Thema april 2016 - Buren

[Dettie]

Ciao Buurman!
Renée de Haan

Ciao Buurman! Een boek om te lezen, een cd met beeldmateriaal en muziek.
Laat u meeslepen in het verhaal, de foto's en de authentieke liederen. Toscane zoals het was in 1993. Een Nederlands gezin pioniert. Begint met niets en wint veel. Na 15 jaar kijkt Renée de Haan, samen met haar man en drie kinderen, terug op het eerste jaar in Volterra, Toscane, Italië. Nuchtere Nederlanders bij wie inmiddels Italiaans bloed door de aderen stroomt.


Het begin
Vier uur. We blijven achter het hek staan en kijken, kijken alsof er een toekomst te zien valt. Hoe groot is dit huis eigenlijk? Groot genoeg? Ik ken alleen de keuken en de wankele meubels, de vergane balken. Anna gooit even later haar door de jaren goed gevette armen om mijn middel: "Bella, come sei bella" en ze troont me haar vertrouwde keuken in, waar binnen vijf minuten een open haard knettert.


Het eind
Gigi pakt zijn gitaar in om twee uur 's nachts. Salvo lacht dat het tijd wordt om naar huis te gaan, Piero vraagt waarom ze dat ene liedje niet gespeeld hebben en de uren kabbelen voort. In een ledigheid die te vol is om op te schrijven. Die mag je meemaken. Tot er ergens iets van zonlicht gloort en het laatste liedje heel teder een afscheid in zich draagt. Nou ja, afscheid. Iedereen kust iedereen en spreekt af: morgen zitten we hier weer. Zelfde tijd, zelfde plaats. Ook al gaat het niet door, in gedachten zijn we bij elkaar en overmorgen delen we weer echt. Of volgende week. Met altijd dat woordje: Ciao!


ISBN 99789079180066 | Paperback | 192 pagina's | Cb Diverse Nederlandse Uitg | juli 2008

[Dettie]

Citaat van de dag

De onpersoonlijke hand van de overheid kan nooit de helpende hand van een buurman vervangen.

Hubert H. Humphrey

[Renate]

Met dat citaat ben ik het toch niet helemaal eens. Ik geef in zekere zin toch de voorkeur aan de onpersoonlijke hand van de overheid. Met de buurman kun je ruzie krijgen.

[Dettie]

Nou... met de overheid kun je ook ruzie krijgen dankzij alle regeltjes en wetjes en zo. En dat valt zelden tot een goed eind te breien.
Dan toch liever de helpende hand van de buurman. En met buren die de helpende hand bieden krijg je niet zo gauw ruzie. Het zijn vaak de buren die geen poot uitsteken waarmee je ruzie krijgt.
Gelukkig heb ik nog nooit ruzie met m'n buren gehad, lijkt me heel akelig.

Dettie

[Renate]

Nou ik kan me herinneren dat m'n vader ruzie kreeg met z'n buren, over z'n vuilnisbak, die op de galerij stond, toen de buren verhuisden van de ene kant naar de andere kant van zijn huis. Dat wil dus zeggen dat ze eerst in het eerste huis op de galerij woonden en later verhuisden naar het derde huis, terwijl m'n vader in het tweede huis woonde. Die vuilnisbak had altijd op de galerij gestaan, in het hoekje naast de voordeur en dat had nooit problemen opgeleverd. De buren zorgden in de vakantie voor z'n kat en voor de dood van m'n moeder voor de katten van m'n ouders en ze hadden een sleutel van het huis. Na de ruzie over de vuilnisbak, die m'n vader toen maar weg heeft gedaan en vervangen heeft door een andere vuilnisbak, die in de keuken kon staan, is de ruzie min of meer bijgelegd, maar de verhoudingen zijn toch voorgoed veranderd. De sleutel hebben de buren in ieder geval niet.

En wat betreft de ruzies met de overheid, daar heb ik als uitkeringsgerechtigde meer dan genoeg mee te maken gehad. Als er een reden is om een betaalde baan te willen, is het dat wel. Helaas is het krijgen van een betaalde baan voor mij al meer dan 30 jaar een onmogelijkheid gebleken.

[Dettie]

Goede buren
Ruth Rendell

Wanneer Stuart Font in Lichfield House gaat wonen, nodigt hij zijn buren en zijn minnares uit. Maar wat een feestje zou moeten worden om iedereen te leren kennen en samen te brengen, loopt uit op een drama. De echtgenoot van Stuarts minnares is achter hun relatie gekomen en slaat Stuart het ziekenhuis in. Dit levert de buren een hoop gespreksstof op, maar betekent het einde van Stuarts relatie. Liever richt hij zich op een van de mooie Aziatische overbuurmeisjes, ‘Tigerlily’. Als blijkt dat zij een Engels paspoort nodig heeft, is hij maar wat graag bereid haar te helpen. Tigerlily komt echter niet op hun afspraak opdagen en Stuart wacht een onaangename verrassing.


Recensie
De 25-jarige Stuart Font heeft met geld van een erfenis een appartement gekocht en organiseert een housewarming party voor zijn buren. Ook zijn minnares Claudia, een getrouwde vrouw, is aanwezig. Haar achterdochtige echtgenoot is met behulp van afluisterapparatuur achter de affaire gekomen, verstoort het feestje op ruwe wijze, slaat Stuart het ziekenhuis in en dreigt Stuart te vermoorden als hij zijn vrouw niet met rust laat. Voor Stuart het einde van zijn relatie met Claudia, liever richt hij zich op Tijgerlelie, een Aziatische schone die aan de overkant woont en orchideeen kweekt. Hij weet een afspraak met haar te regelen en het blijkt dat ze een Brits paspoort nodig heeft. Stuart is bereid haar te helpen, maar het loopt heel anders.

Belangrijk in het verhaal zijn de onderlinge verhoudingen tussen de zeer verschillende flatbewoners, ze worden raak getypeerd. De veelgeprezen auteur weet met enkele omschrijvingen een persoon te karakteriseren en tegelijk onderhuidse spanning op te roepen. Knap geschreven, met een onverwacht einde, een echte Rendell, waar menigeen veel leesplezier aan zal beleven. Vrij kleine druk, volle bladspiegel.
Redactie


ISBN 9789400500389 | Paperback | 219 pagina's | Bruna uitgevers | maart 2002
Vertaald door Rogier van Kappel

[Dettie]

Citaat van de dag

Gaarne zal men aan zijn buurman een brood in leen geven, als men weet dat hij morgen zal bakken.

Nizami Ganjavi

[Renate]

Klinkt als een interessant boek.

En de bibliotheek heeft het.

[Marjo]

Ik denk niet dat Ruth Rendell ook de schrijfster is van het boek van vandaag?

[Renate]

Nee, dat denk ik ook niet.

Krijgen we morgen een kinderboek met 'mei' in de titel?

[Dettie]

Beste buren
Diverse auteurs

Belgen over Nederlanders en Nederlanders over België Met teksten van David Van Reybrouck, Oscar van den Boogaard, Ivo Victoria, Benno Barnard, Wine Dierickx, Marc Reugebrink, Geert van Istendael, Thé Lau, Thomas Blondeau, Charlotte Mutsaers, Geert Buelens, Willem van Zadelhoff, Piet Piryns, Hanneke Siebelink, Chris van Camp, Joke van Leeuwen, Hugo Camps en Dick Matena.


Beste buren is een verzameling van essays van Belgische schrijvers over Nederland, en van Nederlandse schrijvers over België. De teksten gaan onder andere over de kleine en grote verschillen die de verhoudingen tussen Belgen en Nederlanders bepalen. Zo is er de Nederlandse drang om alles gezellig te vinden en veel te vergaderen, en het Vlaamse gebrek aan nationale trots of stedenbouwkundige principes. Ook de evoluties en de nuances in de verhoudingen tussen beide volkeren komen uitgebreid aan bod.


De auteurs zijn schrijvers, een actrice, opiniemakers, een muzikant, dichters en journalisten. Ze hebben met elkaar gemeen dat ze een bijzondere band met hun buurland hebben, omdat ze er wonen of werken, of vaak vertoeven. Ze schrijven heel eerlijk over de eigenschappen van hun buren die ze waarderen en bewonderen maar ook over de gewoontes die ze niet begrijpen. Elke auteur durft ook zijn of haar twijfels te benoemen: nadenken over de relatie met onze buren, dwingt ons immers om te reflecteren over onze eigen identiteit.


ISBN 9789460580611 | Paperback | 171 pagina's | Luster Uitgeverij | april 2011

[Dettie]

Citaat van de dag

De buren weten precies hoe verkeerd wij het doen. Maar daar staat tegenover dat wij precies weten hoe verkeerd de buren het doen.

Simon Carmiggelt

(Was ook het citaat vergeten zag ik)
Dat heb je als je midden in een grote verbouwing zit.

Dettie

[Stef7sa]

Dit boek was het grote voorbeeld voor mijn eigen boek Italiaanse Toestanden met verhalen over het leven als buitenlander in Italie. Het geeft een waarachtig beeld van hoe Italianen zijn, zonder de gebruikelijke romantiseringen van la dolce vita en o sole mio. "È finita la stagione" is een klassieker die wij hier nog vaak lachend aanhalen. Gekke Italianen!

Italiaanse buren
Tim Parks


Er is maar één goede manier om de dingen te doen, zegt de Italiaan, en dat is zoals wij het doen. Wie dat kan aanvaarden heeft de eerste stap gezet op het lange en glibberige pad van de buitenlander die zich metterwoon in Italië wil vestigen. En dan nog: de Engelse schrijver Tim Parks heeft aan den lijve ondervonden hoe moeilijk het is niet te verdwalen in de doolhof van regels, gewoontes, normen en waarden die het alledaagse leven in Italië bepalen.


Cappuccino drink je tussen acht en half elf 's ochtends, en ook alleen dan. Espresso daarentegen kan op elk moment van de dag gedronken worden. Iedereen houdt van de paus. Het is heel gewoon en zeker niet hypocriet om op zondag vroom naar de kerk te gaan en door de week condooms te verkopen. Als een bankemployé je vraagt hoeveel rente je wilt betalen, dien je niet met je ogen te knipperen. Na september wordt er niet gezwommen, en worden alle tomaten geoogst, rijp of niet, want la stagione è finita. Als je deze en vele andere regels onder de knie hebt, hoor je er nog altijd niet helemaal bij. Dat gebeurt pas wanneer zich het wonder voltrekt waar de Italianen geen genoeg van kunnen krijgen: een man wordt vader. Nu heeft hij eindelijk bewezen dat hij iemand is die het leven ernstig neemt.


Een komisch en buitengewoon informatief boek, vol verrukkelijke couleur locale. Onmisbaar voor elke Italië-liefhebber.
Tim Parks woont sinds 1982 met zijn vrouw en twee kinderen in Italië.


ISBN 9789041330857 | Paperback | 350 pagina's | Singel Pockets | januari 2002
Vertaald door Corine Kisling