Momenteel lees ik.....

[berdine]

Ik ben begonnen in Het verdronken land van Detlev van Heest. De auteur keert met zijn vriendin terug naar Japan, waar alle herinneringen verbonden zijn met Annelotte. Hij zit wel héél erg te mekkeren in dit boek, zeg.

[Dettie]

O dear, als het maar niet zo blijft.
Lees je misschien teveel dezelfde schrijver achter elkaar, dat gaat ook wel eens irriteren?

Liefs

Dettie

[Marjo]

Ik vind hem in het tweede boek al mekkeren, ik heb het nooit uitgekregen.

[berdine]

O dat is jammer Marjo, want "Pleun" gaat op het laatst veel dieper, dan het geneuzel in het begin. Die gesprekken met zijn psychiater en zijn zelfanalyse zijn van een heel ander niveau. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat je afhaakt in het eerste gedeelte.

Dit derde deel is maar zo'n 220 pagina's en ik ga al naar de 100. Dit lees ik wel uit. Voorlopig is het een voortzetting van het geneuzel, amusant en onbegrijpelijk wat zijn verhouding met andere mensen betreft. En helemaal onbegrijpelijk wat die vriendin bij hem doet blijven. Hij denkt nu alleen maar aan Annelotte. Hij is duidelijk ongelukkig. In "De verzopen katten" was hij nog tevreden met zijn bestaan.

[Renate]

O dat is jammer Marjo, want "Pleun" gaat op het laatst veel dieper, dan het geneuzel in het begin. Die gesprekken met zijn psychiater en zijn zelfanalyse zijn van een heel ander niveau. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat je afhaakt in het eerste gedeelte.

Dit derde deel is maar zo'n 220 pagina's en ik ga al naar de 100. Dit lees ik wel uit. Voorlopig is het een voortzetting van het geneuzel, amusant en onbegrijpelijk wat zijn verhouding met andere mensen betreft. En helemaal onbegrijpelijk wat die vriendin bij hem doet blijven. Hij denkt nu alleen maar aan Annelotte. Hij is duidelijk ongelukkig. In "De verzopen katten" was hij nog tevreden met zijn bestaan.

Ik zit me nog steeds af te vragen of het iets voor me is. Voskuil vind ik niet te pruimen, maar wat ik hier over Detlev van Heest heb gelezen maakt me toch wel nieuwsgierig.

[Marjo]

Dat ben ik met je eens: Voskuil is niet te pruimen. Ik was dus best verbaasd dat ik die 'verzopen katten' (deel 1) best leuk vond. Maar ja, deel twee dus weer niet.

[Dettie]

heee, Voskuil niet te pruimen! Nou jaaa

Heerlijk die Bureauboeken, ik keek elke keer uit naar het nieuwe deel
en vond het echt jammer dat het afgelopen was.

Dettie

[Renate]

heee, Voskuil niet te pruimen! Nou jaaa

Heerlijk die Bureauboeken, ik keek elke keer uit naar het nieuwe deel
en vond het echt jammer dat het afgelopen was.

Dettie

Ik vond het vaak vreselijk geëmmer met mensen waar ik niet of nauwelijks enige sympathie voor kon voelen. Discussies over de vraag of het wel socialistisch verantwoord is om je best te doen, sorry, maar daar zakt mijn broek van af. Mijn vader was indertijd gek op Het bureau.

Hij vond het erg herkenbaar. Tja, de periode dat ik gewerkt heb, is maar heel kort geweest, door omstandigheden en ik kan me wel wat merkwaardige dingen van het werk op kantoor herinneren, zoals de discussie tussen een medewerker van het kantoor, die biologie had gestudeerd en een vriend van mij die er z'n vakantiebaantje had. Deze discussie ging over de evolutie, tot het uiteindelijk door de chef werd afgebroken. Van een andere baan kan ik me een collega herinneren die me wel eens uit heeft gemaakt voor communist, omdat ik opmerkte dat het niet uitmaakte welk deel van het archief ik opruimde. Het was helemaal een vreemd geval, want hij merkte ook vaak genoeg op dat hij geen fouten maakte, terwijl het regelmatig voorkwam dat dingen in zijn deel van het archief, niet te vinden waren.

[Renate]

Ik lees momenteel De dood sluipt rond in zwart en paars van Ulrich Hefner
Het speelt zich af in het noorden van Duitsland (Oost-Friesland en de Duitse wadden) en dat betekent dat ik m'n kaartenboeken er weer bij pak. Een kaartenboek is te dik om mee te nemen (heel Duitsland op een schaal van 1:100.000) naar m'n vader, waar ik het meeste lees. M'n vader heeft ook wel een kaartenboek van Duitsland, maar dat geeft wat weinig details. Ik heb zelf nog een kaartenboek op dezelfde schaal (1:300.000) en dat geeft meer details.

[berdine]

heee, Voskuil niet te pruimen! Nou jaaa

Heerlijk die Bureauboeken, ik keek elke keer uit naar het nieuwe deel
en vond het echt jammer dat het afgelopen was.

Dettie

Maar jij kwam dan weer niet door De verzopen katten heen!

Ik ben geloof ik de enige die beide auteurs kan waarderen.
Overigens heb ik Het verdronken land nu bijna uit en het is heel vergelijkbaar met "De verzopen katten". Na de eerste reis naar Japan met vriendin, gaat hij nog twee keer alleen terug en dan heeft ie veel minder te mekkeren. Deze zou je nog kunnen lezen Marjo. Er wordt nauwelijks gerefereerd aan Nieuw-Zeeland. Het is een voortzetting van deel 1, dus veel oude bekenden.

[Dettie]

Die verzopen katten gaan nog wel in de herkansing hoor, je weet het zo lekker te brengen én ik heb het in huis, jawel!
maar het kan nog een flinke tijd duren voor ik het ga lezen, maar als het zover is... dan meld ik me weer.

Dettie

[Renate]

Ik voel me niet zo geweldig, dus ik besloot vanmiddag niet aan m'n muziek te werken, maar lekker verder te lezen in m'n thriller. Het is een spannend boek en het is in zekere zin grappig om te zien hoe de politie een paar keer op het verkeerde spoor zit, omdat de hoger geplaatsten, mede door druk uit de media graag zo snel mogelijk resultaat wil zien. De eerste potentiële dader naar wie men op zoek gaat, heeft een juwelier beroofd, waar hij helemaal niet van verdacht wordt. De man hoort echter dat de politie hem zoekt en wil zo snel mogelijk van de gestolen juwelen af. Helaas is de heler niet al te betrouwbaar en deze steekt hem neer en gaat er met de juwelen vandoor. De heler wordt uiteindelijk ook gepakt, maar ja, de moordenaar loopt nog steeds vrij rond. Dan heeft men een signalement van iemand die mogelijk de moordenaar kan zijn en iemand van een andere dienst meent dat het signalement ook past bij een neo-nazi waar men achteraan zit. Men wil graag huiszoeking bij hem doen, maar daar krijgt men geen toestemming voor. Daar het signalement van de moordenaar ook bij de neo-nazi past (overigens is er bij een van de slachtoffers ook een poster gevonden van een extreem rechtse organisatie, waar ook de neo-nazi bij betrokken schijnt te zijn) ziet men de kans schoon om daar toch binnen te vallen, nu omdat men hem als de moordenaar ziet. In het huis van de neo-nazi vindt men overigens wel handgranaten en ander materiaal. De neo-nazi zelf heeft zelfmoord gepleegd en hoewel men in de pers wil brengen dat dit de moordenaar is, is de hoofdpersoon hier absoluut niet van overtuigd. Ook z'n meerderen hebben hun twijfels, maar de druk wordt natuurlijk wel veel groter. Er waart een seriemoordenaar rond en niemand weet wie het is en wat z'n motieven zijn.

Naar de motieven van de moordenaar word ik ook wel nieuwsgierig. Het lijkt er op dat een deel van de slachtoffers in het verleden iets gedaan heeft, waarvan de moordenaar zich het slachtoffer voelt. Ik ben heel benieuwd hoe het boek af gaat lopen. De schrijver wil meer boeken met dezelfde hoofdfiguur schrijven, dus ik kijk er wel naar uit.

[Renate]

En weer een boek uit. Nog een bibliotheekboek te gaan.

[Renate]

Momenteel ben ik weer bezig in een thriller, dit keer een Britse van Mark Billingham. De titel van het boek is 'Erfelijk belast'. Een letterlijike vertaling van de Engelse titel 'Bloodline' had misschien nog wat beter geweest, maar goed.
In het boek worden mensen vermoord, van wie de moeder eerder het slachtoffer is geweest van een seriemoordenaar. Het boek is beslist heel spannend. De hoofdfiguur is inspecteur Thorne, die ook in de andere boeken van Mark Billingham de hoofdpersoon is. Er zitten stukken in van een paar figuren, waarvan ik nog niet helemaal weet wie ze zijn en welke rol ze in het verhaal spelen. Het boek begint met een stuk over Debbie en Jason en een oude vrouw met een hond. Later komt de oude vrouw nog een keer terug in het verhaal en dan blijkt er iets met Debbie gebeurd te zijn. Wat er precies gebeurd is, is nog niet duidelijk. Langzaam krijg je ook wat inzicht in de moordenaar en er zijn stukken uit een journaal te lezen, dat hij kennelijk bij houdt.

[irene]

De enorme dikke pil: Vincent van Gogh, de biografie van Sreven Naifeh en Gregory White Smith en als mijn handen moe worden van het vasthouden...
Het gym van Karin Amatmoekrim.

[Renate]

De enorme dikke pil: Vincent van Gogh, de biografie van Sreven Naifeh en Gregory White Smith en als mijn handen moe worden van het vasthouden...
Het gym van Karin Amatmoekrim.

Het gym vond ik wel leuk. Is die biografie van Vincent van Gogh het boek waarin beweerd wordt dat hij door anderen is neergeschoten en dat hij beweerd heeft dat hij het zelf gedaan had, om de dader te beschermen?

[irene]

Ik ben pas begonnen in het boek Renate. (Het boek heeft meer dan 1000 bladzijden en piepkleine lettertjes).Een vriendin van mij, die deze biografie al heeft gelezen, heeft het hier telkens over. Overigens komt er eerdaags (of het is er al) een nieuw boek uit over van Gogh, waarin de theorie van de zelfmoord wel uit de doeken wordt gedaan.

[Renate]

Ik heb zelf Lust for life nog ergens staan, maar ik kan me niet meer herinneren of ik het ooit gelezen heb.

[berdine]

Ik ben begonnen in De cirkel van Dave Eggers. Toekomst-horror. Alle privacy verdwenen door camera's en alwetende computers. Voorlopig zit ik me te verbazen over de naïviteit van de hoofdpersoon.

[Marjo]

Dit staat genomineerd voor de Dioraphteprijs..

[berdine]

Nou dat is de juiste doelgroep voor dit boek. Van hen zal het afhangen of het ooit zover zal komen.

Nu lees ik "Seizoen van de trek naar het noorden" van Tayyib Salih. Een jonge Soedanees keert na jaren studeren in Europa terug naar zijn land en treft in zijn geboortedorp een vreemdeling, die zijn nieuwsgierigheid wekt, omdat hij geen belangstelling heeft voor zijn geweldige verhalen over Europa.

[Renate]

Myrthe van der Meer - Paaz

Een boeiend boek en heel herkenbaar.

[Renate]

Ik schiet lekker op in Paaz
Het kost me alleen vaak moeite om het boek weg te leggen. Hebben jullie dat ook wel eens?
Gisteren nam ik me voor om een beetje op tijd naar huis te gaan, toen ik bij m'n vader was (daar ga ik iedere avond koffie (voor mij thee) drinken, omdat hij dat gezellig vindt), maar iedere keer als ik een hoofdstukje uit had, begon ik toch weer aan het volgende hoofdstuk, tot het uiteindelijk toch bijna 11 uur was.

[Dettie]

Ja hou op schei uit. Ik lees alleen in bed, voor het slapen gaan (en soms 's ochtends vroeg) en heb dan gewoon de pest in dat ik teveel slaap heb. Want dan wil ik verder lezen. Overdag heb ik geen geduld, geen rust genoeg om te lezen.
Ik kan me dan ook echt verheugen op het boek en ga soms zelfs eerder naar bed om verder te lezen!
Alleen prentenboeken lees ik wel overdag, die zijn zo uit.

Dettie

[Renate]

Ik heb altijd wel veel gelezen, maar over het algemeen lukt het me ook wel om op tijd met een boek te stoppen. Vroeger was het nog erger. Als ik dan op het punt stond om naar bed te gaan, pakte ik een boek om in bed te lezen. Dan ging ik op de leuning van de bank zitten om even in het boek te kijken, waarna ik bleef lezen. Op een gegeven moment zat de leuning van de bank natuurlijk niet zo prettig en dan ging ik op een gemakkelijke stoel zitten, soms tot ik het boek uit had. Tegenwoordig ga ik direct naar bed, als ik bij m'n vader geweest ben.