Stephan ter Borg-Orang-oetans drijven niet samenlb aug 2012

[Annemarie]

Zullen we zelf moeten blijven fantaseren of denk je dat het einde ruimte voor een vervolg biedt?

[WilV]

O dat zou leuk zijn, een deel twee, maar ik denk het niet. Ik denk dat we zelf moeten invullen hoe het afloopt met die twee.
Het verhaal is gek genoeg ook wel min of meer afgerond, het is "rond",
alleen het "hoe nu verder"er uit gaat zien weten we niet helaas. Hele optimistische gevoelens heb ik er niet over.

[Annemarie]

Ik zou een deel twee leuk vinden maar ik ben wel bang dat het verhaal dan misschien doodbloedt of ongeloofwaardig gaat worden. Het is goed zo als het nu is inderdaad.

[Dettie]

Nee, deel twee moet er niet komen. Het verhaal is prima zoals het is.
Zelf denk ik dat ze binnen een week alweer terug zijn maar dat er wel een statement is gemaakt door de verteller.

Dettie

[Annemarie]

Zoiets denk ik ook. Natuurlijk kan het ook ergens eindigen op een tropisch eiland onder een parasol of eeuwig op de vlucht maar dat is niet erg realistisch.

[Marjo]

Natuurlijk wijk ik weer af. Eh..humor?? waar dan??

Nu jullie commentaar hier lezen.
Het einde verraste mij niet. Het loopt met niemand goed af, en als je eenmaal begint te lezen over die ritjes die Ernst zo leuk vond, wat kon de ik-figuur anders? (Ik vind het trouwens heel lastig dat hij geen naam heeft, maar dat is alleen een praktische opmerking)
Ik denk dat Kemal erg belangrijk is! En inderdaad heb ik ook het idee dat Ernst hem als de verantwoordelijke zag voor de leuke uitjes, en dus meer naar Kemal neigde.
Ik zie het einde niet als een roep om aandacht, maar dat zou wel kunnen. Kan het ook wraak zijn? Een soort wanhoopsdaad omdat niets goed ging?

Lees verder: http://www.leestafel.info/stephan-ter-borg

[Dettie]

Ik zit hier te grinniken.
Je zou me erg verrast hebben als je dit boek goed had gevonden. Geen boek voor jou inderdaad. Je zegt in het begin al dat het boek je niet trekt. Maar ja, debuut hè, je moet wel

Ik vind niet dat het boek verkeerd afloopt. De ik-figuur stelt een daad.
Naar mijn gevoel is het zo dat alle aandacht naar Ernst gaat, de ik-figuur bestaat wel maar wordt nauwelijks opgemerkt. Alles draait om Ernst, daarnaast verwachten de ouders wel dat de ik-figuur hun dromen waarmaakt. "Ik was de nageboorte met een verwachtingspatroon" Niets verstikkender dan dat, het slaat hem lam. De ik-figuur heeft nauwelijks een eigen identiteit in de ogen van zijn ouders. Hij is de goedmaker, alles wat ze bij Ernst gehoopt hadden moet hij waarmaken. Ik ga verder onder de verklapper

V
e
r
k
l
a
p
p
e
r

Kemal is het figuur die de ik-figuur doet voelen dat hij wél bestaat. De ik-figuur blijkt iets goed te kunnen en Kemal weet dat en merkt hem op. Maar Kemal wordt ook opgemerkt door de familie en dat is wat anders.
Op het eind maakt de ik-figuur eindelijk een keus. Hij kiest voor zijn broer. Ik vind ook niet dat het verkeerd afloopt. De jongens zullen niet ver komen maar er is wel wat in gang gezet. Er zal nu ook eindelijk eens naar de ik-figuur geluisterd worden, maar zijn ouders weten nu ook dat Ernst hem niet onverschillig laat en dat hij wil knokken voor zijn broer. Hem het allerbeste gunt in een waardige omgeving. Dat zal ook voor de ouders een prettig idee zijn.
Hij is dan wel in een tehuis geplaatst maar de ik-figuur vindt het daar zo mensonwaardig dat hij iets moet ondernemen.
Hij zegt niet voor niets “Dit was geen instelling, dit was een reservaat”

Wat die ene zin betreft die jij aanhaalt weet ik de contekst niet meer, en het boek is bij jou dus ik kan het ook niet opzoeken. Zoals jij het aangeeft lijkt het wel alsof het hun eigen schuld is. Maar dan zou hij het ook over zijn eigen moeder hebben natuurlijk, en ik denk niet dat hij zo over zijn moeder denkt.

Emotieloos vind ik het ook niet. Juist niet. Maar de ik-figuur vertelt het op die manier zodat de werkelijkheid niet al te rauw wordt. Hij is duidelijk stapelgek op zijn broer, maar hij ziet ook hoe de omgeving reageert. Hij is de stakker met 'zo'n broer'. Hij ziet hoe zijn broer gebruikt wordt voor winkeldiefstal. Hij ziet hoe de instelling is en vindt het afschuwelijk. Door de scherpe humor probeert hij alles te hanteren. Van zijn ouders hoeft hij ook niets te verwachten die hebben het te druk met zichzelf. Dat maak ik er dan van hè. Zo komt het verhaal op mij over.

Dettie

[Marjo]

Ik kom hier nog op terug, maar ik heb nu te weinig tijd...
hoe anders hebben we dit boek gelezen!!

[WilV]

Dat citaat vond ik ook raar Marjo,
daar ben ik het met je eens, dat viel mij bij het lezen meteen onaangenaam op, al dacht ik dat dat misschien vooral provocerend bedoeld was.
Maar verder hebben we het inderdaad anders gelezen,
met name wat betreft de humor denk ik,
dat tegen het cynische aan en net over de top, in contrast met het schrijnende wat ook in dit boek zat, vond ik een van de sterkste dingen,
maar precies dáárover is het moeilijk discussieren, wat dat spreekt je aan, of dat spreekt je niet aan.

[Annemarie]

Met het citaat ben ik het eens hoor Marjo. Dat vond ik ook niet erg fraai. Maar ik denk dat het meer is wat Willeke ook al zegt: provocerend. Het hele boek daagt uit om zelf eens dieper over de onderwerpen na te denken.

[Marjo]

'Er zal nu ook eindelijk eens naar de ik-figuur geluisterd worden, maar zijn ouders weten nu ook dat Ernst hem niet onverschillig laat en dat hij wil knokken voor zijn broer. Hem het allerbeste gunt in een waardige omgeving. Dat zal ook voor de ouders een prettig idee zijn.

Ik vind het helemaal niet duidelijk naar voren komen dat 'ik' zo met de situatie van zijn broer zit. Zoals het bij mij is blijven hangen, zit hij meer met zichzelf in de knoop dan met zijn broer. De bodem is onder zijn bestaan uitgevallen toen de broer wegging, maar dan gaat het verhaal toch vooral over 'ik' verder en niet over de broer. Kemal komt, en neemt de plaats in van de broer, en dan gaat ook dat weer fout. Zo komt 'ik' in mijn ogen tot zijn daad. Er ontbreekt iets in zijn leven, maar zijn ouders kunnen er niets mee. Ik heb zelfs het idee dat ze dat niet zien, willen zien. Hun leven gaat door, ook zonder Ernst.
Misschien is dat wel de achterliggende reden waarom 'ik' tot die eigenaardige uitspraak komt. En geeft hij zijn moeder juist wel de schuld. Hij neemt haar ook kwalijk dat ze gewoon doorgaat.

'Iks's leven niet, althans niet zonder meer. Hij is gewoon helemaal de weg kwijt. Ik heb niet het idee dat hij het beste voor heeft met zijn broer, maar met zichzelf.
En die humor, nou ja, nee, ik zie het niet.

[Dettie]

Het hele boek gaat over die broer. De ik-figuur is duidelijk gek op zijn broer. Hij praat altijd met een soort mildheid over hem.
Ondanks dat hij altijd met hem móet optrekken wil hij ook niet dat zijn broer misbruikt wordt zoals die jongens in de winkel deden. Ook wil hij niet dat hij in het 'reservaat' woont.
Die ouders zijn veel te veel met hun eigen gedoe bezig. Vader is bijna obsessief met die nieuwe buren bezig en zijn bedrijf en moeder eerst met Ernst en als hij weg is met zichzelf (waar ze nooit aan toegekomen is) en haar huwelijk wat niets meer voorstelt.
Er is nooit aandacht voor de ik-figuur en die klooit daarom maar wat aan. Enige stimulans gaat er niet uit van zijn ouders. Ook nadat Ernst weg is, wordt hij niet opgemerkt.
Het leven van zijn ouders gaat niet echt verder, zij klooien ook maar een eind heen. Dat hele gezin is nooit hecht geweest. Het hangt als los zand aan elkaar. Kemal maakte er meer een eenheid van door zijn aanwezigheid. Maar ook daarin slaan de ouders door. Je wordt vanzelf wel scherp in je uitspraken in zo'n situatie lijkt me. (Maar ouders de schuld geven van een gehandicapt kind gaat wel ver.)
Ik denk, dat de ik-figuur juist wel gek op zijn broer is en omdat Ernst er helemaal niets aan kan doen dat hij is wie hij is. De ik-figuur denkt mogelijk dat hij eindelijk ook eens wat kan doen voor hem buiten alle 'opdrachten' van zijn ouders.
In het begint vertelt hij ook dat zijn ouders pertinent weigeren Ernst in een tehuis te stoppen. Ik denk dat hij het ze erg kwalijk neemt dat ze het uiteindelijk, zonder hem daarin te kennen, toch deden. De mening van de ik-figuur daarover wordt volledig genegeerd. Hij wist niet eens van hun plannen! Het is wel zijn broer!
Hij vind het afschuwelijk en 'redt' zijn broer.

Het is wel mijn gedachte erachter dat de ik-figuur juist wel met die situatie zit. (Ik kan er helemaal naast zitten.)

Dettie

[Marjo]

Tja, zo heb ik het dus totaal niet gelezen. Daar kun je lang en breed over door blijven gaan, daar schiet je weinig mee op.

[Dettie]

Ja dat schiet inderdaad niet op, maar wel apart dat een zelfde boek zo verschillend opgevat kan worden.

dettie

[Annemarie]

In mijn beleving is de ik-figuur erg begaan met zijn broer en mist hij hem enorm. Hij vindt het maar niks dat Ernst in het tehuis zit en als het aan hem had gelegen was Ernst nooit weggegaan. Maar ja, hem is nooit wat gevraagd.

[Marjo]

Dat wordt wel verteld ja, maar ik vind niet dat het boek daar over gaat. Natuurlijk speelt het een rol, je kan de ik niet zo neerzetten zonder de broer, zonder het leven van de broer. Maar het gaat in mijn ogen meer om wat het met de ik doet, niet om de broer.

[Dettie]

ja daar gaat het ook om, wat het met de ik doet. Hij vertelt inderdaad wat voor invloed zijn broer op zijn leven had. Maar dat hij begaan is met zijn broer is voor mij wel zo klaar als een klontje.
Ik geloof ook niet dat de bodem van zijn bestaan wegviel bij het weggaan van de broer, die bodem was er toch al nooit.
De daad van de ik-figuur gaat juist over wat het met hem doet dat zijn broer zomaar opgeborgen wordt in een in zijn ogen vreselijk oord.
Hij wil zijn broer redden. Waarom denk jij dan dat hij dat doet?

Dettie

[Annemarie]

Tuurlijk gaat het meer om wat het met de ik-figuur doet. Het is niet duidelijk in hoeverre de broer zich van de situatie bewust is. Ik denk dat de broer hem houvast bood, dat het minder opviel dat hij zelf niets met zijn leven deed.

[Marjo]

Vanaf zijn geboorte was er voor de 'ik' een broer, een verantwoordelijkheid, hem deels opgedrongen door de ouders.
Als dat houvast in je bestaan wegvalt, vind je dan niet dat een bodem onder zijn bestaan ineens weg is?Misschien gaat de vergelijking een beetje mank, maar het lijkt me dat het is alsof je ineens geen twee armen hebt, maar slechts eentje.
Even zijn er weer twee, als Kemal in zijn leven komt, maar ook die valt weg. Je zou door twee van zulke klappen wel gekke dingen gaan doen. Ik zie zijn daad niet als een 'redden' van zijn broer, maar als een manier om zijn eigen leven weer die twee armen te geven.

[Dettie]

Ah ja, zo kun je het inderdaad ook zien. Zo had ik het niet bekeken, dat de ik-figuur dankzij zijn broer ook een 'reden van bestaan' had. Ik dacht omgekeerd dat hij 'niet bestond' niet opgemerkt werd, dankzij Ernst.
Je bedoelt dat de ik-figuur maar wat aanklooit maar dankzij Ernst heeft hij nog het gevoel van enig nut te zijn. Door Ernst, in het 'reservaat' te stoppen viel juist alles voor de ik-figuur weg en voelde hij zich n.aakt of met maar één arm zoals jij zo mooi zegt. Ja dat is heel anders dan ik het zag. Zou ook kunnen inderdaad.
Ik ga eens broeden daarop.

Dettie

[Marjo]

Ik had ook niet het idee dat de 'ik' maar aanklooit. Hij is druk, maar met de verkeerde dingen. Nou ja, wie bepaalt dat?

[Annemarie]

Ik kan me goed vinden in wat Marjo schrijft. De ik-figuur wil Ernst dan misschien wel redden maar dat is voornamelijk uit eigenbelang. Het is meer een smoes dan noodzaak. Hij voelt zich niet compleet zonder zijn broer.

[Dettie]

Mee eens dat hij zich niet compleet voelt zonder zijn broer, maar naar mijn gevoel is hij enorm kwaad dat zijn broer zomaar in dat tehuis is geplaatst zonder dat hij er iets van wist. Hij vindt het zijn broer onwaardig.
Ik zie het niet als eigenbelang. Maar ja dat is gewoon verschil van mening kunnen we eindeloos over doorgaan denk ik.

Dettie