Het boek gaat over Enid en Alfred, een vreemd oud echtpaar en hun kinderen. Klinkt niet zo interessant, maar omdat de levens van de kinderen (behalve Gary) erg interessant zijn, en hun gedachten levendig en origineel, is het een erg boeiend verhaal.
Ook de compositie houdt de lezer alert en scherp, lange terugblikken. De beschouwende stijl, waarin luchtig en bijna ongemerkt van het ene naar het andere leven overgestapt wordt, en - bovenal - de milde maatschappijkritiek die uit het boek spreekt.
Een humoristisch boek, milde ironie met mededogen voor de hoofdpersonen en voor mensen in het algemeen maken het een prettig en 'wijs' boek.
Er worden heel veel thema's aangestipt, bijvoorbeeld dat mensen steeds 'correcties' proberen aan te brengen bij anderen en zichzelf, terwijl zij niet doorhebben dat het juist de vreemde tekortkomingen en eigenaardigheden zijn die de mens kleur geeft en individueel maakt.
Dat klinkt als een cliché (komt omdat ik het verwoord

Zo zijn er nog veel meer van die thema's, de lezer wordt echter voor de gek gehouden door de schrijver, steeds is er de belofte dat het een groots eindigende maatschappijkritische roman wordt. Maar het boek eindigt niet met de zelfvernietiging van de mens door zijn 'correcties'.
Die correcties komen steeds terug. Het medicijn 'correctall' bijvoorbeeld, waarvan we maar niet te weten komen of het de aanjager is van een luchtbel-windhandel achtige aandelen fraude (zoals worldonline) of het een medicijn is dat een aantal ziekten de wereld uit helpt (als alzheimer) of een grote bedreiging voor de wereld van individuen.
Maar bijvoorbeeld ook het constante herschrijven van het verleden door de hoofdpersonen om het draaglijker te maken.
Ik schrijf er nu te lang na het lezen iets over, dus het verhaal staat me niet meer helder voor ogen.
Wat ik wel weet is dat ik iedereen aanraad om het boek te lezen.
Wie heeft het nog meer gelezen?
(update zie ook http://www.leestafel.info/jonathan-franzen )