mee. Die kan ik niet uitschakelen, maar er leest ook nog een dichter en filosoof mee. Echt onbevangen lezen kan ik niet meer. Aan de andere kant levert deze "multipersonaliteit" ook een hoop extra op.
Je kunt de wereld over varen, maar je zal er ook echt dieper in doordringen als je ook de tijd wil nemen om er langer bij still te blijven staan; je te verdiepen in een andere cultuur, dan leer eigenlijk pas echt iets over een bepaalde plaats of een bepaalde cultuur of over een gemeenschap. Dus als je bezoek aan bv Australië een vluchtige is, dan leer je nog meer over het land en zijn bewoners als een goed boek ervoer leest. En dan bedoel ik boek dat verder graaft dan de toeristische oppervlakte.
Het waarderen van literatuur heeft alles te maken met zien, zien wat de schrijver bedoelt heeft, zien waar de grootsheid ligt of waar juist het mankeert.
groetjes,
Roel
Als ik lees, leest de schrijver, die ik ook ben, onverbiddelijk mee. Die kan ik niet uitschakelen, maar er leest ook nog een dichter en filosoof mee. Echt onbevangen lezen kan ik niet meer. Aan de andere kant levert deze "multipersonaliteit" ook een hoop extra op.
Je kunt de wereld over varen, maar je zal er ook echt dieper in doordringen als je ook de tijd wil nemen om er langer bij still te blijven staan; je te verdiepen in een andere cultuur, dan leer eigenlijk pas echt iets over een bepaalde plaats of een bepaalde cultuur of over een gemeenschap. Dus als je bezoek aan bv Australië een vluchtige is, dan leer je nog meer over het land en zijn bewoners als een goed boek ervoer leest. En dan bedoel ik boek dat verder graaft dan de toeristische oppervlakte.
Het waarderen van literatuur heeft alles te maken met zien, zien wat de schrijver bedoelt heeft, zien waar de grootsheid ligt of waar juist het mankeert.
groetjes,
Roel
Marjo schreef:Ik zou best wel willen leren hoe je een boek moet beoordelen, maar hoe doe je dat? Zonder inderdaad een boek kapot te analyseren zou dat moeten kunnen.
Wat jij zegt, Bernadet, dat een boek je iets moet doen, dat er een sfeer, een idee moet blijven hangen wil het literatuur genoemd worden, dat is natuurlijk wel zo. Maar zelfs daar is niet iedereen bevattelijk, en of dat er mee te maken heeft of je veel gelezen hebt? Nou..weet ik niet. Levenservaring misschien ook wel, het karakter van de lezer zelfs, en misschien toch wel intelligentie, Roel!
Maar veel lezen? Ik ken mensen die hun hele leven in de streekromans zijn blijven hangen..zonder dat nu minderwaardig te willen noemen trouwens.
Er zal altijd een groot grensgebied blijven Inge. Waar we het niet over eens zullen worden.
Als ik Banville een goede schrijver noem, waar ik van geniet, en Roel noemt het hoogstaande literatuur..bedoelen we dan misschien toch hetzelfde, maar zeggen we het anders?
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten