Flaptekst: Lito is net tien, heeft bijna het absolute record verbroken van World Force Rally 3 en is er zeker van dat hij het weer kan beïnvloeden door er zich op te concentreren. Zijn vader Mario neemt hem mee op een roadtrip in een truck die de naam Petrus draagt. Wat Lito niet weet, is dat dit wel eens Mario’s laatste reis zou kunnen worden: hij is ernstig ziek.
Elena, de moeder van Lito, blijft alleen thuis achter. Als een bezetene zoekt ze houvast in boeken, waarin ze passages over ziekte en rouw onderstreept en van kanttekeningen voorziet. Plotseling stort ze zich in een heftig en pijnlijk avontuur dat haar weer doet voelen dat ze een lichaam heeft en dat ze leeft. Stille sprekers is een rauwe, maar tegelijkertijd tedere roman over seks en dood, over rouw en de troost van woorden. Maar vooral is het een intens eerbetoon aan iedereen die ooit een geliefde heeft moeten verplegen.
Het verhaal wordt afwisselend door de drie hoofdpersonen verteld, waarbij ieder zijn eigen stijl heeft. De taal van het kind is natuurlijk kinderlijk en hij gebruikt voor zijn sms-jes veel afkortingen. Mario's zinnen zijn vaak niet af en worden onderbroken door korte opmerkingen op vragen van mensen om hem heen. Alleen Elena vertelt rechttoe rechtaan. Het boek gaat diep in op de zieleroerselen van de drie, maar voornamelijk van Elena. Mooi geschreven, maar minder verrassend dan het eerder verschenen "De eeuwreiziger", omdat ik Neumans spelen met taal inmiddels ken.