Peter ter Velde - De vader en de zoon (debuut)

[Dettie]

'Ik voelde aan mijn geheime bureaula. Die was zoals altijd gewoon dicht. Er lagen spullen in die niemand mocht zien! Hierin lag mijn verborgen leven; het leven waar ik van hield.'

Aan het woord is Johan Verboom, inmiddels veertiger, die vertelt over zijn leven dat enorm beïnvloed is door het strenge gelovige regime van zijn vader.

Lees verder http://www.leestafel.info/peter-ter-velde

Dettie

[Marjo]

Ik wil je verslag niet lezen, is het een 'Siebelink' ?

[Dettie]

Moeilijk antwoord te geven, het is niet zo heftig als Knielen etc. van Siebelink maar natuurlijk wel over een streng geloof.
Een mengeling van Heijmerickx en Siebelink denk ik.

Dettie

[Annemarie]

Het komt op mij over alsof de auteur meer afstand van zijn jonge leven kan nemen en daar eerlijker over kan schrijven dan over het volwassen leven. Dat staat misschien nog te dichtbij.

[Dettie]

Het is niet zijn eigen verhaal, maar wel semi autobiografisch. De schrijver heeft ook een streng gelovige vader en er zijn deels wel vergelijkingen te trekken maar het is geen autobiografie.
Het is een verzonnen verhaal, een raamvertelling bijna. Het begin en vooral het einde zijn de meest zwakke punten in het verhaal. Dat is de kapstok waar het verhaal aan op is gehangen. Je merkt dat de schrijver gezocht heeft naar een manier om het verhaal op te schrijven en de manier van de vertellen over de volwassen man is niet zo geslaagd als het jeugdverhaal.
Ik denk niet zozeer dat het om afstand gaat maar wel om een idee dat aanvankelijk goed uitpakt maar niet lekker tot een eind wil komen. Het lijkt alsof de schrijver zelf eigenlijk niet zo goed wist op welke manier hij alles moest presenteren. Misschien had hij het herschrijven van het volwassen gedeelte moeten laten.

Dettie

[Annemarie]

Dat had semi-autobiografisch was had ik wel gezien hoor maar ook dan komt het verhaal denk ik behoorlijk dichtbij. Was het niet mogelijk om de volwassen vertelling in dezelfde stijl voort te zetten?

[Dettie]

Misschien deed hij dat aanvankelijk wel maar hij heeft de volwassen vertelling herschreven en persoonlijk denk ik dat hij daarmee de mist in ging. De volwassen vertelling is ook heel anders van stijl. Bij schrijven zit je in een verhaal en voel je wat bij een persoon past, je wordt als het ware die persoon of je bent daar op die plek of bij die gebeurtenis. Maar als je een deel van een verhaal na een tijd gaat herschrijven is dat betrokken gevoel weg. Dat IN het verhaal zitten is dan weg. En dat is volgens mij wat je merkt bij het volwassen verhaal.

Dettie

[Annemarie]

Ik kan me wel voorstellen dat het is gegaan zoals jij hierboven beschrijft.

[Dettie]

Ik zeg ook maar wat hoor, wie weet zit ik er helemaal naast maar het kwam op mij niet over alsof het volwassen leven te dichtbij kwam. Integendeel, zelfs.

Dettie

[Marjo]

Ik weet niet of het klopt wat jij stelt, ik heb het boek te diagonaal gelezen.
Het boeide niet en ik had het gevoel te vaak zo iets gelezen te hebben. Wat jij zegt over dat te lief en te makkelijk einde, dat had ik ook. Ik vond de vader niet bepaald overtuigend, of het moet zijn dat hij zelf een soortgelijk boek had kunnen schrijven, met andere woorden dat ook hij het even van zijn vader leidde.
De flashbacks hadden voor mij ook geen overtuigingskracht, maar ja, ik geef toe, ik heb er maar eentje goed gelezen..
Er komt geen verslag, daar heb ik het boek niet goed genoeg voor gelezen.

[Dettie]

Oei dat was even diep in mijn herinnering graven. Die lessen bij die 'tante' Irma herinnerde ik me nog wel, het sfeertje ook wel.
En ja! toen ik over die grote overgang van jeugd naar volwassen leven las wist ik dat ook weer. Inderdaad geen geweldig boek.
Het begin van het boek vond ik wel goed maar daarna werd het zo enorm zoetsappig, hij werd wel even gered door zijn oud klasgenoten en de sfeer werd wel heel wee.
Kan me er wel iets bij voorstellen dat je het diagonaal ging lezen.

Dettie