A.F.Th. van der Heijden - Tonio

[Renate]

Ik denk dat ik precies begrijp wat je bedoelt, Willeke. Dat is ook mijn bezwaar tegen Conny Palmen. Tonio zou ik nog steeds moeten lezen, maar ik zie een beetje tegen de omvang op. De schrijver heeft een monument op willen richten voor z'n zoon. Dat hij daarbij geïdealiseerd wordt, lijkt me ergens niet onlogisch. Dat is iets wat je altijd zult krijgen als iemand net overleden is. Kijk ook maar naar de reacties op de dood van David Bowie (die ik overigens zeer bewonder).
Ik lees graag biografieën en ook autobiografieën, vooropgesteld dat de persoon in kwestie me op de een of andere manier interesseert. Soms heeft een biografie meer weg van een hagiografie, terwijl je ook wel eens het risico loopt dat het onderwerp genadeloos neer wordt gesabeld. Dat komt misschien ook voor als de auteur z'n onderwerp al te zeer op een voetstuk heeft gezet en vervolgens tot de ontdekking komt dat de persoon die hij vereert heeft, ook maar een mens is, die misschien ook wel eens minder prettige eigenschappen heeft.

[Willeke]

Klopt, de mooiste biografieën zijn die waar zowel de goede als de slechte/mindere kanten van een persoon belicht worden. Vind ik tenminste.

[Renate]

Inderdaad, daar ben ik het helemaal mee eens. Soms denk ik ook wel eens dat ik beter niet te veel kan weten van mensen die ik bewonder, omdat ze misschien wel eens opvattingen kunnen hebben, waar ik moeite mee heb. Maar goed, dat kan gebeuren. Ik heb ook wel eens een musicus gesproken, wiens werk ik goed vind en die zich zeer negatief uitliet over een andere groep, die ik ook goed vind.

[Dettie]

Je beschrijft het heel mooi Willeke. Inderdaad is een boek waarin het zelfmedelijden er bovenop ligt heel vervelend lezen, hoe erg het ook is wat er gebeurd is. Om meer van de wereld te begrijpen... dat is wel een heel mooi uitgangspunt. Daarvoor lees ik ook vaak boeken met heftige onderwerpen. Maar mijn grootste bezwaar is nog steeds dat ik persoonlijk zo'n onderwerp te privé vind, hoe mooi ook geschreven, maar dat heb ik nu al genoeg gemeld. Ik heb verder ook geen bezwaar tegen het boek, als het mensen verder helpt dan is het natuurlijk geweldig.

Ik heb overigens een hele tijd geleden wel een boek gelezen over een Franse vrouw die door de dood van haar ouders door een ongeluk zichzelf bijna had afgesloten van de wereld en een klein katje leerde haar weer haar gevoel toe te staan. Maar dat was puur haar eigen strijd, dat ging niet over haar ouders, wel over hoe ze stukje bij beetje haar verdriet toeliet en weer 'wakker' werd. Weer verder kon. Dat vond ik verpletterend mooi, heel ontroerend en aangrijpend.
Misschien vinden jullie het geen verschil maken maar ik dus wel. Tonio kan niets meer inbrengen maar het gaat wel over hem, ondanks dat ook al het verdriet dat Van der Heijden heeft gemeld wordt. (Ik heb veel interviews met Van der Heijden gezien en gelezen)
Die vrouw had het alleen over zichzelf, niet over haar ouders, en hoe ze er weer bovenop krabbelde.

Dettie

[Willeke]

Je zet me in ieder geval aan het denken, dat is al heel wat. je hebt gelijk, de nabestaanden kunnen er niets mee aan toevoegen of een weerwoord geven. in sommige gevallen, ik herinner me een recentelijk wat boeken over ongevallen door partners en vrienden waar de familie helemaal niet over te spreken was, kan ik me dat erg voorstellen.
Tonio, en bv de gedichten van Anna Enquist over haar overleden dochter, heb ik denk ik toch meer als een eerbetoon gelezen, een klein monumentje, dat de overlededen op die manier nog een tijdje in ons midden houdt.

De meer verhalende romans van Siebelink en bv Maarten t Hart zullen bij de familie misschien ook niet altijd juichend zijn onthaald.

Wat vond je trouwens van t laatste boek van Adriaan van Dis over zijn moeder? Ik meen onthouden te hebben dat je dat goed vond, maar misschien heb ik dat verzonnen.

Mijn argumenten zijn geenszins bedoeld als een welles-nietes-spelletje, het is speciaal bij dit onderwerp wel duidelijk dat die grens voor iedereen anders ligt, en zelfs bij mij zelf ook nog per schrijver verschilt. Vind het wel een interessante gedachtewisseling zo.

[Renate]

Ik had het er vanmorgen toevallig ook nog met m'n vader over. Ik heb het idee dat ik bij Conny Palmen een beetje het gevoel heb dat het een en ander over de rug van haar bekende partners gaat. Voor een biografie is enige afstand nodig en dat heeft een partner natuurlijk niet echt.

[kevinWouters]

Ik heb net het boek gelezen en ik vond het boek heel treurig.
Hoe de vader zijn kind is verloren, hoe hij Tonio zoveel mist.
Het is echt treurig om mensen zoveel pijn te zien hebben.
ik vind het wel heel mooi dat hij een boek voor zijn zoon heeft geschreven.
Het moet heel moeilijk zijn geweest voor hem.

[caiteeychinees]

Ik vind nu niet dat het boek zo triestig is als jij zegt, hoor! Er waren vooral vrolijke en blije momenten in het boek, inderdaad afgewisseld met af en toe een triestig moment.
Ik ga wel akkoord dat het heel moeilijk moet geweest zijn voor de schrijver om hier een boek over te schrijven. Het verliezen van een kind is namelijk al heel zwaar maar om hier dan nog een boek over te schrijven, chapeau!

[kevinWouters]

Dat is je eigen mening dat je dingen vrolijker vindt dan mij.
Ik vond het boek over het algemeen treurig.
Over de schrijver heb ik niets verkeerd te zeggen, het is echt moedig om over je overleden zoon een boek te schrijven.

[caiteeychinees]

Ieder zijn mening, inderdaad!
Voor de schrijver heb ik echt alle respect. Stel je maar eens voor dat je zoon op zo een tragische manier sterft en dat je dan al je herinneringen gaat delen met de buitenwereld. Het is ook wel een heel lang boek, dus ik denk niet dat de schrijver veel verborgen heeft gehouden voor ons!

[kevinWouters]

dat denk ik ook niet dat hij iets heeft verborgen maar ik vond het boek wel een beetje te langdradig.
maar in het algemeen vond ik het boek wel redelijk.