Op zich begrijp ik best dat mensen het moeilijk kunnen hebben, maar ik blijf me afvragen of mensen dan helemaal geen eigen verantwoordelijkheid meer hebben. Het is natuurlijk allemaal heel leuk en aardig om streng gelovig te worden, maar om dan maar mensen het hoofd af te hakken, daar zijn wat mij betreft toch echt geen excuses voor.
Iedereen moet tegenwoordig voorrang krijgen op de arbeidsmarkt.
Veteranen, ex-topsporters, gehandicapten, allochtonen, raddraaiers en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Ik wil ook dolgraag een betaalde baan en heb daar ook hulp bij nodig, maar ja, het komt altijd op hetzelfde neer. Op een gegeven moment krijg je weer een op hoge toon gestelde uitnodiging van de sociale dienst voor de een of andere bijeenkomst, waar je vervolgens te horen krijgt wat je verplichtingen zijn en waar men je dan ook nog even vertelt dat men nu toch echt iets voor je gaat doen en vervolgens hoor je niets meer, tot na een paar jaar weer een vergelijkbare uitnodiging krijgt, met uiteindelijk exact hetzelfde resultaat. Je moet je c.v. bij een e-mail opsturen en vervolgens hoor je ook niets meer. En zo gaan we maar door tot ik eindelijk de behoefte krijg om me op te knopen. Maar ja, dat wil ik ook niet. ik zou bijna een boek kunnen schrijven over het een en ander, beginnend met het moment waarop ik te horen kreeg dat ik er niet op hoefde te rekenen dat ik ooit aan een betaalde baan zou komen. Dat was in een tijd waarin de meesten in mijn situatie afhankelijk waren van een uitkering of in de prostitutie zaten, met een paar uitzonderingen, zoals een kapster in Kurhaus en een wiskundige aan de universiteit in Amsterdam, maar de laatste had die baan al, voor de situatie zich voordeed. Op z'n minst een heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd.
Soms kun je je afvragen of je niet beter een ambtenaar van de sociale dienst in elkaar kan slaan. Dan krijg je misschien wel hulp. Dat is misschien ook wel overdreven, maar ik kan me ook wel voorstellen dat mensen op een gegeven moment zo gaan denken.
Voor alles is op een gegeven moment wel een excuus te bedenken, maar ik vraag me ook wel af hoe ver je daar nu eigenlijk in moet gaan.
Ik zeg ook niet dat de maatschappij helemaal geen schuld draagt. Lees ook maar eens het eerste boek uit de Amsterdam trilogie van Britta Bolt:
https://www.hebban.nl/boeken/heldhaftig-britta-bolt waarin ook een aantal allochtone jongens voorkomen. Een paar zitten vermoedelijk in een terroristisch netwerk, maar dit heeft ook negatieve gevolgen voor een vriend, of broer of iets dergelijks, die zonder iets gedaan te hebben, of zelfs maar die ideeën te delen, ook in de problemen komt.
Maar ik blijf er bij dat mensen toch ook wel een beetje een eigen verantwoordelijkheid hebben voor hun daden. Er is een verschil tussen een geloof omhelzen en in het kader van dat geloof meedoen aan de meest verschrikkelijke daden.
En ja, ik vind het best belangrijk dat mensen niet gediscrimineerd worden en dat ze hulp krijgen. Maar ik vind ook dat andere mensen daardoor niet het gevoel moeten krijgen dat zij ineens maar aan de kant moeten blijven staan.