Elizabeth Taylor - Hotel Claremont

[Dettie]

Ze was een lange, stevig gebouwde vrouw met een edel gezicht, donkere wenkbrauwen en een halskwab die in nette plooien viel.


Als je zo'n zin op de tweede pagina van het boek aantreft dan weet je al dat het zo'n verhaal wordt dat je oppakt en meeneemt, regelrecht Hotel Claremont in, om daar samen met mevrouw Palfrey alles wat zich in het hotel voordoet te observeren, registreren en accepteren.

Lees verder http://www.leestafel.info/elizabeth-taylor

Dettie

[Marjo]

Hm, ik denk niet dat dat voor mij geldt. Die zin raakt mij niet, zou er glad overheen lezen.

[Dettie]

Maar het boek trekt je wel aan? of heb je de recensie nog niet gelezen?

Dettie
die de halskwab die in nette plooien viel. wel prachtig beschreven vindt.

[Marjo]

Dubieus, ik weet niet of ik dit boek zou waarderen. Humor zit er wel in zeg je. Dat heeft een onderwerp als dit wel nodig. Het lijkt alsof er niets gebeurt.

[Dettie]

Er gebeurt ook heel weinig, het zijn allemaal oude mensen die niet meer zo vlot zijn, maar toch is er voor hun van alles te beleven alleen in een heel beperkte omgeving, ze zitten als het ware hun tijd uit daar, maar toch maken ze zich druk om van alles en is er gekibbel en een pikorde.
Ik denk ook niet dat jij het wat vindt, haha

Dettie

[berdine]

Nou ik vind het een prachtige zin! Ik heb het boek meteen gereserveerd op de bieb!

[berdine]

Er gebeurt inderdaad weinig in dit boek, maar wat er gebeurt schept verwachtingen, die niet echt worden ingelost. De schrijfster weet perfect alle cliché's te vermijden, hoezeer ik ook naar een cliché-eind verlangde. Laten we het er maar op houden dat het gaat zoals het in het echte leven gaat. Wat ze mooi weet te treffen zijn de gevoelens van mevrouw Palfrey en haar jonge vriend Ludo. In die hoopvolle vriendschap worden beiden niet teleurgesteld. De andere karakters zijn ook goed uitgewerkt, maar die vriendschap geeft het boek die positieve, lichte sfeer.
Mooi boek, maar ik twijfel inderdaad Marjo, of het jou zou bevallen.

[Marjo]

Het komt niet op mijn lijstje...

[Dettie]

Ik zit helemaal te genieten van jouw commentaar Berdine, je weet het heel raak te zeggen.
Je zag het voor je, de mensen die scharrelen in dat hotel, ze gaven zichzelf toch een doel. De oude mopperkont met reuma vond ik wellicht de ontroerendste van het stel. De broze vriendschap tussen Ludo en mevrouw Palfrey is prachtig beschreven, vooral omdat er toch een soort verliefdheid ontstond bij haar, maar alles werd net niet te ver doorgevoerd. Alles werd mooi gedoseerd.

Dettie

[Marjo]

(jawel, toch meegenomen uit de bieb) Er gebeurt genoeg! Alleen niet op niveau van een thriller, maar dat is het dan ook niet.
De schrijfstijl is heel prettig en zoals gezegd: er gebeurt genoeg om me door te laten lezen. Ik werd nieuwsgierig naar hoe het verder zou gaan met die oude mensen. Precies zoals je zegt Dettie: je ziet het allemaal gebeuren, het is niet echt verrassend en toch ook weer wel.

[Dettie]

Hee dat is verrassend! Ik had niet verwacht dat je het zou aanspreken.
Dit boek is voor mij een koesterboek. Zo'n boek dat als je het weer in je handen hebt, laat glimlachen.

Ik vind het echt leuk dat het boek je uiteindelijk toch aansprak.

Dettie

[Marjo]

Later zat ik me te bedenken dat Taylor eigenlijk de echte gruwel in een mensenleven beschrijft: eenzaam en verlaten aan je einde komen. De laatste zin van het boek vind ik schrijnend, maar is ook gewoon de waarheid voor velen.

[Dettie]

De laatste zin van het boek weet ik niet meer.

Ja zo is het wel, het is voor veel mensen de realiteit. Nu hebben deze mensen nog de betrekkelijke luxe dat ze zich een verblijf in een hotel kunnen permitteren. Dat is niet voor iedereen weggelegd. Het lijkt me ook wel wat. Je bent toch redelijk zelfstandig maar het valt ook op als je niet aan het ontbijt verschijnt. Dus als er wat is, valt dat wel gelijk op.
De whiskey drinkende vrouw is niet zo eenzaam en verlaten, zij maakt nog wel plezier.
Maar je zal er uiteindelijk toch zelf wat van moeten maken, altijd...

Dettie

[Marjo]

Ik had niet echt het idee dat zij niet eenzaam was, die mevrouw die drinkt. Drinkt ze immers niet om te vergeten dat ze daar zit? Het zijn allemaal 'zielenpieten' (ik wil het zo niet nomen, maar het is de waarheid), ook die ene die af en toe opgehaald wordt door haar nichten.

[Dettie]

Ze zijn allemaal oud en hebben weinig meer om handen. Maar op hun manier geven ze hun leven toch nog zin. Zoals de man die alles uitzoekt bijvoorbeeld. Ik vond ze niet zielig. Echt eenzaam waren ze ook niet want ze hadden elkaar nog. Ook al was er geen grote intimiteit, ze hadden wél steeds iemand om mee te praten als ze dat wilden.
De enige echte zielepiet vond ik mevrouw Arbuthnot, die chagrijnig van de pijn was en uiteindelijk weg moest van de directie van het hotel omdat ze incontinent werd. De rest redde zich wel en zorgden voor hun eigen invulling, ook al is dat in anders ogen misschien niet veel.

Dettie

[Marjo]

Zou je in hun schoenen willen staan als je zo oud bent? Ik niet dus.
Er sprak ook niet uit het boek - vind ik - dat ze tevreden waren met hun oude dag op deze manier.

[berdine]

Nee, dat ben ik met Marjo eens. Ze hielden de schijn op voor elkaar, maar ze waren allemaal eenzaam. Geen andere plek om heen te gaan dan in zo'n hotel, waar ze maar ternauwernood geduld werden. Tegenover elkaar net doen of ze volkomen tevreden waren en ondertussen maar uitkijken naar iets nieuws, iets anders, iets wat de sleur zou doorbreken.

[Marjo]

'Geduld worden', ja, de eigenaar zag hen liever gaan dan komen. Ze kregen al de mindere kamertjes, en zelfs de ober deed neerbuigend. Alleen de portier was nog wel eens aardig.

[Dettie]

Ja dat is ook wel weer waar, het personeel en de eigenaar waren niet erg vriendelijk. Maar ze hadden zelf de keus. Ze hoefden niet in dat hotel te blijven, ze konden ook een ander hotel zoeken. Maar ze kozen er zelf voor daar wél te blijven. Ze ondernemen ook niets om uit de sleur te komen.
Ze kiezen ervoor dat leven te leiden.
In feite zijn ze ook erg op zichzelf. Ze willen wel een beetje maar niet teveel contact. De man is zo druk met alles dat hij nauwelijks contact wil, hij wordt wel verliefd maar niet uit eenzaamheid maar om de kordaatheid van de vrouw.

Dettie

[berdine]

Ik geloof dat we daar grondig van mening verschillen. Ze kiezen er niet zelf voor om in dat hotel te leven. Ze kunnen niks beters betalen. Een verzorgingshuis zou nog veel slechter zijn. Kijk maar hoe ze daar tegenop zien. En ja, ze zouden af en toe een wandelingetje kunnen maken zoals onze hoofdpersoon ook doet en dan ten val komt. Er zijn vast geen bingo-avonden of iets dergelijks in de buurt. En dan nog moet er te voet (hmm) of met een taxi (te duur) naar toe.

[Dettie]

Ik heb zelf meerdere keren een tijd in een goedkoop hotel gewoond, (écht [i]gewoond[/] dus, de kamer was mijn huis) je had daar ook gasten die daar langere tijd verbleven, één zelfs jaren! De een trok zich terug, die wilde geen of summier contact. De ander was sociaal en zat altijd beneden en maakte vaak een praatje. Ieder mens is - ongeacht wel of geen relatie hebben - in feite alleen, het is wat je er zelf van maakt.

De mensen uit het boek kiezen ervoor zo te leven, op één vrouw na die door haar kinderen in het hotel was geplaatst. Ze hoeven niet, ze moeten niet. Ze kiezen ervoor... liever in een goedkoop hotel dan een bejaarden- of verzorgingshuis en dit is de consequentie. Ze zochten geen contact met elkaar, een praatje af en toe, dat wel, maar meer ook niet. Wel samen tv kijken maar meer ook niet en zelfs dat tv kijken móet niet, het kan.
Natuurlijk zijn ze uit op verstrooiing of wat vertier, maar dat is bijna iedereen, oud of jong. Dat heeft niets met leeftijd te maken. Je moet het zelf doen.
Ze hadden ook in een goedkoop huisje kunnen gaan wonen en maaltijden laten brengen maar daar kozen ze niet voor. En dan zijn ze ook veel eenzamer dan in een hotel. In een hotel is altijd iemand, kun je altijd een praatje maken, het is aan jou om dat ook te doen of niet.

Deze mensen zijn oud ja, en ze ondernemen niet veel maar echt heel eenzaam, in de vorm dat ze nooit iemand zien, zijn ze niet. Ze zijn wel alleen, maar dat is wat anders.

Dettie

[Marjo]

En ik ben het weer met Berdine eens. Misschien kunnen ze naar een ander hotel, maar mensen van die leeftijd verkassen niet graag. En ik denk dat ze heel goed beseffen dat er niets aan hun leven verandert als ze weggaan naar een andere plek.

'heel eenzaam, in de vorm dat ze nooit iemand zien, zijn ze niet. Ze zijn wel alleen, maar dat is wat anders.' Echt??

Ik heb juist het gevoel dat het hele boek eenzaamheid uitschreeuwt! Die mensen zijn niet alleen, ze kunnen met anderen praten over ditjes en datjes, maar ze zijn juist vreselijk eenzaam, in de zin dat écht contact ontbreekt. Nu denk ik wel dat het niet uitmaakt waar ze dan zouden wonen, als mensen oud worden en hun maatjes en geliefden wegvallen om wat voor reden ook, is het heel verleidelijk om lethargisch te worden. Zoals deze mensen zijn, ze komen nergens echt toe, het is oppervlakkig.
En dan zitten ze ook nog in zo'n troosteloos hotel waar niemand hen echt wil. Eenzaamheid ten top. Een vreselijk vooruitzicht.

[Dettie]

Ik vraag me af waarom jullie denken dat het een goedkoop hotel is en de oudere bewoners armlastig zijn.
Het personeel en de directie zijn niet vriendelijk, dat is wat anders maar daarom hoeven de bewoners nog niet onbemiddeld te zijn. Ik kreeg zelfs de indruk dat de oudere bewoners geen geldzorgen hadden.

Ik heb ook niet de indruk dat ze ongelukkig zijn, ze wonen daar gewoon, zij kunnen zich de luxe van een hotel permitteren en daardoor voelen ze zich ook wat meer dan andere ouderen. Ze hebben hun dagelijkse bezigheden, ze missen alleen wel wat meer vertier.

"'heel eenzaam, in de vorm dat ze nooit iemand zien, zijn ze niet. Ze zijn wel alleen, maar dat is wat anders.' Echt??"

Eenzaamheid zit in jezelf, iemand voelt zich eenzaam. Alleen zijn is geen contacten of geen vrienden of familie hebben.
Je kunt veel contacten hebben en je toch eenzaam voelen maar je kunt alleen zijn (dus niemand hebben) maar je toch niet eenzaam voelen. Omdat je bijvoorbeeld een rijk gevuld leven hebt door de dingen die je graag doet zoals de meneer Osmond uit het boek. Mrs Palfrey is wel alleen, maar ze voelt zich niet eenzaam.
Ze ziet haar altijd golfende dochter nooit en had het leuk gevonden als haar kleinzoon op bezoek kwam, maar echte affectie heeft ze niet voor de twee. Dat heeft ze eerder voor Ludo. Maar Ludo is aanvankelijk eigenlijk genadeloos, hij registreert de aderen op haar benen, de rimpels, de vlekken op haar handen, voor zijn te schrijven boek. Dat vind ik eigenlijk triester dan dat leven in het hotel. Gelukkig draait hij later bij.

Deze oude mensen uit het boek hebben het druk met hun dagelijkse gang van zaken, met het menu, met de tv, hun breiwerk. Ze houden elkaar in de gaten, troeven elkaar af. En willen beter dan de ander zijn.
Het grappige is vind ik, dat Mrs Palfrey daar helemaal niet aan mee wil doen, daarom wordt meneer Osmond ook verliefd op haar. Zij is niet zo, zij is een onafhankelijke, flinke vrouw en dat kan hij erg waarderen. Het is een beetje ironisch verhaal in mijn ogen.

Elizabeth Taylor toont volgens mij hoe het kán gaan tussen ouderen, het gekissebis, kleine dingen belangrijk maken, het getutter om niets, het zich beter voordoen dan ze zijn. Het verhaal komt op mij niet triest over. Geen troosteloos vooruitzicht maar gewoon een groepje mensen bij elkaar die elkaar wel enigszins mogen maar geen omgang met elkaar willen.

Dettie

[berdine]

Het is de sfeer die het boek ademt. De troosteloosheid van hun laatste levensdagen. Het enige wat ze kunnen is de schijn ophouden tegenover de andere bewoners. Ik meen dat Mrs Palfrey op een gegeven ogenblik hoopt het financieel uit te kunnen zingen in dit hotel, een ander is waarschijnlijk net zo povertjes. Als ze genoeg geld hadden dan bleven ze toch niet in een hotel waar ze weg worden gekeken en slecht te eten krijgen?

Ik vind het grappig dat je zegt: Ze hebben hun dagelijkse bezigheden. Ze hebben juist niks te doen. Het ophangen van de menukaart is het hoogtepunt van de dag. Volgens mij zijn ze heel ongelukkig. Haat en nijd onderling bij gebrek aan iets wezenlijks om zich druk over te maken. Alleen Mrs Palfrey probeert zich niet over te geven aan die neerdrukkende sfeer, dat klopt.
We vinden het boek dus mooi om tegenovergestelde redenen.

[Marjo]

'Eenzaamheid zit in jezelf, iemand voelt zich eenzaam. Alleen zijn is geen contacten of geen vrienden of familie hebben.
Je kunt veel contacten hebben en je toch eenzaam voelen maar je kunt alleen zijn (dus niemand hebben) maar je toch niet eenzaam voelen. Omdat je bijvoorbeeld een rijk gevuld leven hebt door de dingen die je graag doet zoals de meneer Osmond uit het boek. Mrs Palfrey is wel alleen, maar ze voelt zich niet eenzaam.'

Precies, eenzaamheid zit in jezelf, en ik heb het gevoel dat deze oude mensen zich ieder op een eigen manier eenzaam voelen, of ze nu wel of geen contact hebben met de anderen of mensen van buiten. Ook die meneer is eenzaam, tussen al die vrouwen. Hij wil weg en samen gaan wonen met Mrs Palfrey, op wie hij zich verbeeldt verliefd te zijn. (verbeeldt, want zo teleurgesteld is hij niet als ze nee zegt, hij is meer verbijsterd dat ze zijn voorstel niet met beide handen aangrijpt!)
En voor mijn gevoel is ook mrs Palfrey eenzaam, zij werpt zich op haar beurt helemaal op de vriendschap met die Ludo! Die haar inderdaad bekijkt als de oude vrouw die ze is.
Het kijken op de menukaart, het breien om maar iets te doen te hebben, ik heb het net zo gelezen als Berdine. Ze hebben geen zinnige bezigheden. Dat ademt het verhaal uit: de zinloosheid van het oud zijn, als je geen echte contacten meer hebt, met mensen die je dierbaar zijn.

Ik denk dat het verhaal zich ook best af had kunnen spelen in een verzorgingshuis, alleen heeft Taylor gekozen voor deze manier, om het nog schrijnender te kunnen maken. Omdat ze denken beter af te zijn in dat hotel, terwijl dat helemaal niet zo is.