Pauline Kok - Het vergeten kamp

[Marjo]

In romanvorm, maar het is wel een echt stuk geschiedenis.

Lees meer: http://www.leestafel.info/pauline-kok

[Dettie]

Hier staat een voorwoord van Pauline Kok

http://www.boekerij.nl/nl/p51ee58e821ae ... e-kok.html

Dettie

[Hay]

Het voorwoord alleen al maakt indruk. Het zet ook aan het denken over hoe je geheugen werkt. Ik herinner mij bar weinig van wat er rond mijn twaalfde jaar zoal gebeurde. Het is nauwelijks genoeg voor een kort verhaal, laat staan voor een hele roman. Blijkbaar is niet je leeftijd daarbij bepalend, maar hoe bijzonder en/of traumatisch de gebeurtenissen waren die je op een bepaalde leeftijd meemaakte.

[Dettie]

Ja, er zijn mensen die dingen weten die zich rond hun vierde jaar afspeelden. Maar dat zijn geen leuke dingen.
Ik vraag me altijd af hoe mensen verder leven als ze zoiets verschrikkelijks mee hebben gemaakt.
Ook de kindsoldaten, en nu de kinderen in de vluchtelingenkampen. Zijn ze voor eeuwig bang, of juist niet meer bang,
ze hebben alles al gezien. Vertrouwen in een ander zal heel moeilijk zijn, zoals Pauline Kok ook schrijft.
Dapper dat ze erover durft te schrijven, maar wat zal het een moeite hebben gekost om al dat oude zeer weer aan te
gaan.

Dettie

[Marjo]

Maar het zal ook een verwerking geweest zijn neem ik aan.

[Dettie]

Ja dat zal zeker zo zijn Marjo! Maar toch knap dat iemand het aandurft en dan ook nog deelt.
Soms is iets te groot of teveel om het aan te gaan en wordt het heel diep weggestopt (om op de meest onverwachte
momenten ineens omhoog te komen).
Veel mensen die het meegemaakt hebben kunnen er misschien wat aan hebben, zien ze dat zij niet de enige waren en mogelijk
al hun gevoelens eindelijk eens verwoord zien. Dat kan al enorm opluchten.
Mensen die het liever niet aangaan hoeven er niets mee. Maar het is wel mooi dat het boek bestaat.

Dettie

[Annemarie]

Wat een heftig onderwerp. Heel knap dat Pauline Kok het aankan om erover te schrijven. Voor mijn gevoel is het hele gebeuren in de Jappenkampen destijds grotendeels aan de Nederlanders voorbij gegaan. De Tweede Wereldoorlog was net voorbij en mensen probeerden weer een leven op te bouwen. De mensen in de Jappenkampen werden genegeerd en vergeten. Het moet afschuwelijk zijn geweest. Ik krijg altijd kippenvel als ik erover lees. Goed dat dit boek er is.

[Renate]

Ook mensen die uit de concentratiekampen in Europa terugkwamen werden niet bepaald met open armen ontvangen en ook hun leed werd vaak gebagatelliseerd.

[Annemarie]

Dat is zeker waar Renate en ook dat was onvoorstelbaar afschuwelijk, gruwelijk en mensonterend. Later kwam er wel heel veel aandacht voor het leed in de concentratiekampen maar over Jappenkampen is heel lang niet veel bekend geweest. Dat kwam pas later en nog altijd is het een soort ondergeschoven kindje. Voor de mensen die het meegemaakt hebben, is het heel belangrijk dat ook hun leed erkenning krijgt.

[Renate]

Dat is waar. Op het moment dat het leed in de concentratiekampen eindelijk erkend werd, was er nog steeds weinig aandacht voor de Jappenkampen, omdat mensen daar niet stelselmatig vermoord werden, althans niet op de wijze zoals in de concentratiekampen. Dat maakt het leed natuurlijk niet minder, maar mensen zijn vaak geneigd om met leed tegen elkaar op te bieden en het leed van anderen te bagatelliseren.

[Annemarie]

Ik denk dat geen enkel leed met elkaar te vergelijken is. Feit is dat er geleden is. Mensen die zoiets mee hebben gemaakt hebben erkenning en steun nodig. De gevolgen van de concentratie- en de Jappenkampen werken vaak nog generaties lang door. Het heeft traumatische gevolgen voor enorm veel mensen.

[Dettie]

Cabaretier Wim Kan en zijn vrouw Corry Vonk maar waren een van de weinigen die het wel eens ter sprake brachten.
Er is ook heel lang gevraagd om excuses van Japan.
http://historiek.net/japan-overweegt-wi ... ses/20058/

Aan excuus hebben mensen niet zoveel natuurlijk maar het is vooral de erkenning dat het daadwerkelijk gebeurd is dat denk ik zo
belangrijk is.

Dettie