Seppe van Groeningen - Aards Paradijs (debuut)

[Dettie]

Eigenlijk had mijn naam John moeten zijn. Zo had vader het gewild. Dan zou mijn leven eenvoudiger zijn geweest.


De naam van Jules zal lange tijd een strijdpunt tussen vader en moeder blijven. Moeder heeft negen maanden voor Jules' geboorte een droom waarin zijn naam aan haar werd geopenbaard. Maar vader is helemaal gek van John Lennon- door hem consequent Den John genoemd - zijn zoon zal naar John vernoemd worden. Moeder wint.

Lees verder http://www.leestafel.info/seppe-van-groeningen

Dettie

[Marjo]

Moeilijke keuze is dat denk ik voor een schrijver: om je verhaal te beperken. Misschien was dan het aantal pagina's te gering?

[Dettie]

Nee de laatste 45 pagina's hadden in mijn ogen weggelaten kunnen worden en dan houd je een boek over van 180 pagina's.
Dan kan makkelijk. (Ik heb nu ook het aantal pagina's dat weg kan in mijn recensie genoemd. )

Dettie

[Marjo]

Ik merk dat het iets is wat schrijvers sowieso - dus laat staan onzekere debutanten! - vaak doen: te lang doorgaan. Maar waarom grijpt een redacteur dan niet in? Die moet dat toch ook opmerken..

[Dettie]

Misschien moest het van de redacteur wel langer. Bij blz 180 had ik ook echt het gevoel het is klaar met een mooi eind. Het lijkt net of
het laatste erachter is geplakt. Maar ik kan er helemaal naast zitten natuurlijk.

Dettie

[jos]

De een zijn mening is de ander zijn mening niet, zie maar: http://cobra.be/cm/cobra/boek/1.2133873

[Dettie]

Welkom Jos,

Wat een prachtige recensie van Annick Vandorpe.

Maar ik geloof niet dat de meningen erg verschillen. Het verhaal rond de jeugd van Jules vond ik geweldig. Die sfeer op 't Aards Paradijs, die bijzondere vader met zijn aparte ideeën en handelingen. Ik vond dat erg mooi en heel goed geschreven. Alleen het laatste gedeelte - waarover niets staat in de recensie van Annick Vandorpe - vond ik niets toevoegen en feitelijk jammer omdat dat gedeelte, in mijn ogen, afbreuk deed aan het prachtige verhaal over de jeugd van Jules.

Dettie

[jos]

ik vind het einde net wel fantastisch, hoe die jongen passie ontdekt en eenzaamheid, hartstocht en weemoed...

en zie, ik ben niet alleen: http://www.demorgen.be/expo/dit-zijn-de ... -a2133028/

[berdine]

O je weet het wel aanlokkelijk te vertellen Jos. Ik word opeens heel benieuwd naar dit boek. Ik ga ik eens kijken of de bieb het heeft.

[Dettie]

ik vind het einde net wel fantastisch, hoe die jongen passie ontdekt en eenzaamheid, hartstocht en weemoed...

en zie, ik ben niet alleen: http://www.demorgen.be/expo/dit-zijn-de ... -a2133028/

Ja maar het verschil tussen deel 1 (de jongen) en deel 2 (de volwassen man) is wel heel groot.
Het verfijnde wat in deel 1 aanwezig is ontbreekt in deel 2.
Ik genoot erg van de taal en de manier waarop de jongen kijkt naar zijn omgeving en hoe hij zich langzamerhand daaraan
onttrekt. Bij de volwassen man is de verfijning in de taal en het schrijven weg, vind ik.
Ook al ontdekt hij dat hij veel op zijn vader lijkt dan nog hadden de taal en daden in de mooi sfeer van deel 1 kunnen
blijven. Persoonlijk vind ik deel twee afbreuk doen aan het eerste deel van het boek.
Ik begrijp ook niet waarom we de jongen als volwassen man moesten leren kennen. En waarom we de vader en moeder
op oude leeftijd nog mee moesten maken. Ook aan die mooie en bijzondere karakters die ze zijn in deel een wordt daarmee
afbreuk gedaan.

In de recensie van Annick Vandorpe staat alleen dit over deel 2
"Het duurt een kwartleven voor hij inziet dat hij wel degelijk de zoon van zijn vader is. Maar dan blijft van de gedreven
goeroe nog slechts een zielig hoopje mens over."

In de recensie van Annick Vandorpe staat ook Van Groeningen baseerde het verhaal op zijn jeugdjaren in een
hippiemilieu. Hij noemt Aards paradijs een 'emotionele autobiografie'.
Later verhuisden zijn ouders naar Gent en daarover staat in de recensie:
De episode in het Gentse herenhuis eindigde toen zijn ouders scheidden. "Naar de gelukzalige sfeer die daar hing, ben ik
altijd blijven verlangen", gaat hij verder.

Dat verlangen en die fantastische sfeer voel je ook in deel 1 en dat is ook prachtig beschreven.
Op het eind, het gedeelte over de jongen die volwassen is geworden, is het boek compleet anders van toon.
Er is ineens afstand, we mogen de volwassen man niet echt leren kennen. We mogen weten dat hij liefjes heeft en hoe het
met zijn ouders afloopt. Maar het mooie tonen van de innerlijke Jules, van hem als mens, is weg.

Kun jij vertellen/toelichten waarom jij het einde wèl mooi vindt Jos?

Dettie

[berdine]

Dit boek stond dus al een aantal jaren op mijn lijst. Ik heb het zojuist uitgelezen en een mini-review voor mijzelf gemaakt. Vervolgens heb ik je recensie weer eens gelezen, Dettie en al het commentaar wat daar op volgde en zie: ik concludeer min of meer hetzelfde als jij. Ik noteerde voor mijzelf:
Kleurrijk verhaal over een buiten de paden lopend gezin, liefdevol maar wereldvreemd. Jules doet wanhopige pogingen aan zijn vaders ideaal te voldoen, maar trekt tenslotte de wijde wereld in, waar hij nog altijd poogt zijn vader tevreden te stellen totdat hij uiteindelijk zichzelf als autonoom mens erkent.
Naar het eind toe verliest het verhaal zijn vaart en wordt het meer een afwerken naar een bevredigend slot.
Ook de recensie die Jos aanhaalt komt niet veel verder dan de kleurrijke jeugdjaren. Net wat jij zegt: Stoppen na het vertrek en eventueel in een epiloog de jaren erna samenvatten (omdat hij waarschijnlijk de gelijkenis van Jules met zijn vader wel wilde aankaarten, om het verhaal mooi rond te maken.)
Het zal al wel een eind weggezakt zijn, ben ik bang!

[Dettie]

Ja ik herinner me dit verhaal nog wel, vooral de sfeer was mooi. En het hilarische gekibbel om de naam van Jules.
Ook de latere John herinner ik me nog, die dus wél alle talenten had waar vader zo op hoopte.

Ik denk dat het boek anders te dun was geworden? Geen idee. Het was gewoon jammer dat het volwassen gedeelte er achteraan geplakt werd.

Dettie