Marie de Meister - De stilte van Thé

[Dettie]

Mooie roman over keuzes maken

Zie http://www.leestafel.info/marie-de-meister

Dettie

[berdine]

De link "leesfragment" werkt niet, Dettie.
Het lijkt me een mooi boek!

[Annemarie]

Gisteren was weer een heel aangrijpende aflevering van Spoorloos. Dit lijkt mij ook een heel mooi boek.

[Dettie]

http://www.amboanthos.nl/boek/de-stilte-van-the/

Hier kun je het leesfragment vinden Berdine, de rechtstreekse link wil niet lukken en ik verwijs in de recensies niet naar een uitgeverij omdat Leesatfel niet-commercieel is.

Dettie
die ook Spoorloos gezien heeft, heftig ja

[Willeke]

Zo, dat klinkt als een boeiend boek zeg. Zelfs als ik je recensie lees, word ik al nieuwsgierig waarom Thé die keuze heeft gemaakt. Laat staan als je het boek zelf leest.

[berdine]

Ik ben het met je eens Dettie, een boeiend verhaal! Het begint met een niet al te sympathieke hoofdpersoon, Sophie bedoel ik. Door een reportage die ze gedwongen is te maken, wordt ze geconfronteerd met haar eigen verleden. Ze meldt zich ziek en dwaalt maanden door het huis. Dan wordt ze door haar man voor de keus gesteld: haar verleden laten rusten óf het tot op de bodem uitzoeken, want haar impasse verdraagt hij niet langer. Sophie gaat op zoek en maakt moeizaam een hele ontwikkeling door, die mooi wordt weergegeven en die van haar een aardiger mens maakt. Er worden grote thema's aangeboord: in hoeverre mag in het kader van godsdienst een maatschappelijk verwerpelijke keuze gemaakt worden en wat zijn de fundamentele rechten van een mens? Welk recht weegt zwaarder: het recht van een kind om zijn afstamming te kennen of het recht van een ouder om te zwijgen? Dat is nog niet zo eenvoudig te beantwoorden. Gaandeweg wordt het boek, dat tamelijk eenvoudig begon, dan ook behoorlijk filosofisch. Voor sommige lezers bevat het boek misschien teveel godsdienst, maar ik vind het een aanrader!

[Dettie]

Sorry Berdine, ik zie nu pas je reactie.
Ja prachtig verhaal. Ik vond, voor zover ik het me herinner, Sophie niet onsympathiek.
Ze verdrong aanvankelijk alles, was enorm boos omdat er tegen haar gelogen was. Ze wist niet beter of Karel en Toosje waren haar ouders, ze voelt zich verraden en daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Je ouders zijn meestal toch de mensen die je totaal vertrouwt en dan blijken ze jarenlang (18 jaar!) gelogen hebben. Dat kost even tijd om te verwerken en gaat niet in je kouwe kleren zitten.
Mogelijk is het hard dat ze vertelt dat haar ouders dood zijn, maar in zekere zin is dat natuurlijk ook zo. Het zijn namelijk haar ouders niet.
Pas daarna komt haar verwerking en zal ze moeten aanvaarden dat het is zoals het is. En moet ze ook haar eigen gedrag onder ogen zien.

Jouw vragen zijn inderdaad de zware vragen die gesteld kunnen worden. Zelf vind ik altijd dat iemand recht op de waarheid heeft. Maar wat als die waarheid zo gruwelijk is dat iemand er totaal niet mee geholpen wordt, zelfs schade ondervindt van die waarheid? Heel erg moeilijk.

Dettie

[berdine]

En nou zie ik jouw reactie pas een dag later! Ik krijg weer even geen meldingen meer...

Ik vond haar onsympathiek omdat ze die vrouw van haar documentaire zo afblafte en ook Toosje zo onredelijk bejegende. Ik zou dat zelf niet kunnen, ik kan zelfs niet onaardig doen tegen mensen waar ik een hekel aan heb. Die vermijd ik dan maar zoveel mogelijk. Dat is ook geen voordeel hoor!

Tja, je kunt recht op de waarheid hebben, maar de ander heeft het recht om te zwijgen. Zelfs als je met alle geweld de waarheid wilt weten, kunt je die nooit afdwingen.

[Dettie]

Ik denk dat ze de vrouw en Toosje zo afblafte omdat ze niet met haar eigen onmacht om kon gaan. De vrouw en Toosje vertegenwoordigen voor haar de moeder die haar niet wilde hebben.

Nee de waarheid kun je nooit afdwingen. Maar je kunt wel afwegen wat het weghouden van de waarheid allemaal veroorzaakt. In dit geval een hoop onzekerheid en zich verraden voelen. Er is tegen haar door mensen die zo dichtbij stonden gewoon jarenlang gelogen. Natuurlijk lag het vroeger anders, werd er heel veel verzwegen vanwege 'de schande'. Maar toch kan ik me wel voorstellen dat het enorm moeilijk is dat mensen die je volkomen vertrouwde zich als iemand anders voordeden, ook al bedoelden ze het goed.

Dettie

[berdine]

Uiteindelijk ziet Sophie wel in dat Toosje er ook niet veel aan kon doen en dat zij toch goed voor haar gezorgd heeft. Ik denk inderdaad dat het de tijdgeest is die het verzwijgen voor de pleegdochter dicteerde. Er werd toen vanuit gegaan dat zo'n kind het niet zou begrijpen en door haar in het ongewisse te laten kon ze wel een zorgeloze jeugd hebben. Op haar 18e wilden ze het haar voorzichtig laten merken, maar het dametje sloeg meteen op hol. Ik had met Toosje te doen!
Thé ziet gelukkig ook dat haar dochter eraan onderdoor gaat en geeft min of meer een verklaring. Ik vraag me wel af, hoe het dochters als Sophie vergaat die niet achter de waarheid kunnen komen, b.v. omdat de moeder al overleden is. Die zullen er toch vrede mee moeten zien te krijgen. Dat lijkt me ook frustrerend.
Had jij nog ontdekt wie haar vader was?

[Dettie]

Volgens mij was die vader degene waar Thé altijd mee optrok? Het héle verhaal zit niet meer in mijn hoofd maar ik dacht dat Thé een tijd met iemand optrok, voordat ze 'verdween'. Weet jij het wel?

Ja ik had ook met Toosje te doen, het was een heel lieve vrouw, met haar onderhield Sophie ook het contact. Maar ik kon me ook voorstellen dat Sophie eerst de schok moest verwerken. Ieder reageert anders op dingen en dit is natuurlijk nogal heftig. Ik vind het niet zo raar dat ze het aanvankelijk wegduwt, het is teveel om in één klap te verwerken.
Eerst blijken je ouders niet je ouders te zijn en je eigen moeder wilde liever het klooster in dan voor jou zorgen. Het klooster notabene dat vaak liefde predikt en haar eigen moeder kiest voor een kloosterleven in plaats van voor haar eigen dochter! Ga er maar aan staan.
Het voelt denk ik als een dubbele klap. 'Fietje kanariepietje, die van niets wist.' Iedereen wist ervan behalve zij.

Dus aanvankelijk rent ze weg, naar Amsterdam waar niemand iets weet, en zij niet steeds geconfronteerd wordt met haar 'ouders' die haar er steeds aan herinneren dat zij niet haar ouders zijn. De pijn en de schok is te groot om in één klap te verwerken. Het zeurt in haar achterhoofd, het is wel constant aanwezig maar ze hoeft er dan (in Amsterdam) niets mee. Ze hoeft de confrontatie van verstoten worden door haar eigen moeder niet aan te gaan dan. Maar ja, dan is er de filmopnamen waar het kind wordt afgestaan aan een klooster is de trigger en dan komt het alsnog als een dreun op haar hoofd. En dan begint de verwerking pas...

Ik vond die verwarring trouwens erg mooi beschreven, zoals ze daar bij die molen zat en alles in zo'n waas aan haar voorbij trok, helemaal opgesloten in haar hoofd. Prachtig.


Dettie

[berdine]

Ja het was heel mooi beschreven. Ik hou er wel van als het verhaal de diepte in gaat. Dat je helemaal in die persoon moet en kunt kruipen.
Die persoon die jij bedoelt had ik er ook uit gehaald als vader. Ik zal eerst een verklapper zetten. Niet dat het erg belangrijk is in het boek, maar ik hou niet van losse eindjes. Sophie had er geen behoefte aan, maar ik als lezer wilde het toch wel weten.
V

E

R

K

L

A

P

P

E

R

Thé had een tijdje voor de hoofdonderwijzer boeken gecatalogiseerd. Boeken in het Grieks en Latijn. Het was een wijze en geleerde man. Tante Anne, het zusje dat Thé niet kon uitstaan, refereert aan hem in het bezoek dat Sophie aan haar en oom ... (naam even kwijt, Theo?) bracht. Die hoofdonderwijzer, een weduwnaar, was kort na Thé uit het dorp verhuisd. Sophie concludeerde op het eind dat zij vernoemd was naar de personen die Thé het meest had liefgehad. De tweede naam was Magdalena, naar de zus die ook non was, en de derde naam, Gabriëlla (geloof ik), was van het overleden tweelingzusje. Maar de eerste naam, Sophie, kon ik niet meteen plaatsen. Ik zocht al naar een mannelijke tegenhanger van de naam Sophie, tot ik mij herinnerde dat ze eerder in het verhaal had gezegd dat het "wijsheid" betekende. Dit tezamen met wat wij als lezer uit de niet verzonden brieven van Thé aan Magda, kunnen opmaken, zal het die man wel geweest zijn.
Dus ik denk dat we dezelfde man bedoelen.

[Dettie]

Ja ik denk ook dat we dezelfde bedoelen, Berdine. Ik dacht eerst aan het woord filosofie... dat ze daar naar vernoemd was. Omdat Thé erg de filosofische richting op ging. Maar jouw gedachten zijn plausibeler.
Hoe vond jij het dat Thé haar dochter ook in Duitsland niet wilde zien.
Zelfzuchtig? Of begrijpelijk?

Dettie

[berdine]

Begrijpelijk en consequent. Ze had voor stilte gekozen en daar wilde ze in volharden. Maar toen ze tenslotte zag dat een ander mens, haar dochter nog wel, eraan onderdoor ging, ging ze overstag. Al dan niet door bemiddeling van de abdis en/of de gastenzuster. Dus toch niet zelfzuchtig. Vergeet niet dat zij niet kon overzien dat dit zou gebeuren, toen ze Sophie weggaf. Wie kan in de toekomst kijken? Mogelijk heeft ze gedacht dat Sophie het nooit te weten zou komen. En Sophie was in zeer goede handen bij Toosje.
Wat de eerste keer betreft, toen Sophie achttien jaar was, daar had ze zelf niet veel in te zeggen. Dat werd bepaald door de abdis.